பகுதி 1 – விளக்கின் ஒளியில் நாணம்
திருமண விழா அந்த நாளில் முழு ஊரையும் விழாக்கோலமாக்கியது. இசை, சிரிப்பு, சாப்பாட்டு மணம்—அனைத்தும் கலந்து, அனைவரையும் மயக்கியது. மணமகனாக நான், எங்கோ உள்ளுக்குள் மகிழ்ச்சியோடு கலந்திருந்த பதட்டத்தையும் உணர்ந்தேன். இத்தனை கூட்டம், சிரிப்பு, வாழ்த்து, ஆசீர்வாதங்கள் எல்லாம் முடிந்து, இரவு நேரம் அடைந்ததும், ஒரே ஒரு விஷயம் மட்டும் என் மனதில் இருந்தது—என் வாழ்க்கை துணையுடன் தனிமை காணும் அந்த தருணம்.
அந்த தருணம் வந்துவிட்டது. உறவினர்கள் அனைவரும் சிரித்தபடியும், கிண்டல் செய்தபடியும், “சரி, உங்க அறை ரெடி” என்று எங்களை அறைக்குள் அனுப்பினர். கதவு மூடப்பட்டதும், உலகமே அமைதியாகிப் போனது போல உணர்ந்தேன்.
அந்த அறை அழகாக அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்தது. சுவரில் மல்லிகை மலர்கள் தொங்க, அவற்றின் மணம் காற்றில் கலந்திருந்தது. மூலையில் ஒரு சிறிய விளக்கின் ஒளி சுவர் முழுவதையும் மென்மையான மஞ்சள் நிறத்தில் அலங்கரித்தது. அப்போதுதான், “விளக்கின் ஒளியில் அவள் உடல் வெளிப்படும் ரகசியங்கள் என்ன?” என்று உள்ளம் கிசுகிசுத்தது.
அவள் படுக்கையின் ஓரத்தில் அமர்ந்திருந்தாள். வெள்ளை பட்டு சேலையில் பொற்கோலங்கள் ஒளிர்ந்தன. அந்தச் சேலையின் வழியாக அவளின் உடலின் அழகான வளைவுகள், எவ்வளவு வெட்கத்தோடு மறைக்கப்பட்டிருந்தாலும், என் பார்வைக்கு வெளிப்பட்டுவிட்டது.
அவளின் முகத்தில் வெட்கத்தின் சிவப்பு. உதடுகள் நடுங்கின. கண்கள் சற்றே கீழே விலகின. நான் அவளை பார்த்துக் கொண்டிருந்ததை அவள் உணர்ந்தவுடன், இன்னும் முகத்தைத் தாழ்த்திக்கொண்டாள். அந்தச் சிறிய வெட்கமே அவளை இன்னும் அழகாக்கியது.
நான் மெதுவாக அவளருகில் அமர்ந்தேன். என் மனசு வேகமாக துடித்தது. அவளின் கைகளில் மணக்கலர் வளையல்கள் மென்மையான சத்தம் எழுப்பின. என் கைகளை அவளின் கைகளின் மேல் வைத்தேன். அந்த ஒரு தொடுதலில் கூட, அவளின் உடல் சற்று நடுங்கியது.
அவளின் தலைமுடியில் கோர்த்திருந்த மல்லிகையை மெதுவாகத் தொட்டேன். அந்த மணம் என் மூச்சோடு கலந்து, என்னை மயக்கியது. அவளின் கருப்பு கூந்தல் தோளின் மேல் வழிந்து, சேலையின் மேல் பரவியது.
அவளின் கன்னத்தில் என் விரல்கள் வழிந்தன. அந்தக் குளிர்ந்த தொடுதலில், அவள் கண்களை மூடி, மூச்சை சற்றே துடித்தாள். அந்த மூச்சின் சூடு என் கையில் பட்டது.
நான் மெதுவாக அவளின் அருகே நெருங்கினேன். அவளின் முகம் என்னை நோக்கி இருந்தது. அவளின் கண்கள் சற்றே பாதியாக திறந்து, பயத்தோடும் ஆசையோடும் கலந்த பார்வையைக் கொடுத்தது.
அந்த நொடியிலே, என் உதடுகள் அவளின் கன்னத்தில் தொட்டன. அந்தக் குளிர்ந்த முத்தத்தில் அவள் உடம்பை சற்று துடித்தாள். ஆனால் உடனே அமைதியடைந்து, கண்களை மூடியாள்.
“இது தான் முதலிரவா…?” என்று அவள் மெதுவாகக் கேட்டாள்.
நான் சிரித்துக் கொண்டு, “ஆம்… இது தான் நம்ம வாழ்க்கையின் முதல் பக்கம்…” என்றேன்.
அவள் என் மார்பில் முகத்தை வைத்துக் கொண்டாள். அந்தச் சூட்டில், அந்த அமைதியில், என் மனம் முழுவதும் ஒரு இனிய சுகத்தில் மூழ்கியது.
விளக்கின் ஒளி சற்றே ஆடியது. அந்த ஒளியில் அவளின் முகம், அவளின் தோல், அவளின் வெட்கம்—all glowing like a divine painting.
அந்த இரவின் அந்தத் தொடக்கம், வெட்கம் நிறைந்த நாணம், மென்மையான தொடுதல், மெல்லிய பார்வைகள்—அதுவே எங்கள் வாழ்வின் மிகப்பெரிய இனிய நினைவாகப் பதிந்துவிட்டது.
0 Comments