இரத்தச் சந்திரனின் ரகசியம்
குகையின் சோதனைகளை வென்று, உயிருடன் வெளியேறிய நால்வரும் — அரவிந்த், நந்தினி, கதிர், மற்றும் முதுசாமி — மூச்சு முட்டியவாறே குகையின் வெளிப்புறக் பாறைத் தளத்தில் அமர்ந்தனர். இரவின் அடர்ந்த இருளில் கடலின் அலைமோதல் கேட்க, வானத்தில் ஒரு விசித்திரமான ஒளி தோன்றத் தொடங்கியது.
அந்த ஒளி சாதாரண நிலவின் ஒளியல்ல. அது சிவப்பாக மாறிக் கொண்டிருந்தது. கடற்கரையோரக் கற்கள் கூட அந்த ஒளியில் இரத்தம் பூசப்பட்டதைப் போலத் தோன்றின.
“இரத்தச் சந்திரன்…” என முதுசாமி கரகரப்பான குரலில் சொன்னான்.
அவனது கண்களில் பயம் வெளிப்பட்டது. “நான் சிறுவனாக இருந்தபோது, கடல் கொள்ளைக்காரர்கள் இதைப் பற்றி கதைகள் சொல்வார்கள்… இரத்தச் சந்திரன் எழும் போது, மறைந்த தீவின் உண்மையான சாபம் உயிர்த்தெழும்.”
நந்தினி அவனது வார்த்தைகளை கவனமாக கேட்டாள். அவளது மனதில் பல கேள்விகள் புயலென எழுந்தன. “சாபமா? இல்லையா ஒரு ரகசியச் சின்னமா?” என்று அவள் தன்னிடமே பேசிக் கொண்டாள்.
அரவிந்த் தனது கையில் இன்னும் பிரகாசித்துக் கொண்டிருக்கும் பழைய வரைபடத்தை எடுத்தான். அந்த வரைபடத்தின் மையப்பகுதியில் உள்ள சின்னங்கள் சிவப்பு ஒளியுடன் துடித்துக் கொண்டிருந்தன.
“இது நமக்காகவே காத்திருக்கிறது… நமக்கே ஒரு சோதனை.” அவன் உறுதியுடன் சொன்னான்.
மறைந்த கல் சின்னங்கள்
நால்வரும் மீண்டும் குகைக்குள் சென்றனர். அவர்கள் நடந்துகொண்டிருந்த பாதை இப்போது சிவப்பு நிலவின் ஒளியால் புதிதாக உயிர் பெற்றது போலத் தெரிந்தது. சுவர்களில் இருந்த பழமையான ஓவியங்கள் சிவப்பு நிறத்தில் பிரகாசித்து, புதிதாய் ஒரு பாதையை காட்டின.
“நான் கவனிச்சேன்…” என்று நந்தினி சுவரின் எழுத்துகளைப் படித்துக் கொண்டே சொன்னாள். “இந்த எழுத்துக்கள் சூரியனின் சின்னத்தையும், சந்திரனின் சின்னத்தையும் பேசுகிறது. ஆனால் இங்கே…”
அவள் விரலை சிவப்பாய் ஒளிரும் ஓர் உருவத்தின் மீது வைத்தாள் — ஒரு பாம்பு தனது வாலைக் கடித்து வட்டமாக மாறிய சின்னம்.
“இதுதான் சாபத்தின் கதை. முடிவில்லா வட்டம்.”
அரவிந்த் வரைபடத்தையும் அந்த சின்னத்தையும் இணைத்துப் பார்த்தான். வரைபடத்தில் மறைக்கப்பட்டிருந்த புதிய கோடுகள் ஒளிரத் தொடங்கின. அவை ஒரு திசையைச் சுட்டின.
“நாம் தீவின் மையத்திற்குச் செல்ல வேண்டியது தான்,” என்று அவன் முடிவெடுத்தான்.
