சோழ மன்னனின் பொற்கோவில்

பகுதி 17 – “தீ அரண்மனை”

கருங்கடலின் அடியில் மறைந்திருந்த கருங்கடலின் இதயத்தைப் பெற்றுக்கொண்ட வீரசேகரன், மாலதி, குருநாதர் மூவரும் கடலிலிருந்து மேலே வந்ததும், வானத்தில் இடியுடன் கூடிய மின்னல்கள் பிளந்தன. கருங்கடலின் இதயம் அவர்கள் கைகளில் கருநீல ஒளியுடன் ஒளிர்ந்தது. ஆனால் அதனுடன் தோன்றியது ஒரு புது எச்சரிக்கை:

“இதயத்தை எடுத்தவர், தீயின் வாயிலையும் கடக்க வேண்டும்.”

அந்த வார்த்தைகள் அவர்கள் அனைவரையும் மௌனத்தில் ஆழ்த்தின.

தீ அரண்மனைக்கான பாதை

குருநாதர் தனது புனிதக் கோலை நிலத்தில் வைத்தபோது, அந்தக் கருங்கடலின் கரையில் பாறைகள் பிளந்து ஒரு புதிய பாதை தோன்றியது. அந்த பாதை எரிமலைப்பகுதியை நோக்கிச் சென்றது. தூரத்தில் சிவந்த புகை பறக்கும் மலைகள் தெரிந்தன.

“அதுவே தீ அரண்மனைக்கு வழி,” என்றார் குருநாதர்.

வீரசேகரன் தனது வாளை இறுக்கமாகப் பிடித்துக் கொண்டு, “இந்த பயணத்தின் ஒவ்வொரு படியும் நம்மை இறப்பை நோக்கிச் செல்கிறது போலிருக்கிறது. ஆனாலும் நாம் பின் வாங்க முடியாது,” என்றான்.

எரிமலையின் நெருப்பு

மூவரும் அந்த எரிமலைப்பகுதியை அடைந்தனர். அங்குள்ள காற்றே வேறுபட்டது. எரியும் கந்தகத்தின் வாசனை மூச்சைக் கசக்கியது. எங்கும் உருகிய லாவா நதிகள் பாய்ந்துகொண்டிருந்தன. அந்த லாவாவைத் தாண்டி சென்றால்தான் அரண்மனைக்குள் நுழைய முடியும்.

மாலதி ஒரு பாறையின் மேல் நின்று,

“இது மனிதர்களுக்கான இடமல்ல. சோழ மன்னன் தனது பொக்கிஷத்தைப் பாதுகாக்க இயற்கையின் நெருப்பையே காவலனாக்கியுள்ளார்,” என்றாள்.

அவர்கள் மூவரும் லாவா பாலங்களைத் தாண்டிக்கொண்டே சென்றனர். ஒவ்வொரு அடியும் உயிருக்கு ஆபத்தானது. திடீரென்று லாவாவிலிருந்து தீ உருவங்கள் எழுந்தன. அவை மனித வடிவில் இருந்தும், முழுக்க தீயால் ஆனவையாகத் தோன்றின.

தீ காவலர்கள்

அந்த தீ உருவங்கள் பேசின:

“இது தீ அரண்மனை! இங்கே எவரும் உயிருடன் செல்ல முடியாது. எங்கள் சோதனையை வெல்லும்வரை கதவு திறக்காது.”

வீரசேகரன் வாளை உயர்த்தி, “எத்தனை சோதனை வந்தாலும், நாங்கள் பின் வாங்க மாட்டோம்,” என்றான்.

தீ காவலர்கள் அவர்களைத் தாக்கினர். வாள் தீயை வெட்டியதுபோல் இருந்தது. ஆனால் ஒவ்வொரு முறையும், தீ உருவங்கள் மீண்டும் எழுந்தன. மாலதி தன் கோலால் மந்திர ஒளியை உருவாக்கினாள். அந்த ஒளி தீயின் சில உருவங்களை கலைத்தது. ஆனால் மீண்டும் அவை தோன்றின.

அப்போது குருநாதர் சிந்தனையில் மூழ்கினார்.

“இவர்கள் தீ உருவங்கள். தீயை தீயால் வெல்ல முடியாது. நம் இதயத்தில் உள்ள உறுதியே இதற்கான மருந்து.”

அவர் வீரசேகரனுக்கும் மாலதிக்கும் கண்ணோட்டம் கொடுத்து, “உங்கள் மனம் அச்சத்தால் அல்ல, நம்பிக்கையால் எரியட்டும்,” என்றார்.

கார்த்திகாவின்பேய் கதைகள்

சோதனையின் தீர்வு

வீரசேகரன் வாளை தரையில் வைத்தான். மாலதி தன் கோலையும் கீழே வைத்தாள். இருவரும் கண்களை மூடி, மனதில் தைரியத்தை நிரப்பினர்.

