காலத்தை தாண்டிய ஆவி - 6

 பகுதி 5 – வாழைத்தோட்டத்தில் நடந்த மறைவு

பனிக்கால இரவு.

மலையின் நிழல் கிராமத்தை விழுங்கிக் கொண்டிருந்தது.

மூன்று நாட்களுக்கு முன், கிராமத்தில் வசித்த மூத்த வேளாளர் சேனாபதி, தன் வயலில் வேலை பார்த்தபோது மாலை நேரத்தில் மர்மமாக காணாமல் போனார்.

அவருடைய சைக்கிள் பாதி சாய்ந்தபடி, வாழைத்தோட்ட நுழைவாயிலில் கிடந்தது.

ஆனால் அவர் எங்கே சென்றார் என்று யாருக்கும் தெரியவில்லை.

கார்த்திக், தந்தையிடம் இருந்து வந்த பழைய வரைபடத்தில் ‘X’ குறியிடப்பட்ட இடம், அதே வாழைத்தோட்டத்தின் நடுப்பகுதியில் தான் இருப்பதை கவனித்தான்.

அவன் அந்த இரவே அங்கு செல்ல முடிவு செய்தான்.

மிதமான நிலவொளி, பனியில் பனித்துளி மின்னும் பச்சை இலைகள்…

வளர்ந்த வாழையினைச் சுற்றிய காற்றில், ஒரு சின்ன சத்தம் கூட கூர்மையாய் கேட்கும் அமைதி.

அவன் பையில் ஒரு டார்ச்சும், வாளும் வைத்துக் கொண்டு மெதுவாக நடக்கத் தொடங்கினான்.

அவன் காலடியில் உதிர்ந்த வாழை இலைகள் நொறுங்கும் சத்தம், இரவின் அமைதியை உடைத்தது.

சில நேரம் நடந்தபின், காற்றில் ஒரு விசித்திரமான வாசனை — இரத்தம், ஈரமான மண்வாசனை, மற்றும் ஏதோ பழைய புகையிலை புகை கலந்து.

அது வழக்கமான வாசனை அல்ல, மனித ரத்தத்தின் உலோக நாற்றம்.

அவன் அருகே சென்றபோது, தரையில் ஒரு சிவப்புக் கறை, அதற்கு மேல் ஒரு பாதச் சுவடு — ஆனால் அந்த பாதம் சாதாரணமல்ல, அது மனித பாதம் போல இருந்தும், விரல்களின் முனையில் நீளமான கூர்மையான நகங்கள்.

அது வாழை மரங்களுக்குள் மறைந்தது.

திடீரென, சில இலைகள் அசைந்தன.

அவன் வாளை எடுத்து முன்னேறியபோது, ஒரு மங்கலான உருவம் மரங்களுக்குள் நிழலாக நின்றது.

அது மனித உருவு, ஆனால் முகம் மங்கலான பனிக்குள் மறைந்தது.

கண்கள் மட்டும் — இருளில் இரு சிவப்பு தீப்பந்தங்கள் போல எரிந்தன.

"சேனாபதி?" என்று கார்த்திக் கூவினான்.

ஆனால் அந்த உருவம் ஒரு குளிர்ந்த சிரிப்பு விட்டது.

அந்தச் சிரிப்பில் மனிதத் தன்மை இல்லை.

ஒரு கணத்தில், பனி அடர்ந்தது.

கார்த்திக் முன் இருந்த உருவம் பனியில் கரைந்து மறைந்தது…

அவன் அருகிலுள்ள மண் தரையை தோண்டிப் பார்த்தபோது, ஒரு பழைய தாமிரப் பெட்டி அங்கே புதையுண்டிருந்தது.

