வாள்வீரன் வனிதை — பகுதி 1

 போர் • வீராங்கனை • நம்பிக்கை

அந்தக் காலை மலைமிசைகள் மீது மலைச்சாரல் குடிநீராய் வழிந்தது. சுறா பறவைகள் வட்டமிட்டு கீச்சென்று ஒலித்தன. வடமேற்கே கரிய மேகங்களின் இடைவெளியில் சூரியன் கத்திக்கூரின் மின்னல் போல ஒளியை வீசி வானத்தைப் பிளந்தான். அந்த ஒளிதான் “வேங்கைநாடு” என்னும் சிறு இராச்சியத்தின் கடைசி நம்பிக்கை என்று அந்நாளில் யாரும் நினைக்கவில்லை. ஆனால் நெடுந்தூரம் மணிமாடத்தின் மேலிருக்கும் வெள்ளை கொடியில் அசைந்த சிங்கச் சின்னத்தை பார்த்தவுடன், குளம்படர்ந்த பாதையில் தனியாக நடந்து வந்த இளம் பெண்ணின் விழிகளில் ஒரு தீர்மானம் பிறந்தது.

அவள்தான் வனிதை.

வனிதை — பட்டயத்தைப் பிடித்துக் கற்பதற்கு முன்பே அதன் ஒலியைப் புரிந்தவள். சிறு வயதில் தந்தை வேளாளர்; அம்மா கற்றாழைப் பூவைப் போல மென்மை. ஆனால் தோள்சூடும் அவளிடமோ ஒரு அச்சர்யப் பலம். விளையாட்டுப் பட்டயத்தை ஊதியடித்தாலும் அதன் குரல் எங்கு மெல்லும், எங்கு தட்டும், எங்கு வழுக்கும் என்று கணக்கிட்டுப் பயிற்சி செய்தவள். சிறுவயதில் அப்பன் சொன்னார்: “வாளின் கூராய்தான் போரல்ல, மனத்தின் நிமிர்வுதான் போர்.” அந்த வசனம் அவளுக்குள் விதைத்த விதை இப்போது மரமாகி இருந்தது.

அந்த காலை அரும்படர்ந்த நெல் வயல்களைத் தாண்டி வனிதை ஒற்றையாய் மலைச்சரிவை ஏறினாள். சக்கரவர்த்தி வழியால் இல்லை; காலடி வழியே. சிந்தையில் கேள்விகள் ஓடின. “இன்றிராத்திரியில் எல்லைப் பொருத்தத்தில் சுடர்த்தீ எரிய வேண்டுமா? தாசில்தார் சொல்வது உண்மையா? சிறுபடை கூட்டணி நம்மிடம் வந்துவிட்டார்களா?” இவையெல்லாம். காலடியில் கற்கள் முணுமுணுத்தன; ஆனால் மனம் மௌனமாயிருந்தது.

கோட்டைக்கதவு முன்பாக காக்கை கூட்டம். கல்லறைத் துளிர் காற்றில் மெல்ல சறுக்கியது. காவலர் அரியன் — தன்னை விட மூன்று வயது மூத்தவன் — கதவுக் கோட்டை மீது கண்ணைக் கூர்ந்திருந்தான். வனிதையைப் பார்த்தவுடன் சிரிப்பதற்குள் தலையசைத்தான்.

“நீ வந்ததிலிருந்து கொடி மாறாக அசைக்கிறது, வனிதை,” என்றான் அரியன். “மலைபாதை முழுக்க உன் அடியொலியை மழை வாசம் போல உணர்ந்தேன்.”

“கொடிக்கு நம்முடைய மூச்சுதான் காற்று,” என்றாள் அவள். “அரங்கில் யார் இருக்கிறார்கள்?”

“மந்திரி பரஞ்சோதி, தாசில்தார், அய்யா ஈசானன், சமயக்குருக்கள்—அவர்களின் குரல்கள் எல்லாம் வேறு வேறு பள்ளத்தாக்குகளில் இடியென்று சிதறுவது போல.”

வனிதை சற்றே சிரித்தாள். “ஒரே பள்ளத்தாக்கில் விழட்டும். இன்று நாம் ஒரே சொற்றொடராக இருக்க வேண்டும்.”

மணிமண்டபத்தின் நிழலில் அரசர் தோணியைப் போல சாய்ந்து இருந்தார். வியாதி அவரை சுருண்டுப் போக்கியிருந்தது. தலை விழுந்த மாயிலைப் போல. அருகே மந்திரி பரஞ்சோதி புலித்தோலுக்கு மேல் கணக்குக் கற்கள் போட்டு ஏதோ எண்ணிக்கொண்டிருந்தான். அவன் சால்வையினின் விளிம்பில் பொன்னால் தைத்து வைத்திருந்த வேட்டைப் பன்றியின் சின்னம் தான் அவனது உள்ளத்தை வெளிப்படுத்தியது; இடிக்க வரும் புயலைக் கண்டு தங்கமழை மாட்டுவது போல அவனது பேச்சு.

“சமாதானம் பேசி விடுதலை வாங்கலாம்,” என்றான் பரஞ்சோதி. “சிறுபடை கூட்டணியின் தளபதி நமக்கு ஒரு வழி விட்டிருக்கிறார்—அவனது பேச்சுவார்த்தை ஏறத்தாழ நமக்கு ஆட்டுக்கிடாவாய் உதவும்.”

வனிதை எட்டிப்பார்த்தாள். “ஆட்டுக்கிடா அல்ல; உலர்ந்த தோல்,” என்றாள் அவள் மெதும். “பேச்சுவார்த்தையின் இரக்கம் வாளின் நுனியை முதலில் முத்தமிடும். பிறகு நெஞ்சை.”

அவளது சொல் மண்டபத்தின் துவர்த்த காற்றை அசைத்தது. சில தலையில் கோபமாக அசைந்தது. ஈசானன் — முதிய தளபதி — கண்ணொளியில் அவளுக்காக ஒரு சிறு ஒளி ஒளிந்தது.

“வனிதை,” என்றார் ராஜா உலர்ந்த குரலில். “இந்நாட்டின் மண் உனது காலடியில் நிமிர்ந்திருக்கிறது. உன் நினைவு என்ன சொல்கிறது?”

“போர்,” என்று அவள் சொன்னாள். “ஆனால் பேரழிவின் போராக இல்லை. நோக்கமுள்ள போர். சாக்ரதியாக நின்றதற்காக அல்ல; வாழ்வதற்காக நின்ற போர்.”

மந்திரி பரஞ்சோதி சிரித்தான். “பெண்கள் வாள் பிடிக்கும்போது சமயத்தின் என்னமோ குலையும். வீடு எரிந்தவுடன் மழைக்கு தாளம் அடிப்போம் போலவே இது.”

