வீரப்பெண்ணின் புலி வேட்டை - 1

 பகுதி 1 – புலிகளின் நிழல்

1910 ஆம் ஆண்டு…

தமிழகத்தின் மேற்கு தொடர்ச்சி மலை அடிவாரத்தில் "மலைவாழி" என்ற சிறிய கிராமம் இருந்தது. அந்தக் கிராமம் பசுமை நிறைந்த வயல்களால் சூழப்பட்டிருந்தது. கிழக்கே நீல நிற பாறைகள், மேற்கே அடர்ந்த காட்டுகள், தெற்கே ஓடும் சிறிய நதி—இவை எல்லாம் அந்தக் கிராமத்தை அழகோடு காக்கும் காவலர்களைப் போல இருந்தன.

ஆனால் அந்த அழகின் நடுவே ஒரு பயம்…

மலைக்காடுகளில் சுற்றித் திரிந்த இரண்டு பெரும் புலிகள். ஒன்று ஆண், ஒன்று பெண். கிராம மக்கள் அவற்றுக்கு "பேய்புலிகள்" என்று பெயர் வைத்திருந்தனர். ஏனெனில், அவற்றின் தாக்குதல்கள் கண்களுக்கு புலப்படாமல், இரவு நிசப்தத்தில் குரல் கேட்காமல் நிகழ்ந்தன. யாரும் கவனிக்குமுன், ஒரு ஆள் காணாமல் போவான் அல்லது ஒரு மாடு, எருமை சிதைந்த உடலோடு கிடப்பது வழக்கமாகி விட்டது.

பத்து ஆண்டுகளாக அந்தப் புலிகள் கிராமத்தை வாட்டின. சுமார் முப்பது பேர், நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட கால்நடைகள் அவற்றின் பலியாகின. பல முறை வேட்டைக்காரர்கள் வந்தார்கள், ஆனால் எவரும் அவற்றை வீழ்த்த முடியவில்லை. சிலர் திரும்பி வரவே இல்லை.

அந்தக் காலத்தில் கிராமத்தை காத்தவர் அரசன் என்று அழைக்கப்பட்ட மூத்த வீரர். வயது அறுபதைக் கடந்திருந்தாலும், அம்பு, வில், வாள், ஈட்டி எதையும் கையாளும் வல்லமை அவனுக்கிருந்தது. ஒருகாலத்தில் மன்னரின் படையில் சேவை செய்தவன். புலிகளை கொன்று கிராமத்தைக் காப்பது தான் அவனது கடைசி கனவு.

ஆனால் அரசனுக்கு ஒரே மகள் — அரண்யா. வயது இருபத்தைந்து. உயரமான உடல், கறுத்த நிறம், பளிங்கு போன்ற கண்கள், ஆற்றின் ஓசையைப் போல முழங்கும் சிரிப்பு — அவளை யார் பார்த்தாலும் மரியாதை கலந்த பயம் கொள்ளுவார்கள். குழந்தைப் பருவத்திலேயே தந்தையிடம் வில், வாள், குதிரை சவாரி, காட்டில் வழிச் சுவடு வாசிப்பது அனைத்தையும் கற்றுக் கொண்டிருந்தாள்.

அரண்யா எப்போதும் தந்தைக்கு துணை. அவள் பையன்களைப் போலவே ஆடை அணிந்து, புலியின் தடம், கரடியின் குரல், பாம்பின் சத்தம் — எல்லாம் கண்டு பிடித்து காட்டுவாள். கிராம மக்கள் அவளை "வீரத்தங்கை" என்று அழைப்பார்கள். ஆனால் அரசன் ஒருபோதும் அவளை ஆபத்துக்கு அனுப்ப மாட்டான். "இது ஆண்கள் செய்யும் வேட்டை, பெண் பிள்ளைகள் செய்யும் வேலை அல்ல," என்று அடிக்கடி கூறுவான்.