பெட்டியின் மூடியிலே பழைய தமிழ் எழுத்தில் —

“இந்த மூடியைத் திறப்பவன், காலத்தின் சங்கிலியை உடைப்பான்”

கார்த்திக், மூடியைத் திறக்கக் கை நீட்டிய தருணத்தில், பனி திடீரென புயலாகக் கொந்தளித்தது…

பகுதி 6 – வெண்கலப் பெட்டியின் மர்மம்

பனியால் சூழப்பட்ட வாழைத்தோட்டத்தின் நடுவில், அந்த வெண்கலப் பெட்டி பண்டைய கல்லறை போல அமைதியாக கிடந்தது.
மூடியின் மீது இருந்த எழுத்துக்கள், நிலவொளியில் மெல்ல பொன்னிறமாக ஒளிர்ந்தன:

“இந்த மூடியைத் திறப்பவன், காலத்தின் சங்கிலியை உடைப்பான்”

 

கார்த்திக் இதைக் கவனித்து, ஒரு நிமிடம் தயங்கினான்.
அவன் உள்ளத்தில் ஒரு குரல் — "திறக்காதே…" என்று எச்சரித்தது.
ஆனால் மற்றொரு குரல் — "உன் தேடல் இதற்காகத்தான்" என்று வலியுறுத்தியது.

அவன் கைகளை மூடியின் மேல் வைத்தவுடனே, அது அசைவதுபோல் உணர்ந்தான்.
மண்ணும் பனியும் உறைந்து இருந்த மூடி, அசாதாரண எளிமையுடன் திறந்தது.

மூடியைத் திறந்தவுடன், பனி பிளந்து உள்ளே இருந்து ஒரு மெல்லிய சிவப்பு ஒளி வெளிப்பட்டது.
பெட்டியின் உள்ளே — பழைய இரும்புக் கோவணம், அதன் மீது உலர்ந்த இரத்தக் கறைகள், மற்றும் ஒரு சுருள்.

சுருள், பசுங்கொல்லால் கட்டப்பட்டிருந்தது.
அதை எடுத்தவுடன், காற்று திடீரென வேகமடைந்தது.
மரங்களின் இலைகள் கரகரத்துடன் அசைந்தன, பனிக்குள் சிவப்பு நிழல்கள் ஓடின.

சுருளை விரித்தவுடன், கார்த்திக் பண்டைய தமிழ் எழுத்துக்களில் எழுதப்பட்ட வார்த்தைகளை வாசித்தான்:

“போர்க்களத்தில் சிந்திய இரத்தம், காலத்தைத் தின்றது.
அதை மீட்டெடுக்க, மூன்று சங்கிலிகள் முறிய வேண்டும்.”

 

எழுத்துக்கள் பசுமைத் தீ போல பளிச்சென்று, ஒரு கணத்தில் சுருள் கருகி கரிமண் தூளாகியது.
அதே நேரம், கார்த்திக் அருகே தரையில் இரத்தம் சொட்டும் சத்தம் கேட்டது.
அவன் திரும்பிப் பார்த்தான்.

அங்கு — சேனாபதி!
ஆனால் அவர் முகம் பாதி எலும்பாகவும், கண்கள் ஆழமான வெற்றிடமாகவும், வாயில் கருநீர் சிந்திக்க, உயிரும் மரணமும் சேர்ந்த ஒரு உருவமாகவும் இருந்தார்.

"நீ சங்கிலியை முறிக்க நினைக்கிறாயா?" அந்த உருவத்தின் குரல், பல குரல்கள் ஒன்றாக பேசுவது போல இருந்தது.
"நீ அதை முறித்தால், நிழல்கள் விடுபடும்… உன்னால் அதைத் தாங்க முடியாது."

கார்த்திக் பதில் சொல்லும் முன், அந்த உருவம் பனியில் கரைந்து, ஒரு நிழல் வலையாய் பெட்டியைச் சுற்றி சுருண்டது.
பெட்டி மீண்டும் மூடியது.
ஆனால் இம்முறை, மூடியின் மேல் மூன்று சிவப்பு சங்கிலிகள் தோன்றின.

கார்த்திக் புரிந்துகொண்டான் —
இது சாதாரண பெட்டி அல்ல, இது தான் காலத்தின் கதவைத் திறக்கும் சாவி.

ஆனால் அந்த கதவு, எந்த உலகிற்குப் போகிறது என்பதை அவன் இன்னும் அறியவில்லை…