“வீட்டைக் காப்பாற்றியே மழை வரச் செய்ய வேண்டும்,” என்று வனிதைச் சொன்னாள். “ஆண், பெண் என்று கல் வெட்டி வைத்த எல்லையைக் கடந்து, எங்கு குரல் இருக்கிறதோ அங்கு குருதி இருக்கிறது. குருதியுள்ளோர் குரலைச் சேர வேண்டும்.”

மண்டபத்தில் மரணமென்ற மௌனம். ஆனாலும் மௌனத்தைத் தீண்டாத ஆவி ஒன்று, வெண்பொறியில் எழுந்த சத்தம் போல ஒலித்தது — குறிப்பாக எல்லைக் கண்காணிப்புப் படை முனையில் இருந்து வந்த துரிதத் தூது: “தொடுகை ஆற்றின் கரையில் புகை!”

அரசரின் அடிமரம் போல இருந்த மனமுரணை வெளியே ஒரு காற்று அசைத்தது. ஈசானன் எழுந்தார். “அரங்கம் முடிவெடுக்கட்டும். தற்சமயம் நம் எல்லைப் போகையை யார் காப்பார்கள்?”

“நான் செல்கிறேன்,” என்றாள் வனிதை. “போர்க்கொடி இன்னும் மார்பில் முளைக்கவில்லை; நான் அதை நட்டு வருகிறேன்.”

அவளது வார்த்தையில் யாரும் முற்றாக எதிர்ப்பதற்குள், சுவர்களில் தொங்கியிருந்த பட்டைகளில் அவள் கண்கள் விழுந்தன. அவள் மனம் தேடியது ஒன்றை—“முகில்வாள்.” மேகத்தின் குரல், மின்னலின் கோடு, மழையின் மணம்—இவற்றைச் சுமந்தது போல பெயர். அதைக் கைபிடித்துச் செல்ல வேண்டும் என்று அவள் நினைத்தாள். ஆனால் அந்த வாள் கோயிலின் கருவறையில் இருந்தது; அரசர் தந்தைத் தலைமுறைகள் காப்பாற்றிய திருச்சின்னம். அதைக் கையிலெடுப்பது சத்தியத்துக்கு சமம்; ஆயுள் முழுதும் துறவறம் போல பொறுப்பு. அவள் கண்கள் அரசரிடம் கேட்காமல் கேட்டன.

“கோயில் கதவுகள் திறக்கப்படட்டும்,” என்றார் ராஜா. “முகில்வாள் மீண்டும் வானத்தின் குரல் கேட்க வேண்டும்.”

கோயிலின் வாசல் தினமும் மணியின் செவ்வொலி கேட்டு பழகிய கல்லோடு கூட புதிதாய் ஒலித்தது அந்த நாள். குருக்கள் தங்களது கீதங்களை மெதுவாகக் கீற்றினர். கருவறையின் அருங்குள் வைக்கப்பட்டிருந்த அந்த வாள்—சிறு பனி முடிச்சு போல ஒளி கசிய, அதன் அரிவாள்மேல் ஒரு விரல் ஆண்டுகளின் கதையைப் படித்தது போல சவரம். வனிதை கைகளைத் தொட்டவுடன் வாள் மெதுவென்று எடை காட்டியது; அவளது மனதில் அந்த எடை சுமையில்லை; காற்றின் தடம் போல ஒரு பொறுப்பு.

“இங்கு நின்று சத்தியம் செய்,” என்றார் ஈசானன். “வாளின் முனையில் பொய் மண்டியிடக்கட்டும்.”

வனிதைத் தலை நிமிர்ந்து சொன்னாள்—“இந்த வாளின் நுனியில் என் நம்பிக்கையைச் சுழற்றுகிறேன். நான் சொர்க்கத்திற்காக அல்ல; மண்ணுக்காக போரிடுவேன். மனிதரின் உயரத்தை உயர்த்தும் போர் மட்டுமே என் போர். வாள் மூன்று முறை பேசட்டும்—மண்ணுக்காய், மக்களுக்காய், உண்மைக்காய்.”

வெண்சிவப்பு குருத்தொலி ஒன்று கருவறையில் அசைந்து வெளியேறியது. அந்தத் தொலியின் பின்னாலேயே வனிதையின் அடிக்கொட்டுகள் கோட்டையை நோக்கிச் சென்றன.

எல்லை—“தொடுகை ஆறு.” ஆயிரம் ஆண்டுகள் ஓடிய கசங்காத தண்ணீர். குளம்பில் மண் கலந்தால் ஒன்றாகி ஓடும் கரம். அதனருகே, நெல் வயல்கள் திரளாக ஒளிர்ந்தன. காற்றில் பசுமைச்சாறு. அந்தப் பசுமைக்குள் புகையாகக் கரும்பட்டைகள். “சிறுபடை” கூட்டணி தங்கள் அட்டையை வகுத்திருந்தார்கள்—காற்றுக்குத் திசைமாறும் சிட்டுக்குருவி போல வேகமாகத் தாவும் சிறு படைகள், களத்தின் இறுதி வரை ஒல்லியாகக் கீற்றுவது; ஒரு பெரிய யானை இல்லை; பல சிறு குறும்பர்கள். இந்த போர் நெழுகோல் எதுவுமில்லாமல் துணுக்குகள் சிதறுவது போல.

அரியன் தீச்சிலைகள் தாங்கி வந்தான். “நாம் எண்ணிக்கை குறைவு. ஆனால் இடம் நமக்குச் சொந்தம்,” என்றான்.

வனிதை தலைஅசைத்தாள். “இடம் நமக்கு மொழி; நதி நமக்கு சொல்லாட்சி.”

அவள் வயல்களின் ஓரங்களில் சோற்றுக் களி எடுத்த வழிமுறைகளை பார்த்தாள்; கடந்த ஆண்டு வெள்ளத்தில் மக்கள் வெட்டி வைத்த சாலைகள்; சிற்றோடைகள்; மேடு பள்ளங்கள். “இதே நம்முடைய கோட்டை. அவர்கள் போர் கற்றவர்கள்; நாம் மண் கற்றவர்கள்,” என்றாள் அவள், குரலில் நம்பிக்கையைப் பரப்பிக் கொண்டே. “நதி இங்கே வில்லாக வாளாக வளைந்து செல்கிறது—அதன் ஈர்கரையிலேயே அவர்கள் தப்பித்தால் துரத்துவது கடினம். அதற்கு முன்பே நாம் மூன்று குழிகள் தோண்டுவோம். தூதன் தந்த அரிசிக் கூட்டை நீரில் பிசைந்து மண்ணுடன் கலவையாகப் போட்டு புதைப்போம். குதிரைகள் சறுக்கும், வரிசை சிதறும். நாம் குதிக்க வேண்டிய நேரம் தானாக வரும்.”

