வீர பெண்மணிகள் யூனிவெர்ஸ் - 3

 Phase 1 - அருவி – நீரின் ராணி

பகுதி 3 – வெயில் தேவனின் சாபம்

குகையில் அற்புதமான மின்னல் மெல்ல உதிர்ந்து போயிருந்த பிறகும், அருவி நிம்மதியாக ஓரத்தில் படுத்திருந்தாள். மேல் வானில் ஏறிச் சென்ற வெளிச்சத்தைப்போல், அவள் உள்ளம் இன்னும் நீல ஒளியில் மலர்ந்து கொண்டிருந்தது. நீர் தேவதையின் பெழுது மெல்லிய குரல் அவளது உள்ளத்தில் விட்டுச் சென்ற வார்த்தைகள் போலத் தொடர்ந்து ஒலித்தன: “நீர் சக்தியை மதிப்போமாயிரு, அவன் இரு முகம் கொண்டது — காப்பதும் அழித்தலும்.” அவளுக்கும் அந்த முன்னறிவிப்பும், நறுமணமாய் இருந்த புனித நீரின் நினைவும் அவளைத் தாங்கின.

கிராமத்திற்குச் செல்லும்போது, அவளது கண்கள் மண்ணின் பரவி, அங்கே இணைந்த மக்களின் முகங்களில் காணப்பட்ட நம்பிக்கை மற்றும் அதன் பின்னாலுள்ள பயம் ஆகியவற்றை பார்த்தன. வீடு கதவுகள் திறந்து, குழந்தைகளின் வடர் கூச்சல்கள்; பசிப்பு குறைந்திருக்கும் கூடுதலாக, மக்களின் அசௌகரியம் இன்னும் கிட்டத்தட்ட தீரவில்லை. பற்றுத்தனம் கண்டு அருவியின் உள்ளம் நெகிழ்ந்தது — அதே நேரம் அவளுக்கு தெரிந்தது, அதன் பின்னர் ஒரு தெளிவான காரியம் நடக்கப் போகிறது.

முதல் சில நாட்கள், கிராமம் புதிய ஒளியை அனுசரித்தது. நதி, கிணறு, சிறு ஏரிகள் — அனைத்தும் மெல்ல மெல்ல நிரம்பி வந்தது. வயல்கள் இலைகள் குளிர்ந்தது; நீர் குரல் குழந்தைகளின் சிரிப்பாக மாறியது. மக்கள் அருவியை தன் ஹீரோவாகக் கொண்டாடின; தாய் அவளை கட்டிக்கொண்டு அழுதுவிட்டார். ஆனால் நாட்டின் ஒரேயொரு ரুব்டான பிரதேசத்தில் இருந்து பிற கொடுமையான உணர்வு எதற்கோ மெல்லத் தோன்றியது — அது வெயில் தேவனின் கோபத்தின் ஒசை.

வெயில் தேவன் மறைமுகமாகப் போனதல்ல. காலம் இனி அவனைத் தடுக்காமல் இருந்திருந்தால், அவன் முற்றிலும் வேதனையையும் அழிவையும் கொண்டு வந்து விடும் என்று கதைகளில் குறிப்பிடப்பட்டது. அவன் வெளியேறியபோது, அவன் சுமையைத் தவிர்த்து போகவில்லை; அவன் திரும்பப் போக, அவனுக்கு உறுதியான திட்டம் இருந்தது.

ஒரு சிறு கால கழித்துப் பிறகு, வானம் மாறி தோன்றியது. அன்றைய காலை அவளது தாயின் மடியில் அம்மாவும் பசலைப்புண்ணியோடு எழுந்தார். “பற்றி வரும் சுடுமதி வெவ்வேறு,” என்று அவள் கூறினாள். வெயில் கடும் முறையில் வரையும்; காடுகளில் விலங்குகள் வெறுமையாக மயங்கின. ஒவ்வொரு நாளும் வெயிலின் அலை அதிகரிக்கத் தொடங்கியது; வெப்பம் என்னும் வெள்ளமாய் மரங்களை பறிக்கத் தொடங்கியது — அது அவன் என்றழைக்கப்படும் சபையை அறிவித்தது.

