சோழ மன்னனின் பொற்கோவில் - 1

 பகுதி 1 – பழைய ஓலைச்சுவடி

மாலை நேரம். சென்னை பல்கலைக்கழகத்தின் தொல்லியல் துறை நூலகத்தில் மெல்லிய விளக்குகள் மட்டும் எரிந்து கொண்டிருந்தன. மழை சின்ன சின்ன துளிகளாகக் கண்ணாடி ஜன்னலில் பட்டுக் கொண்டு இசை போல ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. அங்கு புத்தகங்களின் வாசனை, பழைய ஓலைச்சுவடிகளின் ஈரப்பத நறுமணம் கலந்திருந்தது. அந்த இடத்தில் தனியாக அமர்ந்திருந்தான் குமரன்.

குமரன் ஒரு இளம் தொல்லியல் ஆய்வாளர். வயது முப்பத்தை எட்டாதவன். கரிய நிற முகத்தில் தெரிந்துகொண்ட ஒளி, அவன் கண்களில் இருக்கும் தீவிர ஆர்வத்தை வெளிப்படுத்தியது. சோழர்கள் குறித்த ஆராய்ச்சியில் அவன் முழுமையாக மூழ்கியவன். எத்தனை ஆண்டுகளாக நடந்த சாகசங்களில் தோல்வியுற்றாலும், அவன் மனதில் ஒரு கனவு மட்டும் ஒளிந்துகொண்டிருந்தது – சோழ மன்னனின் "பொற்கோவில்" என்ற புராணக் கதையை உண்மையாக்குவது.

இன்றும் அந்தக் கனவிற்கே அவன் நூலகத்தில் அமர்ந்திருந்தான். நூலக மேசையில் சிதறிக்கிடந்தது பத்துக்கும் மேற்பட்ட பண்டைய ஓலைச்சுவடிகள். பெரும்பாலானவை பழைய கோயில்களின் காப்புச் சின்னங்கள், சின்ன சின்ன வரலாற்றுப் பதிவுகள். ஆனால் அவன் கையில் பிடித்திருந்த ஓலைச்சுவடி மட்டும் வித்தியாசமாக இருந்தது. அது சிதைந்திருந்தாலும், எழுத்துக்கள் அற்புதமாகத் தெளிவாக இருந்தன.

அவன் மெல்ல வாசித்தான்:

"கடலின் அலைகள் மறைத்தாலும், பொற்கோவிலின் ஒளி அழியாது. மன்னன் தன் சாபத்தோடு அதனை மூழ்கடித்தான். சத்தியவானே அதனை கண்டுபிடிப்பான்."

அந்த வரிகள் படித்தவுடனே குமரனின் இதயம் வேகமாகத் துடித்தது. இது தான் அவன் பல வருடங்களாகத் தேடிக்கொண்டிருந்த குறியீடு. கதைகளில் கேட்ட “பொற்கோவில்” வெறும் புராணம் அல்ல, உண்மையில் எங்கோ கடலுக்குக் கீழ் இருக்கிறது என்பதற்கான சான்று.

ஆனால் அதே சமயம் அவனுக்குள் ஒரு கேள்வி எழுந்தது – “மன்னன் சாபம் போட்டான் என்றால் என்ன அர்த்தம்? அந்தச் சாபம் இன்னும் உயிரோடு இருக்கிறதா?”

அந்த நொடியில் நூலக கதவு திறக்கப்பட்ட சத்தம் கேட்டது. வயது எழுபதுக்கும் மேல் இருக்கும் ஒருவன் மெதுவாக உள்ளே வந்தான். வெள்ளை தாடி, சிவப்பு வஸ்திரம், கண்ணாடி அணிந்திருந்த அந்தப் பெரியவர், குமரனின் ஆசான் – பேராசிரியர் ராமசாமி.

“குமரா… இன்னும் வீட்டுக்குப் போகவில்லையா?” – அவர் மெதுவாகக் கேட்டார்.

குமரன் அந்த ஓலைச்சுவடியைக் காட்டி, “ஆசிரியரே, இதைப் பாருங்கள். நான் தேடிய சான்று கிடைத்துவிட்டது. ‘பொற்கோவில்’ உண்மையிலேயே இருக்கிறது.” என்றான்.

ராமசாமியின் முகத்தில் ஒரு சற்று பதற்றம் தோன்றியது. அவர் ஓலைச்சுவடியைப் பார்த்தார். எழுத்துகளை நிதானமாக வாசித்தார். பின்னர் ஆழ்ந்த மூச்சை விட்டார்.