அரியன் சிரித்தான். “நீ வயலின் கலைஞர்; நான் களத்தின் கலைஞன். இன்றைக்கு இரண்டும் ஒன்றாகக் கலக்கட்டும்.”

“குலவிளக்கை அறிவுறுத்து,” என்றாள் வனிதை. “பெண்கள், மாணவர்கள், முதியவர்கள்—எல்லாரும் தண்ணீர் குடங்களுக்கு முள் கட்டி வைளுங்கள்; தண்ணீரை எதிரி முகத்தில் வீசியால் கண்ணில் மண் சென்று சில நேரம் அவர்கள் குருட்டாகுவர். அந்த சமயத்தில் நம் ஒலி—‘வேங்கை!’—மலைக்கு மாறாகக் களத்தில் ஒலிக்கட்டும். பயம் அவர்களை யாரம்மா என்று தேட வைக்கும்.”

வெறுமையான கரையில் போர் அடையாளங்களை மறைத்து வைத்த பின்பு, வனிதை சில நேரம் தனமாய் ஆற்றங்கரையில் அமர்ந்தாள். தண்ணீரில் தனது பிரதிபலிப்பை பார்த்தாள்—கண்கள் இருட்டை துளைக்கும் இரட்டை மின்னல்கள் போல; உதடுகள் சொல்ல வேண்டியவைகளை யோசித்தது. “போர் என்ன மாதிரி?” என்ற கேள்வி அவள்மீது அலைப்பாய்ந்தது. “நான் உயிர்களை காப்பதற்காக உயிர்கள் எடுக்க வேண்டுமா? இந்த சிக்கலில் எங்கிருக்கிறது என் உண்மை?”

அந்த நொடியில் பின்புறத்தில் ஒருவர் மெதுவாய் பேசினார்—அமுதா. ஊரின் காயமருத்துவர். “உண்மைக்கு ஒரு முகம் தானே உண்டு என்று யார் சொன்னார்கள், வனிதை? அது வெள்ளத்தில் பாறை போல பல கோணங்களில் வேறு வேறு பொதுமைகள். நீ இன்று எதைத் தேர்வெடுக்கிறாய் என்றால்—இங்கே உன் முன் குழந்தைகளின் மூச்சு. அந்த மூச்சைப்பற்றி உன் வாள் எழும்பும். அதைத் தாண்டிப் போரிடாதே.”

வனிதை சிரித்தாள்; சிரிப்பில் மழைத்துளி போன்ற தளரவாதம். “என் வாள் இன்றைக்கு காற்றை வெட்டுமே,” என்றாள். “மனிதரை அல்ல.”

மாலை எழுதத் தொடங்கியவுடன் முதல்புகை வானில் குன்றுகளின் கையிலிருந்து கஞ்சி கிண்ணம் கொழுகொலுப்பது போல எழுந்தது. சிறுபடை கூட்டணியின் முதல் அணியும் பாய்ந்தது. அவர்கள் கண்களில் சிவப்பு. நெற்று நிழலில் உருண்டுவிடும் குரல். தூரத்தில் தாமரையிலிருந்து தண்ணீர் துளித்தது போல அவர்களது காலடிகள் ஆற்றின் ஓரத்தில் சிராய்த்தன. அவர்கள் குதிரைகள் முதல் குழியைத் தாண்டியது; இரண்டில் சில தடுமாறின. அப்போது வனிதை கையில் பிடித்திருந்த சின்ன கொடிக்குத் தீ காட்டினாள். ஒலித்தது—“வேங்கை!”

கிளர்ந்தனர் நம் மக்கள். தண்ணீர் குடங்களுக்கு முள் கட்டிய பெண்கள் முன்னே ஓடி, நீரை வட்டமாகத் தூக்கியெறிந்தனர். காற்றில் நீர்த்துளிகள் மிளிர, எதிரியின் உந்துதலில் ஒரு சிறு நடுக்கம். அதற்குள் மண்—அரிசி கலவை பிசைந்து புதைத்த குழிகளில் குதிரைக் குளம்புகள் சறுக்கின. வரிசையில் ஓட்டம் குலைந்தது; அவ்வரிசை குலையும் போது தான் வனிதை முதல் அம்பை விட்டாள்—ஆனால் அது எவரின் இதயத்தையும் குத்தவில்லை; அம்பு முதல் பாய்ச்சலில் முகமூடியைத் துளைத்தது; இரண்டாவது அவர்களது கொடிக்கம்பத்தைச் சற்றே வெட்டியது; மூன்றாவது ஏந்திய தகடைக் கையில் சிக்கியது. திசை மாறியது. சிறுபடையாளர்கள் ஒருவரைப் பார்க்க ஒருவரும்; பறவைகள் திடீரென்று கூடு தவறுவது போல.

அரியன் அவர்களது முன்களத்தில் எதிர்விலக்கைப் பூட்டினார். “காலடிகளில் காற்று,” என்று சொல்லி தன்னைத் தானே தூண்டிக் கொண்டவன்; குதிரை ஒலியில் தன் குதிகால் நடுக்கம் அடங்காமலிருந்தது. வனிதை அவருக்கு எதிரெதிரே கால் நின்ற உத்தியைத் தந்திருந்தாள்—“அவர்கள் உனைத் தாக்கினால் பின்வாங்கும் போலச் செய்; ஆனால் நதிக்கரையைத் தாண்ட விடாதே.” அது நடந்தது. இரண்டு முறை குத்துக்களம்; மூன்றாவது முறை அரியன் பின்வாங்கினார். வீரர்கள் அதை வெற்றி என்று நினைத்து தள்ளிவந்தனர்; ஆனால் கரைகள் மிதி உடன் கணக்கிட்ட வனிதை அவர்களைக் குறுக்கிட்டு வளைந்தார். “சூடு,” என்றாள் அவள். பெண்கள் தண்ணீரில் கலந்த மரக்கசாயத்தைத் தீப்பந்தமாய் ஒளிர வைத்து, காற்றின் வழி அவர்கள் குதிரைகளின் முன் வீசினர். மழை நனைக்கும் காற்றில் புகை கசிந்து குதிரைகள் அங்குமிங்கும் ஊமைப்படுத்தப்பட்டன. அதே வேளை நம் கைகள் கயிற்றில் முள் கட்டிய கருவிகளைச் சுழற்றி, அவர்களின் கைகளில் மோசடி செய்தது—ஒரு கணமே. அந்த கணமே போர் மாறுபட்டது.