ஒரு மாலை, கிராமத்தின் வாடியமான பழைய புத்தர் முத்துசாமி தாத்தா அப்படித்தான் வந்தார். அவரது முகம் அதிர்ச்சியோடு மாறியிருந்தது. “இது சாதாரண வெயில் அல்ல, அருவி,” அவர் மெத்தையாக சொன்னார். “இந்த வெயிலுக்கு ஒரு நிபுணத்துவம் உண்டு. இது ஒரு செயற்கை சபை — இவன் ஒரு முப்பத்தியேறும் மையகத்தை உருவாக்கிப் போன் நமது நிலத்தை தனக்கென மாற்ற முயற்சிக்கிறான்.”

அருவியின் உள்ளம் அதற்கு பதில் சொன்னது: “அவன், வெயில் தேவன், திரும்பி வந்தானா?”

முத்துசாமி அசம்பாவிதமாகத் தன் கண்ணாடியைத் தூக்கிக் கொண்டார். “இன்னும் பல திரும்புதல் காட்சிகள் வரவுள்ளன. அவன் உன்னைக் கண்டுபிடித்து, முழு சக்தியுடன் தாக்கும்.” அவர் குறைந்த சுவாசம் எடுத்தார். “நம் சமூகத்தை காப்பாற்ற நீ தான் முன்னிலையாய் நிற்பாய். ஆனால், நீ மட்டும் போதாது. நீ உன் சக்தியைக் கட்டுப்படுத்த கற்க வேண்டும்.”

அடுத்த வாரங்களில் அருவி தனக்கான பயிற்சியைத் தொடங்கின. நீர் தேவதையின் உணர்வுகள் அவளை வழிநடத்தியன: “நீர் உயிராகும்; நீர் நிலத்தோடு கலந்து புணர்ச்சி கொடுக்க வேண்டும். நீர் மேலிருந்து வந்து மழையாக வேண்டாம்; நீர் பூமியின் இதயத்தோடு பேச வேண்டும்.” அவள் அடிக்கடி குகைக்கு திரும்பிக் கொண்டுபோய் நீர் தேவதையைச் சந்தித்தாள். தேவதை சில சமயங்களில் அவளுக்குக் கடுமையான பயிற்சிகளை கொடுத்தாள் — சிறு காடுகள் வெள்ளத்தை சகிப்பறிய, நிலத்தைத் திரும்பவும் அடையாளப்படுத்த நீர் ஓடைகளை உருவாக்குவது போன்ற பயிற்சி.

முதலில் அருவி அசிங்கமாக முயற்சித்தாள். கைகளால் காற்றின் ஓசையைப் பிடிக்க முயன்றாள் — ஒரு சிறு குளிர்ச்சித்தொழில்நுட்பத்தைத் தன் மூச்சில் கொண்டு வந்தாள்; ஆனால் அது திரும்பி அழுத்தம் உண்டாக்கின. வெயில் அந்த இளைஞரின் முதல் முயற்சியை நகைச்சுவையாகக் கண்டான்: அவன் தன் சூரிய மண்டபத்தைக் கொண்டு சிறு எரிச்சலான கதிர்களை அனுப்பினார் — அவற்றில் ஒரு சிலக் காடுகளின் மேல் விழுந்து காடுகளை சிதைக்கத் தொடங்கின.

அருவியின் பயிற்சி கடுமையாக இருந்தது; அவள் ரவனி போல ஒவ்வொரு காலை நீர் ஓடைகளைப் பழுது பார்க்க, கடாரங்களை வளைத்து நினைக்கும். அவள் கையில் நீரின் ஊதியம் கற்றளிக்கப்பட்டது — நீரை விழுங்கும் மண்ணை அறிந்தும், தண்ணீரைத் தாழ்த்திப் பாய்ச்சி மேலேயே உண்டாக்க முறை.