“குமரா… உன் உற்சாகத்தை நான் புரிந்துகொள்கிறேன். ஆனால் இதிலே எச்சரிக்கை இருக்கிறது. அந்தக் கோவில் சாதாரண கோவில் அல்ல. சோழ மன்னன் அதனை தங்கத்தாலும் பொற்கலங்களாலும் கட்டினான். ஆனால் கடைசியில் ஒரு அச்சம் காரணமாக அதை கடலுக்குக் கீழ் மூழ்கடிக்க நேர்ந்தது. யாரும் அதை மீண்டும் கண்டுபிடிக்கக் கூடாது என்பதற்காக மன்னன் சாபம் போட்டான்.”

“ஆசிரியரே… சாபம், மந்திரம் இவை எல்லாம் புராணக் கதைகளில் வரும் விஷயம் தான். உண்மையில் அது வரலாற்று சின்னம். அதைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும்.” – குமரன் உறுதியுடன் சொன்னான்.

ராமசாமி அவன் கண்களில் பார்த்தார். “நீ புரியாமல் இருக்கிறாய், குமரா. பலர் அந்தக் கோவிலைத் தேடி சென்றுள்ளனர். யாரும் திரும்பி வரவில்லை. ஏன் தெரியுமா? மனிதர்கள் மாய்ந்து போனார்கள். மர்மமாக இறந்தார்கள். அது வெறும் கதை அல்ல, நான் பார்த்த உண்மை. என் ஆசானும் அந்தக் கோவிலைத் தேடிச் சென்றவர்… அவர் திரும்பியே வரவில்லை.”

இந்த வார்த்தைகள் குமரனின் மனதில் புயலை ஏற்படுத்தின. ஆனாலும் பயமில்லை, மாறாக அதுவே அவனுக்கு இன்னும் வலுவான ஆர்வத்தைத் தூண்டியது. “யாரும் திரும்பி வரவில்லை என்றால் நான் தான் முதலில் திரும்பி வருவேன். அந்தக் கோவிலை வெளிச்சம் போட்டு உலகுக்கு காட்டுவேன்.” என்று அவன் உள்ளுக்குள் உறுதி கொண்டான்.

ராமசாமி அவன் முகத்தைப் பார்த்து மெதுவாகத் தலை அசைத்தார். “உன் மனதில் உறுதி இருக்கிறது என்பதை அறிகிறேன். ஆனால் நினைவில் கொள் – உண்மையைத் தேடுபவன் சோதனைகளைத் தவிர்க்க முடியாது. இந்த ஓலைச்சுவடியில் வரும் வரிகளை ஆழமாகப் படி. அது உனக்கு வழிகாட்டும்… அதேசமயம் சாபத்தையும் நினைவில் கொள்.”

அவரது குரலில் கலந்திருந்த அச்சம், பாசம், அனுபவம் எல்லாம் குமரனின் மனதை சற்றே கனமாக்கின. ஆனால் அவனது தீவிரம் குறையவில்லை. ஓலைச்சுவடியை பையில் வைத்துக்கொண்டான்.

வெளியில் மழை அடித்துக் கொண்டே இருந்தது. ஆனால் அவனது மனதில் இன்னொரு புயல் வீசியது. “இந்தக் கோவிலை கண்டுபிடிக்க வேண்டியவன் நான்தான். இதுவே என் வாழ்க்கையின் குறிக்கோள்.”

அன்று இரவு அவன் வீட்டிற்கு திரும்பியதும் அந்த ஓலைச்சுவடியை மீண்டும் மீண்டும் படித்தான். ஒவ்வொரு வார்த்தையையும் எழுதிக் கொண்டு ஆராய்ச்சி செய்ய ஆரம்பித்தான். அவனுக்குத் தெரிந்தது – ஓலைச்சுவடி ஒரு வரைபடம் போல் செயல்படுகிறது. சில வார்த்தைகள் இடப்பெயர்கள், சில வரிகள் சின்னங்களை விவரிப்பதுபோல் இருந்தன.

ஆனால் அதில் ஒரு வரி மட்டும் அவனை சற்று பதற வைத்தது:

"நிழல் வந்திடும் போது, ஒளியைத் தேடாதவன் உயிரை இழப்பான்."

அந்த வரி என்ன அர்த்தம்? யார் அந்த நிழல்? அந்த ஒளி என்ன? அவன் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. ஆனால் அது தான் அவனுக்குக் கிடைத்த முதல் குறியீடு.

