முகமூடியின் பின்னால் இருக்கும் உண்மை

 அத்தியாயம் 1 – கலைக்கூடத்தின் இரவு

சென்னை நகரம் மழை நனைந்த ஒரு மாலை. சாலைகள் வண்டிகளால் அடைத்து, மக்கள் கூட்டம் சலசலப்பாக இருந்தது. அன்றிரவு நகரின் பிரபலமான அரங்க கலைக்கூடத்தில் மிகப்பெரிய நிகழ்ச்சி நடந்தது—“முகமூடி கண்காட்சி”.

இந்தக் கண்காட்சியில் இந்தியா, ஆப்பிரிக்கா, தென் அமெரிக்கா என உலகம் முழுவதும் இருந்து அரிய முகமூடிகள் காட்சிக்கு வைக்கப்பட்டிருந்தன. ஒவ்வொரு முகமூடியும் அதன் நாட்டின் பழங்காலக் கலாசாரத்தை வெளிப்படுத்தும் விதமாக பிரம்மாண்டமாக ஒளி மிளிரும் கண்ணாடி பெட்டிகளில் வைக்கப்பட்டிருந்தன.

அங்கு வந்திருந்த விருந்தினர்கள் பலரும் செல்வந்தர்கள், கலை ஆர்வலர்கள், வெளிநாட்டு வணிகர்கள். அந்த கூட்டத்தின் நடுவே தன்னம்பிக்கையுடன் நின்றிருந்தவர்—சுரேஷ் மேனன், நிகழ்ச்சியின் பிரதான நிதியுதவி செய்தவர். சுரேஷ், தன்னுடைய செல்வத்தையும் அதிகாரத்தையும் காட்ட விரும்புபவர்.

கடிகாரம் இரவு ஒன்பது மணியை அடித்தது. திடீரென முழு அரங்கும் இருள் சூழ்ந்தது. விளக்குகள் அனைத்தும் அணைந்தன. விருந்தினர்கள் அதிர்ச்சியில் குரல் எழுப்பினர். சில வினாடிகள் கழித்து, ஒரு கத்தல் கேட்கப்பட்டது.

விளக்குகள் மீண்டும் வந்தபோது, அனைவரும் சலசலப்புடன் முன் நோக்கினர். அரங்கின் நடுவே சுரேஷ் தரையில் விழுந்திருந்தார்—இரத்தக் குளத்தில் மூழ்கி. அவரது அருகில் சிவப்பு நிற பழமையான முகமூடி ஒன்று கிடந்தது. அந்த முகமூடியின் வாய்பகுதியில் இரத்தம் துளியாய் இருந்தது.

அந்த கணம் முதல், கலைக்கூடம் ஒரு கொலைக்கான மேடையாக மாறியது.

அத்தியாயம் 2 – துப்பறியும் அதிகாரி அரவிந்த்

செய்தி நகரின் காவல் நிலையத்தை அடைந்தது. விசாரணைக்கு உடனடியாக அழைக்கப்பட்டவர்—அரவிந்த் ஐ.பி.எஸ், கூர்மையான அறிவும் தைரியமான நடவடிக்கைகளும் கொண்டவர்.

அரவிந்த் சம்பவ இடத்திற்கு வந்ததும் கூட்டத்தை கட்டுப்படுத்த உத்தரவிட்டார். அவரது பார்வை உடனே அந்த சிவப்பு முகமூடியில் தங்கியது.

“இந்த முகமூடி… சாவி அதுவாக இருக்கலாம்,” என்று அவர் மனதில் நினைத்தார்.

சுரேஷ் உடலை ஆய்வு செய்தபோது, எவ்வித காயமும் இல்லை. ஆனால் அவரது கழுத்தில் சிறிய ஊசி தடம் இருந்தது. உடனே அரவிந்தின் சந்தேகம் முகமூடியை நோக்கி திரும்பியது.

“யாரும் இங்கிருந்து வெளியேறக் கூடாது. ஒவ்வொருவரையும் தனித்தனியாக விசாரிக்க வேண்டும்,” என்று அவர் உத்தரவு விட்டார்.

அந்த இடத்தில் இருந்தவர்கள் 20 பேர். அவர்களில் 5 பேர் முக்கியமான சந்தேக நபர்களாக முன்வந்தனர்:

லதா – சுரேஷின் இரண்டாவது மனைவி

விக்ரம் – வணிக கூட்டாளி

ரேவதி – கலைக்கூட மேலாளர்

டேவிட் – வெளிநாட்டு கலை சேகரிப்பாளர்

சுந்தர் – பாதுகாப்பு அதிகாரி

இப்போது அரவிந்த் ஒவ்வொருவரையும் தனித்தனியாக விசாரிக்கத் தொடங்கினார்.

அத்தியாயம் 3 – சந்தேக நிழல்கள்

முதலில் மனைவி லதா. அவள் அழுதுகொண்டே சொன்னாள்:

“சார், என் கணவர் எப்போதும் அந்த சிவப்பு முகமூடியைப் பார்த்தாலே பயப்படுவார். அது சாபம் கொண்டது என்று சொல்லியிருப்பார்.”

அரவிந்த் சற்று யோசித்தார். சாபம்? இல்லை… யாரோ மன உளைச்சல் ஏற்படுத்தியிருக்கிறார்கள்.

