அம்புக்கிளியின் பழி

 எரிந்த இரவின் சத்தியம்

மருதவூர் கிராமம் இருள் சூழ்ந்திருந்த அந்த இரவு, வானம் சிவப்பாகத் தழுவியது. சுடும் தீயின் சுட்டெரியும் சாம்பல், கண்ணீரின் வாசனை, உயிரிழந்த மக்களின் அலறல் – இவை அனைத்தும் அந்த இரவை நரகமாக மாற்றின. அம்புக்கிளி தனது கண்முன்னே தந்தை ஆரணன் இரத்தத்தில் விழுந்ததையும், தாய், தம்பி தீயில் சாம்பலானதையும் பார்த்தாள். அவள் தந்தை புகழ்பெற்ற அம்புக்காரி, புலிகளை கூட வீழ்த்தியவர். ஆனால் வீரசேகரன் என்ற படைத்தலைவரின் கைகளில் அவர் உயிரிழந்தார். அம்புக்கிளி அப்பொழுது புரிந்துகொண்டாள்: உயிர் வாழ்வதற்குப் பழி தீர்க்க வேண்டும். தந்தையின் அம்புக்கலையும், தாயின் கண்ணீரும், தம்பியின் அழுகையும் ஒன்றாக அவளது உள்ளத்தில் தீப்பொறியாகக் கொழுந்து விட்டன. இரவின் கருமை மறைந்தும், தீப்பொறி அவள் உள்ளத்தில் அணையவில்லை. அவள் சத்தியமிட்டாள்: "இந்த இரத்தக் களங்கம் சுத்தமாகும் நாள், என் அம்புகள் நீதியை எய்யும் நாள் தான்!" அவளது உயிர் தியாகம் அல்ல, பழி தீர்க்கும் ஆயுதம் ஆகவே மாறியது.

காடு கொடுத்த தோழன்

தன் சிதைந்த கிராமத்திலிருந்து விலகி, அம்புக்கிளி காடு நோக்கிப் புறப்பட்டாள். அவள் மனம் முழுவதும் கோபம், கண்ணீர், பழிக்காதல் – ஆனால் ஒரே நேரத்தில் தைரியமும் இருந்தது. அப்போது அவள் சந்தித்தாள் காளமுகன் என்ற யானையை. மிகப்பெரிய உருவம், வெள்ளைப் பல்லும், கண்ணில் கருங்கல் போல பிரகாசமும் கொண்ட அந்த யானை முதலில் அவளைத் துரத்தியது. ஆனால் அம்புக்கிளியின் கண்ணீரும், தைரியமும் அதனை அடக்கியது. அவள் அதனை காப்பாற்றினாள், காயங்களைச் சிகிச்சை செய்தாள். சில நாட்களில் யானையும் அவளுடன் நெருங்கியது. அன்பின் வழியாக அடக்கப்பட்ட அந்த யானை, அவளது உயிர் தோழனானது. அவள் வில், அம்புகளை எடுத்துக் கொண்டு, காளமுகனின் முதுகில் நின்று பயிற்சி செய்தாள். யானையின் ஓட்டத்தில் சீர்குலையாமல் நின்று, துல்லியமாக குறியை அடைவது எளிதல்ல. ஆனால் அம்புக்கிளி ஒவ்வொரு நாளும் அதனை சாதித்தாள். காட்டு மரங்களில் குறியை வைத்துத் தாக்கினாள், பறக்கும் பறவைகளை அம்பால் அடைத்தாள். அவள் அம்புகள் மின்னல் போலப் பாய்ந்தன. காளமுகன் கர்ஜனை செய்ய, காடு முழுவதும் அதிர்ந்தது. அந்த தருணத்தில் அம்புக்கிளி உணர்ந்தாள் – "என் பழி நான் தனியாகச் சாதிப்பதில்லை, என் பக்கத்தில் இந்த வீர யானையும் போராடும்."

