பகுதி – 8 : கோபுரத்தின் ரகசியம்
நிழல் அமுதாவல்லி அழிந்ததும், கோபுரத்தின் உள்ளே பரவி இருந்த இருள் மெதுவாகச் சிதறியது.
பரமசிவம் மூச்சை விட, சங்கிலிப்பூவை மார்பில் தாங்கிக்கொண்டான்.
வானம் அமைதியாக மாறியது.
கிராமத்தில் மக்கள் ஓரிரு குரல் கொடுத்து கண்ணீர் விட்டனர்; அது பயத்தின் அலறல் அல்ல, நிம்மதியின் சுவாசம்.
ஆனால் பரமசிவம் உணர்ந்தான்—இது முடிவு அல்ல.
கோபுரத்தின் உள்ளே இன்னும் ஏதோ ஒன்றின் அழுத்தம் நிறைந்திருந்தது.
அமுதாவல்லியின் ஆன்மா சாந்தி பெற்றிருந்தாலும், அந்த இடத்தின் மூலம் இன்னும் உயிரோடு இருந்தது.
மறைந்த கதவு
கோபுரத்தின் சுவர் ஒன்றில் மங்கிய சித்திரம் தெரிந்தது.
பழைய தமிழ் எழுத்துக்களில் பொறிக்கப்பட்டிருந்தது:
“இருள் ஒளியில் கரையும்;
ஆனால் ஒளிக்குப் பின்னால் மறைந்திருக்கும் நிழலே
எல்லா சாபங்களின் காப்பாளர்.”
அந்த வரிகளின் கீழே கல்லில் ஓர் சிறிய கதவு இருந்தது.
அது யாரும் திறக்காதது போல centuries ஆக மூடப்பட்டிருந்தது.
வாசலில் சிவப்பு களிமண் பூசப்பட்டு, அதன்மேல் துளசி இலைகள் உலர்ந்தபடி விழுந்திருந்தன.
பரமசிவம் அந்த வாசலைத் தொட்டவுடன், குளிர்ச்சி அவன் உடல் முழுவதும் பரவியது.
“இது தான் அந்த இருளின் வேராக இருக்கலாம்,” என்று அவன் மனதில் எண்ணினான்.
அமுதாவல்லியின் குரல்
அந்த நேரத்தில், மெலிந்த குரல் அவனது காதில் விழுந்தது.
அமுதாவல்லியின் குரல்.
“பரமசிவா… என் ஆன்மா அமைதியடைந்தாலும், அந்த அறையில் அடங்கியிருக்கும் பொருள் தான் சாபத்தின் சுருதி.
அது எங்கள் அரச குடும்பத்தையே அழித்த காரணம்.
அது ஒரு பொருள் அல்ல—ஒரு உயிருள்ள சக்தி.
அதை நீ காணாமல் போனால், சாபம் மீண்டும் எழும்.”
அவள் குரல் மறைந்து சென்றது.
கோபுரத்தின் அடிக்குள்
பரமசிவம் கதவை மெதுவாகத் தள்ளினான்.
உள்ளே செல்லும் பாதை மிகவும் குறுகியதாக இருந்தது.
பொங்கும் புகையால் நிரம்பிய சுரங்கம் போல.
சுவர் முழுவதும் பழைய மந்திரச் சின்னங்கள் ஒளிந்துகொண்டிருந்தன.
கடந்த நூற்றாண்டுகளாக யாரும் நடந்ததில்லாத கல் படிகள், அவன் காலடி வைக்கும் போது குலுங்கின.
அவன் தீப்பந்தத்தை உயர்த்தியபோது, சுவரில் சில சித்திரங்கள் தெரிந்தன—
அவை போரில் விழுந்த வீரர்களின் உருவங்களல்ல.
அவை பிசாசுகளின் உருவம்!
சாபத்தின் வேர்கள்
அவன் அடித்தளத்தை அடைந்தபோது, அங்கு ஒரு பெரிய கல் அறை திறந்தது.
அறையின் மத்தியில்—ஒரு கருங்கல் சிம்மாசனம் இருந்தது.
அதன் மீது யாரும் அமரவில்லை.
ஆனால் சிம்மாசனம் தானே உயிர்பெற்று துடிப்பது போலத் தோன்றியது.
அதன் மேல் புழுக்கள் போல் கருப்பு வேர் கீறல்களாகப் பரவி, சுவர்களையும் மேல்மாடியையும் சுற்றி வளைத்திருந்தன.
அந்த வேர்கள் வெளியில் ஊருக்கும் பரவியிருக்கும் இருளின் அடிப்படை.
சிம்மாசனத்தின் மேல் பொறிக்கப்பட்டிருந்தது:
“இங்கு அமரும் ஒருவர் மரணத்தைக் கடக்கலாம்;
ஆனால் உயிரின் விலையால் மட்டும்.”