முதல் அணியை விரட்டி விட்ட பின்பு, இரண்டாவது அணியின் தலைவன் கோபத்தில் சிவந்து தனது கிளர்வுக் கொடியை உயர்த்தி முன்னேந்தினான். இவர்—முருகாதேவன்—சிறுபடை கூட்டணியின் முக்கிய பாதைத் தேடுபவன். விலங்கின் மணத்தைப் படிக்கிறவன். வனிதை இதுவரை அவனது பெயரை மட்டும் கேட்டிருந்தாள். இப்போது அவனை நேரில் பார்த்தபோது, அவனின் கழுத்தில் கறுப்பாணிக் கயிறு, அதில் எறும்பின் சிறகு போலத் தூண்டில்கள். “இந்தவன் ஆற்றின் மொழியை வாசிப்பவன்,” என்று அவள் உள்ளில் எண்ணினாள். “நமக்கு வழியோசனை தெரிந்திருக்கிறது என்று தெரியாமல் அவன் தந்திரத்தை மாற்றுவான்.”

அவன் மாற்றினான். வனத்தின் பின்பக்கம் வழியாக ஒரு சுற்றுப்படையை விட்டு, பாசனக் கதவைத் திறக்கவிட்டான். தண்ணீர் உற்று ஓட, நமது முதல் குழி ஒரு சிறு சாய்வை எடுத்தது. பயிற்சியில்லாதவர் பதற்றமாவது இயல்பு. ஆனால் வனிதை இதற்கு முன்னரே ஒரு “எதிர்வழி” வைத்திருந்தாள்—குடவாய்க்காலின் மேல் மூன்று மரக்கொம்புகளை மாற்றிப் போட காத்திருந்த மூத்தவர்கள். “இப்போ!” என்று அவள் கைகாட்டியதும் அவர்கள் கொம்புகளை இழுத்தனர். தண்ணீர் ஒரு பக்கம் தள்ளி ஓடி, எதிர்ப்படை குதிரைகள் நெளிந்த சதுப்பு நிலத்துக்குள் சிக்கிக் கொண்டன. கால் நகர்த்த, மண் பிடிக்க, சுவர்க்கோணலின் இழுத்தல்—அவர்களின் திறம்பல் நொடியில் குறைந்தது.

அந்த நொடியில் வனிதை எதிர்த்தளம் நோக்கித் தாவினாள். “முகில்வாள், மழை போல பேசு,” என்று மனத்தில் சொன்னாள். வாளின் அசைவு காற்றில் மூன்று வட்டங்களை வர்ணித்தது; அவளது வால் ஒலியில் வழிந்தது—இது குத்துவதற்கல்ல; தள்ளுவதற்கான இசை. மனிதர்களின் மார்பு மீது அல்ல; அவர்கள் ஆயுதங்களில் மோதிக்கொண்டே விரல்களிலிருந்து கம்பிகளைச் சிதறச் செய்தது. அங்கே யாரோ ஒன்று அவள்மீது பாய்ந்தான்; அவள் ஒரு மூச்சில் வாளின் முதுகைத் தட்டி அவனை தூக்கியவள் போல நகர்த்திவிட்டாள். “போரின் நுணுக்கம் வெட்டுவது அல்ல; வழிமாற்றுவது,” அவள் தந்தையின் முகத்தை நினைத்தாள்.

முருகாதேவன் இதை பார்த்தவுடன் எரிந்தான். களத்தில் ஒரு புதிய இசை ஒலித்தது—அவன் தனது முள் வில்லைக் கடித்தான். வானில் மூன்று அம்புகள் பறந்தன; இரண்டை வனிதைத் தட்டினாள்; மூன்றாவது அமுதா நின்றிருந்த மரக்கிளையைச் சிதறவிட்டது. அமுதா சற்று விழுந்தாள்; ஆனால் எழுந்தாள். “வாழ்வோடு வலி இருக்கும்,” என்று அவள் சொல்லி, காயமடைந்த சிறுவனைத் தூக்கிக்கொண்டாள்.

“முருகாதேவா!” என்று வனிதை ஓங்கினாள். “இது உன் போரா? கண்ணில் மண் போட்டுத் தள்ளும் போர்களை நீ பெருமைப்படுகிறாயா? ஒருதலைப்பட்சம் அல்ல; மரியாதை!”

அவன் சிரித்தான். “போர்களில் மரியாதை? மாலை நேரத்தில் வெயிலுக்கு குடை பிடிப்பது போல.”

“அப்படியா?” என்றாள் வனிதை. “அப்படியென்றால் உன் களத்தின் குடையை நான் கிழித்து விடுகிறேன்.” அவள் தனது கையிலிருந்த சிறு தும்பிக்கையை ஊதினாள். அடர்ந்த நெற்பயிரின் நடுவே மறைந்திருந்த நம் சிறுவர்கள்—“காத்து!” என்று ஒலித்து, பறவைகள் பறப்பதைப் போல பக்கவாட்டில் விரைந்தனர். அவர்கள் கையில் இருந்தது தடியும் கயிறும். தடியால் குதிரைகளின் பாதத்தில் இரைச்சல் எழுப்பி, கயிறினால் அவர்கள் வீரர்களின் இடுப்பில் பிணைப்பு. சிலரைக் கீழே தள்ளினர்; சிலரிடமிருந்து ஆயுதங்கள் ஒரு நொடியே தூரமானது. அந்த நொடியைத்தான் வனிதைத் தேடினாள். வாள் முறைமைகளை அவள் எண் சொல்லினாள்: “ஒன்று—தள்ளல்; இரண்டு—முடிச்சு; மூன்று—சரிவு.” முடிச்சான ஆயுதத்தைத் தள்ளி வைத்து, சறுக்க வைத்து பாயும். களத்தின் இசையில் இதுவே அவளது தாளம்.

சிறுபடை கூட்டணி இருண்ட அலை போல இரண்டு முறை வந்தது; இரண்டு முறை பின் சென்றது. மூன்றாவது முறை அவர்கள் தலைவன் உதிர்ந்த மாலையைத் தன் கழுத்தில் கட்டிக் கொண்டு குதி எடுத்தான். அந்த ஆர்வத்தின் பின்னால் ஒரு வலி இருந்தது—ஒழுங்கின்மை. மழை படாத வயலை நீர் கொட்டுவது போல அவர்கள் திமிறிப் போயினர். வனிதை அவர்களைக் களத்தின் ஒரு கண்ணாடித் தளத்தில் இழுத்தாள்—“விளைச் சோலையின் நெஞ் சில்” என்று கிராமம் அழைக்கும் பள்ளத்தில். அங்கே காற்று எதிர்பக்கம் வீசும். புகை வரிசை அவர்களையே கிழித்தது. கண்களுக்கு அ понятноமாய் வருமாறு காட்சி—அவர்கள் தாங்களே தங்களது முன்படைதைப் பார்த்துத் தவறினர்; ஒரு குதிரை மற்றொன்றின் மேல் ஏறியது; கம்பிகள் தட்டின; அதில் மின்னல். அந்த மின்னலில் வனிதையின் கூரிய கூச்சல்—“ஆற்றின் முகத்திற்குத் தள்ளுங்கள்!”

