அவளின் கோபம் – அவளின் குரல்

 ஒரு பெண்ணின் கோபம்

பெண்கள் உரிமை பற்றி பேசும் போது, பெரும்பாலான கதைகள் “மௌனத்தில் அடக்கப்பட்ட பெண்கள்” பற்றி தான் பேசுகின்றன. ஆனால் அந்த மௌனம் ஒருநாள் குரலாக மாறும். அந்தக் குரல், கோபத்தின் சூட்டிலும், சுயமரியாதையின் தீயிலும் பிறக்கும். இக்கதை ஒரு பெண்ணின் கோபம் எவ்வாறு அவளின் குரலாக மாறியது என்பதைச் சொல்லுகிறது.

அத்தியாயம் 1 – மௌனத்தின் சுவர்

வித்யா ஒரு சாதாரண குடும்பப் பெண். சென்னை நகரின் நடுத்தர வர்க்கப் பகுதியில் கணவர் ராகுலுடன் வாழ்ந்தாள். அவளுக்கு இரண்டு பிள்ளைகள் – ஆனந்த் (12) மற்றும் அனு (8). வீடு வெளியில் பார்ப்பவர்களுக்கு மகிழ்ச்சி நிறைந்த குடும்பம் போல இருந்தாலும், வித்யாவின் உள்ளத்தில் எப்போதும் சுமை இருந்தது.

ராகுல் நல்ல வேலைக்குச் சென்றாலும், அவர் பெண்களை சமமாகக் கருதுபவர் அல்ல. "மனைவி என்பது வீட்டை கவனிப்பவள், கணவனின் கட்டளைக்குப் பணிபவள்" என்ற மனப்போக்கு அவருக்கு உறுதியாய் இருந்தது.

வித்யா பல முறை தனது கனவுகளைப் பற்றி பேச முயன்றாள். திருமணத்திற்கு முன் அவள் ஓவியம் வரைந்து, கலைக்காட்சிகளில் கலந்து கொண்டவள். அவளது படைப்புகள் சில பத்திரிகைகளிலும் வெளியானது. ஆனால் திருமணத்திற்குப் பிறகு, ராகுல் அதைத் தடை செய்துவிட்டார்.

“இது எல்லாம் வீணான கனவுகள். வீட்டையும் பிள்ளைகளையும் கவனிப்பது தான் உன் பணி” என்று அவர் சொன்ன வார்த்தைகள் வித்யாவின் மனதில் காயமாகக் குத்திக்கொண்டது.

அத்தியாயம் 2 – கோபத்தின் விதை

ஒருநாள், பள்ளியில் குழந்தைகளுக்கான ஓவியப் போட்டி நடத்தப்பட்டது. அனு ஆர்வத்துடன் தன் அம்மாவிடம் கேட்டாள்:

“அம்மா, நீங்க எனக்கு ஓவியம் கற்றுக்கொடுப்பீங்களா?”

வித்யாவின் கண்கள் பிரகாசித்தன. பல ஆண்டுகளாக விட்டு வைக்கப்பட்ட தன் திறமை மீண்டும் உயிர்த்தது போல. ஆனால் ராகுல் கேட்டு சிரித்தார்.

“நீங்க பிள்ளைக்கு பாடம் கற்றுக்கொடு. ஓவியம் மாதிரி வீண விஷயங்களை கற்றுக்கொடுக்காதீங்க.”

அந்தச் சொற்கள் வித்யாவின் மனதில் அடங்கிய கோபத்தைத் தூண்டின. அவள் அமைதியாக இருந்தாலும், உள்ளுக்குள்:

"இது என் குழந்தையின் கனவு. அதை நான் அடக்கக்கூடாது. நான் அடக்கப்பட்டேன்; ஆனால் என் பிள்ளைகளின் வாயை அடக்கக் கூடாது." என்ற சிந்தனை விதைப்பட்டது.

அத்தியாயம் 3 – அடக்கப்பட்ட குரல்

வீட்டில் ஒவ்வொரு நாளும் சிறிய சண்டைகள் நடந்துகொண்டே இருந்தன. ராகுல், வித்யாவின் கருத்துகளுக்கு இடமளிப்பதில்லை. பிள்ளைகள், அம்மா ஏன் எப்போதும் சும்மா இருப்பார் என்று கேட்பார்கள்.

