வீரப்பெண்ணின் புலி வேட்டை - 6

 பகுதி 6 – “காட்டின் வலை”

அரண்யா அந்த இரவில் புலிகளின் கண்களைத் தெளிவாகப் பார்த்தாள். அவை கிராமத்தின் எல்லையருகே நின்று, தன்னை சவாலுக்கு அழைத்தது போல இருந்தன. ஆனால் அவள் அச்சமடையவில்லை. அதற்கு பதிலாக, அவள் மனதில் ஒரு புதிய யோசனை மலர்ந்தது.

“இந்தப் புலிகளை நேரில் எதிர்கொள்வது மட்டும் போதாது. அவற்றை மாட்டிக்கொள்ள வலையே தேவை. அவை மனிதர்களை வேட்டையாடிய மாதிரி, இப்போது நான் அவற்றையே வேட்டையாடுவேன்.”

கிராம மக்கள் ஆலோசனை

மறுநாள் காலை, அவள் கிராமத்தின் முதியோர்களைச் சேர்த்தாள்.

“இந்த புலிகள் சாதாரண விலங்குகள் அல்ல. அவை நம்மை நேரில் தாக்கி வெல்ல முடியாது என்று அறிந்து, பழிவாங்கும் வேட்டை தொடங்கியுள்ளன. இப்போது நாம் காத்திருந்து கொல்லப்படக் கூடாது. காடில்தான் அவற்றை முடிக்க வேண்டும்.”

ஒரு மூதாட்டி கேட்டாள்:

“மகளே, அந்தக் காட்டுக்குள் யாரும் நுழையத் துணியவில்லை. நீயும் தனியாக அங்கே செல்வது ஆபத்தானது.”

அரண்யா பதிலளித்தாள்:

“நான் தனியாக போவதில்லை. உங்கள் உதவி வேண்டும். நாம் வலையை அமைக்க வேண்டும். காடு புலிகளுக்கான வீடு தான், ஆனால் அவை எப்போதும் ஒரே பாதையில்தான் திரும்புகின்றன. அந்தப் பாதையில்தான் நம் கண்ணியைப் போடலாம்.”

மக்கள் சந்தேகத்துடன் இருந்தாலும், அவளது உறுதியை பார்த்து இணைந்தனர்.

வலை அமைக்கும் வேலை

அடுத்த சில நாட்களில் கிராம மக்கள் அரண்யாவின் தலைமையில் காட்டு எல்லையில் வேலை செய்தனர்.

• பெரிய மரக்கிளைகள் வெட்டப்பட்டன.

• இரும்புக் கூரையுடன் கூடிய ஈட்டிகள் மண்ணில் புதைக்கப்பட்டன.

• வலுவான கயிறுகள் கட்டப்பட்டன.

• ஆழமான குழிகள் தோண்டப்பட்டன.

அந்த இடம் ஒரு இயற்கை மேடை போல மாறியது. புலிகள் வழக்கமாக வருகிற பாதையில் எல்லா வலையும் அமைக்கப்பட்டது.

அரண்யா தனது தந்தையின் பழைய வேட்டை அறிவை பயன்படுத்தினாள்.

“புலி தாக்கும் போது, அதற்கு முன் இருள் வழியாக மெதுவாக வரும். அது ஓடிக் கொண்டே கண்ணியில் விழாது. அதனால், நாம் அதைக் கவர்ந்து கொண்டுவர வேண்டும்.”

சங்க கால சாகசம் - ஒரு காவலரின் நாட்கள்

ஈர்ப்பு உருவாக்கம்

அவள் ஒரு மிருகத்தின் இறைச்சியை அந்தக் கண்ணியின் அருகில் வைத்தாள். புலிகளின் மூக்கு அந்த வாசனைக்கே தள்ளாடும். ஆனால், அவளது உண்மையான குறிக்கோள் வேறு—தன்னையே ஈர்ப்பாக ஆக்குவது.

“புலிகளின் கோபம் என்னை நோக்கியே இருக்கிறது. அவை என்னைத் தேடித் தான் வரும். அதுதான் நமக்கு வெற்றி தரும்,” என்று அவள் சொன்னாள்.

இரவின் எதிர்பார்ப்பு

அந்த இரவு நிலவொளி பரவியிருந்தது. காடு முழுவதும் பனிமூட்டம். கிராம மக்கள் தூரத்தில் நின்று கவனித்தனர். ஆனால் அரண்யா மட்டும் கண்ணியின் அருகே, தனது வில், வாள், ஈட்டியுடன் காத்திருந்தாள்.

முழு காடு சில நேரம் அமைதியாக இருந்தது. திடீரென்று புலியின் கர்ஜனை. அது தொலைவில் ஒலித்து, அருகே வந்துகொண்டே இருந்தது. இன்னொரு கர்ஜனை அதனுடன் சேர்ந்தது. இரண்டு புலிகளும் சேர்ந்தே வந்துகொண்டிருந்தன.

அந்தக் குரல் கேட்டு மக்கள் நடுங்கினர். ஆனால் அரண்யா வில்லில் அம்பை வைத்து, தனது மூச்சை கட்டுப்படுத்தினாள்.

“இது தான் அந்த நிமிடம். என் அப்பாவின் இரத்தத்திற்கு நான் பதில் சொல்லும் தருணம்.”

புலிகளின் வருகை

அந்த இருளில், முதலில் பெண் புலி தோன்றியது. அதன் கண்கள் எரிந்தன. அது சுற்றி பார்த்து மெதுவாக முன்போட்டது. அதன் பின்னால் ஆண் புலி—இன்னும் பெரியது, இன்னும் கொந்தளிப்பு. அதன் உடலில் பழைய காயங்களின் இரத்தம் உலர்ந்திருந்தது.

அவை இரண்டும் அரண்யாவை கண்டதும், ஒரே நேரத்தில் கர்ஜித்தன. அந்த சத்தம் பூமியையே குலுக்கியது.

அரண்யா மனதில் நினைத்தாள்:

“இது சும்மா ஒரு மோதல் அல்ல. இது என் வாழ்க்கையின் சோதனை. எதுவானாலும், இன்றிரவு அவற்றில் ஒன்றாவது விழும்.”

அவள் அம்பை விட்டு, கண்ணியின் அருகே பின்வாங்கினாள். புலிகள் பாய்ந்தன. அவற்றின் எடையில் மண் அதிர்ந்தது.

அந்த நொடியில்…

வலை வேலை செய்தது.

மரக்கிளைகள் சறுக்கியது. குழிகள் திறந்தன. ஈட்டிகள் ஒளிர்ந்தன. புலிகள் திடீரென சிக்கியன.

எதிர்பாராத திருப்பம்

ஆனால், புலிகள் எளிதில் வீழவில்லை. ஆண் புலி கூரிய நகங்களால் கயிறுகளை கிழித்தது. பெண் புலி பாய்ந்து ஈட்டிகளை உடைத்தது. வலை அவர்களை நிறுத்தியதில்லை—அவர்களை மேலும் கொந்தளிக்க வைத்தது.

அரண்யா வாளை எடுத்தாள்.

“இப்போ தான் உண்மையான வேட்டை தொடங்குகிறது.”

அவள் அவர்களை நேரில் சந்திக்க முனைந்தாள்.

ஆசை தீயில் கரையும் இரவு