அந்த நேரத்தில், தீ காவலர்கள் அவர்களைச் சூழ்ந்தனர். ஆனால் திடீரென்று அவர்களின் உடலிலிருந்து வெளிச்சம் பாய்ந்தது. அந்த வெளிச்சம் தீ காவலர்களை சாம்பலாக்கியது.

குருநாதர் மெதுவாகச் சொன்னார்:

“சோதனையின் பதில் எப்போதும் நம்முள் தான் இருக்கிறது.”

தீ அரண்மனையின் கதவு

அவர்கள் முன்னேறியபோது, ஒரு மாபெரும் கதவு தோன்றியது. அது முழுவதும் இரும்பால் ஆனது. அதன் மீது எரியும் சூரியன் மற்றும் பாம்புகள் பொறிக்கப்பட்டிருந்தன. கதவின் நடுவில் ஒரு குழி இருந்தது – அது கருங்கடலின் இதயத்திற்கே பொருந்தும் இடம்.

மாலதி கருங்கடலின் இதயத்தை அந்த இடத்தில் வைத்தாள். கதவு முழுவதும் சிவப்பாக ஒளிர்ந்து மெதுவாக திறந்தது.

அரண்மனைக்குள்

அவர்கள் உள்ளே நுழைந்ததும், கண்கள் கவர்ந்த காட்சி தோன்றியது. சுவர்கள் அனைத்தும் எரியும் சுரங்கங்களைப் போல சிவந்து இருந்தன. நடுவில் ஒரு பெரும் மண்டபம், அதில் தீக்கோபுரங்கள் எரிந்துகொண்டிருந்தன. அந்த மண்டபத்தின் மையத்தில் ஒரு பொற்கலசம் வைக்கப்பட்டிருந்தது. அதன் உள்ளே நெருப்பில் கரைந்தபடி பிரகாசித்த தீ மாணிக்கம் இருந்தது.

அது தான் தீ அரண்மனையின் ரகசியம்.

ஆனால் அவர்கள் அணுகும் முன், மண்டபத்தின் உள்ளே இருந்து ஒரு மாபெரும் உருவம் எழுந்தது. முழுக்க கவசம் அணிந்த, எரியும் கண்கள் கொண்ட காவலர். அவன் கையில் ஒரு அக்னிக் கத்தி இருந்தது.

“நான் தீ அரண்மனையின் காவலன்! சோழ மன்னனின் கட்டளைக்கு இணங்க, தீ மாணிக்கத்தை யாரும் எடுக்கக் கூடாது. நீங்கள் உயிரோடு இங்கிருந்து செல்ல முடியாது!” என்று அவன் முழங்கினான்.

முடிவு

வீரசேகரன் தனது வாளை உயர்த்திக் கொண்டு, மாலதி மந்திர ஒளியை உருவாக்கி, குருநாதர் மந்திர பாடல்களை உச்சரித்தபடி, மூவரும் அந்த காவலனை எதிர்கொள்ளத் தயாரானார்கள்.

அவர்களின் முன் இருந்தது அக்னி சோதனையின் உச்சக்கட்டம் – தீ அரண்மனையின் காவலருடன் நேரடிப் போர்.

பகுதி 18 – “சாபமுற்ற கண்ணாடி மாளிகை”

தீ அரண்மனையின் அக்னிக் காவலரை வென்றபின், வீரசேகரன், மாலதி, குருநாதர் மூவரும் களைப்புடன் நின்றனர். தீ மாணிக்கம் அவர்களின் கையில் பிரகாசித்தாலும், அது வெற்றியின் மகிழ்ச்சியை மட்டும் தரவில்லை. அந்த மாணிக்கத்தின் உள்ளே எழுந்த தீச் சுழல்கள், அடுத்த சோதனையை வெளிப்படுத்தின.

“கண்ணாடியில் விழித்த சாபம் – அங்கு தான் அடுத்த பாதை.”

கண்ணாடி மாளிகைக்கான வழி

தீ அரண்மனையின் பின்புறம் பாறைச்சுவர் ஒன்று தானாகவே பிளந்தது. அதன் வழியே அவர்கள் சென்றபோது, காற்றே மாறியது. எரியும் சூடான நிலத்திலிருந்து திடீரென குளிர்ந்த, பனிக்காற்று வீசும் பள்ளத்தாக்கு நோக்கி அவர்கள் வந்தனர். அந்த பள்ளத்தாக்கின் நடுவில், ஒரு மாபெரும் அரண்மனை எழுந்து காட்சி தந்தது – முழுவதும் கண்ணாடியால் ஆன மாளிகை.

அது சூரியனின் ஒளியில் வைரமென பளபளப்பாக ஜொலித்தது. ஆனால் அதன் அழகுக்குள் ஒரு அச்சமூட்டும் அமைதி இருந்தது.