கிராமத்தில், சிலர் இன்னும் சந்தேகமாகக் கூர்ந்தனர். “இந்தப் பெண்மணி நாங்கள் நம்பிக்கையை வைத்தோம், ஆனால் அவளுக்கு இன்னும் பழக்கமில்லை,” என்று சில விவசாயிகள் தமது மத்தியில் பேசியனர். முத்துசாமி அவற்றுக்கெல்லாம் பதில் சொன்னார்: “நம்மைக் காப்பாற்ற ஒரான் பரிசும், மற்றொருவர் விலகாமல் இருக்க வேண்டும்.” அவர் அருவியைப் பார்த்து கூர்ந்தார்: “உன் செல்வத்தை நம்புகிறோம்.”

அந்த நம்பிக்கை, அருவியின் உள்ளத்தை வலுப்படுத்தியது.

ஒரு மாலை வெயில் தேவன் தன் முழு ஆக்கப்பூர்வத்துடன் வந்தார். அவரது தோற்றம் மிகுந்த ஒளி, காற்று, வெப்பம் அனைத்தும் கலந்திருந்தது; பறவைகள் தன் சூரிய ஒளிக்கு குரல் கேட்டன; மண்ணில் இருக்கும் கிராமவாசிகளின் தோற்றங்கள் வெள்ளையாக மாறின. அவன் மின்சாரத்தைப் போல பேசினான்: “நீங்கள் எல்லா பசப்பை ஏமாற்றும் மண்ணைப் பிரிக்கச் செய்ய இயலா. உங்களது கால்களை நாகரீகத்தை வேண்டினாலும் கடந்து விடுவேன்!” அவன் சிரித்ததுடன், ஒரு தனியாகக் குழப்பமான சபை உருவானது — மண்டலத்தின் நடுவே ஒரு சூரிய பிராமணம் எழுந்தது; அது பகலையும் இரவையும் கடந்து வெளிச்சத்தைக் கொண்டு வைக்கத் தொடங்கியது.

அருவி குரலன்று — ஆனால் அவளுக்குள் எதோ ஒரு கடும் தீருண்மை எழுந்தது. அவள் தன் தாயின் முகத்தை நினைத்து, தீவிரமான மனம் கொண்டு சொல்லத் தொடங்கினாள் — “என்னுடைய ஊர்... என் மக்கள்...” — ஆனால் அவள் இப்போது சொல்லவில்லை; அவள் தனது உள்ளத்தில் மட்டும் அந்த வார்த்தைகள் ஓடின. நீர் தேவதையின் நீல ஒளி ரத்தத்தை எழுப்பியது. அவள் படுபடுவேகத்தில் கைகள் விரித்து, முதலில் அருகிலுள்ள கிணற்றில் இருந்து ஒரு பெரிய நீர் பாட்டைப் போல ஒரு வளையம் எழுப்பினாள். அந்த வளையம் வெயிலின் கதிர்களை பறிக்கப்பட்டு, சிகப்பை மிதப்பாக மாற்றத் தொடங்கியது.

வெயில் தேவன் விழித்துக் குரலில் சொல்லினான்: “நீ என்னைப் பாதிக்க நினைக்கிறாயா? நீர் உன்னை மட்டும் அழிக்கக்கூடாது.”

அவன் தனது கைத்தையில் ஒரு சூரியச் சண்டையை உருவாக்கினான் — அது எளிதில் நீரைக் குழைத்து நீக்கக் கூடியது. அவன் வாயிலில் இருந்து பெரும் வெப்ப கதிர் துவங்கி, அது கிணறு, ஏரி அனைத்தையும் துடைத்து எண்ணெய்மட்டம் போல பாற்றின. சிறிய ஏரி இரட்டிப்பு என பிளந்துவிட்டது; கதைகள் சொல்லப்பட்டபோது, அருவியின் உள்ளம் பதறியது. அவள் நினைத்தாள்: “இது உண்மை — வெயில் தேவன் சபையை இழப்பதே அபாயம்.”