ஒரு மாலை, குடும்பம் அனைவரும் சாப்பிடும்போது, வித்யா மெதுவாகக் கேட்டாள்:

“நான் ஒரு ஓவிய வகுப்பு நடத்தலாம்னு நினைக்கிறேன். வீட்டு அருகிலேயே சில பெண்கள் பிள்ளைகளை கற்றுக்கொடுக்க விரும்புறாங்க.”

அவளது வார்த்தைகள் காற்றில் கரைந்து போனது போல. ராகுல் சிரித்துவிட்டு,

“உனக்கு வேறு வேலை இல்லையா? இப்படி வீட்டிலிருந்து வெளியே போய் சுற்ற வேண்டிய அவசியமில்லை. வீடு உனக்கு போதாதா?” என்றார்.

அந்தச் சிரிப்பே வித்யாவுக்கு அவமானமாகப் பட்டது. அந்த நாள் இரவு அவள் தன் ஓவியக் கருவிகளை எல்லாம் எடுத்துப் பார்த்தாள். பழைய தூரிகைகள், வண்ணங்கள், காகிதங்கள் அனைத்தும் தூசிப் படிந்து இருந்தன. அவள் உள்ளுக்குள் அழுதாள்.

அத்தியாயம் 4 – கோபம் கொதிக்கும் தருணம்

மறுநாள் பள்ளியில் அனுவின் ஆசிரியர் அழைத்து வந்தார்.

“உங்கள் மகளுக்கு கலைத் திறமை அதிகம். அடுத்த மாதம் மாநில அளவிலான ஓவியப் போட்டியில் கலந்து கொள்ளலாம். பெற்றோர்களின் அனுமதி தேவை” என்றார்.

வித்யா மகிழ்ச்சியில் இருந்தாள். ஆனால் வீட்டில் சொன்னவுடன் ராகுல் மறுத்துவிட்டார்.

“அவளுக்கு படிப்பை கவனிக்கச் சொல்லு. இப்படி போட்டிகளில் கலந்து கொண்டால் நேரம் வீணாகும்.”

அந்தக் கணத்தில் வித்யாவின் உள்ளத்தில் அடங்கிய கோபம் வெடித்தது.

“இல்லை ராகுல்! இது தவறு. நான் எப்போதுமே என் குரலை அடக்கினேன். என் கனவுகளை விட்டுவிட்டேன். ஆனால் என் பிள்ளைகளின் கனவுகளை நீங்க உடைக்க முடியாது. அனு போட்டியில் பங்கேற்பாள். அவள் வெற்றி பெறுவாள்.”

அந்தக் கோபம் – அவளது குரலாக மாறியது. இதுவரை அவள் ஒருபோதும் எதிர்த்துப் பேசியதே இல்லை. ஆனால் இப்போது அவள் உறுதியுடன், சத்தமாகக் கூறினாள்.

ராகுல் அதிர்ச்சியடைந்தார். பிள்ளைகள் பெருமையுடன் தங்கள் அம்மாவை நோக்கினர்.

அத்தியாயம் 5 – குரலின் சக்தி

அந்த நாளிலிருந்து வித்யா தன்னம்பிக்கையுடன் வாழத் தொடங்கினாள். அவள் அனுவுக்கு ஓவியம் கற்றுக்கொடுத்தாள். தனது பழைய கலை நண்பர்களைத் தொடர்புகொண்டு, மீண்டும் ஓவியக் காட்சிகளில் பங்கேற்கத் தொடங்கினாள்.

சமூகத்தில் பலரும், “வீட்டுக்குள் அடக்கப்பட்ட ஒரு பெண், தனது குரலை மீட்டுக் கொண்டு, மற்றவர்களுக்கும் உத்வேகம் அளிக்கிறாள்” என்று பாராட்டினர்.

அவளது கோபம், அழிவு செய்யவில்லை. அந்த கோபம் ஒரு தீபமாக மாறி, அவளின் குரலையும், அவளின் குடும்பத்தையும், சமூகத்தையும் ஒளிரச் செய்தது.

அத்தியாயம் 6 – சுமைகள் சுமக்கும் தோள்கள்

வித்யா தனது குரலை மீண்டும் கண்டுபிடித்த பிறகு, அவள் வாழ்க்கையில் பல மாற்றங்கள் வந்தன. ஆனால் அந்த மாற்றம் எளிதாக வந்ததல்ல.

