பகுதி 11 – சாபத்தின் இதயம்
மழை அடங்காமல் பொழிந்துக் கொண்டிருந்தது.
போர்க்களத்தின் எரிந்த குரல்கள் மெதுவாக சிதைந்தாலும், இருள் இன்னும் தன் பசியை விட்டுவிடவில்லை.
தாமரையின் ஒளி சில சங்கிலிகளை மீட்டிருந்தாலும், அது வெறும் இடைக்கால வெற்றி மட்டுமே என்பதை கார்த்தியும் தாரிணியும் நன்றாகவே உணர்ந்தனர்.
அந்த நேரத்தில், தாரிணியின் கையில் இருந்த தாயமணி திடீரென நடுக்கத்துடன் ஒளிர்ந்தது.
அது ஒரு பண்டைய குரலைப் போலத் துடித்தது.
ஒளிக்குள் பிசைந்து வந்தது—
ஒரு வழிகாட்டும் வரைபடம்.
மண்ணின் மேல் மங்கலான ஒளி எழுந்து, ஒரு சின்னம் வரைந்தது.
அது ஒரு கருப்பு தாமரை வடிவில் விரிந்தது.
அதன் மையத்தில் ஒரு பிளவு இருந்தது—
அங்கே தான் சாபத்தின் இதயம் அடங்கியிருப்பதாக தாயமணி காட்டியது.
நிழல்களின் வழிகாட்டுதல்
“அதுவே நம்முடைய அடுத்த பாதை,” என்றாள் தாரிணி.
அவளின் குரல் தைரியம் கொண்டிருந்தாலும், கண்களில் ஒரு அச்சம் தெரிந்தது.
“சாபத்தின் இதயம்… அது என்ன?” என்று கார்த்திக் கேட்டான்.
“பழைய கல்வெட்டில் சொன்னதை நினைவிருக்கிறதா?
இந்த சாபம் ஒரு கத்தி, ஒரு இருள், ஒரு தாமரை மட்டும் அல்ல.
அதன் மையத்தில் இருக்கிறது ஒரு இதயம்—
இருளின் உயிர் மூலாதாரம்.
அதை அழித்தால்தான் சங்கிலிகள் நிரந்தரமாகக் காப்பாற்றப்படும்,” என்றாள் அவள்.
ஆனால் அதற்குள், காற்று திடீரென கனத்தது.
மண்ணிலிருந்து கருப்பு நிழல்கள் மீண்டும் எழ,
அவர்கள் இருவரையும் சுற்றி வளைத்தன.
அந்த நிழல்கள் வழக்கம்போல கர்ஜிக்கவில்லை;
மாறாக மெதுவான மனித குரல்களைப் போல அலறின.
“நம்மை விடுவி… நம்மை விடுவி…”
அது, நூற்றாண்டுகளாக சாபத்தில் சிக்கிய பழைய போர்வீரர்களின் ஆன்மா.
அவர்கள் இருளின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தாலும், அந்த ஒளி அவர்கள் உள்ளத்தைக் கிழித்து, அழுகுரலாக வெளிப்பட்டது.
மரணக் குகையின் வாசல்
கார்த்தியும் தாரிணியும் அந்த வரைபடம் காட்டிய வழியில் நடந்தார்கள்.
மலைகளை தாண்டி, காட்டைத் தாண்டி,
இறுதியாக அவர்கள் ஒரு பாழடைந்த குகையின் வாயிலில் வந்தனர்.
அது சாதாரண குகை இல்லை—
வாசலில், மண்ணில் பதிக்கப்பட்டிருந்தது ஒரு பெரிய கருப்பு கல் தாமரை.
அதில் சிவப்பாக ஒளிரும் கோடுகள் இருந்தன, அது உயிருடன் துடிப்பதைப் போலத் தோன்றியது.
“இங்கே தான்,” என்றாள் தாரிணி மெதுவாக.
“சாபத்தின் இதயம்…”
அந்தச் சின்னம் அருகில் சென்றதும், கார்த்திக்குப் பின்புறத்தில் ஒரு குரல் முழங்கியது.
அது, சேனாபதியின் குரல் அல்ல.
இன்னும் ஆழமானது.