அந்த வருடம் புது பயிர் அறுவடை தொடங்கியது. கிராமம் முழுதும் சந்தோஷம். ஆனால் அந்த சந்தோஷம் நீடிக்கவில்லை. ஒரு இரவு, புலிகள் தாக்கின. கோவிந்தன் என்ற விவசாயி, தனது வயலில் பாசனம் பார்த்துக்கொண்டிருந்தபோது, இருள் பிளக்கும் ஒரு கர்ஜனை கேட்டான். சில நொடிகளில் புலி அவனைத் தாக்கிவிட்டது. மக்கள் ஓடிவந்த போது, இரத்தக் களங்கமே கிடைத்தது; உடல் கூட கிடைக்கவில்லை.

இந்தச் சம்பவம் கிராமத்தை நடுங்கச் செய்தது.

அனைவரும் அரசனை நோக்கி வந்தனர்.

"அய்யா! நீங்கள் மட்டுமே எங்களை காப்பாற்ற முடியும். இந்த முறை நீங்கள் புலிகளை முடிக்க வேண்டும். இல்லாவிட்டால் நாங்கள் கிராமத்தை விட்டு வெளியேற வேண்டியிருக்கும்!"

அரசன் மனம் கனத்தான். "சரி, நான் போவேன். இது என் கடைசி வேட்டை ஆகலாம். உயிரோடு திரும்பாவிட்டாலும், என் மண்ணை, என் மக்களை பாதுகாக்க வேண்டும்," என்றான்.

அந்த இரவு, அரண்யா தந்தையின் முடிவை அறிந்ததும், அவன் முன் நிற்கின்றாள்.

"அப்பா, இந்த வேட்டைக்கு என்னையும் கூட்டிக்கொண்டு செல்லுங்கள். நான் உங்களோடு இருந்தால், புலிகளை வீழ்த்துவது சுலபமாகும்," என்றாள்.

ஆனால் அரசன் தலையசைத்தான். "இல்லை மகளே. உன் கையில் வாள் சுழற்றும் வலிமை இருந்தாலும், நீ என் பிள்ளை. உன்னை ஆபத்தில் விட நான் எவ்வளவு பெரிய வீரனாக இருந்தாலும் துணிய மாட்டேன்."

அரண்யாவின் மனம் உடைந்தது. அவள் எதுவும் பேசவில்லை.

அந்த இரவு முழுக்க அவள் தூங்கவில்லை. "புலிகளை வீழ்த்துவது என் கடமை," என்று மனதுள் சத்தியமிட்டாள்.

அடுத்த நாள் காலையில், அரசன் தனது ஆயுதங்களை எடுத்துக் கொண்டு, சில இளைஞர்களோடு காட்டுக்குள் சென்றான். அவன் துணிச்சலுடன் சென்றாலும், மனதில் ஒரு கனவுகல். அவன் அறிந்தான்—இது அவனது கடைசி நாள் என.

கிராம மக்கள் அஞ்சியபடி, அரண்யா மட்டும் கண்ணீர் மல்க பார்த்தாள். அவள் மனதில் ஒரு தீப்பொறி—"அப்பா உயிரோடு திரும்பாவிட்டால், நான் தான் அந்தப் புலிகளை முடிப்பேன். எதற்கும் நான் பின் வாங்க மாட்டேன்."

அந்த நாள் மாலை, கிராமத்தை ஒரு பயங்கரமான செய்தி அதிரச் செய்தது.

காட்டின் விளிம்பில், அரசனின் வாள், உடைந்த ஈட்டி, ரத்தத்தில் தோய்ந்த கைத்துண்டு மட்டும் கிடைத்தன.

அரசன் திரும்பவில்லை.

புலிகள் அவனைச் சிதைத்துவிட்டன.

கிராமம் முழுவதும் அழுகை. ஆனால் அந்த அழுகையின் நடுவே, அரண்யா கண்களை உலர்த்தினாள்.

"இனி நான் தான். என் தந்தையின் கனவை நான் நிறைவேற்றுவேன். அந்த இரண்டு புலிகளையும் நான் கொல்வேன்," என்று சத்தியம் செய்தாள்.

அந்த நொடியில் தான் — ஒரு வீரப் பெண்ணின் பயணம் தொடங்கியது.