மண்ணில் பிறந்தவன் -3

 வெட்டுக்கிளிகளும் விழுந்த கனவுகளும் - 4

மழை இல்லாத நிலத்தில் பசுமை பரவ ஆரம்பித்தது.

அரசின் சிறிய மாதிரி நிலம், கிராம மக்களுக்கே வியப்பை ஏற்படுத்தியது.

மூன்று மாதங்களில், பச்சை சோளத்தின் அலைகள் வயலெங்கும் பாய்ந்தன.

அந்த பசுமையைப் பார்த்து சிலர் ஆச்சரியப்பட்டார்கள், சிலர் உள்ளுக்குள் பொறாமை கொண்டார்கள்.

மீனாவின் சந்திப்பு

ஒரு நாள் மாலை, அரசு வயலில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது, பழக்கமான ஒரு குரல்:

“அரசு... நீ ரொம்ப மாறிட்ட.”

திரும்பிப் பார்த்தான் – மீனா.

சில ஆண்டுகளில் அவளது முகம் கொஞ்சம் மெலிந்திருந்தது, ஆனால் கண்களில் பழைய அந்த நேர்மையும் இருந்தது.

அவள் மெதுவாக நடந்துவந்தாள்.

மீனா: “நான் உன் செய்திகளை கேட்டேன்... நீ இன்னும் மண்ணோடவே இருக்கிறாய்.”

அரசு: “மண்ணு தான் நம்மை வாழ வைக்கும்... அதை விட்டு போறது துரோகம்.”

அவள் சிரித்தாள். ஆனால் அந்த சிரிப்பின் பின்னால் ஒரு துயரம் தெரிந்தது.

அவளது திருமண வாழ்க்கை முறிந்தது என்பதை அரசு உணர்ந்தான்.

ஆனால் அதைப்பற்றி அவள் எதுவும் பேசவில்லை.

பெரிய கனவு – பெரிய ஆபத்து

அரசு, முதல் விளைச்சல் நல்லது என்பதால், அடுத்த கட்டத்தில் 5 ஏக்கர் நிலம் எடுத்து பயிரிடத் திட்டமிட்டான்.

மக்கள் மெல்ல நம்பத் தொடங்கினர்.

சில இளைஞர்களும் அவனுடன் சேர்ந்தனர்.

ஆனால் விதியை வெல்லுவது எளிதல்ல.

விளைச்சல் அறுவடை செய்ய இன்னும் இரு வாரங்கள் இருக்கும் போது, வானம் கருமையாகியது – மழைக்காக அல்ல, வெட்டுக்கிளி படையெடுப்புக்காக.

வெட்டுக்கிளி படையெடுப்பு

அந்த மாலை, வானில் கரும்புள்ளிகள் தோன்றின.

சில நிமிடங்களில் ஆயிரக்கணக்கான வெட்டுக்கிளிகள் வயலில் இறங்கின.

இலைகள், கதிர்கள் – எதையும் விட்டுவைக்கவில்லை.

ஒரு இரவிலேயே பசுமை நிலம், மஞ்சள் உலர்ந்த களமாக மாறியது.

அரசு அதிர்ச்சியில் நின்றான்.

இது அவன் கனவை நொறுக்க முயலும் இயற்கையின் சோதனை.

கிராமத்தின் எதிர்வினை

கிராம மக்கள் மீண்டும் பழைய எள்ளலை தொடங்கினார்கள்.

“இதான் நகரத்து யோசனைன்னு சொன்னோம்... வெட்டுக்கிளி வந்தால் என்ன செய்வது?”

“மண்ணோட விளையாடினா மண்ணு தண்டிக்குது.”

அரசின் உள்ளம் உடைந்தது.

ஆனால் அவன் அந்த வயலை விட்டு செல்லவில்லை.

இரவில் வெட்டுக்கிளிகளை விரட்ட முயற்சித்தான்.

ஆனால் பெரும்பகுதி அழிந்துவிட்டது.

மீனாவின் வார்த்தைகள்

அந்த நேரத்தில், மீனா மீண்டும் வந்தாள்.

அவள் அமைதியாக சொன்னாள்:

“வெட்டுக்கிளி வந்தது உன் தவறல்ல... மழை வராதது உன் தவறல்ல...

ஆனா விடுறது மட்டும் உன் தவறு.”

அந்த ஒரு வரி, அரசின் மனத்தில் தீப்பொறியை போட்டது.

அவள் சொன்ன வார்த்தை, “விடுறது தான் தவறு” என்ற சத்தமாக அவனது உள்ளத்தில் மீண்டும் மீண்டும் ஒலித்தது.

மீண்டும் தொடங்கும் உறுதி

அடுத்த நாள் காலை, அரசு புதிய விதைகள் வாங்கிக் கொண்டான்.

இந்த முறை, வெட்டுக்கிளி தாக்குதலைத் தடுக்க இயற்கை முறைகள், பறவைகள் ஈர்க்கும் விதைகள், மற்றும் நாற்றுப் பாதுகாப்பு வலைகள் அமைத்தான்.

அவனது தோல்வி, ஒரு பாடமாக மாறியது.

மக்கள் இன்னும் சந்தேகத்துடன் பார்த்தாலும், அரசின் கண்களில் ஒரு நம்பிக்கையின் ஒளி மீண்டும் பிறந்தது.