அந்த இரவு முழுவதும் அவன் தூங்கவில்லை. ஓலைச்சுவடி முன் வைத்து குறிப்புகள் எடுத்தான். உலகம் முழுவதும் சோழர்கள் குறித்த ஆராய்ச்சிகளைப் பார்த்தான். இணையத்தில் கிடைத்த சில தகவல்களையும் சேகரித்தான். அவனது உள்ளம் சொல்லியது – “பொற்கோவில் கடலுக்குக் கீழ் இருக்கும். அதற்கான கதவு எங்கோ தென்னகக் கடற்கரையில் இருக்கும்.”

முடிவில், அவன் முடிவு செய்தான். “எதையும் பொருட்படுத்தாமல் இந்தப் பயணத்தைத் தொடங்க வேண்டும். சாபம் இருந்தாலும், சோதனை இருந்தாலும் நான் சந்திப்பேன். அந்தக் கோவிலை உலகிற்கு வெளிக்காட்டுவேன்.”

அந்த நிமிடத்தில் தான் கதை ஆரம்பித்தது. குமரனின் வாழ்க்கையை மாற்றப்போகும் சாகசப் பயணம்.

பகுதி 2 – ஆசானின் எச்சரிக்கை: சாபத்தின் இரகசியம்

குமரன் அந்த இரவில் தூங்காமல் ஓலைச்சுவடியை ஆய்வு செய்தான். வார்த்தைகளில் மறைந்திருந்த புதிர்கள், இடப்பெயர்கள், சின்னங்கள் அவன் மனதை மேலும் குழப்பின. ஆனாலும் அடுத்த நாள் காலை, அவனுக்கு மிகவும் நெருக்கமான ஆசான் – பேராசிரியர் ராமசாமியிடம்தான் சந்தேகங்களை பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டும் என்று முடிவெடுத்தான்.

மழை அடங்கிய பின், வளாகத்தின் பழைய தோட்டம் வழியாக நடந்து, ஆசான் இருக்கும் சிறிய இல்லத்திற்கு அவன் சென்றான். அந்த வீடு கண்ணாடி ஜன்னல்கள் கொண்ட, பழைய மரவாசல்கள் கொண்ட சிறிய குடிலாக இருந்தது. சுவற்றில் பண்டைய தெய்வச் சிலைகள், பழங்கால வரைபடங்கள் தொங்கியிருந்தன. அங்கு அமர்ந்திருந்த பேராசிரியர், தியானத்தில் மூழ்கியபடி காப்பி பருகிக் கொண்டிருந்தார்.

குமரன் உள்ளே நுழைந்ததும், அவர் கண்களைத் திறந்து சிரித்தார்.

“அருகில் நின்றால் கூட உன் பாத சப்தம் போதும், குமரா. ஏதோ வினாவிக் கொண்டு வந்ததுபோல தோன்றுகிறது.”

குமரன் ஓலைச்சுவடியை அவர் முன் வைத்தான்.

“ஆசிரியரே, நேற்று இரவே இதை ஆராய்ந்தேன். இதில் மறைந்திருக்கும் இடப்பெயர்கள், குறியீடுகள் – அனைத்தும் தென்னகக் கடற்கரையை நோக்கி காட்டுகின்றன. இதுதான் நமக்கு வழிகாட்டும் வரைபடம்.”

ராமசாமி ஆழ்ந்த கவனத்துடன் அந்த எழுத்துக்களைப் பார்த்தார். அவரது முகம் சற்று கடினமானது.

“நான் சொன்னேனே, குமரா… அந்தக் கோவிலின் சாபம் எளிதல்ல. சோழ மன்னன் ராஜராஜாவின் காலத்துக்குப் பின் வந்த அவரது வாரிசு ஒருவன் – வீரசோழன் – தான் இந்தக் கோவிலை கட்டினான். தங்கத்தில் மூழ்கிய அந்தக் கோவிலில் யாகம், பூஜைகள் நடந்து வந்தன. ஆனால் காலப்போக்கில் பேராசையும் அரசியல் சதிகளும் அந்தக் கோவிலையே அழித்துவிட்டன.”

அவர் சற்றே தாமதித்து, குரலைக் குறைத்தார்.

“புராணங்களில் வரும் அந்தச் சாபம் வெறும் கற்பனை அல்ல. என்னுடைய ஆசான் சொன்னது – வீரசோழன் தன் இராச்சியத்தையே காப்பாற்ற, கோவிலை கடலுக்குக் கீழ் மூழ்கடித்தார். அவர் உயிர் பிரியும் தருணத்தில், ‘யாராவது பொற்கோவிலை மீட்டெடுக்க முயன்றால் அவர்களது உயிர் ஒளிராது’ என்று சத்தியம் செய்தார்.”

