மூன்று நாயகர்கள் – 1947 காவல் ரகசியம் 3

பகுதி 3 – மறைந்த பெட்டி

1. இரவின் அமைதி

சென்னை துறைமுகம்.

அந்த நாள் இரவு நகரம் முழுக்க சுதந்திரக் கொண்டாட்டத்தில் ஆரவாரம் செய்தாலும், துறைமுகம் மட்டும் அமைதியில் மூழ்கியிருந்தது.

கடற்கரையோரத்தில் அலையொலி மட்டும் கேட்டது.

தூரத்தில் எரியும் விளக்குகள், இருளின் நடுவே நிழல்கள் போலத் திகழ்ந்தன.

அருண், கண்ணன், ரவி மூவரும் அந்த வழியில் மெதுவாக நடந்தனர்.

அருண் கையில் கேமரா, கண்ணன் கையில் மின்விளக்கு, ரவி கையில் குறிப்புப் புத்தகம்.

அவர்கள் கண்களில் ஒரே கேள்வி – “இந்த மறைந்த பெட்டி எங்கே?”

2. மர்மக் கடிதத்தின் வழி

அருணின் பத்திரிகை அலுவலகத்தில் அன்றைய தினம் இன்னொரு கடிதம் வந்தது.

அதில் எழுதப்பட்டிருந்தது:

“The box waits at the port. Don’t let it fall into wrong hands.”

அதற்காகவே அவர்கள் துறைமுகம் வந்திருந்தனர்.

ஆனால் எங்கு பார்த்தாலும் வெறும் மரக் கொட்டகைகள், பழைய கப்பல் தடங்கள்.

அந்தப் பெட்டி உண்மையிலேயே இருக்கிறதா என்ற சந்தேகம் ரவிக்கு வந்தது.

“இது யாரோ நம்மை சிக்கவைக்கிற சதி இருக்கலாம்,” என்றான் அவன்.

ஆனால் கண்ணன் தலை அசைத்தான்:

“இல்லை, நான் என் காவல் பயிற்சியில் கற்றதுபடி சொல்றேன். இந்த மாதிரி கடிதங்கள் சாதாரணமாக வராது. ஏதோ பெரிய விஷயம் நடக்கிறது.”

3. காற்றின் குரல்

அவர்கள் மூவரும் கப்பல் கொட்டகைகளின் நடுவே நுழைந்தனர்.

அந்த நேரத்தில் கடல்காற்று சத்தமாக வீசியது.

அதன் நடுவே மெல்லிய சத்தம் ஒன்று கேட்டது – வண்டியின் இயந்திர ஓசை.

அருண் உடனே சைகை காட்டினான்.

அவர்கள் ஒரு பெரிய மரப்பெட்டியின் பின்னால் ஒளிந்தனர்.

தூரத்தில் கருப்பு நிற வண்டி ஒன்று மெதுவாக வந்து நின்றது.

அதன் விளக்குகள் அணைக்கப்பட்டன.

வண்டியில் இருந்து நான்கு பேர் இறங்கினர்.

அவர்களில் ஒருவர் – நீளமான கோட் அணிந்திருந்தார்.

அவரது குரல் ஆங்கிலத்தில் ஒலித்தது:

“Handle the box carefully. It should be on the ship before dawn.”

4. பெட்டியின் தோற்றம்

அந்த மனிதர்கள் வண்டியின் பின்புறத்தைத் திறந்தனர்.

அதிலிருந்து ஒரு பெரிய இரும்பு பெட்டி எடுத்து தரையில் வைத்தனர்.

அது சாதாரணமாகத் தெரியவில்லை.

மூலையில் பழைய பிரிட்டிஷ் சின்னம்.

மூன்று பூட்டுகள்.

கனமான சத்தம் எழுப்பியபடி தரையில் இறங்கியது.

அருணின் கண்கள் பிரகாசித்தன.

“இதுதான்!” என்று மெதுவாகச் சொன்னான்.

கண்ணனின் மூச்சு அதிகரித்தது.

“அதுல என்ன இருக்கும்னு தெரியல. ஆனா இதை அவர்கள் தவறான கைகளில் விடக்கூடாது.”

5. முதலாவது சோதனை

மூவரும் அமைதியாக அவ்வளவு நேரம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.

ஆனால் திடீரென ஒரு பெட்டி கீழே விழுந்த சத்தம் எழுந்தது.

அது ரவியின் கால் தவறிய சத்தம்.

“Who’s there?” என்று ஒருவர் கத்தினார்.

