மலைமகளின் சபதம் - 1

 Part 1 – மலைக்கிராமத்தின் உயிர்

மலைவாசிகள் எப்போதும் தங்கள் நிலத்தோடு ஒன்றாய் வாழ்ந்தவர்கள். பசுமையான மரங்களும், பனித்துளிகளும், மழையின் இசையும், காற்றின் வாசனையும் அவர்களின் வாழ்க்கை. அந்த மலையோர கிராமத்தில் வாழ்ந்த பழங்குடியினர் அனைவருக்கும் ஒரே தலைவி — மலர்மகள்.

மலர்மகள் சாதாரண தலைவி அல்ல. சிறுவயதிலிருந்தே தைரியமும், அறிவும், கருணையும் கொண்டவள். அவள் முகத்தில் எப்போதும் புன்னகை இருந்தாலும், அவள் கண்களில் மின்னும் ஒளி — யாரும் தங்கள் மக்களைக் காயப்படுத்தக் கூடாது என்பதற்கான உறுதியின் வெளிச்சம். அவளது நீண்ட கருமை கூந்தல், பசுமையான இலைகள் போல் பளபளக்கும் தோல், மலையின் குளிர் நீர் போலத் ததும்பும் குரல் — இவை அனைத்தும் மக்களை ஈர்த்தன.

அவள் தனது மக்களை “என் சகோதர சகோதரிகள்” எனக் கூப்பிட்டாள். வேட்டை, விவசாயம், மூலிகை மருத்துவம், பண்டைய வழிபாடுகள் — எல்லாவற்றிலும் அவள் முன்னோடி. ஆண்களும் பெண்களும், சிறுவர்களும் முதியவர்களும் — அனைவரும் அவளை மதித்தனர்.

அந்த கிராமம் பசுமையான மலைகளின் இடையே இருந்தது. மலையின் அடிவாரத்தில் பாயும் ஆற்றே கிராமத்தின் உயிர். “இந்த மண்ணும், இந்த நீரும் தான் நம்முடைய வேர்கள். இதைப் பறிக்க யாரும் வரக்கூடாது” என்று மலர்மகள் எப்போதும் மக்களுக்கு நினைவூட்டுவாள்.

சமாதானத்தைச் சிதைத்த நிழல்

ஆனால் அந்த அமைதியான உலகம் விரைவில் சிதைந்தது. சமதளத்தில் இருந்த அரசன் சங்கரதேவன், மலையோர கிராமங்களை ஆக்கிரமிக்கத் திட்டமிட்டான். அவனுக்கு பேராசை — மலையின் மூலிகைகள், காடு, தங்கச் சுரங்கங்கள் அனைத்தையும் கைப்பற்ற வேண்டும் என்பதுதான்.

அவனது படை மலையோரத்தை அடைந்தது. முதலில் அவர்கள் வேட்டைக்காரர்களை பிடித்து அடிமைகளாக்கினர். பின்னர் மரங்களை வெட்டி, ஆற்றின் நீரைத் தங்கள் பக்கம் திருப்பத் தொடங்கினர்.

கிராம மக்கள் பயந்தனர். “அவர்களை எதிர்க்க முடியாது” என்று சிலர் சொன்னார்கள். ஆனால் மலர்மகளின் கண்களில் நெருப்பு எரிந்தது.

“இது நம்முடைய மண்ணும், நம்முடைய உயிரும். இதை யாரிடமும் ஒப்படைக்க மாட்டோம். உயிரை விட்டாலும் மண்ணை விட்டுவிடமாட்டோம்!” என்று அவள் சத்தியமிட்டாள்.

மக்களை ஒன்றுபடுத்திய தலைவர்

மலர்மகள் அந்த இரவே ஒரு கூட்டத்தைக் கூட்டினாள். தீக்குச்சி ஒளியில் கிராம மக்கள் அனைவரும் கூடினர்.

“நாம் ஆயிரம் ஆண்டுகளாக இந்த மலையோரத்தில் வாழ்ந்தோம். நம்முடைய முன்னோர்கள் இந்த நிலத்தை ரத்தத்தால் காத்தார்கள். இன்று நம்முடைய பொறுப்பு. பயந்து ஓடினால், நாளை நம்முடைய பிள்ளைகளுக்கும் மண்ணில்லாமல் போய்விடும். போராடுவோம். நிலம் உயிரைப் போல புனிதம். உயிர் போனாலும் நிலம் காப்பாற்றப்பட வேண்டும்!” என்று அவள் முழங்கினாள்.

அவளது வார்த்தைகள் மக்களின் இதயத்தை அதிரச் செய்தன. பெண்களும், ஆண்களும் ஆயுதம் எடுத்து தயாரானார்கள். கற்கள், ஈட்டி, வில், அம்புகள், தீப்பந்தம் — எதுவும் ஆயுதமாக மாறின. சிறுவர்கள் கூட சிறிய கற்களைத் திரட்டினர். முதியவர்கள் மூலிகை மருந்துகளைத் தயார் செய்தனர்.

அந்த இரவு, கிராமம் முழுவதும் போர்க்காலத் தயாரிப்பில் மூழ்கியது.

மலர்மகளின் சபதம்

மலர்மகள் தனியாக மலையின் உச்சியை ஏறினாள். அங்கே முன்னோர்களின் கல்லறைகள் இருந்தன. அவள் மண்ணில் மண்டியிட்டு, கைகளை வானத்தை நோக்கி உயர்த்தினாள்.

“என் முன்னோர்களே! உங்களது இரத்தம் இந்த மண்ணில் கலந்திருக்கிறது. இன்று நான் சத்தியம் செய்கிறேன். நம் நிலத்தைத் தொட்டவர்கள் உயிரோடு திரும்பமாட்டார்கள். நான் மலையோர மக்களின் மகள். என் உயிர் போனாலும், இந்த நிலம் காப்பாற்றப்படும்!”

அந்த நொடியில் காற்று பலமாக வீசியது. மின்னல் பிளந்தது. மலர்மகள் அந்த ஒளியில் ஒரு தேவதையைப் போலத் தெரிந்தாள்.

போரின் முன்னோட்டம்

அடுத்த நாள் விடியற்காலையில், சங்கரதேவனின் படை மலையோரத்திற்குள் வந்தது. ஆயிரக்கணக்கான வீரர்கள், குதிரைகள், யானைகள், கவசம் அணிந்த தளபதிகள். அவர்கள் கூச்சலிட்டார்கள்.

ஆனால் அவர்களை எதிர்கொள்ள, மலையின் அடிவாரத்தில் காத்திருந்தது மலர்மகளின் படை. சிறிய மக்கள் கூட்டம் தான், ஆனால் அவர்கள் உள்ளத்தில் இருந்த நம்பிக்கை மலை போல உயர்ந்தது.

மலர்மகள் வில், அம்புகளுடன் முன்னிலையில் நின்றாள். அவள் முகத்தில் அஞ்சலே இல்லை.

“இன்று மண்ணுக்காக போராடப் போகிறோம். நம் இரத்தம் பாயினாலும், இந்த நிலம் பறிக்கப்படாது!” என்று அவள் முழங்கினாள்.

மக்கள் ஒரே சத்தமாக முழங்கினார்கள். மலையின் முழக்கம் வானத்தை அதிரச் செய்தது.