சங்ககால வீராங்கனை – கடலின் காவியம் 4

 பகுதி – 4 : இரகசியக் கரைகள்

மூவந்தர்களின் கூட்டம் முடிந்த அந்த மாலை, கடற்கரை நகரம் முழுவதும் இன்னும் கலக்கம் நிறைந்திருந்தது. யவனக் கப்பல்கள் அலைகளைச் சிதறடித்துக் கொண்டு கரையை நோக்கி வந்து கொண்டிருப்பதை மக்கள் தூரத்தில் பார்த்திருந்தனர். கடலின் நீல மேற்பரப்பில் சூரியன் சாய்ந்த வெளிச்சத்தில் அந்த மாபெரும் கப்பல்களின் நிழல்கள் தங்கம் பூசப்பட்ட சிலைகள்போல் பிரகாசித்தன.

அந்தக் கூட்டத்தில் பாண்டிய மன்னன் ஆழ்ந்த சிந்தனையுடன், “எதிர்க்க முடியாத படையெனில், அவர்களைச் சுற்றி வளைத்துத் தாக்கும் வழிகளைத் தேடவேண்டும். எங்கு இருந்து தாக்கினாலும், யவனர்களின் பார்வைக்கு எட்டாத வழி தேவை,” என்றார்.

அந்த நேரத்தில், எல்லாரும் அமைதியாய் இருந்தபோது, அருவி எழுந்தாள். அவள் குரலில் அதிர்ச்சி, ஆனால் துணிவு.

“மன்னர்களே, எங்கள் கிராமத்தின் மூதாதையர்கள் சொன்ன ஒரு இரகசியத்தை நான் பகிர்கிறேன். எங்கள் கடற்கரை அருகே பாறைகளால் மூடப்பட்ட ஒரு மறைவான கரை இருக்கிறது. அங்கே சென்றால், யாருக்கும் தெரியாமல் கப்பல்களை மறைத்து வைக்கலாம். அங்கேயிருந்து யவனக் கப்பல்களை இரவுக்குள் எதிர்கொள்ளலாம்,” என்றாள்.

சோழ மன்னன் ஆர்வத்தோடு அவளை நோக்கினார். “அந்த இடம் உண்மையிலேயே இருக்கிறதா, இல்லையா?” என்று கேட்டார்.

அருவி தன்னம்பிக்கையுடன், “என் தந்தை மீனவராக இருந்தார். அவர் என்னை சிறு வயதில் அங்கு அழைத்துச் சென்றார். அந்த இடம் சாதாரணமான இடமல்ல; அது பழைய போர்வீரர்களின் நினைவுச் சின்னம். எங்கள் மக்கள் அங்கேயே கப்பல்கள் கட்டினர், ஆயுதங்கள் மறைத்தனர். காலப்போக்கில் அது மறக்கப்பட்டது. ஆனால் எனக்கு அந்த வழி தெரியும்,” என்றாள்.

மன்னர்கள் மவுனமாய் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தனர். சிறிது நேரம் கழித்து சேர மன்னன், “அந்த இடத்தை நாங்கள் காண வேண்டும். இரவில் எங்களை அங்கே அழைத்துச் செல்,” என்று உத்தரவு பிறப்பித்தார்.

இரவின் பயணம்

அந்த இரவு நிலவொளி வெண்மையாய் பரவியிருந்தது. கடலின் மேல் அலையொலி மட்டுமே கேட்டது. அருவி முன்னோடி போல கையில் தீப்பந்தம் ஏந்தி, பின்பு சோழர், சேரர், பாண்டியர் ஆகியோரின் சிறந்த படைவீரர்களை வழிநடத்தினாள்.

பாதை எளிதானதல்ல. மலைச்சரிவுகள், அடர்ந்த கொடிகள், கல்லாறைகள் அனைத்தையும் கடந்து செல்ல வேண்டியது. இரவின் குளிர் காற்றில் மரங்களின் இலைகள் நடுங்கி, எங்கும் பாம்புகள் ஒளிந்து கிடக்கும் போல பீதியூட்டின. ஆனால் அருவியின் நடை மெல்லியதாயினும் உறுதியானது. அவள் ஒவ்வொரு பாறையையும், ஒவ்வொரு வளைவையும் நன்கு அறிந்திருந்தாள்.

“இங்குதான்,” என்று அவள் சொன்ன போது, அனைவரும் நின்றனர்.

முன் பாறைகள் ஒன்று மேல் ஒன்று சாய்ந்து, பெரிய சுவர் போலிருந்தன. கடலலைகள் அதில் மோதித் தண்ணீரைக் குமுறிக் கொண்டிருந்தன. அந்த சத்தத்துக்குள், ஒரு சிறிய துளைபோல் பாறைகளின் இடைவெளி தெரிந்தது.

அருவி அந்த இடைவெளிக்குள் நுழைந்து, சற்றே நெளிந்து சென்றாள். மற்றவர்கள் பின்தொடர்ந்து சென்றனர்.

மறைந்த கரையின் வெளிப்பாடு

அந்த இடைவெளிக்குள் சென்றதும், அனைவரும் திகைத்துப் போனார்கள். முன்னே ஒரு பரந்த வெளி! பாறைகளால் முற்றிலும் சூழப்பட்ட ஒரு இரகசியக் கரை!

அங்கு அலைகள் மோதிச் சிதறினாலும், வெளிக்கடலில் இருந்து யாரும் இந்த இடத்தை பார்க்க முடியாது. பெரிய பாறைகள் கடலின் மீது உயர்ந்து, அரண்மனைச் சுவரைப் போல மறைத்திருந்தன.