தீவின் மையம் – சிவப்பு குளம்
பாதை நீண்டது. அவர்கள் அடர்ந்த காடுகளையும், கற்கள் நிறைந்த வழிகளையும் கடந்து சென்றனர். பாம்புகள், வௌவால்கள், அசுரத்தனமாக ஒலிக்கும் மரங்கள் — ஒவ்வொரு அடியும் சோதனையே.
இறுதியில், அவர்கள் தீவின் மையத்தை அடைந்தனர். அங்கே ஒரு விசித்திரமான காட்சி அவர்களை காத்திருந்தது.
ஒரு பெரும் குளம் — ஆனால் நீர் அல்ல. சிவப்பு நிறத்தில் ஒளிர்ந்த திரவம். அது இரத்தம் போல் கசியும் ஒளியைக் கொடுத்தது. குளத்தின் மையத்தில் ஒரு கல் மேடையில் ஒரு பொற்கலம் வைக்கப்பட்டிருந்தது.
“அது தான் இரகசியம்… இரத்தச் சந்திரனின் பானை.” முதுசாமியின் குரல் நடுங்கியது.
“இந்த பானையில் தான் தீவின் சக்தி அடங்கியிருக்கிறது என்று சொன்னார்கள். ஆனால் இதை எடுக்கும் மனிதன் உயிரோடு திரும்புவான் என்றுகூட உறுதி இல்லை.”
கதிரின் சோதனை
அந்த இடத்தில் வலிமையான காற்று அடிக்கத் தொடங்கியது. குளத்தின் நீர் (இரத்தமெனத் தோன்றிய திரவம்) அலைமோத, சத்தமாக முழங்கியது.
“யாராவது ஒருத்தர் உள்ளே சென்று அந்த பானையை எடுக்க வேண்டும்,” என்று அரவிந்த் உறுதியுடன் சொன்னான்.
முதலில் கதிர் முன்னே வந்தான். “நான் போகிறேன். எனக்கேற்ற வேலையே இது. நான்தான் எப்போதுமே கடலில் கஷ்டப்பட்டவன்.”
அவன் குளத்தில் குதித்தான். ஆனால் அதுவே சாதாரண நீரல்ல. சிவப்பு திரவம் அவனை கீழே இழுக்கத் தொடங்கியது. அவனது உடல் கனத்துப் போனது. கதிர் கத்திக் கொண்டே போராடினான்.
நந்தினி அதிர்ச்சியடைந்து, “கதிர்!” என்று கத்தினாள்.
அந்த தருணத்தில், வரைபடம் தானாகவே பிரகாசித்தது. அதன் ஒளியில் கதிரின் உடலைச் சுற்றிய கறுப்பு நிழல்கள் கருகிப் போனது. அவன் தன் முழு வலிமையையும் பயன்படுத்தி கல் மேடையை அடைந்து, பொற்கலத்தை தனது கைகளால் உயர்த்தினான்.
அவன் மீண்டும் கரையை அடைந்தபோது, மூச்சு முட்டிக் கொண்டிருந்தான். ஆனால் அவன் கையில் இருந்த பொற்கலத்தில் ஒரு மர்மமான ஒளி ஒளிர்ந்தது.
பானையின் சாபம்
அந்த பொற்கலம் சாதாரண பொருள் அல்ல. அது உயிரோடு இருப்பதுபோலத் தோன்றியது. பானையின் மேற்பரப்பில் சிவப்பு சின்னங்கள் தோன்றி மறைந்து கொண்டிருந்தன.
நந்தினி அதனை ஆராய்ந்தாள். “இது சுத்தமாக வைக்கப்பட்ட பொருள் அல்ல… இதற்குள் ஒரு ஆவி இருக்கிறது.”
முதுசாமி பயந்தவனாகப் பின்வாங்கினான். “நான் சொன்னேனே! இது சாபம்தான். அந்த ஆவி வெளியே வந்தால் நம்மில் யாரும் உயிரோடு இருக்கமாட்டோம்.”
ஆனால் அரவிந்த் அமைதியாகச் சொன்னான். “இது தான் நம் பயணத்தின் காரணம். நாம் இதைத் திறக்க வேண்டும். இல்லையெனில் இந்த தீவு நம்மை என்றென்றும் சிறை வைக்கும்.”