மக்களை எழுப்பிய தீச்சொற்கள்

அம்புக்கிளி தனது துயரத்தையும், வலிமையையும் ஆயுதமாக எடுத்துக் கொண்டு, அருகிலுள்ள கிராமங்களைச் சென்றடைந்தாள். மக்கள் அஞ்சிக் கொண்டிருந்தனர். "வீரசேகரன் எவரையும் விட்டுவிட மாட்டான். அவனை எதிர்க்க முடியாது," என்று பலர் புலம்பினர். ஆனால் அம்புக்கிளியின் குரல் புயலின் சத்தம்போல் ஒலித்தது: "நாம் பயந்து ஓடினால் அடிமைகளாகிப் போவோம். ஆயுதம் எடுத்து போராடினால் மட்டுமே சுதந்திரம் கிடைக்கும். நான் என் குடும்பத்துக்குப் பழி தீர்க்கப்போகிறேன். யார் என்னுடன் வருகிறார்கள்?" அவளது வார்த்தைகள் மக்களின் உள்ளத்தில் தீ மூட்டின. முதலில் சில இளைஞர்கள் கைகளை உயர்த்தினர். பின்னர் பெண்கள், முதியவர்கள் கூட, கம்பு, கல், வாள், தீப்பந்தம் எதுவும் ஆயுதமாக எடுத்தனர். சிறிது காலத்தில், அம்புக்கிளியின் கீழ் ஒரு சிறிய படை உருவானது. அவர்கள் அனைவரும் ஒரே நம்பிக்கையுடன் சொன்னார்கள்: "அம்புக்கிளி எங்கள் தலைவி!" கிராம மக்கள் அவளுக்கு தலைவியாக வணங்கிய அந்த தருணத்தில், அம்புக்கிளி தனது துயரத்தை வலிமையாக மாற்றினாள்.

முதல் தாக்குதல்

வீரசேகரனின் படை அடுத்த கிராமத்தை எரிக்க வரும்போது, காளமுகனின் மீது அமர்ந்த அம்புக்கிளி போர்க்களத்தில் தோன்றினாள். அவளது கண்கள் தீப்பொறி போல பிரகாசித்தன. விலின் நூல் இழுக்கப்பட்டதும், அம்புகள் மின்னல் போல பாய்ந்தன. எதிரிகளின் கவசத்தைத் துளைத்து, ஒருவரின் மார்பை கிழித்து, மற்றொருவரின் கழுத்தை வெட்டின. காளமுகன் தனது தும்பிக்கையால் வீரர்களை தூக்கி வீசினான். அதன் கால் மோதியதில் குதிரைகள் ஓடின. "அது பெண் அம்புக்காரி!" என்று படையினர் அலறினர். ஆனால் அம்புக்கிளியின் பார்வை கழுகைப் போல கூர்மையானது. யாரும் அவளைத் தடுக்க முடியவில்லை. அந்த நாளில் வீரசேகரனின் படை பின்வாங்கியது. மக்கள் முதன்முறையாக "வெற்றி" என்ற வார்த்தையை அனுபவித்தார்கள். அம்புக்கிளி தன்னுடைய அம்புகளை வானத்தில் எய்தி, "இது தொடக்கம் தான்!" என்று முழங்கினாள்.

அம்புக்கிளியின் பெயர் பரவல்

அந்த ஒரு வெற்றிதான் அவளை புராணமாக்கியது. "அம்புக்கிளியின் அம்புகள் நீதியின் தீப்பொறிகள்" என்று மக்கள் கூறத் தொடங்கினர். குழந்தைகள் கூட அவளது பெயரை பாடல் போல உச்சரித்தனர். ஆனால் வீரசேகரன் அவமானத்தில் எரிந்தான். "ஒரு பெண் எனது படையை விரட்டுகிறாளா? இது என் அவமானம். நான் அவளை உயிரோடு பிடித்து, என் அரண்மனையின் வாசலில் சங்கிலியில் கட்டுவேன்!" என்று அவன் சத்தியமிட்டான். அவன் தனது படையை பெரிதாக்கினான். குதிரைகள், யானைகள், ஆயிரக்கணக்கான வீரர்களுடன் புறப்பட்டான். ஆனால் அம்புக்கிளி அஞ்சவில்லை. அவள் தனது மக்களிடம் சொன்னாள்: "இந்தப் போர் நம் உயிருக்காக அல்ல. நம் மண்ணுக்காக. நம் பிள்ளைகளுக்காக. நம் கண்ணீருக்காக. இன்று எவர் உயிரோடிருந்தாலும், நம் மண்ணின் கௌரவம் காப்பாற்றப்பட வேண்டும்!" அந்த வார்த்தைகள் கிராம மக்களை வீரர்களாக மாற்றின.