அருவியின் மனதை என்னை இதுவரை கையாள்ந்த நீர் தேவதையின் வார்த்தைகள் அமைந்தன: “தன் பலத்தை பயன்படுத்தும் போது, மனதில் காதல் இருக்க வேண்டும். நீர் அந்‌வன் உயிருக்கு உரியது; நீர் மற்றவர்களை காப்பாற்றுப்போதே நீ வலிமை பெற்றவள்.” அவள் மனதில் அஞ்சலாக வேலைப்பாடுகளைத் தொடங்கினாள். அவள் கைகளை சுற்றிப் பிடித்து மண் மீது விட்டு, பூமியின் இரத்தத்தோடு நன்கு சொந்தமாகச் சம்பந்தப்பட்டாள். நீர் அவளின் விரல்களில் இருந்து பூமிக்குள் வினையாகக் கலந்துவிட்டது. மேகங்களில் மெல்லிய வெப்பங்களின் இடைவெளியில் நீர் ஒட்டம் அசைந்து வரத் தொடங்கியது — ஒரு சின்ன மேகமொட்டம் உருவாகின.

அதே நேரம், வெயில் தேவன் தனது பாதுகாவலர்களாக சில சிறிய வெப்ப உயிர்களை அனுப்பினான் — அவை ‘சூரிய நுண்ணுயிர்கள்’ போல சிறு தீவிரமான பறவைமைகள்; அவை களங்களின் மேல் பறந்து, ஊற்றுகளை உண்ணத் தொடங்கின. அவைகளைத் தடுக்க அருவி வேகமாகக் கயிறு போல நீர் நெசவைக் கட்டினாள்; அது ஒவ்வொரு உயிரையும் சிக்க வைத்து, அவைகளை நீரின் வாழ்வாக மாற்றின.

போராட்டம் தொடங்கியது. வெயில் தேவன் மற்றும் அருவியின் சக்திகள் மோதிக்கொள்ளும் போதெல்லாம் காற்று மாறி இழுக்கப் படுகிறது; மண் காது ஏந்திவிடுகிறது; மக்கள் ஊரவாசல் கொண்டு ஓடி நெருங்கினார்கள். “அருவி! அருவி!” குழந்தைகளின் கூச்சல்கள் அங்கு அங்கே ஓடின. அவள் அந்தக் கோரிக்கைகளை உடன்படுத்தாமல் பாராமல் இருந்தாள்; அவள் கைகளை மேலே தூக்கினாள் — ஒரு பெரிய அலைபுரம் உருவானது; அது வெயில் கதிர்களைத் தகர்த்தது; வெப்பத்துடன் மோதிச் செல்வது போல் அலை மிதப்பின் மேல் மிதப்பாகத் தண்ணீர் பாய்ச்சியது.

வெயில் தேவன் அதிசயமாகத் தன்னைக் கணித்தான்; அவன் கிரகத்தில் இருந்து வெளிப்பட்ட ஒரு வன்மையான பரவலான சக்தியைக் கொண்டு, ஒரு மாபெரும் சூரிய கோபுரத்தை உருவாக்கினான் — அதில் இருந்து ஒரு மின் வீச்சு போல கதிர்கள் நெகிழ்ந்து வெளியேறின. அந்தக் கதிர்கள் அருவியை நோக்கி நேராக வந்தன. அவள் கொஞ்சம் உயர்த்தியதோடு, ஒரு நீர் வ மாநதி அவள் முன்னாலே நின்று அவரை சார் நேராத தண்ணீராக மாறியது. கதிரம் நீரில் உடைந்தது; நீர் மேகமாக மாறியது; அந்த மேகம் இடத்தில் மட்டும் மழையாக மாறியது.

ப்ரமாண்டமான வீச்சு, வெப்பம் மற்றும் நீரின் மோதுதல் குறுக்குவழியில் இருந்து, ஏரங்கின் மேல் ஒரு வெள்ளப் பொழிவு போல மழை விழுந்தது. மக்கள் ஆச்சரியத்தோடு கூத்து எழுப்பினர். ஒரு பெரிய மழை சுழல் தோன்றி, வயல்கள் மீண்டும் இறங்கின. வினையின் முடிவில் வெயில் தேவன் மன்னித்துக் கூறினான்: “நீ... நீ இளமைக்குப் பெரியது.” அவன் கடுமையாக சிரித்தான். “இன்னும் நீ பல விஷயங்களை இழப்பாய். நீ உன் பொருளைக் கொடுக்கும் என்றால், இது உன் வெற்றி.” அவன் ஒரு சபையை எழுப்பி விரைந்தான் — அவன் விருப்பம் போன்று, வெள்ளத்தை குளிர்ச்சி இல்லாமல் சிதைக்கும் மாற்றியான்; அதனால் மழை விநியோகம் தோற்றம் கொடுத்தும், அதேநேரம் நீர் உண்டாகும் இடங்களை மாற்றி அவற்றை வறண்டகளாக்கின.

