போர்க்களம் இன்னும் எரிந்துகொண்டிருந்தது. பிணங்களின் எழுச்சி இருளை தற்காலிகமாக தடுத்திருந்தாலும், வானில் ஒளிர்ந்த இரத்த நிலா அனைவரையும் பயமுறுத்தியது.
மூத சாமியாரின் குரல் தொலைவில் ஒலித்தது:
“இரத்த நிலா தோன்றும் இரவில், மறைந்த உண்மை வெளிப்படும். அது மட்டுமே கருங்கலையின் சக்தியை முறியடிக்கும்.”
வீரமுத்து, கமலி, மற்றும் சில வீரர்கள் அந்த வார்த்தைகளை கேட்டபோது, குழப்பமடைந்தனர்.
“இந்த இரத்த நிலா என்ன ரகசியம் மறைத்திருக்கிறது?” என்று வீரமுத்து மனதில் கேள்வி எழுப்பினான்.
மன்னன் குந்தலேசன் அரண்மனையின் உச்சியில் நின்று சிரித்தான்.
“அந்த ரகசியத்தை நீ们 அறிந்தால் என்ன? இரத்த நிலா என் சக்தியை பத்து மடங்கு அதிகப்படுத்தும்! காவலனும் என் கட்டுப்பாட்டில்… விரைவில் முழு இராச்சியமும் இருளின் அடிமையாகும்.”
அவன் கருங்கலையை உயர்த்தியதும், இரத்த நிலாவின் சிவப்பு ஒளி கல்லின் மீது பட்டு மின்னியது. கல்லுக்குள் சிக்கியிருந்த பழைய தெய்வீக ஆவி வலித்துக் கொண்டு குரல் எழுப்பியது. அந்த ஒலி முழு இராச்சியத்தையும் அதிர வைத்தது.
அதே நேரத்தில், சாமியார் போர்க்களத்தில் தோன்றி, அனைவரையும் அழைத்தார்.
“இரத்த நிலா ஒரு சாபமும், ஒரு விசையும் கூட. பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு, இந்த நிலா ஒரு தெய்வீக உடன்பாட்டின் சாட்சி. அந்த உடன்பாட்டை மீட்டெடுப்பதே தீர்வு.”
அவர் மலைக்குள் மறைந்திருக்கும் ஒரு பழைய கோவிலைக் குறித்தார்.
“அங்கே தான் இரத்த நிலாவின் இரகசியம் மறைக்கப்பட்டுள்ளது. அதில் ‘உயிரின் தீபம்’ இருக்கிறது. அதை எரிய விட்டால்தான், கருங்கலையின் சாபம் முறியடிக்கும்.”
வீரமுத்து காயமடைந்த உடலோடும் எழுந்தான்.
“அப்படியென்றால் நாம்தான் அந்த கோவிலுக்குச் செல்ல வேண்டும்.”
கமலி அவனை நோக்கி, “முத்தா, நீ இப்படி காயமடைந்த நிலையில் எப்படி பயணம் செய்வாய்?” என்று கண்ணீரோடு கேட்டாள்.
வீரமுத்து சிரித்தான்.
“என் உடல் பலவீனமாக இருந்தாலும், என் மனம் இன்னும் சோர்வடையவில்லை.”
சாமியார், வீரமுத்து, கமலி, கேசவன் மற்றும் சில வீரர்கள் சேர்ந்து அந்த மறைந்த கோவிலைக் காண புறப்பட்டனர். பாதை இருளால் சூழப்பட்டிருந்தது. மரங்களின் நிழல்கள் உயிரோடு அசைந்தது போல தோன்றின. ஒவ்வொரு அடியிலும் பிணங்கள் எழுந்து தடுக்க முயன்றன.
ஆனால் பிணங்களின் எழுச்சியால் உயிர்த்தெழுந்த புனித எலும்பு வீரர்கள் அவர்களோடு இருந்ததால், அவர்கள் வழி திறந்தது.
மலைக்குள் சென்றபோது, அவர்கள் ஒரு பெரும் குகையின் வாயிலை கண்டனர். அதன் மீது பழைய தமிழில் செதுக்கப்பட்டிருந்த எழுத்துக்கள் ஒளிர்ந்தன:
“உயிரின் தீபமே இருளின் சாபத்தை அழிக்கும்.
ஆனால் அது ஒரு வீரனின் உயிர் விலைப்போடு மட்டும் எரியும்.”
இந்த வாசகத்தை பார்த்ததும், அனைவரின் இதயமும் துடித்தது. கமலி நடுங்கி, வீரமுத்துவின் கையைப் பிடித்தாள்.
“இதன் அர்த்தம் உனக்குத்தான் என்று தெரிகிறது…”
வீரமுத்து கண்களை மூடி, ஆழ்ந்த மூச்சு விட்டான்.
“ஆம், நான் தான் அந்த விலை கொடுக்க வேண்டியவன். ஆனால் என் உயிர் போனாலும், என் நிலம் காப்பாற்றப்பட வேண்டும்.”
கோவிலுக்குள் அவர்கள் நுழைந்தனர். உள்ளே சிவப்பு ஒளியால் நிரம்பிய
பெரிய சன்னதி. நடுவில் ஒரு தீபக் கோபுரம் இருந்தது. ஆனால் அதில் தீ அணைந்திருந்தது. சாமியார் சொன்னார்:
“இதுவே உயிரின் தீபம். வீரனின் உயிர் கொடுத்து மட்டுமே இது மீண்டும் எரியும்.”
அந்த நிமிடம், கருங்கலையின் காவலன் சுவர்களை உடைத்து கோவிலுக்குள் நுழைந்தான். அவன் முழக்கம் கோவிலின் கற்களை குலுக்கியது.
“உயிரின் தீபம் எரியாது! உன் உயிரை நான் சிதைத்துவிடுவேன்!”
வீரமுத்து வாளை உயர்த்தி அவனை எதிர்கொண்டான்.
“இல்லை… என் உயிரோடு தீ எரியட்டும். அதுவே என் கடமை!”
போரின் நடுவே இரத்த நிலா உச்சியில் வந்தது. அதன் ஒளி கோவிலின் உச்சிக்குப் பட்டு, தீபக் கோபுரத்தைச் சிவப்பாக ஒளிர வைத்தது.
சாமியார் குரல் கொடுத்தார்:
“இப்போது தான் நேரம்! வீரமுத்துவே, உன் தீர்மானத்தை நிறைவேற்றும் தருணம் வந்துவிட்டது!”
0 Comments