மூவரும் உடனே ஓடினர்.

அந்த மனிதர்கள் வாள்கள், குச்சிகள் எடுத்து விரட்டினர்.

கண்ணன் தனது பயிற்சியால் எதிர்த்து அடித்தான்.

ரவி அருகே கிடைத்த கம்பியை எடுத்தான்.

அருண் கேமராவில் சில புகைப்படங்கள் எடுக்க முயன்றான்.

அந்தக் குழப்பத்தில், பெட்டியை அவர்கள் மீண்டும் வண்டியில் ஏற்றி விட்டனர்.

வண்டி வேகமாக தப்பிச் சென்றது.

6. இருளின் பின்

அமைதி திரும்பியபோது மூவரும் மூச்சுத்திணறி ஒருவருக்கொருவர் பார்த்தனர்.

“நாம almost கண்டுபிடிச்சோம். ஆனா இழந்துட்டோம்,” என்றான் அருண்.

கண்ணன் மனத்தில் கோபமடைந்தான்:

“நான் இன்னும் பயிற்சில்தான் இருக்கிறேன். இல்லையெனில் அவர்கள் தப்பிக்கவே மாட்டார்கள்.”

ரவி சிரித்தபடி சொன்னான்:

“பரவாயில்லை. குறைந்தது நாம எதையாவது பார்த்தோம். அது உண்மையிலேயே இருக்கிறது என்பதை உறுதி செய்தோம்.”

அருண் தன் கையில் இருந்த கேமராவைக் காட்டினான்.

“நான் இரண்டு புகைப்படம் எடுத்தேன். அதுல வண்டியின் எண் இருக்கக் கூடும்.”

7. குறியீட்டின் சுவடு

அவர்கள் உடனே நூலகத்துக்கு திரும்பினர்.

அருண் புகைப்படத்தை வெளிச்சத்தில் பார்த்தான்.

அதில் வண்டியின் பின்புற எண் தெளிவாக இருந்தது: “MZ-4721”.

கண்ணன் உடனே சொன்னான்:

“நான் காவல் பதிவுகளில் பார்க்கிறேன். இந்த எண் எந்த வண்டிக்கானது என்று தெரிந்துவிடும்.”

ரவி சிந்தித்தான்:

“அது யாருக்குச் சொந்தமானது என்பதை அறிந்துவிட்டால், யார் பின்னால் இருக்கிறார்கள் என்பதை தெரிந்து கொள்ளலாம்.”

8. உள்ளுணர்வின் தீ

மூவரும் அந்த இரவு அதிகம் பேசவில்லை.

ஆனால் அவர்கள் கண்களில் ஒரு தீ பரவியிருந்தது.

அந்தப் பெட்டி சாதாரணமல்ல.

அது தேசத்தின் எதிர்காலத்தை அசைக்கும் ஒன்றாக இருக்கலாம்.

அருண் மனதில் உறுதி கொண்டான்:

“நான் இந்தக் கதையை உலகத்துக்குக் கூறுவேன்.”

கண்ணன் நினைத்தான்:

“அந்தப் பெட்டியை நான் காப்பாற்றி விடுவேன்.”

ரவி தீர்மானித்தான்:

“அதை சட்டப்படி வெளிச்சத்துக்கு கொண்டு வருவேன்.”

9. அடுத்த படி

அந்த நிமிடத்தில் மூவரும் உணர்ந்தனர் –

அவர்கள் ஒரு பெரிய சதியின் கதவுக்குள் நுழைந்துவிட்டனர்.

இனி பின்னோக்கிப் போக முடியாது.

ரவி மெதுவாகச் சொன்னான்:

“இது நம்ம மூவருக்கும் வாழ்க்கையே மாறும் பயணம்.”

கண்ணன் சிரித்தான்:

“ஆனா நம்ம மூவர் சேர்ந்து இருந்தா யாரும் வெல்ல முடியாது.”

அருண் கேமராவை தூக்கி வைத்துக் கொண்டு சொன்னான்:

“அப்படியானால்… இது தான் நம்ம உண்மையான தொடக்கம்.”

10. இரவின் முடிவு

வெளியில் கடற்காற்று இன்னும் வீசியது.

துறைமுகத்தின் இருள் மெல்ல மங்கியது.

ஆனால் அவர்களின் மனதில் தீவிரமான ஒளி எரிந்தது.

அந்தப் பெட்டி – மறைந்த பெட்டி – அவர்களின் வாழ்க்கையை முற்றிலும் மாற்றப்போகும்.