அது முடிந்தது போலத் தோன்றிய அந்த நேரத்தில்தான் மரணம் களத்தில் ஒரு குளிர்ந்த விரலை வைக்க நினைத்தது. அடியில் விழுந்த எதிரியின் சாகப் போகும் கண்கலங்கலில் ஒரு இளைஞன் தனது கூர்கத்தியை ஒரே தட்டில் சுழற்றி, வனிதை முன்னே அசைத்தான். அவள் அன்றைய நாள் மனிதரின் இரத்தத்தைத் தன் வாளில் விரும்பவில்லை; ஆகவே அவள் வள்ளலைப் போல மனசாட்சியைப் பற்றிக் காத்து, அடி முறையை மாற்ற நினைத்த எழு நொடியில்—அரியன்!—அவன் தன் உடலைக் கவசமாக வைத்தான். கத்தி அவன் தோளில் வழிந்தது. வனிதையின் கண்களில் ஒரு நொடி மின்னல்—“மனிதரை இல்லை; ஆயுதத்தை.” அவள் எதிரியின் கைமுனையைத் தட்டியபடி அவரது ஆயுதத்தைத் தூரம் தள்ளிவிட்டாள்; பிறகு அவனை நிலத்தில் ஊன்றினாள். “இங்கு வார்த்தை மட்டும் பேசும்,” என்றாள் குரலில் பனி.

அரியன் சிரித்தான்—வலியைப் பதைக்க விரைந்த சிரிப்பு. “நீ வாளின் நாயகி; நான் அதைத் தாங்கும் துணை வலிமை,” என்றான். அமுதா அங்கு வந்தாள். “நீயோடு நான் இருக்கிறேன்,” என்று சொன்னாள் காயமருத்து மருந்து கையிலிருந்தபடியே. அரியனின் காயம் ஆழமில்லை; ஆனால் அது வனிதையின் மனத்தில் ஒரு சின்னக் கோடு இழுத்தது—“மாற்றமில்லாத உறுதிமுறைக்கு, மாற்றமுள்ள போர்க்களம் பதில் அளிக்காது.” அந்த நொடியில் அவள் புரிந்துகொண்டாள்—அன்பையும் பொறுப்பையும் ஒரே கையில் பிடிக்கலாம்; ஆனால் பிடிக்க வேண்டிய முறை என்பதை காலம் கற்றுக் கொடுக்கிறது.

முருகாதேவன் தொலைவில் நின்று இதையெல்லாம் பார்த்தான். “வனிதை,” என்று அவன் குரல் காற்றில் விழுந்தது. “இன்று நீ எங்களைத் தாளத்தில் தள்ளிவிட்டாய். நாளை நீ தாளத்தையே இழக்க வேண்டிய நேரம் வரும். அப்போது உன் நம்பிக்கை உன்னைத் தப்புவிக்குமா?”

வனிதை தன் வாளைத் தொட்டாள். “நம்பிக்கை எனக்கு உள்ளம்; நம்பிக்கை எனக்கு உந்தல்; நம்பிக்கை எனக்கு உத்தி. நான் தோற்பேன்; ஆனால் மனம் இல்லை. மனம் தோற்றால் தான் நாடு கல்லாகும். என் மனத்தைத் தோற்கச் செய்யும் யுத்தம் இன்னும் உருவாகவில்லை.”

அவன் சிரித்தான். “அப்படியானால் சிங்க நகரின் கதவுகளை கவனமாகப் பார்த்துக்கொள்,” என்றே தனது மீதமுள்ள மக்களைக் கூட்டிக் கொண்டு பின்வாங்கினான். மாலையின் மந்தாரை மலர்ந்தது; ஆற்றில் சாய்ந்த சூரியக்கதிர்கள் ரத்தப்பாசி போல ஒளித்தன. ஆனால் அந்த ஒளியில் ஒரு விளக்கின் ஒளி மறைந்திருக்கவில்லை—அது வனிதைத் தன் மனத்தில் ஏற்ற தீப்பந்தம்.

கோட்டைக்குத் திரும்பியபோது கண்முன் விரிந்த காட்சி—மக்கள் முன்பக்கத்தில் சுழன்றுகொண்டிருந்த அடுப்பு; அதன் மேல் அரிசிக் கஞ்சி; குழந்தைகள் கைகொட்டி “வேங்கை!” என்று பாடுவது; முதியவர்கள் கலைத்தட்டம் தட்டி “வெற்றி!” என்று சொல்லுவது. அட்டவணைச் சபை எங்கே? மந்திரி பரஞ்சோதி எங்கு? தாமரைப் பூ போல அவன் முகம் வாடி, அரசரின் பக்கத்தில் சொற்களை முடிச்சு போடத் தொடங்கினான். “அவர்களுக்கு ஆயுதம் அதிகம். நமக்கு உணவு குறைவு. இந்த ஒரு நெருப்பு வெற்றி நம்மை நாளை காத்திருக்காது. சமாதானம் பேசி விடுவோம்.”

அப்படியே பேச வேண்டியதாக இருந்தால், வனிதையின் குரல் எந்த அர்த்தத்தில் இங்கு? அவள் தன் மனத்தில் எழுந்த கோபத்தை சாம்பலாய் தள்ளி, வாய்வழியாக காற்றை நடுத்தாள். “சமாதானம் வேண்டுமே; ஆனால் அது அடக்கத்தின் பதக்கமாய் நம்முடைய கழுத்தில் கட்டப்படக் கூடாது. நாம் இன்று மக்கள் மொழியில் போராடினோம். நாளை நாம் அரசின் மொழியில் பேச வேண்டும். அதற்குத் தேவையானது ஒன்றே ஒன்று: ஒழுங்கு.”

அவள் தேவையானவற்றை பட்டியலிட்டாள்—“மூன்று தினங்களுக்கான உணவு; இரண்டு நாட்களுக்கான அம்புகள்; பத்து வலிமையான குதிரைகள்; இருபது தீப் பந்தங்கள்; மூன்று சாமியார் எங்கள் மனங்களைத் தணிக்க; இரண்டு கலைஞர்கள் அரசு முன் மக்களின் குரலைப் பாட; ஒரு குழந்தையின் சிரிப்பு நாளை அரங்கில் ஒலிக்க வேண்டும்—நாம் போராடுவது தாய்மரபின் சிரிப்புக்காக.”

ஈசானன் தலைஅசைத்தார். “நான் நாளைக்குள் படை முறைகளை மாற்றிக் கொள்கிறேன்,” என்றார். “எல்லைகளில் சுடர் கோபுரங்களைத் திரும்பச் சீரமைக்கவும்.”