அடுத்து கூட்டாளி விக்ரம். அவன் கடும் கோபத்துடன் சொன்னான்:

“சுரேஷ் என்னை ஏமாற்றினான். நம்முடைய வியாபாரத்தை முழுவதும் அவன் பெயரில் போட்டுவிட்டான். எனக்கு ஒன்றும் தரவில்லை. ஆனால் நான் கொலை செய்யவில்லை!”

அவன் கண்ணில் பழியுணர்ச்சி தெரிந்தது.

மேலாளர் ரேவதி திணறியபடி சொன்னாள்:

“அந்த இரவு நான் மின்சாரம் சீரமைக்கச் சென்றேன். விளக்குகள் எப்படி அணைந்தன என எனக்குத் தெரியாது.”

அவளது கையில் எரிந்த கம்பி தடம் இருந்தது. அரவிந்த் கவனித்தார்.

வெளிநாட்டு சேகரிப்பாளர் டேவிட் சிரித்தபடி சொன்னார்:

“இந்த முகமூடி பத்து கோடி மதிப்புடையது. நான் வாங்க முயன்றேன், ஆனால் சுரேஷ் மறுத்தார். ஆனாலும் கொலை செய்ய நான் காரணமில்லை.”

இறுதியாக பாதுகாப்பு அதிகாரி சுந்தர் சொன்னான்:

“சார், மின்சாரம் போகும் முன்னர் பின்புற கதவிலே யாரோ சென்றார்கள். அவர்கள் முகமூடி அணிந்திருந்தார்கள்.”

அரவிந்தின் மனதில் சந்தேகங்கள் கொந்தளித்தன. முகமூடி அணிந்த நபர்… யார்?

அத்தியாயம் 4 – முகமூடியின் மர்மம்

சிசிடிவி பதிவுகளைப் பார்த்தபோது, மின்சாரம் போவதற்கு முன்பே ஒரு நபர் முகமூடி அணிந்து பின்புற கதவுக்கு செல்வது தெளிவாகத் தெரிந்தது. உடல் அமைப்பு விக்ரமோடு ஒத்திருந்தது.

ஆனால் அரவிந்த் உடனே முடிவுக்கு வரவில்லை.

அவர் சிவப்பு முகமூடியை நுண்ணாய்வு ஆய்வகத்துக்கு அனுப்பினார். அதில் மிகச் சிறிய விஷ ஊசி கருவி பொருத்தப்பட்டிருந்தது. யாராவது அதை அணிந்தாலோ, அருகில் வைத்தாலோ, உடனே ஊசி குத்தும்.

இதுதான் சுரேஷின் மரணக் காரணம்.

“அப்படியென்றால் யாரோ முன்பே முகமூடியை ஆயுதமாக மாற்றியிருக்கிறார்கள்,” என்று அரவிந்த் உணர்ந்தார்.

அந்த சமயத்தில், கண்காட்சியில் பணியாற்றிய ஒரு சிறிய உதவியாளர் வந்து சொன்னான்:

“சார், நிகழ்ச்சிக்கு ஒரு மணி நேரம் முன்பு ரேவதி மேடத்தில் அந்த சிவப்பு முகமூடியை எடுத்துச் சென்றார். அவர் அதில் ஏதோ செய்தது போலத் தோன்றியது.”

அரவிந்தின் மனதில் அலாரம் அடித்தது. ரேவதி…?

அத்தியாயம் 5 – முகமூடியின் பின்னால் இருக்கும் உண்மை

அரவிந்த் ரேவதியை கடுமையாக விசாரித்தார். ஆரம்பத்தில் மறுத்தாள். ஆனால் ஆதாரங்கள் குவிந்தபோது, அவள் சிதறினாள்.

“ஆம்… நான் தான் அந்த முகமூடியை மாற்றினேன். சுரேஷ் என்னை அவமானப்படுத்தினார். இந்தக் கலைக்கூடத்தை நான் இருபது வருடங்கள் உழைத்து வளர்த்தேன். ஆனால் அவர் என்னிடம் இருந்து பறித்துக்கொண்டார். என் கோபத்தில் அந்த முகமூடியை விஷமாய் மாற்றினேன்.”

அவள் அழுதுகொண்டே சொன்னாள்:

“ஆனால் நான் அவரைக் கொல்ல நினைக்கவில்லை… யாராவது முகமூடியை அணிந்தால் சற்று காயமடைவார்கள் என்று மட்டும் நினைத்தேன். அது சுரேஷ் தான் ஆகுமென்று கனவில் கூட நினைக்கவில்லை.”

அரவிந்த் அமைதியாக சொன்னார்:

“குற்றம் எப்படியும் குற்றம்தான், ரேவதி. உன் கோபம் உன்னை குற்றவாளியாக்கியது.”

ரேவதி கைது செய்யப்பட்டாள். சிவப்பு முகமூடி போலீஸ் பாதுகாப்பில் வைக்கப்பட்டது.

அரவிந்த் கலைக்கூடத்தை விட்டு வெளியேறும்போது மனதில் யோசித்தார்:

“முகமூடி எப்போதும் மனிதரின் உண்மையை மறைக்கும். ஆனால் போலீசின் கண்களுக்கு முன்னால் எந்த முகமூடியும் நீண்ட நாள் நிற்காது. முகமூடியின் பின்னால் இருக்கும் உண்மையை வெளிச்சமே காட்டும்.”

கல்லறையில் காத்திருக்கும் குரல்