அதோடு விசித்திரமான விளைவுகள் தோன்றின. நதி நாலுக்கு மேல் மத்திய பகுதியில் இருந்த பிளாக் மரங்கள் வெறுமையாக அழிந்தன; கிணற்றின் சில உள்நடைகள் காலமேறி பழுதடைந்தன; குளங்கள் சில இடங்களில் கவிழ்ந்தன. மக்கள் மீண்டும் பயந்து போயினர்; வெயில் தேவனின் மானிக்கம் இன்னும் அழுத்தம் கொண்டது. அவளைப் பார்த்து, தாய் தனது மடியையும் பிடித்து அழுதாள்: “மகளே, நீ செய்தது நம்மைப் வாழ வைக்கலாம். ஆனால், இதன் விலை என்ன?” அவள் முரண்பட்ட குரலில் கேட்டாள்.

அருவியின் உள்ளம் சொன்னது: நீர் தேவதையின் பரிபாக்ஷம் மகிழ்ச்சியோடு வந்தது: “மகளே, இன்று நீய்தான் பலரை காப்பாற்றியவள். ஆனால் எந்த பெரியத் தல்லல் என்றால், ஒரு பாகம் உன்னிலிருந்து அமோகமாகக் கோரப்படுகிறது.” நீர் தேவதை அமைதியாகக் கூறினாள்: “உன் உயிரின் ஓர் சத்தம் — உன் பேச்சின் வலிமை — நீ இதன் மூலம் பங்கை கொடுப்பாயாக. நீ வெற்றியடைய, பலர் வாழ்ந்தால், உன் ஒலியை நான் ஒரு தடவைக்கு எடுத்துக் கொள்கிறேன். அது நீ இழப்பாகத் தோன்றும்; ஆனால் அதை ஊர் காப்பாற்றும் வழியில் தீவிரமாகப் பயன்படுத்தவேண்டுமென்று நான் அறிவிக்கிறேன்.”

அருவியின் மனம் அதற்குப் பதிலளிக்கத் துவங்கியது. தாய் அவளை அணைத்துரைத்தாள்: “நீ என் பின்னோக்கி வராதே. நீ எனக்கு வாய்த்தையும் சொன்னாய்! நான் உனக்கு தேவையானதை என்னால் கொடுக்கிறேன்.” அவள் முகத்தில் உள்ள பாசம் கொஞ்சம் ஒதுக்கத்தில் தெரிந்தது; ஆனால் அருவி தெரிந்திருந்தாள்—இது தீர்மானிக்க வேண்டிய நேரம்.

“நான் உங்களைக் காப்பாற்றுவேன்,” அவள் சொன்னாள், ஆனால் அவள் அதை இப்போது வாய் மூடிக்கொண்டாள்; அவள் மனதில் இருந்த வாக்கை மட்டும் வெளிப்படுத்தினாள். அவள் முன் நீர் தேவதை இருவர் நேராக நிற்கின்றன. நீர் தேவதை மெதுவாய், சோர்வான குரலால் சொன்னாள்: “இது நீக்கு ஒரு தடவைக்கு தான். நீ உன் விருச்சியை இழக்க மாட்டாய். ஆனால் நீ இப்போது மௌனத்தில் இருக்கவேண்டும்; நீ ஒரு சில வாரங்கள் பேசமுடியாது. நாட்டின் மக்கள் உன்னைக் கண்டு கொஞ்சம் கவலையடைந்து இருக்கலாம்; ஆனால் நீ அவர்கள் மனதுக்கு பிற வழியில் உரையாடுவாய் — உன் செயலில், உன் பார்வையில்.”