அவள் அனுவுக்கு ஓவியம் கற்றுக்கொடுக்கும்போது, சமையலறையில் பாத்திரங்கள் குவிந்துவிடும். ராகுல் அதை குறை கூறுவார்.

“வீட்டைக் கவனிக்காமல் வேறு விஷயங்களில் நேரம் செலவழிக்கிறாய். இது எதற்கு?” என்று அவர் கேட்டார்.

அப்போது வித்யா அமைதியாக பதிலளித்தாள்:

“வீடு என் பொறுப்பு, ஆனால் என் கனவுகள் என் உரிமை. நான் பிள்ளைகளின் எதிர்காலத்திற்காகச் செய்கிறேன். இது வீணல்ல.”

அவள் குரலில் இருந்த நம்பிக்கை ராகுலை சற்று மிரட்டியது. அவர் அடங்கிப் போனாலும், உள்ளுக்குள் அந்த மாற்றத்தைக் கடினமாக ஏற்றுக் கொண்டார்.

இந்தக் குடும்பச் சண்டைகள், குடும்ப வாழ்க்கையில் பெண்களின் குரல் எவ்வளவு அடக்கப்படுகிறது என்பதைச் சமூகத்தின் சின்னமாகவே காட்டின.

அத்தியாயம் 7 – சமூகத்தின் பார்வை

அருகாமை வீட்டாரும், உறவினர்களும் வித்யாவின் மாற்றத்தை கவனித்தார்கள்.

“வீட்டில் இருந்து வெளியே போய் பெண்கள் வேலை செய்ய வேண்டிய அவசியமில்லை. அவள் கணவனுக்கு நல்லவளாக இருந்தால் போதுமே” என்று சிலர் பேசினர்.

ஆனால் சில பெண்கள் வித்யாவை ரகசியமாக வந்து சந்தித்து,

“அக்கா, நீங்க தைரியமா இருக்கீங்க. நாங்க கூட எங்கள் வீட்டில் அடக்கப்பட்டு வாழ்கிறோம். உங்க குரல் எங்களுக்கு ஊக்கம் தருது” என்று சொன்னார்கள்.

அந்தச் சொற்கள் வித்யாவை இன்னும் வலிமையாக்கின. அவள் சிந்தித்தாள்:

"என் போராட்டம் என்னுடையதல்ல; இது பல பெண்களின் குரல். நான் மட்டும் மௌனத்தை மீறினால் போதாது. மற்றவர்களுக்கும் வழி காட்ட வேண்டும்."

இதுவே அவளை பெண்கள் உரிமை நோக்கிச் செலுத்தியது.

அத்தியாயம் 8 – குழந்தைகளின் கண்ணோட்டம்

ஆனந்த், தனது அம்மா மாறிக் கொண்டிருப்பதை கவனித்தான்.

“அம்மா, நீங்க ரொம்ப strong ஆகிட்டீங்க. அப்பா கூட உங்களை சண்டையில்லாமல் கேட்கிறார். நாங்க உங்களைப் பார்த்து பெருமைப்படுறோம்” என்றான்.

இந்தச் சொற்கள் வித்யாவுக்கு மிகப் பெரிய பரிசாக இருந்தது.

அவள் உணர்ந்தாள்: பெண்கள் சுயமரியாதை என்பது குழந்தைகளின் பார்வையிலும் முக்கியம்.

ஒரு தாய் தன்னுடைய கனவுகளை அடக்கிக் கொண்டால், பிள்ளைகள் பெண்களை பலவீனமாகவே நினைத்துக் கொள்ளுவர். ஆனால் தாய் தனது உரிமைக்காக போராடினால், பிள்ளைகள் சமத்துவத்தையும் மரியாதையையும் கற்றுக்கொள்வார்கள்.

அனு, தனது பள்ளியில் நடந்த போட்டியில் முதலிடம் பெற்றாள். மேடையில் பரிசு வாங்கும்போது, “என் அம்மா தான் எனக்கு ஓவியம் கற்றுக்கொடுத்தார்” என்று சொன்னாள்.

அந்தக் கணத்தில் வித்யா தனது போராட்டம் வீணாகவில்லை என்று உணர்ந்தாள்.