இன்னும் இருண்டது.
“என்னை விழிக்க விடாதீர்கள்…
நீங்கள் இதயம் அருகே சென்றால், சங்கிலிகள் உடைந்து விடும்…”
அந்தக் குரல் கேட்டவுடன், தாரிணியின் முகம் நிறம் இழந்தது.
“கார்த்திக்… இதயம் ஒரு உயிரோடு இருக்கும் பொருள்.
அது பேசுகிறது. அது நம்மை பயமுறுத்த முயற்சிக்கும்.
ஆனால் நினைவில் வை, அது தான் இருளின் மூலக் கருவி.”
உயிர்த்த இதயம்
அவர்கள் உள்ளே நுழைந்ததும், குகை முழுவதும் இரத்தத்தின் வாசனை பரவியது.
சுவரில் எலும்புகள் அடுக்கப்பட்டிருந்தன.
இடையே இடையே பழைய போர்க் கவசங்களும், உடைந்த வாள்களும் குவிந்திருந்தன.
அந்த குகையின் ஆழத்தில்,
ஒரு பெரிய கருப்பு தாமரை மலர் தரையில் பரவியிருந்தது.
அதன் மையத்தில் துடித்துக் கொண்டிருந்தது—
ஒரு இதயம்.
ஆனால் அது மனித இதயம் அல்ல.
அது கறுப்பு சதையைப் போல,
அளவில்லாத இரத்தக் கீறல்களுடன் துடித்துக்கொண்டிருந்தது.
ஒவ்வொரு துடிப்பும் குகையின் சுவரை அதிரச் செய்தது.
ஒவ்வொரு துடிப்பும், வெளியில் இருந்த சங்கிலிகளை நடுங்கச் செய்தது.
கார்த்திக் கத்தியை இறுக்கமாகப் பிடித்தான்.
“இதைக் கிழித்தால், சாபம் முடியும், இல்லையா?”
தாரிணி கண்ணீருடன் தலை ஆட்டினாள்.
ஆனால் அவள் மெதுவாகச் சொன்னாள்:
“இது எளிதானது அல்ல.
இதயத்தை அழிக்க, அதைத் தொட்டவரின் உயிர் விலையைக் கேட்கும்.
ஒருவர் தன் உயிரை அர்ப்பணித்தால்தான் இதயம் முறியும்.”
அந்த வார்த்தைகள் குகையின் குளிர்ந்த காற்றை விடக் கூர்மையாய் கார்த்தியின் மனதைக் கிழித்தன.
முடிவின் சின்னம்
அந்த நேரத்தில், இதயம் திடீரென திறந்தது.
அதன் சதையின் உள்ளே கண்கள் தோன்றின.
கருப்பு கண்கள்.
வெறுப்பால் நிரம்பிய கண்கள்.
அது கார்த்திக்கும் தாரிணிக்கும் நேராகப் பார்த்தது.
மண்ணை அதிரவைத்துக் கொண்டு அது பேசத் தொடங்கியது:
“என்னை அழிக்க முயன்ற அனைவரும் இறந்துவிட்டார்கள்.
நீயும் விதிவிலக்கில்லை, கார்த்திக்.
உன் இரத்தம் தான் என் உணவாகும்.”
இதயம் துடித்தது.
குகை சுவர் பிளந்து, இருள் காற்று பாய்ந்தது.
அந்த இருள், நிழல்களின் படையெடுப்பை விட கொடியதாக இருந்தது.
அது உயிரையே சிப்பி போல சுரண்டிக்கொண்டது.
ஆனால் அந்த நேரத்தில், கார்த்தி தன் நெஞ்சத்தில் கத்தியை வைத்து உறுதியோடு சொன்னான்:
“இது என் உயிரை எடுத்தாலும், உன்னை அழித்தே தீருவேன்.”
தாரிணி அவன் தோளைப் பிடித்தாள்.
அவளது கண்ணீரில் ஒளியும், பயமும் கலந்து இருந்தது.
“இல்லை, கார்த்திக். நான் தான் அர்ப்பணிக்கிறேன்.
நீ தான் சங்கிலிகளை காப்பாற்றவேண்டியவன்.”