அருவிக்கு ஒரு கடும் துடிப்பு ஆயிற்று. அவள் தன் தாயை நினைத்து, அவளது புன்னகையையும் நினைத்து. தனது மக்களின் முகங்களை நினைத்து. பிறகு அவள் மெதுவாக ஒப்புக் கொண்டாள். நீர் தேவதை சிரித்தாள்; நீர் ஒளியின் ஒரு சிறு மீள்மொழி அவளின் வாயிலிருந்து போனது; பேச்சுநிலை மங்கியது; அவள் மூக்கினுள் ஒரு சிறு நீர் அலை கொண்டு, அதன் மூலம் அவள் பேச்சின் ஆற்றல் நீருக்கு குடிகொண்டது. அருவியின் உலகம் சுணங்கின; அவள் பேசத் தவறியது. தாய் அவளை கரையில் பிடித்துக் கொண்டு அழுதாள்; மக்கள் மௌனமாகக் கூடியனர்; குழந்தைகள் தவறாமல் அவளது முகத்தைத் தொடங்கி, அவளின் நிம்மதி விழியால் ஒளிர்ந்தனர்.

அந்த நாள் நடந்தது: அருவி வெயில் தேவனை ஒரு பெரிய, ஆனால் தற்காலிக தோற்றத்தில் ஒழித்தாள். கூடிய மழை விழுந்தது; வயல்கள் மீண்டும் புதிதாய் ஆசிரமித்தன. கிராமம்தான் உயிர் கொண்டது. ஆனால் அதன் பின்னர் மக்களுக்கு தெரிந்த ஒன்று இருந்தது — அருவி தனது பேச்சை இழந்தாள். அவள் சமீப காலம் மௌனமாக இருப்பாள்; அது அவளது ஆற்றல் மறைவாகவும், ஒரு பாதிப்பு போலவும் இருந்தது.

முத்துசாமி தாத்தா அவர்களைச் சுற்றி திரும்பி, குழந்தைகளுக்கு சொல்லினார்: “இது ஒரு வீரத்தை உருவாக்கிய பெரும் தியாகம். நீர்கள் ஒருபோதும் இதைக் கடந்து மறக்கவேண்டாம். அவள் நமக்காக தனது வாயை அளித்தாள்.” குழந்தைகள் அவளைப் பார்த்து சிறிய தோள்களைத் தட்டினர்; தாய், அவளது கண்களில் துளிர்நாள் புன்னகையாகக் கரைந்த கண்ணீரைப் புறந்தள்ளினாள். அருவிக்கு இப்போது பேசாமல், நடந்து எடுத்துக்கொள்ளும் மற்ற வழிகள் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும் — அவளுக்கு கைகளைத் தெழுதல், சுலபமாகக் கருதும் இனிமையில்லா சைகைகள்; மக்கள் அவளை ரசித்தனர்.

வெயில் தேவன் மறைந்து போவதில்லை என்று அனைவரும் தெரிந்தது. மோசமாகவே, அவன் ஒவ்வொரு முறையும் மேலும் வலுவாக திரும்புவான்; ஆனால் இப்போது கிராமம் உயிர்ப்பெற்றுவிட்டது; அவன் சபை தோன்றின பின்னரும், ஊரை அழிக்கத் திறமையில்லாமல் இருந்தான். அருவியின் முதற்கதுவான வெற்றி மக்களுக்கு வாழ்வின் ஒரு புதிய நம்பிக்கையைத் தந்தது. அவள் இப்போது ஒரு குறியீனாக மாறுகிறாள் — வாயில்லாமல் இருந்தாலும், அவளது செயல்கள் பேசும்.

அருவியின் இதயம் வெறும் தியாகதான் அல்ல; அது ஒரு புதிய வகைத் தலைமைக்கு வழியெடுத்தது. மக்கள் தேய்ந்து எதையும் செய்யதக்கமான வேலைகளை செய்தனர்: கூரைகளை சீர்செய்தனர்; நர்மலை வெப்பமாக்க, களங்களைத் தழுவினர்; ஆற்றின் தண்ணீர் என்னும் அனைவரின் பங்கு அவர்களால் பகிரப்பட்டது. மக்களின் கூட்டு முயற்சியானது அருவியின் வழிகாட்டுதலின் கீழே மாறியது. அவள் கையால் செய்யும் ஒவ்வொரு செயலும், மக்களுக்கு புதிய வழிகளை கட்டியெழுப்பியது.