பகுதி 4 முடிவு – விழுந்த கனவின் நடுவே முளைத்த உறுதி

வெட்டுக்கிளிகள் பசுமையை விழுங்கியிருந்தாலும், அரசின் உள்ளத்தில் பசுமை இன்னும் உயிருடன் இருந்தது.

அவன் அறிந்தான் – கனவு விழுந்தாலும், அதை மீண்டும் நட்டு வளர்க்கலாம்.

பகுதி 5 – வார்த்தைகள் வாங்க முடியாத மதிப்பு

வெட்டுக்கிளி தாக்குதலின் பின், அரசின் வயல் பாதியாக வெறிச்சோடி கிடந்தது.
பசுமையின் நிழல் கூட இல்லாமல், மண்ணில் உலர்ந்த தண்டு மட்டும் நிற்கும் காட்சி மனதை பிளந்தது.
ஆனால் அந்த இரவில் மீனா சொன்ன வார்த்தை –

“விடுறது தான் தவறு”
– அவனுக்கு உயிரோட்டத்தை கொடுத்திருந்தது.

புதிய விதைகள் – புதிய முயற்சி

அரசு, நகரத்தில் உழைத்து சேமித்திருந்த கடைசி பணத்தையும் எடுத்துக்கொண்டு, மீண்டும் விதைகள் வாங்கினான்.
இந்த முறை அவன் வெறும் விளைச்சலுக்காக அல்ல, ஒரு மாதிரி வயல் உருவாக்கவே முடிவு செய்தான்.
மண்ணின் ஈரப்பதம் காக்க இயற்கை முறைகள், பறவைகளை ஈர்க்க சிறிய குளம், நாற்றுப் பாதுகாப்பு வலை – அனைத்தையும் செய்து வைத்தான்.

கிராம மக்கள் அவனைக் கண்டு இன்னும் எள்ளினர்:

“அரசு, போதும் பா, கடைசில நீயும் கையால வெறுமையா போவ”
ஆனால் அவன் சிரித்துக்கொண்டே தன் வேலையில் மூழ்கினான்.

சந்திரா அம்மாளின் வருகை

ஒரு காலை, வயலின் அருகே ஓர் ஆட்டோ நிறுத்தியது.
அதில் இருந்து இறங்கியவர் – சந்திரா அம்மாள்.
மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நகரத்தில் அவனுக்கு வேலை கொடுத்து, புத்தகம் வாசிக்கச் செய்த அந்த ஆசிரியை.
அவள் கண்களில் பெருமை தெரிந்தது.

சந்திரா அம்மாள்: “நான் கேள்விப்பட்டேன்... வெட்டுக்கிளி வந்தாலும், நீ விடலாம்னு நினைக்கலாம்னு.”
அரசு: “அம்மா, இப்போ என்னோட வயலுக்கும், நம்ம ஊருக்கும் பசுமை தேவை. அதை வாங்க பணம் போதும், ஆனா நம்பிக்கை வாங்க முடியாது.”

அவள் சிரித்தாள்.

“அதுதான் வார்த்தைகள் வாங்க முடியாத மதிப்பு. பணத்தால் வாங்க முடியாத, உன் மனதில் மட்டுமே இருக்கும் நம்பிக்கை.”

அந்த வார்த்தைகள் அரசின் மனதில் புது தீப்பொறி.

மெல்ல முளைக்கும் நம்பிக்கை

வாரங்கள் கழிந்தன.
மழை வரவில்லை, ஆனாலும் அரசின் வயல் பசுமையாக இருந்தது.
டிரிபு பாசனம், சேகரித்த மழைநீர், தினசரி உழைப்பு – இதனால் சோளம், பச்சைப்பயறு, வெண்டைக்காய் ஆகியவை நன்றாக வளர்ந்தன.

கிராம மக்கள் ஆச்சரியப்பட்டனர்.
முன்பு எள்ளியவர்கள் இப்போது வந்து கேட்டார்கள்:

“இந்த டிரிபு பாசனம் எப்படி வேலை செய்கிறது? எங்களுக்கு சொல்லி தருவியா?”

அரசு மனமுவந்து சொன்னான்:

“நம்ம ஊர் பசுமையாவேண்டும் என்றால், உங்களுக்கெல்லாம் இந்த முறையை கற்றுக்கொடுப்பேன்.”

மீனாவின் அங்கீகாரம்

மாலை நேரத்தில், மீனா வயலுக்கு வந்தாள்.
அவள் அமைதியாக பார்த்துக் கொண்டே சொன்னாள்:

“நீ சொல்லாமே நிரூபிச்சுட்ட… உன் நம்பிக்கைக்கு விலை கிடையாது.”

அந்த வார்த்தைகள், அரசுக்கு எந்தப் பரிசுக்கும் சமானம்.
ஏனெனில், சில வார்த்தைகள் எந்தத் தங்கத்தாலும் வாங்க முடியாது – அவை உழைப்பால், நம்பிக்கையால், வெற்றியால் மட்டுமே கிடைக்கும்.

பகுதி 5 முடிவு – மதிப்பின் உண்மை

அரசு இப்போது புரிந்திருந்தான் –
பணம் சம்பாதிக்கலாம், நிலம் வாங்கலாம், விளைச்சல் பெறலாம்.
ஆனால் மக்களின் நம்பிக்கை மற்றும் ஒருவரின் உண்மையான அங்கீகாரம் –
அவை தான் வாழ்வின் மிகப்பெரிய செல்வம்.

அவனது பயணம் இன்னும் துவக்கமே.