“இதுதான் சாபமுற்ற கண்ணாடி மாளிகை,” என்றார் குருநாதர் மெதுவாக. “இங்கே சோழ மன்னன் மறைத்த மர்மம், மனிதர்களின் மனதையே சோதிக்கும்.”

மாளிகைக்குள் நுழைவு

அவர்கள் மாளிகைக்குள் நுழைந்ததும், ஒவ்வொரு சுவரும், தூணும், மேல்சுவரும் அனைத்தும் கண்ணாடியால் ஆனது. ஒவ்வொரு கண்ணாடியிலும் அவர்கள் முகங்கள் பிரதிபலித்தன. ஆனால் விரைவில், அந்த பிரதிபலிப்புகள் மாறத் தொடங்கின.

வீரசேகரன் தன் பிரதிபலிப்பைப் பார்த்தான். அங்கே அவன் ஒரு கைவிடப்பட்ட போராளியாகத் தோன்றினான் – வாள் உடைந்தது, கண்களில் தோல்வி.

மாலதி தனது பிரதிபலிப்பை நோக்கியாள். அங்கே அவள் சாபத்தால் இருளில் மூழ்கியவளாகக் காட்சி தந்தாள்.

குருநாதரின் பிரதிபலிப்பு, இரத்தத்தில் மூழ்கிய நூற்றுக்கணக்கான சீடர்களின் முன் அவர் தோல்வியடைந்த ஆசானாகத் தோன்றியது.

“இது நம்முடைய பயம், நம்முடைய மனசாட்சியை சோதிக்கிறது,” என்றார் குருநாதர்.

கண்ணாடியின் சாபம்

திடீரென கண்ணாடிகள் உயிர்ப்புடன் நகரத் தொடங்கின. ஒவ்வொரு கண்ணாடியிலிருந்தும், அவர்களின் பிரதிபலிப்பு உண்மையான நிழல் வடிவமாக வெளிப்பட்டது.

வீரசேகரனின் நிழல் அவனைத் தாக்கத் தொடங்கியது. அது சக்திவாய்ந்த, இரக்கமற்ற போராளி.

மாலதியின் நிழல் மந்திரங்களைத் திரும்ப அவள்மேல் வீசியது.

குருநாதரின் நிழல் சாபமுற்ற ஆசானாக வலிமையான கருமாந்திரங்களைப் பயன்படுத்தியது.

மூவரும் தங்கள் சொந்த நிழல்களுடன் போராட வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது.

சங்ககால வீராங்கனை - கடலின் காவியம்

நிழல்களுடன் மோதல்

வீரசேகரன் வாளை பிடித்து, தனது நிழலின் வாளைத் தடுத்தான். ஒவ்வொரு அடியும் அவனுக்கே எதிராக வந்தது போலிருந்தது. “என் சொந்த பலம் தான் என் எதிரி!” என்று அவன் குமுறினான்.

மாலதி தனது நிழலுடன் மோதியபோது, அவள் உணர்ந்தாள் – “இதை வலிமையால் வெல்ல முடியாது. என் நம்பிக்கையால் மட்டுமே வெல்ல முடியும்.” அவள் கண்களை மூடி, தன் உண்மையான மன உறுதியை நினைத்து, நிழலை ஒளியாக்கினாள்.

குருநாதரும் தன் நிழலை எதிர்கொண்டார். “என் தோல்வியே என் பலம்,” என்று அவர் மனதுக்குள் சொல்லிக்கொண்டார். அதனுடன், அவரது நிழல் சாம்பலாகச் சிதறியது.

வீரசேகரனும் இதைக் கண்டு, தன் நிழலிடம், “நான் தோல்வியடைவதற்கு பயப்பட மாட்டேன். நான் போராடுவதே என் உண்மை,” என்று உரக்கக் கூறினான். அந்த நிழல் உடனே சிதறிப்போனது.

சாபம் உடைகிறது

அவர்கள் மூவரும் தங்கள் நிழல்களை வென்றதும், மாளிகை முழுவதும் அதிர்ந்தது. கண்ணாடிகள் சிதறிக் கண்ணாடி துண்டுகள் எல்லா திசையிலும் பறந்தன. ஆனால் அந்த ஒவ்வொரு துண்டும் ஒளியாய் மாறி, வானத்தில் கலந்து விட்டது.

மாளிகையின் மையத்தில் ஒரு பொற்கதவு தோன்றியது. அந்த கதவு மேல் பொறிக்கப்பட்டிருந்தது:

“நிழலை வென்றவர் தான் ஒளியின் வழியை அடைவார்.”

கதவுக்குள், ஒரு பெரிய கண்ணாடி கிரீடம் ஒளிர்ந்தது. அந்த கிரீடமே சோழ மன்னன் மறைத்த அடுத்த சின்னமாக இருந்தது.