இரத்தத்தில் எழுதப்பட்ட சத்தியம்
ஓட்டத்தின் முடிவில்
இருள் மாளிகையிலிருந்து தப்பித்த மூவரும் வாடிப் போன மரங்களால் சூழப்பட்ட பாதையில் சுவாசித்தபடி நின்றனர்.
அவர்களின் கண்களில் இன்னும் அச்சத்தின் பிரதிபலிப்பு இருந்தாலும், மனதில் உறுதியே மேலோங்கியது.
அருண் கேமராவை மார்பில் தழுவிக் கொண்டான்:
“இந்தப் புகைப்படம் நம்ம உயிரை விட விலையுயர்ந்தது. இதுதான் ஆதாரம்.”
துரத்தும் நிழல்கள்
ஆனால் தப்பிப்பு எளிதாக இருக்கவில்லை.
மாளிகை பின்புறத்திலிருந்து விளக்குகளின் ஒளி மீண்டும் தோன்றியது.
காவலர்கள் மற்றும் ஜேம்ஸின் ஆட்கள், அவர்களைத் தேடி பாய்ந்தனர்.
“ஓடுங்க!” என்று கண்ணன் கூவினான்.
அவர்கள் பழைய தெருக்களையும், சுரங்கப் பாதைகளையும் கடந்து ஓடினர்.
ரவி தடுமாறி விழுந்தான்.
அவன் முழங்கால் காயமடைந்தது, இரத்தம் சொட்டியது.
ஆனால் அவன் எழுந்து, புன்னகையுடன் சொன்னான்:
“இரத்தம் கொடுக்கணும் என்றால் கொடுக்கிறேன். ஆனா வழியிலேயே நிற்க மாட்டேன்.”
மறைவிடம்
இறுதியில் அவர்கள் ஒரு பழைய அச்சகம் சென்றடைந்தனர்.
அது அருணின் நண்பரின் சொந்தம்.
சுவர்களில் இன்னும் அச்சுப்பொறியின் கரகரப்பு ஒலித்தது.
அங்கு அவர்கள் சற்றே ஓய்வு கொண்டனர்.
அருண் எடுத்த புகைப்படங்களை ஆராய்ந்தான்.
பெட்டியின் மூன்று பூட்டுகளும் தெளிவாக படம் பிடிக்கப்பட்டிருந்தன.
கண்ணன் சொன்னான்:
“இந்த புகைப்படங்கள் நாளைய தேசத்தின் குரல். ஆனால் அச்சடிக்க நாம உயிரோடு இருக்கணும்.”
ஜேம்ஸின் நிழல்
அச்சகத்திலிருந்த ஒரு மூத்த தொழிலாளி கிசுகிசுத்தான்:
“நேற்று இரவு ஜேம்ஸ் ஹாரிங்டன் சிலருடன் பேச வந்திருந்தார்.
அவர் சொன்னார் – சுதந்திரம் வந்தாலும், உண்மையான அதிகாரம் இன்னும் அவர்களுடைய கையில் தான் இருக்கும்.”
இந்தச் செய்தி மூவரின் மனதில் தீப்பொறியைப் போலப் பட்டது.
ரவி உறுதியுடன் சொன்னான்:
“அப்படியெனில் நாம சட்டத்தின் வழியில்தான் அவரை வீழ்த்தணும்.
என்னுடைய குருதி சிந்தினாலும், அந்த சத்தியத்தை எழுதுவேன்.”
சத்தியத்தின் தருணம்
மூவரும் அச்சகத்தில் ஒரு வெற்று காகிதத்தை எடுத்தனர்.
ரவி தனது காயமடைந்த முழங்காலிலிருந்து சொட்டிய இரத்தத்தை விரலில் எடுத்து காகிதத்தின் மீது எழுதினான்:
“இந்தப் பெட்டி திறக்கப்படும். சுதந்திரத்தின் உண்மை வெளிப்படும்.
நாம் உயிர் பறிந்தாலும், உண்மை வாழும்.”