“நான் மெழுகுவர்த்திகளுக்குப் பதில் மனிதரின் கண்களில் ஒளி ஏற்றுகிறேன்,” என்றாள் வனிதை. “பெண்கள், சிறுவர்கள்—எல்லோரும் அஞ்ச வேண்டியதில்லை என்று கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். பயம் என்பது ஒரு மழலை; அதற்கு பெயர் வைத்தால் அது நம் குடும்பத்தில் சேர்ந்து விடும்.”

அமுதா மெதுவாய் சிரித்தாள். “நீ பேசியதெல்லாம் மருந்துப் போல. ஆனால் நாளைக்கு நீ அடிக்க வேண்டிய அடி, மெல்லிய கையில் இருக்கட்டும்.”

வனிதை கரங்களைக் கூப்பினாள். “அரசா,” என்றாள் அரசரை நோக்கி, “நாம் இன்று காயம் அடையவில்லை என்று சொன்னால் அது பொய்; ஆனால் நாம் விழுந்தோம் என்று சொன்னாலுமப் பொய். நம் மீது வானம் வளைந்து கிடக்கிறது—அதைத் தாங்குவது நம்பிக்கை. அந்நம்பிக்கைக்கு ஒரு உருவம் என்று மக்கள் பார்க்கின்றனர். நீங்கள், நான், ஒவ்வொரு உயிரும் அதே உருவத்தின் துண்டுகள்.”

அரசர் பலவீனமானதொரு கையால் முகில்வாளைத் தொட்டார். “இது என் தந்தையின் தந்தையின் நினைவுப்பொருள்,” என்றார். “இன்று அது புதிய கையில் புதிய உயிர் பெற்றிருக்கிறது. என் நாட்டுப் பெண் வாள் பிடித்தாள்; அது தான் இந்நாட்டின் வரலாறு. யாராவது நாளை இதைக் கேட்டால் சொல்லுங்கள்—‘வேங்கைநாட்டின் முதல் போரில் வாள்வீரன் வனிதை வெட்டி அல்ல, தள்ளி வென்றாள்’ என்று. நம் மனங்களின் அடிப்படையில் குண்டுகளும் மழையாய் விழும்; ஆனால் அவற்றை விட்டும் வளரப் பிறந்தது தான் இந்த மண்.”

மந்திரி பரஞ்சோதி இவை கேட்டு உள்ளுக்குள் வேறு கணக்கைப் போட்டான். “இந்தப் பெண்ணின் குரல் மக்களை மயக்கும். ஆனால் மயக்கம் சாகாத உண்மையளிக்குமா?” என்று அவன் தன் மனத்தில் கேட்டான். அவன் நினைவில் இன்னொரு காட்சி: சிறுபடை கூட்டணியின் குருநாதர் “கேசரி”—நீண்ட தாடி, சிறு மிசை. “அவளை உடையத் தெரியாத வாளால் அல்ல, உடைக்காத வார்த்தையால் உடை,” என்று அனுப்பிய இரகசிய செய்தி. பரஞ்சோதி முகத்தில் ஒரு அமைதி. “நாளை அரங்கில் நான் ஒரு மென்மையான முடிச்சை போடவேண்டும்.”

அந்த இரவு வனிதை கோட்டையின் மேல் மாடியில் மெழுகுவர்த்தியை அணைத்தபடி வானத்தைப் பார்த்தாள். நட்சத்திரங்கள் பொன் கற்களாய் அமைதியாக உட்கார்ந்தன. பின் நெடுந்தூரத்தில் ஒரு ஆலமர நிழல்—அவளது அம்மா ஒரு காலத்தில் நெருப்பில் கஞ்சி வைத்து “மழை வந்தால் வயலுக்கு அகம் தருவோம்” என்ற நினைவு. அம்மாவின் குரல் இன்று காற்றில் ஒலிக்கிறது போல. “உன் வாள் நீ மட்டும் அல்ல; உன் பின்னாலிருக்கிற ஒவ்வொரு உயிரின் மூச்சு.” வனிதை முகத்தில் மெல்லிய குளிர்ச்சியுடன் சிரித்தாள். “அம்மா, நான் உன் கலைஞன்; நான் மண் கல்லில் கோலம் போடுகிறேன். அந்த கோலம் நாளைத் தாக்குதலைச் சிதறடிக்கட்டும்.”

கீழே அரியன் உறங்காமல் அமர்ந்திருந்தான்; தோளில் கட்டை. அவன் தலையிலே மரக்கிளை ஒளி. “வனிதை,” என்று நிசப்தக் குரலில் அழைத்தான். அவள் கீழே வந்தாள். “எனக்கு பயம் இல்லை,” என்று அரியன் சொன்னான், “ஆனால் நாளை உனது அருகில் நின்று உன் அடி வழிமுறையை நாம் முதலில் வைத்தது போல சரியாகப் படிக்க வேண்டும். உன் வாள் கால், என் வாள் கால்—இவை இணைந்து செல்லும். அதற்காக நான் இந்தக் காயத்தை மறந்து நில்லுகிறேன்.”

வனிதை அவனது கையைத் தொட்டாள்—ஒரு தோழியின் தழுவல்; போர்வீரன் தோளுக்கு மருந்தாக. “நாளை நாம் ஒருவரை ஒருவர் காப்போம்; அதுதான் களத்தின் முதல் விதி,” என்றாள். “நம் பின்னால் மக்கள் உண்டு; அவர்கள் சிரிப்பை வாழ்த்த எனக்குத் தைரியம் வேண்டும்; உனக்குத் தைரியம் உண்டு.”

அமுதா அங்கே வந்து மெதுவாய் பேசியாள். “நீ இருவரும் தூங்குங்கள்; தூக்கம் தான் நாளைய யுத்தத்தின் முதல் நண்பன்.”

“நண்பன்,” என்று வனிதை அந்த வார்த்தையை மனத்தில் உருட்டினாள். “நமக்கு எதிரிகளும் உண்டு; நண்பனே அவர்களைத் தள்ளிக் கொண்டுவரும்.”

அடுத்த நாள் காலை அரண்மனை அரங்கில் மக்களின் கூட்டம். மேல் மாடியில் கலைஞர்கள் பரணை வாசித்தனர்; உளரங்கில் பச்சைச்செடி வாசம். வனிதை உள்ளே வந்தாள். முகில்வாள் தன் கையில், அதன் நுனியில் அடங்கி ஒளிகொண்டது. அரசர் சிம்மாசனத்தில். மந்திரி பரஞ்சோதி தனது தோளில் பொன் சால்வை. அவர் வாய் திறந்தார்—“நமக்கு அருகில் விசிறி போல சுழலும் புயலைப் பார்க்கிறோம். மழை எப்போது பெய்யும் என்ற கேள்வி. நான் சொல்லும் பதில்—வீடுகள் காப்போம்; கதவுகள் தாழ்ப்போம்; விலைகளை தருவோம்; வாழ்க்கையை நிலைநிறுத்திக் கொள்வோம்.”