இருவரின் பார்வை இருளுக்குள் ஒளிர்ந்தது.
அந்த இருளின் மத்தியில்,
ஒரு உயிர் விலையோடு மட்டுமே சாபத்தின் இதயம் முறியக்கூடும் என்று உண்மை வெளிப்பட்டது.
பகுதி 12 – பலியிடப்பட்ட உயிர்
மலைக்குகையின் ஆழத்தில் சாபத்தின் இதயம் துடித்துக் கொண்டிருந்தது. அதன் கருப்பு இரத்தக்கிளர்ச்சி முழு குகையையும் ஒலியால் நிரப்பியது. அந்த ஒலி கேட்கும் ஒவ்வொரு உயிருக்கும் மனதை சிதைக்கும் வேதனை போலத் தோன்றியது. சாபத்தின் வேரை முறிக்க ஒரே வழி — ஒரு உயிரை பலியாக கொடுக்க வேண்டியதுதான் என்று கல்வெட்டில் எழுதப்பட்டிருந்தது.
அந்த உண்மையை வாசித்த நிமிஷமே, அங்கு இருந்த அனைவரின் மனமும் குழம்பியது. யாராவது ஒருவர் தம்மையே அர்ப்பணிக்காமல் அந்த இதயத்தை அழிக்க இயலாது.
அச்சமயம், அமுதா தான் முன் வந்து நின்றாள். அவள் கையில் இருந்த தாமரை தாலிசமானது இன்னும் பிரகாசமாக ஒளிர்ந்தது. "இந்த ஒளி என் உயிரோடு மட்டுமே கட்டுப்பட்டிருக்கிறது. நான் இல்லாமல், இதற்கு சக்தி இருக்காது. சாபத்தை முறிக்கும் பலியாக நான் போக வேண்டும்," என்று கண்ணீர் வழிந்த கண்களுடன் சொன்னாள்.
அருண் அவளை பார்த்தவுடன் அதிர்ச்சியில் ஆழ்ந்தான். "இல்லை அமுதா! நீ போனால், போருக்கு அர்த்தமே இருக்காது. உன்னால் தான் நாங்கள் இங்குவரை வந்தோம். நான் தான் போகிறேன்!" என்று வாளை தன் மார்பின் மீது வைத்தான்.
ஆனால், குகையின் சுவர்கள் அதிர்ந்தன. சாபத்தின் இதயத்தில் இருந்து ஒரு கருப்பு நிழல் வெளிப்பட்டு, ஒரு கூர்மையான குரலில், “இரத்தத்தின் பாதையில் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவள் ஏற்கனவே முடிவு செய்யப்பட்டுவிட்டாள்” என்று கத்தினது. உடனே அமுதாவின் தாலிசமானது தானாகவே அவள் மார்பில் எரிவிளக்கைப் போல பிரகாசித்தது.
அவளது காலடியில் தாமரைகள் விரிந்தன. அந்த ஒளி அவளை சாபத்தின் இதயத்துக்கு வழிநடத்தியது. அருண் அவளை நிறுத்த முயன்றான், ஆனால் அவள் கையை நீட்டி, "இது நமது கிராமத்திற்காகவும், உனக்காகவும். நான் போகிறேன். என் உயிர் வீணாகாது," என்று சொன்னாள்.
அடுத்த நொடியே அவள் தாலிசமானை இதயத்தின் மீது வைத்து, தன்னுடைய மார்பைத் தானே குத்தினாள். இரத்தம் சிந்தியவுடன், சாபத்தின் இதயம் கரையத் தொடங்கியது. குகை முழுவதும் ஒளி வெடித்தது.
ஆனால் அந்த ஒளியின் நடுவே, அமுதாவின் உடல் சிதறிப் போனது. அவளது ஆன்மா மட்டும் தாமரையின் ஒளியில் கரைந்துவிட்டது. அருண் தரையில் விழுந்து கத்தினான். குகை நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது.
ஆனால் சாபம் முறியும்போல தோன்றினாலும், அந்த இதயத்தின் நிழல்களில் இன்னும் இருண்ட சக்தி ஒன்று அசைந்தது. அது இன்னும் முடிவாகவில்லை…
0 Comments