அத்தியாயம் 15 – நட்சத்திர மணலின் ரகசியம்
🌌 மணலின் விசித்திரம்
அவள் மெதுவாக:
"இது சாதாரண மணல் அல்ல…இது காலத்தின் விதைகள்."
அருணா:
"விதைகள்…?"
வித்யா:
"ஆம்.பிரபஞ்சம் தோன்றிய முதல் தருணத்தில்,விண்மீன்களின் சாம்பலிலிருந்து உருவானவை.அந்த துகள்கள் தான் நேரத்தின் ஓட்டத்தை இயக்குகின்றன."
🕯️ போகர் சித்தரின் இரகசியம்
“நட்சத்திர மணலைக் கண்டவன்தனது விதியை மாற்றக் கற்றுக்கொள்வான்.ஆனால் அதனைத் தொடும் கையில் ஆசையும்இருளும் இருக்கக் கூடாது.”
அவள் முகம் தீவிரமானது:
"இதுதான் போகர் சித்தர் மறைத்த ரகசியம்.மணலைக் கட்டுப்படுத்தினால்,நேரத்தின் ஓட்டத்தையே மாற்றலாம்!"
🌑 நிழலின் ஆசை
"அப்படியானால்,இதுதான் எனக்கு தேவை!நான் கடந்த காலத்தையும் எதிர்காலத்தையும் என் சொந்தமாக்குவேன்!"
⚔️ ஒளியின் பதில்
போகர் சித்தரின் குரல்:
"இந்த மணலைக் கைப்பற்றும் ஆள்தனது காலத்தை எழுதலாம்.ஆனால் மனம் தூய்மையானவரால் மட்டுமேஅது ஒளியாய் இருக்கும்."
🌀 ரகசியத்தின் வெளிப்பாடு
🌠 நட்சத்திர ஒளி
"இல்லை!இது என்னை அடிமைப்படுத்த முடியாது!"
🏁 அத்தியாய முடிவு
வித்யா மெதுவாக:
"இது தான் நம்முடைய திறவுகோல்.ஆனால் இன்னும் போராட்டம் முடிவடையவில்லை.ஏறழகன் காலத்தின் மறைவிலிருந்து முழுமையாக அழியவில்லை…"
அத்தியாயம் 16 – நிழலின் சாபம்
மண்டபம் அமைதியால் மூடப்பட்டிருந்தது.
மாபெரும் மணற்கடிகாரம் மீண்டும் ஒளிர்ந்து,
அதன் மணல் மெதுவாக வழிந்துக் கொண்டிருந்தது.
ஆனால் அந்த அமைதியின் பின்னால்
ஒரு தீவிரமான நடுக்கம் இருந்தது.
ஏறழகனின் குரல் இன்னும் சுவர்களில் எதிரொலித்தது:
“நான் முழுமையாக அழியவில்லை…
என் நிழல் இன்னும் உங்களோடு வாழ்கிறது!”
🌑 சாபத்தின் விதை
அனிருத்தின் கையில் இருந்த நட்சத்திர மணல் துளி
மின்னியது.
ஆனால் அதே நேரத்தில்,
அவனின் கரம் கருப்பு புள்ளிகளால் மூடத் தொடங்கியது.
அருணா பதற்றமடைந்தாள்:
“அனிருத்து! உன் கையில் என்ன நடக்கிறது?”
வித்யா கண்களை மூடி உணர்ந்தாள்:
“அது நிழலின் சாபம்.
ஏறழகன் அழிந்தது போல தோன்றினாலும்,
அவன் ஆன்மாவின் ஒரு துணுக்கை
அந்த மணல் வழியாக அனிருத்தில் விதைத்துவிட்டான்.”
🔥 உள்ளுணர்வு போராட்டம்
அனிருத்தின் கண்கள் சில நொடிகள் கருமையாக மாறின.
அவனுள் இருந்து ஒரு குரல் கேட்கப்பட்டது:
“நீ என் பாத்திரம் ஆக வேண்டும்.
உன் மூலம் தான் நான் மீண்டும் எழுவேன்.”
அனிருத்து தன் நெஞ்சை பிடித்துக்கொண்டு போராடினான்.
அவனுக்குள் ஒளியும் இருளும் மோதிக் கொண்டிருந்தன.
🌌 நட்சத்திர மணலின் வெளிச்சம்
அந்த நேரத்தில்,
அவனின் உள்ளங்கையிலிருந்த நட்சத்திர மணல் துளி
அழகான ஒளி வீசியது.