மக்களில் சிலர் தலை அசைத்தனர்; சிலர் கண் சிமிட்டினர். அப்போது வனிதை முன் வந்தாள். “விலை கொடுத்தால் போர் மடங்குமா? அதுவும் சுருங்கு ஒன்று அல்ல; நம் மனத்தின் சுருள். நாம் மனம் கொடுத்தால் நாளைக்கு நம் முகத்தை அவர்கள் வாங்கிவிடுவார்கள். எவ்வளவு விலையைத்தான் கொடுக்க முடியும்? இன்று நம் குரலை; நாளை நம் கைகளை; நாளை மறுநாள் நம் நிலத்தை. பிறகு எது நம் சொத்து? பாதங்களின் கீழ் மண்ணும் மறைந்து விடும்,” என்றாள். “நாம் வேண்டப்படுவது சமாதானம்; அது மண்ணின் சத்தத்தில் இருக்கிறது. அந்த சத்தத்தைப் பிடிக்கப்போகிறோம்.”

ஈசானன் அரங்கில் எழுந்தார். “நான் மூன்று பொது அறிவுறுத்தல்கள் தருகிறேன்,” என்றார். “ஒன்று: ஒவ்வொரு குடும்பமும் தண்ணீர் குடம் மூடக்கூடிய துண்டு, சிறு முள், ஒரு வைக்கோல் அளவு தக்கவைத்துக் கொள்ளவும். இரண்டு: ஆற்றங்கரை வழியில் மண் கட்டைகள்—நம் சிறுவர்கள் இயல்பாய் பின்னிப் போடுவர்; நான் வழிகாட்டுவேன். மூன்று: இரவுக்குள் எல்லைத் தூண்களில் தீ—அது எங்கள் கண்கள்ை நீட்டிக்கும்.”

மக்கள் கைகொட்டி ஒப்புதல் அளித்தனர். வனிதை ஒரு கையை உயர்த்தினாள். “நம் போரின் உண்மை—நம் நம்பிக்கையின் அளவைப் பொருத்தது. இதோ,” என்று அவள் அப்போது சின்ன பச்சைப்பொறியைக் கையில் பிடித்து உயர்த்தினாள். “இந்த விதை நெற்க்கானது. அதை நிலத்தில் புதைத்தால் மாதங்களுக்குப் பின் தானியம் தரும். ஆனால் நீருமின்றி காய்ந்து போகும். நம் நாட்டின் விதையும் இப்படி தான்: நம்பிக்கை எனும்போது அது நீராகிறது. இன்றைய சட்டெனிய நம்பிக்கை இல்லாமல் நாம் காய்ந்து போவோம்.”

அவளது சொற்கள் அரங்கின் மேல் பறந்து எளிதாய் மக்களின் தோல்களில் விழுந்தன. சிலரது கண்கள் ஈரமாகின. ஒரு முதியவர்—சின்னமுத்து—“என் பேரனுக்குக் கல் பாய்ந்தால் நான் என் முதுகைக் காட்டுவேன். ஆனால் என்மேல் ஏன் யுத்தம்?” என்று கேட்டார். வனிதை அவரை நோக்கிக் மெல்லச் சொன்னாள்: “யுத்தம் உன்னைத் தேர்ந்தெடுக்கவில்லை; வாழ்க்கையே உன்னிடம் தேர்வு கேட்கிறது. கண்ணீர் அல்லது குணம்? நாம் குணத்தைத் தேர்வெடுப்போம்.”

அந்நேரம் மந்திரி பரஞ்சோதி முகத்தில் ஒரு மெலிதான சிரிப்பு விளங்கியது. “மக்களே,” என்று அவன் இப்போது உச்சரிக்கையில் ஒரு இனிமையுடன், “வனிதையின் குரல் உங்கள் மனங்களில் தீ ஏற்றுகிறது. தீ நல்லது; ஆனால் தீ எரியும்போது சுடும். நான் உங்களை அணைநீர் போல பாதுகாக்கப் போகிறேன். நான் நாளை மறுநாள் கேசரி தளபதியுடன் நேருக்கு நேர் பேசுகிறேன். அவரிடம் நான் சொல்லப் போகும் வாக்கியம்—‘வேங்கைநாடு சமாதானத்தை விரும்புகிறது; ஆனால் அதுகூட போரில் வென்ற மனதோடு தான்.’ எனக்கு அனுமதி தாருங்கள்.”

மக்கள் தங்களுக்கு மனத்தளர்ச்சி இல்லாதவாறு அவன் வார்த்தைகளைத் தின். வனிதைத் திடீரென்ற ஒரு வளைவு உணர்ந்தாலும் அவள் மௌனமாகியிருந்தாள். “சமாதானம் பேசட்டும்; அதே வேளை நம் பக்கத்தில் வாளின் உண்மை இருக்கட்டும்,” என்று அவள் மனத்தில் ஓர் உத்தியாக நினைத்துக் கொண்டாள். “கேசரி பேசும் அனுபவம் உடையவன்; ஆனால் அவர் கண்டு கொள்ளாத ஒரு விதமான குரலை நான் களத்தில் எழுப்பப் போகிறேன்: மனிதரின் கண்ணீரில்லாத வெற்றி.”

அரங்கின் முடிவில் அரசர் எழுந்து சொன்னார்: “நாளை காலை சூரியன் எழுந்தவுடன் நாம் ஒன்றாக நின்று நாட்டுத் தீப்பந்தங்களை ஏற்றுவோம். அது நம் நம்பிக்கையின் வெளிச்சம். வனிதை அந்த முதல் தீப்பந்தத்தை ஏற்றி காட்டட்டும்.”

மக்கள் தலை குனிந்தனர். கூட்டம் வெளியேறியது. வானில் சிட்டுக்குருவிகள் மீண்டும் வட்டமிட்டன. கோட்டையின் இரவுக்கோப்பையில் மெல்லிய புரளல்கள்.

அந்த இரவு மழை வருவதாக வானம் சொல்லியது. அகன்ற மேகங்கள் நெடுங்காற்றில் மாறிக்கொண்டன. வனிதை கோட்டையின் நுனியில் சென்றாள். கீழே எல்லைத் தீக்கம்பங்கள் உருவாக்கப் பரபரப்பு. “இன்று நாம் வென்றது ஒரு முயற்சி; வெற்றியல்ல,” என்று அவள் தன்னுடன் பேசியாள். “வெற்றி என்பது ஒருவர் வீழ்ந்தால் மற்றொருவர் உயர்வது அல்ல; எல்லோரும் தங்கள் முகத்தை பார்க்க முடியும் கண்ணாடி.” அந்தக் கண்ணாடியை உதைக்கும் கையையே அவள் எதிர்பார்த்தாள்—“கேசரி.” அவன் எந்த வழியில் வரும்? “எதிரியின் வாள் படை மழைப்பொழிவாக வரும்; ஆனால் யார் குடையைத் தருகிறார்கள்?” நினைக்கும்போது மந்திரி பரஞ்சோதியின் முகம் அந்தக் காட்சியின் பின்னால் மங்கியிருந்தது.