அத்தியாயம் 9 – கோபத்தின் தீயிலிருந்து வெளிச்சம்

வித்யாவின் கோபம், அழிக்கவில்லை; அது வெளிச்சமாக மாறியது. அவள் தனது வீட்டில் சிறிய ஓவிய வகுப்பு தொடங்கினாள். ஆரம்பத்தில் மூன்று குழந்தைகள் மட்டுமே வந்தார்கள். ஆனால் சில மாதங்களில் பத்துக்கும் மேல் சேர்ந்தனர்.

பெண்கள் வந்து சொன்னார்கள்:

“எங்கள் பிள்ளைகளை கலை கற்றுக்கொடுத்தால் அவர்கள் மகிழ்ச்சி அடைவார்கள். நாங்க கூட சில நேரம் சுதந்திரம் பெறுவோம்.”

அந்த வகுப்பு, பெண்களுக்கு ஒரு உற்சாக மையமாக மாறியது. அவர்கள் அங்கே வந்து தங்கள் வாழ்க்கைப் பிரச்சினைகளைப் பகிர்ந்து கொண்டார்கள். வித்யா அவர்களுக்கு தன்னம்பிக்கை அளித்தாள்.

“நீங்கள் உங்கள் குரலை அடக்காதீர்கள். உங்கள் கனவுகள் சிறியதாக இருந்தாலும், அதை பின்பற்றுங்கள்” என்று அவள் சொல்லுவாள்.

இவ்வாறு அவள் motivational tamil story மாதிரி, உண்மை வாழ்வில் பெண்களுக்கு ஊக்கம் அளிக்கும் ஒருவராக மாறினாள்.

அத்தியாயம் 10 – அவளின் குரல், சமூகத்தின் குரல்

ஒரு நாள், அருகிலுள்ள பெண்கள் சங்கம் வித்யாவை அழைத்தது.

“நீங்கள் பெண்களுக்கு சுயமரியாதை கற்றுக்கொடுக்கிறீர்கள். எங்கள் விழாவில் பெண்கள் உரிமை பற்றி பேச முடியுமா?” என்று கேட்டார்கள்.

அது அவளுக்கு முதன்முறை மேடை. முதலில் பயம் இருந்தாலும், அவள் பேசத் தொடங்கியதும் குரலில் வலிமை வந்தது.

“நான் பல ஆண்டுகள் மௌனத்தில் வாழ்ந்தேன். அந்த மௌனம் என்னை ஒரு நிழலாக மாற்றியது. ஆனால் என் கோபம் என் குரலாக மாறியபோது, நான் உண்மையானவளாக பிறந்தேன்.

ஒவ்வொரு பெண்ணும் தன் உரிமைக்காக பேச வேண்டும். குடும்பம், சமூகம், கணவன் – யாரும் அவளின் குரலை அடக்கக் கூடாது. பெண்களின் குரல் அடக்கப்பட்டால், அது ஒரு குடும்பத்தின் வளர்ச்சியையும், ஒரு சமூகத்தின் முன்னேற்றத்தையும் தடுக்கிறது.”

அந்த உரையால் பல பெண்கள் கண்ணீர் விட்டனர். சிலர் மேடைக்கு வந்து அவளை அணைத்துக் கொண்டனர்.

அந்தக் கணத்தில் வித்யா உணர்ந்தாள்:

"இனி என் குரல் என் குடும்பத்துக்காக மட்டும் இல்லை. இது சமூகத்திற்கான குரல்."

வித்யாவின் வாழ்க்கை காட்டியது: பெண்கள் உரிமை என்பது சட்டத்தில் மட்டும் இல்லை; அது ஒவ்வொரு பெண்ணின் மனதிலும் பிறக்க வேண்டும்.

பெண்களின் குரல் அடக்கப்பட்டால், அது சாம்பலாகிவிடும். ஆனால் பெண்களின் கோபம் குரலாக மாறினால், அது சமூகத்தை மாற்றும் தீப்பொறியாகும்.

அவள் மௌனமான மனைவியிலிருந்து, தன்னம்பிக்கையுள்ள கலைஞராகவும், பெண்களுக்கு ஊக்கமளிக்கும் தலைவராகவும் மாறினாள்.

“அவளின் கோபம் – அவளின் குரல்” என்ற தலைப்பு, பெண்களின் சுயமரியாதை, குடும்ப வாழ்க்கை, சமூக விமர்சனம், மற்றும் தமிழ் சிறுகதை உலகில் என்றும் ஒலிக்க வேண்டிய உண்மை.