அருண், கண்ணன் இருவரும் அதற்கு கையெழுத்திட்டனர்.
அந்த காகிதம், இரத்தத்தில் எழுதப்பட்ட சத்தியமாக மாறியது.
அச்சத்தின் நடுவே
அந்த நேரத்தில் வெளியில் காலடிச் சத்தம்.
ஜேம்ஸின் ஆட்கள் அச்சகத்தையும் தேடிவந்தனர்.
அச்சுப் பொறியின் சத்தம் மூவரின் இதயத் துடிப்போடு கலந்தது.
அவர்கள் விளக்குகளை அணைத்து, நிழல்களில் மறைந்தனர்.
ஒரு சிறிய சாளரத்தின் வழியாக வெளியே பார்த்த கண்ணன் சொன்னான்:
“நம்மை அவர்கள் முற்றுகையிடுகிறார்கள். வெளியேற வழி தேடணும்.”
தீவிரத் தீர்மானம்
அருண் சொன்னான்:
“புகைப்படங்களை பாதுகாக்க வேண்டும். இவை இழந்தால் எல்லாம் வீண்.”
ரவி, கண்ணனிடம் தனது இரத்த சத்தியக் காகிதத்தை கொடுத்தான்.
“இது தான் நம்ம உறுதி. நான் இருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும், இதை நீ பாதுகாக்கணும்.”
அந்தக் கணத்தில் அவர்களுக்குள் ஒருவித தியாக உணர்வு பரவியது.
தேசிய சுதந்திரம் காகிதத்தில் எழுதப்பட்ட வாக்குறுதி அல்ல, இரத்தத்தில் எழுதப்பட்ட சத்தியம் என்பதை அவர்கள் உணர்ந்தனர்.
தப்பிக்கும் தருணம்
அச்சகத்தின் பின்புறத்தில் ஒரு மறைவு கதவு இருந்தது.
அதன் வழியாக மூவரும் வெளியில் சென்றனர்.
மழை தொடங்கியிருந்தது.
வீதி விளக்குகள் சிலிர்க்க, நிழல்கள் இன்னும் பயமுறுத்தின.
ஆனால் மழை துளிகள் அவர்களின் குருதி சுவடுகளை கழுவியது போல, அவர்களின் மனதிலும் ஒரு புதிய தெளிவு பிறந்தது.
ஜேம்ஸின் கோபம்
மறுநாள் காலை ஜேம்ஸ் மாளிகையில் தனது ஆட்களுடன் கூடி பேசினான்.
“அவர்கள் இன்னும் உயிரோடு இருக்கிறார்கள். அந்தப் புகைப்படங்களும், காகிதமும் என் கையில் வந்தாக வேண்டும்.
இல்லையெனில், இந்த நாட்டின் புதிய ஆட்சியாளர்களுக்கு என் ரகசியம் தெரிந்துவிடும்.”
அவனது குரலில் வெறியும் பழிவாங்கும் தீயும் கலந்திருந்தது.
அவன் கண்களில் பழைய பேரரசின் அகங்காரம் இன்னும் எரிந்துகொண்டே இருந்தது.
மூவரின் உறுதி
அதே நேரத்தில் மூவரும் சென்னையின் ஓர் ஓரத்தில் மறைந்து நின்றனர்.
அவர்கள் வானத்தை நோக்கிப் பார்த்தனர்.
அங்கே மழை மேகங்களை கிழித்து சூரியன் வெளிப்பட்டான்.
அருண் மெதுவாகச் சொன்னான்:
“இந்தப் புகைப்படமும், இந்த சத்தியமும் நாளைய வரலாறு ஆகும்.”
ரவி காயத்தின் வலியை மறந்து புன்னகையுடன் சொன்னான்:
“இரத்தத்தில் எழுதப்பட்ட சத்தியம் ஒருபோதும் அழியாது.”
கண்ணன் கை உயர்த்தி உறுதிபடச் சொன்னான்:
“நம்ம மூவரின் உயிர் போனாலும், உண்மையை யாரும் புதைக்க முடியாது!”
0 Comments