அந்த கரையில் பழைய தடயங்கள் இருந்தன. சிதைந்த மரக் கப்பல்களின் எலும்புக்கூட்டுகள் மணலில் பாதியாக புதைந்து கிடந்தன. கல் மீது இரும்பு நங்கூரங்கள் பசைந்திருந்தன. சில குகைகளில் பித்தளைக் கவசங்கள், பஞ்சாலோகம் கலந்த வாள்கள், பழங்காலக் கருவிகள் தூசிபட்டு இருந்தன.

“இது நம் முன்னோர்களின் இடம்,” என்று அருவி பெருமையோடு கூறினாள். “அவர்கள் யவனர்களைக் கடலிலேயே தடுத்தனர். ஆனால் காலத்தின் சுழலில் இவை மறக்கப்பட்டன. இன்று நாம் மீண்டும் உயிர்பிக்கலாம்.”

சங்க கால சாகசம் - ஒரு காவலரின் நாட்கள்

மன்னர்களின் முடிவு

அங்கு நின்ற மூவந்தர்களும் அதிர்ந்தனர்.

சோழ மன்னன், “இங்குதான் நமது மறைவான படை உருவாக வேண்டும். யவனர்களின் கண்களுக்கு எட்டாத இடம் இது. கடலிலிருந்து அவர்களைத் தாக்கும் திறன் நமக்குக் கிடைக்கும்,” என்றார்.

பாண்டிய மன்னன், “நாம் இங்குள்ள குகைகளில் ஆயுதங்களை சேகரிக்கலாம். புதிய வாள்களையும் ஈட்டிகளையும் இங்கு உருவாக்கலாம்,” என்று கூறினார்.

சேர மன்னன் சிரித்தபடி, “இந்த இடம் யவனர்களுக்குத் தெரியாது என்பதே நமது வெற்றி. அவர்கள் எவ்வளவு கப்பல்களுடன் வந்தாலும், நாமோ மறைவான பாறைகளில் இருந்து அவர்களை உடைத்து வீழ்த்தலாம்,” என்றார்.

அந்த நேரத்தில் அருவியின் கண்களில் ஒளி தெரிந்தது. அவள் மக்கள் தன்னிடம் வைத்த நம்பிக்கையை உணர்ந்தாள். “இது எங்கள் கடலின் பரிசு. நம் நிலம், நம் மக்கள் பாதுகாப்பதற்கான தாயின் அருள்,” என்றாள்.

மறைவான துறைமுகத்தின் தயாரிப்பு

அடுத்த சில நாட்களில், அந்த இரகசியக் கரை உயிர் பெற்றது. சோழர் மரத்தொழிலாளர்கள் பழைய கப்பல்களை பழுது பார்த்தனர். பாண்டிய உழவர்கள் நிலத்திலிருந்து கொடுக்கப்பட்ட உபகரணங்களைத் தூக்கி வந்து, ஆயுதங்களை உற்பத்தி செய்யத் தொடங்கினர். சேரர் வணிகர்கள் வெளியூரிலிருந்து கிடைத்த உலோகங்களைப் பயன்படுத்தி வாள், ஈட்டி ஆகியவற்றை மேம்படுத்தினர்.

இளைய வீரர்கள் இரவு பகலாக அங்கே பயிற்சி மேற்கொண்டனர். அலைகளின் சத்தத்துக்குள் வாள்கள் மோதி ஒலித்தன. பாறைகளின் அடியில் ஒளிந்த தீப்பந்தங்கள் போர்க்கள சூழலை உருவாக்கின.

அருவி முன்னணியில் நின்று, பெண்களையும் பயிற்சி செய்தாள். சிலர் வில்லாற்றல் கற்றுக்கொண்டனர், சிலர் குறுகிய வாள்களை எடுத்து பயிற்சி மேற்கொண்டனர். கிராமத்து பெண்கள் தங்கள் குழந்தைகளை பாறைகளின் மீது பாதுகாப்பாக வைத்தபடி, தாங்களும் போருக்குத் தயாரானார்கள்.

எதிரியின் நிழல்

ஆனால் யவனர்கள் அத்தனைக்கும் சும்மா இருக்கவில்லை. அவர்கள் கப்பல்களில் இருந்து சிறிய படகுகளை இறக்கி, தமிழர் கரையை ஆராய ஆரம்பித்தனர். மீனவர்களிடம் விசாரணை செய்ய, பல இடங்களில் உளவாளிகளை விட்டுச் சென்றனர்.

அந்தச் சாயங்காலம், இரகசியக் கரையின் பாறைச் சுவரைத் தொலைவிலிருந்து ஒருவர் கவனித்துக் கொண்டிருந்தான். கருமை நிற உடை அணிந்த அந்த உருவம், யவனர்களின் உளவாளி. அவன் பார்த்த அனைத்தையும் மறுநாள் யவனக் கப்பல்களுக்குச் சொல்லப் போகிறான்.

அந்த இரவு, அருவி கடலோரக் கரையில் நின்றபடி சந்திரனை நோக்கி சத்தியமிட்டாள்:

“எங்கள் கடல், எங்கள் நிலம், எங்கள் மக்கள் — யாராலும் கவர முடியாது. இந்த இரகசியக் கரையிலிருந்து தான் யவனர்களின் அகந்தை சிதறி விழும்.”

அவள் கண்களில் எரிந்த தீப்பொறி, எதிர்காலப் போரின் ஒளி.

அவளது இழை போல மெல்லிய  இரவு