வீரசேகரனுடன் மோதல்

போர்க்களம் முழுவதும் புகையால் மூடப்பட்டது. காளமுகனின் மீது அமர்ந்த அம்புக்கிளி, தீப்பந்தத்தில் எரிந்த அம்புகளை எய்தினாள். ஒவ்வொரு அம்பும் எதிரிகளை சிதறடித்தது. மக்கள் "அம்புக்கிளி!" என்று முழங்கினர். அப்போது வீரசேகரன் தனது வாளுடன் நேரடியாக வந்தான். "உன் தந்தையை நான் கொன்றேன். உன் குடும்பத்தை எரித்தேன். இப்போது உன் உயிரை எடுக்கப் போகிறேன்!" என்று அவன் சிரித்தான். ஆனால் அம்புக்கிளியின் பார்வை பளிச்சிட, அவள் சொன்னாள்: "என் அம்புகள் என் தந்தையின் சாபம், என் தாயின் கண்ணீர், என் தம்பியின் அழுகை. இன்று நீதியின் தீ உன் மார்பில் பாயும்!" அவள் இறுதி அம்பை தீப்பந்தத்தில் எரிய வைத்து, வானத்தை நோக்கிப் பார்த்து, "இது என் குடும்பத்தின் பழி!" என்று முழங்கினாள். நூல் இழுக்கப்பட்டதும், அம்பு பறந்தது. அது வீரசேகரனின் கவசத்தைத் துளைத்து, மார்பை வெட்டியது. அவன் தரையில் விழுந்தான்.

விடுதலை

வீரசேகரன் உயிரிழந்ததும், அவன் படை பீதியில் சிதறியது. யாரும் போராடத் துணியவில்லை. மக்கள் முழக்கமிட்டு, மீதமிருந்த எதிரிகளை விரட்டினர். காளமுகன் கர்ஜனை செய்து வானத்தை அதிரச் செய்தது. அம்புக்கிளி யானையின் மீது நின்றபடி வாளை உயர்த்தினாள். "இது மருதவூரின் பழி! இது என் குடும்பத்தின் இரத்தத்திற்கு நீதியின் தீர்ப்பு!" என்று முழங்கினாள். மக்கள் கண்ணீரோடு அவளை வணங்கினர். அந்த தருணத்தில், அம்புக்கிளி தனிப்பட்ட பழியல்ல, ஒரு தேசத்தின் சுதந்திரத்தை காப்பாற்றிய வீராங்கனை ஆனாள்.

நிரந்தர வாழ்வு

அந்த நாளிலிருந்து, அம்புக்கிளியும் காளமுகனும் புராணமாகினார்கள். கிராமங்கள் அனைத்தும் பாதுகாப்புடன் வாழ்ந்தன. மக்கள் அவளை “பழி தீர்க்கும் பெண் அம்புக்காரி” என்று வணங்கினர். ஒவ்வொரு விடியற்காலமும், குழந்தைகள் அவளது பெயரை பாடினர். "அம்புக்கிளியின் அம்புகள் எங்கு பாயுமோ அங்கு நீதி பிறக்கும்!" என்று பழமொழியாக பரவியது. காளமுகன் அவளுடன் வாழ்நாள் முழுவதும் இணைந்திருந்தது. போர்க்களத்தில் அவள் நின்ற முகம், அம்புகள் பாய்ந்த சத்தம், மக்களை எழுப்பிய குரல் – இவை அனைத்தும் தலைமுறைகளைத் தாண்டியும் மக்களின் உள்ளத்தில் வாழ்ந்தன. அம்புக்கிளி சாவதில்லை. அவளது பெயர் சுதந்திரத்தின் ஒளியாக என்றும் நிலைத்தது.

தடவிய இடங்களில் தீண்டலின் இசை -2