பிணங்களின் படை 3

 கருங்கலையின் காவலன்

அரண்மலை இராச்சியத்தின் மீது இன்னும் கனம் நிறைந்த இருள் சூழ்ந்திருந்தது. கருங்கலையின் சிவப்பு ஒளி வானத்தை பிளந்து எரிந்தது. மன்னன் குந்தலேசன் தனது கருங்கலையை உயர்த்தி, மந்திரம் சொன்னான். அந்த மந்திரத்தின் சக்தியில், பூமி நடுங்கியது.

மண்ணின் அடியில் நூற்றாண்டுகளாக புதைந்திருந்த பிணங்கள் திடீரென உயிர் பெற்று எழ ஆரம்பித்தன. ஆனால் அவற்றின் நடுவில், மற்ற எலும்பு வீரர்களைவிட பத்து மடங்கு உயரமாய், எரியும் கண்களுடன் ஒரு அசுரனின் உருவம் எழுந்தது.

அவனே “கருங்கலையின் காவலன்.”

உயிரே இல்லாதவன், ஆனால் மரணத்தை விட பலமுடையவன். அவன் எடுத்து வைத்த ஒவ்வொரு காலடிக்கும் பூமி குலுங்கியது. அவன் வாள் எஃகைப் போல அல்ல – கருப்பு இரும்பின் சாபத்தால் உருவானது. மன்னன் அவனை நோக்கி சிரித்தான்:

“என் காவலனே, என் எதிரிகளை அழித்துவிடு. தீர்க்கதரிசனம் நிறைவேறாது என்று உறுதி செய்!”

அதே நேரத்தில், கிராமத்தின் எல்லையில் மக்கள் கூடி, பயத்தில் நடுங்கினர். அவர்களுக்குள் வீரமுத்து வாளை சுமந்து நின்றான். அவனது மனதில் தீக்கினி போல ஒரு உறுதி.

“இந்த இராச்சியத்தை காப்பது என் கடமை. என் உயிரை விட்டும் இந்த சாபத்தை நிறுத்துவேன்.”

அவனை நோக்கி கமலி பார்த்தாள். அவள் இதயம் துடித்தது. "தீர்க்கதரிசனத்தில் வீரனின் இரத்தம் தேவைப்படும்" என்பதை நினைத்ததும் அவள் கண்ணீர் வடித்தாள். ஆனால் வீரமுத்துவின் கண்களில் பயம் இல்லை.

இரவு ஆழ்ந்தது. வானத்தில் இரத்தச் சந்திரன் எழுந்தது. அப்போது, கருங்கலையின் காவலன் பிணப்படையை முன்னிட்டு கிராமத்தை நோக்கி வந்தான். அவன் எரியும் கண்கள் தொலைவிலிருந்தே தெரிந்தன.

“அவன் வந்துவிட்டான்!” என்று மக்கள் அலறினார்கள்.

வீரமுத்து தனது வாளை உயர்த்தி முன் நின்றான்.

“பின்னால் போங்கள்! இது என் போர்.”

கேசவன் அவனை நோக்கி, “முத்தா, அவனோட வலிமை மனிதருக்கே மீறியது. நீ மட்டும் அவனை எப்படி எதிர்ப்பது?” என்றான்.

வீரமுத்து சிரித்தான்.

“மனிதன் பிறந்தவன் மரணத்துக்காகத்தான். ஆனால் மரணத்தை எதிர்த்தே வாழ்ந்தால் தான் மனிதன் ஆகிறான்.”

போர் தொடங்கியது.

கருங்கலையின் காவலன் ஒரே அடி வாளை சுழற்றியதும், பத்து மரங்களும் வேரோடு விழுந்தன. அவன் முழக்கம் சுடுகாட்டின் குரலைப் போல ஒலித்தது. வீரமுத்து அவனை எதிர்கொண்டு பாய்ந்தான். அவன் வாள் காவலனின் கருப்பு வாளுடன் மோதியது. ஒரு புயல் எழுந்தது போல சத்தம் கேட்டது.

ஒவ்வொரு முறை மோதியபோதும், வீரமுத்துவின் கைகள் நடுங்கின. ஆனால் அவன் தளரவில்லை. "இந்த போராட்டமே தீர்க்கதரிசனத்தின் தொடக்கம்" என்று அவன் மனம் சொன்னது.

காவலனின் வாள் அவனைத் தாக்கியபோது, வீரமுத்துவின் தோளில் இரத்தம் பீறிட்டது. அவனது இரத்தம் தரையில் சிந்தியதும், தரை முழுவதும் சிவப்பாய் பிரகாசித்தது. கமலியின் கண்கள் கண்ணீரால் நிரம்பின.

அந்த நிமிடம், தீர்க்கதரிசனத்தின் இரண்டு சுட்டிகள் நிறைவேறின –

ஒரு வீரனின் இரத்தம்.

ஒரு கன்னியின் கண்ணீர்.

ஆனால் காவலன் இன்னும் அடங்கவில்லை. அவன் குரல் இடியென ஒலித்தது.

“நீ மனிதன். நான் மரணத்தின் சேவகர். உன்னை நசுக்க வந்தவன்!”

வீரமுத்து வலியை மறைத்து, “நீ மரணத்தின் சேவகர் என்றால், நான் உயிரின் காவலன்!” என்று முழங்கினான்.

இருவரும் மோதினார்கள். வாள் சண்டையின் தீப்பொறிகள் வானத்தில் பறந்தன. கிராம மக்கள் பின்வாங்கி பார்த்தனர். சிலர் ஜெபித்தனர். சிலர் அழுதனர்.

அந்த நேரத்தில், அரண்மனையில் இருந்த மன்னன் தனது கருங்கலையில் பார் வைத்துக் கொண்டிருந்தான். காவலன் வெற்றி பெறுவதை அவன் பார்த்துக் கொண்டான்.

“வீரனின் இரத்தம் சிந்தியது, கன்னியின் கண்ணீர் வழிந்தது. ஆனால் சாமியாரின் மந்திரம் எங்கே? அது இல்லாமல் தீர்க்கதரிசனம் நிறைவேறாது!” என்று அவன் சிரித்தான்.

ஆனால் அவன் அறியாமல், வடக்குக் குன்றின் மீது இருக்கும் பண்டைய சாமியார், தனது கண்களைத் திறந்தார். தொலைவில் நடக்கும் போரின் அதிர்வுகள் அவரை சென்றடைந்திருந்தன.

காவலனின் வாளின் கடைசி அடியில் வீரமுத்து தரையில் விழுந்தான். ஆனால் அவன் கையிலிருந்த வாள் இன்னும் பிரகாசித்தது. அவனது இரத்தம் கருங்கலையின் சிவப்புடன் கலந்து, வானம் முழுவதும் ஒளிர்ந்தது.

கமலி அவனை நோக்கி ஓடினாள். அவன் கையைப் பிடித்து, “நீ விழுந்தாலும், உன் துணிச்சல் ஒருநாள் நம்மை காப்பாற்றும்,” என்று கண்ணீரோடு சொன்னாள்.

காவலன் இன்னும் எழுந்து வந்தான். ஆனால் வானத்தில் திடீரென ஒளிரும் பச்சை மின்னல் பாய்ந்தது.

ஒரு குரல் தொலைவில் ஒலித்தது:

“இப்போது என் மந்திரம் தொடங்கும் நேரம் வந்துவிட்டது…”