குமரன் அதிர்ச்சி அடைந்தான்.

“ஆசிரியரே… இதை நீங்களும் நம்புகிறீர்களா? இவை எல்லாம் புராணக் கதைகள்தான்.”

ராமசாமி சிரித்தார்.

“நான் எதையும் கற்பனை செய்து சொல்லவில்லை, குமரா. உண்மைகள் நிறைய இருக்கின்றன. நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன் பிரிட்டிஷ் காலனித்துவ அதிகாரிகள் கூட அந்தக் கோவிலைத் தேடிச் சென்றார்கள். மூன்று கப்பல்கள் கடலுக்குள் போயின. ஒரே ஒரு கப்பல் மட்டுமே திரும்பியது. அதிலும் உயிருடன் வந்தவர்கள் பைத்தியமடைந்திருந்தார்கள்.”

அந்த வார்த்தைகள் குமரனின் உள்ளத்தில் சற்றே அச்சத்தை ஏற்படுத்தின. ஆனால் அவனுடைய ஆர்வம் குறையவில்லை.

“ஆசிரியரே, சாபம் உண்மையாக இருந்தாலும் அது என் ஆராய்ச்சியைத் தடுக்காது. வரலாற்றை உலகுக்கு வெளிப்படுத்த வேண்டும்.”

ராமசாமி மெதுவாக எழுந்தார். ஜன்னல் அருகே சென்று கடலை நோக்கிப் பார்த்தார்.

“கடல் அழகு போலவே கொடியதும். அது தனது இரகசியங்களை எளிதில் வெளிப்படுத்தாது. நீ தேடினால், சோதனைகள் உன்னைத் துரத்தும். ஆனால் உன் மனதில் நிச்சயமாக உண்மை வேண்டும் என்று தீர்மானித்தால்… நான் உன்னைத் தடுக்க மாட்டேன்.”

அவர் தன் மேசையில் இருந்த ஒரு பழைய தோலினால் கட்டப்பட்ட புத்தகத்தை எடுத்தார்.

“இதோ, இதை எடு. இது என் ஆசானின் குறிப்புகள். அதில் பொற்கோவில் பற்றிய கூடுதல் தகவல்கள் இருக்கின்றன. ஆனால் நினைவில் கொள் – உன் ஒவ்வொரு அடியுமே உன்னை ஆபத்துக்கு அழைத்துச் செல்லும்.”

குமரன் அந்தப் புத்தகத்தைப் பெற்றுக் கொண்டு மரியாதையுடன் வணங்கினான்.

“உங்கள் ஆசீர்வாதம் இருந்தால் எந்த சாபமும் எனக்குச் சாயாது, ஆசிரியரே.”

ராமசாமி சிரித்தார். ஆனால் அந்தச் சிரிப்பில் சற்று சோகமும் இருந்தது.

“குமரா… சாபம் என்றால் அது வெறும் மந்திரம் அல்ல. மனிதர்களின் பேராசையே பெரிய சாபம். அதை மறந்துவிடாதே.”

அந்த வார்த்தைகள் குமரனின் மனதில் ஆழமாக பதிந்தன. ஆனாலும், அவரது உள்ளம் கத்திக்கொண்டே இருந்தது – “எதையும் பொருட்படுத்தாமல் அந்தக் கோவிலை நான் கண்டுபிடிக்க வேண்டும்.”

அன்று இரவு குமரன் அந்த பழைய குறிப்புகளைத் திறந்து வாசிக்கத் தொடங்கினான். அதில் இருந்த ஒரு வரி அவனது கண்களை அசைத்தது:

"பொற்கோவிலின் கதவு, நிலமும் கடலும் சந்திக்கும் இடத்தில் மறைந்து கிடக்கும். அங்கு நிழல் காப்பாளன் உன்னை சோதிப்பான்."

குமரனின் உடலில் சற்று நடுக்கம் ஏற்பட்டது.

“நிழல் காப்பாளன்…? அவர் யார்?”

இப்போது அவனுக்குத் தெரிந்தது – சாபத்தின் இரகசியம் இன்னும் ஆழமாக உள்ளது. அது வெறும் புராணம் அல்ல, எதிர்கொள்ள வேண்டிய உயிர்ப்போலியான சோதனை.

அந்த இரவு முழுவதும் குமரன் தூங்கவில்லை. அவன் மனதில் ஓர் ஒலி மட்டும் ஒலித்துக்கொண்டே இருந்தது – “சாபத்தின் இரகசியத்தை எதிர்கொண்டு தான் உண்மையை வெளிக்காட்ட முடியும்.”