அரசரின் இருள்
திடீரென அறை முழுவதும் ஒரு சத்தம் எழுந்தது.
“நீ யார், எனது உறக்கத்தை சிதைக்க வந்தது?”
சிம்மாசனத்தின் மீது ஒரு நிழல் உருவெடுத்தது—
அது 200 ஆண்டுகளுக்கு முன் உயிரிழந்த அந்த அரசனின் உருவம்!
மிகுந்த பெருமையுடன், ஆனால் முகத்தில் இரத்தக் கறையோடு.
அவன் குரல் புயலாய் முழங்கியது:
“நான் என் ஆட்சியை என்றும் நிலைத்திருக்கச் செய்ய சாபத்தைக் கொண்டேன்.
அமுதாவல்லி என் அரண்மனையின் சாட்சி.
அவளது ஆன்மா எரிந்த தீயில் சிக்கியது.
அவள் சாபமாக மாறியதற்குக் காரணம் நானே.
நான் மரிக்கவில்லை—இந்த சிம்மாசனம் எனக்கு என்றும் உயிர்தந்தது!”
பரமசிவத்தின் எதிர்ப்பு
பரமசிவம் தன் விளக்கை உயர்த்தினான்.
“அரசனே, நீ உன் பேராசைக்காக உன் மக்களையே அழித்தாய்.
அமுதாவல்லியின் ஆன்மாவை புண்படுத்தி, சாபமாக மாற்றினாய்.
இன்று அவளது நிழலை முறித்துவிட்டேன்.
இப்போது உன் இருளையும் முறிக்கப் போகிறேன்!”
அரசன் குரல் கொடுத்தான்.
அவனது கைகளில் தீப்பந்தங்கள் உருவானது.
“என் சிம்மாசனம் அழியாது!
நீ எரிந்து கருகுவாய்!”
மறைமந்திரப் போர்
அரசன் கருப்பு நெருப்பை வீசினான்.
அறை முழுவதும் எரிந்தது.
கல் கூட உருகியது.
பரமசிவம் சங்கிலிப்பூவைத் தூக்கி,
“ஓம் நமச்சிவாய!” என்று முழங்கினான்.
ஒளி பாய்ந்தது.
இருவரின் மந்திரங்கள் இடிக்கும் போது, அறை நடுங்கியது.
மேலிருந்து கற்கள் விழுந்தன.
ஆனால் பரமசிவம் ஒளியிலிருந்து விலகவில்லை.
சிம்மாசனத்தின் முறிவு
அவனது மந்திர ஒளி இறுதியாக சிம்மாசனத்தையே தாக்கியது.
அந்த சிம்மாசனம் பிளந்து, அதிலிருந்து இரத்தம் போல சிவப்பு ஒளி பாய்ந்தது.
அரசன் அலறினான்.
அவனது உருவம் பனியாக சிதறியது.
“இல்லை…! என் ஆட்சி… என் சாபம்… என்றும்… வாழ்ந்திருக்க வேண்டும்…” என்று கத்திக்கொண்டே அவன் கரைந்து மறைந்தான்.
அந்த நேரத்தில் கருப்பு வேர்கள் எரிந்து சிதறின.
அறை முழுவதும் வெள்ளை ஒளி பரவியது.
மக்களின் விடுதலை
அதே நேரத்தில் கிராமத்தில் ஒரு அற்புதம் நடந்தது.
நாட்களாக நோயுற்றிருந்தவர்கள் நிமிர்ந்தனர்.
மிருகங்கள் அமைதியாகின.
வானம் தெளிந்தது.
காற்று புனித வாசனையால் நிறைந்தது.
மக்கள் வானத்தை நோக்கி கைநீட்டி,
“பரமசிவா! அமுதாவல்லி தேவியே! எங்களை காப்பாற்றினீர்கள்!” என்று கூவினர்.
இன்னும் மறைந்த ரகசியம்
பரமசிவம் அந்த சிம்மாசனத்தின் சிதிலங்களில் நின்றபடி சுவாசித்தான்.
அவனது மனதில் அமைதி இருந்தாலும், ஒரு சந்தேகம் கிளர்ந்தது.
சிம்மாசனம் முறிந்த போதும், அதன் கீழே ஒரு பளிச்சென ஒளிரும் கல் இன்னும் இருந்தது.
அது சிவப்பு வைரம் போல ஒளிர்ந்தது.
அதில் எழுத்துக்கள் பொறிக்கப்பட்டிருந்தன:
“இது அழிந்தால் சாபம் அழியும்;
ஆனால் இதை யார் கையில் எடுப்பார்களோ—
அவரே அடுத்த சாபத்தின் காப்பாளர்.”
பரமசிவம் நடுங்கினான்.
“அப்படியானால்… இருள் முறிந்துவிட்டதா?
அல்லது அது என்னை சோதிக்கிறதா?”
0 Comments