அது ஒரு காட்சி காட்டியது –
போகர் சித்தர் புலிப்பாணியிடம் கூறுவது:
“இருள் எப்போதும் ஒளியில் புக முயலும்.
ஆனால் தூய மனதுடன் அதை எதிர்கொள்ளும் ஒருவர்
சாபத்தைக் கூட தன் சக்தியாக மாற்ற முடியும்.”
அனிருத்து சுவாசத்தை அடக்கியவாறு,
“நான் உன் பாத்திரமில்லை,
என் ஒளியே உன்னை கட்டுப்படுத்தும்.”
என்று உள்ளார்ந்த குரலால் பதிலளித்தான்.
🕯️ சாபத்தின் வெளிப்பாடு
அனிருத்தின் உடலில் கருப்பு குறிகள் பரவி,
அது பாம்பு போன்ற வடிவத்தில் நகர்ந்தது.
வித்யா அவனின் நெஞ்சில் தன் கரத்தை வைத்து
மந்திரம் சொன்னாள்.
அவளின் சுற்றிலும் பொன் நிற தமிழ் எழுத்துக்கள் சுழன்று,
அந்த கருப்பு குறிகளை வெளியில் இழுத்து வெளியேற்றத் தொடங்கின.
ஆனால் சாபம் எளிதில் வெளியே வரவில்லை.
அது காற்றில் ஒரு வடிவம் எடுத்தது –
ஏறழகனின் இருண்ட முகம்.
⚔️ நிழல் மற்றும் ஒளி
அருணா தன் கம்பத்தை உயர்த்தி,
ஒளிக்கதிர்களை அந்த சாப முகத்துக்கு வீசியாள்.
ரகுல் தன் வாளால் காற்றை வெட்டி,
அந்த நிழல் பிம்பத்தைத் துளைத்தான்.
ஆனால் நிழல் சிரித்தது:
“நீங்கள் என்னை முற்றிலும் அழிக்க முடியாது.
நான் ஒவ்வொரு நிழலிலும் உண்டே இருக்கிறேன்.”
மண்டபத்தில் தீவிரமான குளிர் பரவியது.
🌠 நட்சத்திரத்தின் பலி
வித்யா மூச்சுத் திணறினாலும்,
தன் குரலை உயர்த்தினாள்:
“நட்சத்திர மணலின் சக்தி
ஒருவரால் மட்டுமே தாங்க முடியும்.
அனிருத்து, நீயே அதை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும்!”
அனிருத்து கண்களை மூடி,
அந்த ஒளித் துளியை தன் நெஞ்சில் வைத்தான்.
முழு உடலும் ஒளி மற்றும் இருள் போர்க்களமாக மாறியது.
அவனின் உடல் நடுங்கியது,
ஆனால் மெதுவாக கருப்பு குறிகள் அழிந்து,
வெள்ளி ஒளியாய் கரைந்தன.
🌑 சாபத்தின் எச்சம்
நிழல் முகம் சிதறிப்போனது,
ஆனால் அதன் சத்தம் இன்னும் எதிரொலித்தது:
“நான் திரும்புவேன்…
சாபம் முழுமையாக அழியாது.
நீங்கள் காலத்தின் கதவுகளைத் திறக்கும் வரை
நான் உங்களைத் தொடர்வேன்…”
மண்டபம் அமைதியானது.
அனிருத்து சோர்வடைந்து தரையில் விழுந்தான்,
ஆனால் அவன் கையில் இருந்த நட்சத்திர மணல் துளி
இப்போது வெள்ளி பிரகாசத்துடன் எரிந்துகொண்டே இருந்தது.
🏁 அத்தியாய முடிவு
அனைவரும் சுவாசம் விட்டனர்.
வித்யா மெதுவாக சொன்னாள்:
“நாம் வென்றது போல தெரிந்தாலும்,
சாபத்தின் நிழல் இன்னும் நம்மோடு இருக்கிறது.
அடுத்த தடவையில் அது இன்னும் வலிமையாக வரும்.”
அனிருத்து மெல்ல சிரித்தான்:
“அப்படியானால்,
நாமும் இன்னும் வலிமையாக வேண்டும்.”
அவர்களின் பார்வை அனைவரும்
மணற்கடிகாரத்தில் விழுந்தது.
அது இன்னும் மணல் வழிந்து கொண்டிருந்தது –
நேரம் அவர்கள் மீது புதிய சோதனையைத் தரப்போவதைப்போல்.
0 Comments