அம்மாவின் நினைவு மீண்டும் வந்து “நினைப்பது மட்டும் போர் இல்லை; நிமிர்தல் தான் போர்,” என்று அவளைத் தூண்டியது. வனிதை முகில்வாளின் கைப்பிடியைப் பிடித்தாள். “நாளைக்கு உன் ஒலி என் வழியில் நம்மை அழைக்கும். நான் நீரைப் போல வழுக்கவிடாமல், கல்லைப் போல நிலையாக இருத்துவேன்.” வாளின் நுனியில் மெலிதாய் பனி படிந்தது; அது ஒளியில் ஒரு புதிதாய் பிறந்த நட்சத்திரம் போல மின்னியது.

அடுத்து காலை வருவதற்குள், மழை முதல் துளி கோட்டைக் கல்லில் விழுந்தது. அதனுடன் ஒரு தாரை கட்டியும். அருணோதயத்தின் நுனியில் வனிதை தீப்பந்தத்தைத் தூக்கிக் கொண்டாள். மக்களெல்லாம் அங்கே—குழந்தைகள் கண்களில் பனித்துளிகள்; பெண்கள் கையில் தண்ணீர் குடங்கள்; முதியவர்கள் கைகளில் தட்டுக் கட்டைகள். மழை மற்றும் தீ—இரண்டும் சேர்ந்து ஒரு புதிய இசையை உருவாக்கின.

“வேங்கைநாடு,” என்று வனிதை சொன்னாள். “இது நம் நெருப்பு. இது நம் நிமிர்வு. இது நம் நம்பிக்கை.”

அவள் தீப்பந்தத்தை ஏற்றினாள். தீ வானத்தில் ஒரு சிறு மொழி பேசும் போல் ஒலித்தது. அந்த ஒலியில் மக்கள் கைகொட்டினர். எல்லைத் தூண்கள் ஒன்று ஒன்றாய் ஒளிர்ந்தன. மழை அதை அணைக்கவில்லை; மாறாக, அதனருகே ஒளியின் வளைவைத் தீட்டியது.

அந்தச் செய்தி காற்றில் பயணம் போய் எல்லைச்சுனையில் உள்ள கரும்பான்—கேசரியின் முதல் உதவி—அவரது மாணவனின் காது வரை போனது. “அவள் தீயை மழையில் ஏற்றி வைத்தாளாம்,” என்றான் தூது. “அது என்ன அர்த்தம்?”

“அர்த்தம்,” என்று அவர் சொன்னார், “மழையை அஞ்சாமல் தீ வைத்தவர், கண்ணீரை அஞ்சாமல் சொல் பேசுவார். அவளைச் சமாதானத்தில் உடைக்க முடியாது; போரில் உடைக்க முயல்வோம். ஆனால் போரில் அவள் மனிதரை வெட்டமாட்டாள்; ஆயுதத்தைத் தள்ளுவாள். அப்படியொரு எதிரியின் முன்னால் நம் வீரர்கள் கணக்கிழந்து போவார்கள். அவளை உடைப்பது விதியை உடைப்பது போல. பரஞ்சோதி நம்மிடம் இருக்கிறார்; அவர் அவளை வார்த்தையால் சிக்க வைத்தால் போதும்.”

எல்லைத் தீகம்பங்கள் ஒளிர்ந்தன; அவற்றின் அழகில் மழைத் துளிகள் வைரமாக நடனமாடின. அந்த ஒளியில் வனிதையின் முகம் தீவெண் நிறத்துடன் மின்சாரம் போல் பளிச்சிட்டது. அவள் முகத்திரையை கீழிறக்கினாள்; கண்முன் இருந்த இந்த நாடு—கழுத்தில் மங்கள சின்னம் போல. “என் நம்பிக்கைக்கு நான் காவல்,” என்று அவள் எண்ணினாள். “என் நம்பிக்கையை யாரும் கடனாகக் கொண்டு செல்வதில்லை.”

பின், சூரியன் கலைந்து மேகத்திலிருந்து வெளிவந்தான். கூண்டிலிருந்து பறவை விடப்படும் போல் ஒரு நாளின் சிறகு விரிந்தது. மக்கள் தங்களது வேலையைச் செய்தனர்; குழந்தைகள் களத்தில் தாவினர்; குதிரைகள் கம்பத்தில் கத்தின. வாளின் நுனியில் நீர்த்துளி. வனிதை அதைப் பார்த்தாள். “உன் ஒளி என்னுள்; என் ஒளி உன்னுள்,” என்று அவள் முகில்வாளிடம் மெல்ல பேசினாள்—ஒரு தோழியிடம் பேசுவது போல.

தூரத்தில் மண்ணாலே உயர்த்தப்பட்ட மயானத்தின் அருகே, ஒரு சிறு வயல் இருக்கிறது. அங்கே வனிதை சிறுவயதில் கோடு போட்டாள். இன்று அந்தக் கோடுகள் பேரரசின் வரைபடமாக அவள் மனதில் வீழ்ந்தன. அவள் கண்களை மூடி மூச்சை இழுத்தாள். “நாளை எனக்கு இரட்டை யுத்தம்—களத்தில் கேசரியை எதிர்ப்பு; அரங்கில் வார்த்தையால் பரஞ்சோதியை எதிர்ப்பு. இரண்டிலும் எனக்கு ஒரே ஆயுதம்: நம்பிக்கை.”

அவள் கண்களைத் திறந்தாள். வானில் ஒரு ஆந்தை பறந்து சென்றது—வெள்ளை ஆந்தை. இந்த நாட்டில் அது ஒரு சின்னமாகப் பேசும்; “அரண்மனைக்கு அப்பால் காடு உள்ளது; ஆனால் காடுக்கு அப்பால் மீண்டும் ஒளி உள்ளது” என்று. வனிதை உள்ளிருக்கும் குழந்தை சிரித்தது. “அந்த ஒளி நம் கைகளில் காக்கும் வாளின் முனை. அந்த முனை இன்று மனிதரின் கண்ணீரைத் துளைக்காது; அவர்களின் பயத்தைத் துளைக்கும்.”

மழை நின்றது. ஆற்றின் ஓசை மீண்டும் பழையதாய் திரும்பியது. எல்லைத் தீகம்பங்கள் இன்னும் எரிந்தன. அந்தப் புகை வானில் ஒரு எழுத்தை வரைந்து வைத்தது: “நம்பிக்கை.”