மறுநாள் காலை, நீர் தேவதையின் மென்மையான குரல் அருவியின் மனதுக்குள் வந்தது: “மறைந்தால் அருவி, உன் வாயை நான் திரும்ப கொடுப்பேன், ஆனால் இதுதான் ஒரு ஆரம்பம். இன்னும் பலர் உங்களுக்கு இணைவார்கள். உங்களின் சந்திப்பு இன்னும் அருகில் உள்ளது.” அந்த வார்த்தைகள் அவளுக்குள் ஒரு புதிய உறுதியினை கொண்டு வந்தன.

உறுதியான சந்ததியோடு, அருவி தன் மௌனத்தை புதிய வழியாகப் பயன்படுத்த தொடங்கினாள். அவள் கையொப்பமில்லாமல் நீதியை ஒருவருக்கொருவர் கொண்டு வந்து சேர்க்கும்; அவள் நக்‌ஷத்திரப் பொது வழிகளின் மேல் நீர் ஓடைகளை இழுத்து கோழிகளை காத்து வைத்தாள்; அவள் கண்ணால் பார்ப்பதும், அதன் மூலம் மற்றவர்களை வழிநடத்தியும் செய்தாள். ஒரு நாளில், அவள் தன் தாயிடம் அருகிலிருந்து மெதுவாக கையால் ஒரு கூலியை வரைந்து, அது “பாசம்” என்று சொல்லும் பொழுது, தாய் சிரித்தாள்; அவளைத் தழுவினாள்; அவள் பேச்சில்லாமல் இருந்தாலும், அவள் பின்னர் நிகழ்த்திய தலைமை அவளது உண்மையான மொழியாக மாறியது.

கடந்த அந்த மாதங்களில், உலகம் இன்னும் அமைதியாக இல்லை. வெயில் தேவன் திரும்புவான் என்று அனைவரும் தெரிந்தனர். ஆனால் இப்போது அவனுக்கு எதிராக நிற்கும் ஒரு கிராமம் உண்டு — ஒரு நீரில் பிறந்த வீராங்கனைவும், ஒரு மக்கள் கூட்டு மனதும். இந்த வெற்றி எளிதானது அல்ல; ஆனால் இதுதான் அவரது முதல் பெரும் வெற்றி என்று முத்துசாமி தாத்தா சொன்னார். “வெற்றி ஒரு தொடக்கம் தான்,” அவர் குழந்தைகளுக்கு கூறினார். “வெற்றி என்றால் விலைவாய்ப்பும் இரு. நமக்கு அவள் தானே அதைச் செய்தாள்.”

அந்தச் சபையான வெயில் தேவனின் சாபத்தின் முதல் பகுதியில் அருவி சமமான அணுகுமுறை கொண்டு கிராமத்தை காப்பாற்றினாள். அவளது வாக்கு தற்காலிகமாக மங்கியது; ஆனால் அவள் செயல், கொடுக்கப்பட்ட உயர்வு மற்றும் மக்கள் உறவின் மூலம் அவர் ஒரு புதிய வழியைத் துவக்கினாள். அந்த நிகழ்வு Phase 1-இன் பிற ஹீரோக்களில் இருந்து வரும் எதிரிகளின் கவனத்தை ஈர்த்தது. மாயினியின் கண்கள் இப்போது இங்கு வார்த்தைப்பட்டன; அவள் இதனைத் தன் நெஞ்சில் ஒரு துண்டாகக் கொண்டு, மற்ற வீர பெண்மணிகளைத் தேடி சென்றாள் — “அவை என் திட்டத்தின் ஒரு அங்கமாக இருக்கின்றன,” என்று அவள் மந்தமான பத்ச்சுரவில் சொன்னாள்.

அம்பு விடும் அமிர்தா – அம்புத்தொழிலில் நிபுணை