இரத்தச் சந்திரனின் சாபம் உயிர்த்தெழுகிறது
அந்த தருணத்தில், வானத்தில் இரத்தச் சந்திரன் முழுமையாக ஒளிர்ந்தது. குளத்தின் நீர் (இரத்தம் போல் தோன்றியது) புயலென எழுந்தது. காற்று மிரட்டியது.
பானையின் மேல் சிவப்பு சின்னங்கள் பாம்பு வடிவில் ஒன்றிணைந்து, அதன் வாயிலிருந்து ஒரு பெரும் நிழல் உருவெடுத்தது.
அது ஒரு பாம்பின் தலையுடன் கூடிய மிருகம். கண்ணில் நெருப்பு. குரலில் சாபம்.
“யார் என் அமைதியை குலைத்தது… யார் என் ரகசியத்தை களவாட நினைக்கிறார்கள்…”
அந்த குரல் குகையின் சுவர்களை இடிக்கும்படி முழங்கியது.
போராட்டம்
அரவிந்த் தனது வாளை எடுத்தான். கதிர் தனது மீன் வேட்டைக் கத்தியை இறுக்கப் பிடித்தான். முதுசாமி தனது பழைய வாளை பாய்ச்சினான். நந்தினி தனது ஒளிரும் விளக்கை உயர்த்தினாள்.
அந்த மிருகம் அவர்களைச் சுற்றி, குளத்தின் நீர் மீது பாய்ந்தது. தீவிரமான போராட்டம் தொடங்கியது.
கதிர் முன் பாய்ந்து தாக்கினான். ஆனால் மிருகத்தின் வால் அவனைத் தூக்கி எறிந்தது. முதுசாமி பக்கவாட்டில் தாக்கினான். ஆனால் அவனது வாள் நிழலுக்குள் சென்று வீணானது.
அந்த தருணத்தில் நந்தினி தான் சாவியை கண்டாள். “இந்த பானை தான் அதன் உயிரின் ஆதாரம்! அதை உடைக்க வேண்டும்!”
அவள் முழு தைரியத்துடன் பானையைத் தூக்கி, கல்லில் அடித்தாள்.
சாபத்தின் முடிவு
பானை உடைந்த தருணத்தில், சிவப்பு ஒளி பெரும் வெடிப்பாய் பறந்தது. மிருகம் வலி முழங்கிக் கொண்டே சிதறி மறைந்தது. குளத்தின் நீர் மெதுவாக அமைதியானது. இரத்தச் சந்திரன் வானில் கரைந்து, நிலவு மீண்டும் வெள்ளையாக மாறியது.
நால்வரும் சோர்ந்தும், உயிருடன் மீண்டு, குகையின் வெளியே வந்தனர்.
“நாம் வென்றோம்…” என்று அரவிந்த் மெதுவாகச் சொன்னான்.
ஆனால் நந்தினி அவனை நிறுத்தினாள். “இது முடிவு அல்ல. இந்த வரைபடம் இன்னும் முழுமையில்லை. இன்னும் பாதைகள் காத்திருக்கின்றன.”
புதிய பயணத்தின் சுடர்
அவர்கள் கையில் இருந்த உடைந்த பானையின் துண்டுகள் இன்னும் ஒளிர்ந்துகொண்டிருந்தன. அந்த ஒளி வரைபடத்தின் மீதுள்ள மறைந்த பகுதியை வெளிச்சம் போட்டது.
அதில் இன்னொரு சின்னம் தோன்றியது — “சூரிய ஆலயம்” என்றழைக்கப்படும் இடம்.
அவர்கள் நான்குபேரும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டனர்.
அவர்களின் முகத்தில் சோர்வு இருந்தாலும், கண்களில் புதிதாகப் பிறந்த நம்பிக்கை பிரகாசித்தது.
அவர்கள் மறைந்த தீவின் உச்சியில் நின்றபடி, புதிய பயணத்திற்குத் தயாரானார்கள்.
0 Comments