பாழடைந்த அரண்மனையின் இரவு - 3

 பகுதி – 3 : பிசாசின் சவால்

அரண்மனையின் நடனமண்டபம் முழுவதும் இருளால் மூடப்பட்டிருந்தது. சிதைந்த கம்பீரமான தூண்கள் அந்த இரவில் காவலர்களைப் போல நின்றன. அங்கே எங்கும் எரியும் தீக்கதிர்கள் இல்லை, ஆனால் காற்றில் ஒரு தீப்பொறி மணம் பரவியது.

அந்த இருளின் நடுவே வந்தான் அவன்—அந்த வெளிநாட்டு படைவீரனின் பிசாசு. இரும்புக் கவசம் உடலில், வாளில் உலர்ந்த இரத்தம், கண்களில் எரியும் சிவப்பு தீ. தரையில் அவன் காலடி ஒவ்வொன்றும் விழுந்தபோது, இரும்புச் சங்கிலிகள் உருண்டு வரும் சத்தம் மண்டபத்தை முழுதும் குலுக்கியது.

“பரமசிவா!” என அவன் முழங்கினான். “நீ தைரியமா இங்கே வந்திருக்கிறாயே? உன் உயிரை விட்டுப் போக மாட்டாய். இந்த அரண்மனை என் ஆட்சியில்தான். அமுதாவல்லியின் ஆன்மா என் சொத்து!”

பரமசிவம் தன் கையில் சங்கிலிப்பூவை உயர்த்தினான். அவன் குரல் உறுதியுடன்:

“ஆன்மா யாரின் சொத்தும் அல்ல. அவள் துன்பத்தை நீ எரித்தாய், அதனால் நீயும் இங்கே சாபத்தால் கட்டுண்டிருக்கிறாய். இன்று இந்த சாபம் முடிவடையும்.”

முதல் சண்டை

பிசாசு சிரித்தான். அந்த சிரிப்பு அரண்மனையின் சுவர்களையே துளைத்தது. “என் வாளின் முனை சிவந்தால் தான் ஆன்மா சுத்தம் அடையும். உன் இரத்தத்தால்தான் என் சாபம் உயிருடன் இருக்கும்!”

அவன் வாளை உயர்த்தி மின்னல்போல் பரமசிவம் மீது பாய்ந்தான். பரமசிவம் சற்றும் அஞ்சவில்லை. அவன் விரைவாக பக்கவாட்டில் ஒதுங்கினான். வாள் தரையைத் தட்ட, கற்கள் பிளந்தன. மண்டபத்தில் பறந்த சாம்பல், கருப்பு பனி போல் காற்றில் பரவியது.

பரமசிவம் தனது சங்கிலிப்பூவை எடுத்து மந்திரம் ஓதினான்:

“ஓம் நமச்சிவாய, ஒளியே வழி தாராய்!”

அந்த மந்திரத்தின் ஒளி, சங்கிலிப்பூவில் இருந்து வெளிப்பட்டு பிசாசின் மார்பைத் தொட்டது. பிசாசு கத்தினான். அவன் கண்களில் இருந்த சிவப்பு தீ சற்றே தளர்ந்தது. ஆனால் அவன் இன்னும் பலமாகவே இருந்தான்.

அமுதாவல்லியின் உதவி

அந்த நேரத்தில் அமுதாவல்லியின் ஆவி மெதுவாக முன் வந்து சொன்னாள்:

“பரமசிவா, அவன் பலம் சாதாரணமல்ல. அவனை மனித வலிமையால் வெல்ல முடியாது. என் சாபத்தின் சக்தி தான் அவனை கட்டியிருக்கிறது. உனக்கு நான் ஒரு இரகசியத்தைச் சொல்கிறேன்—அவன் தன் உயிரில் வைத்திருக்கும் இரும்பு கண்ணி தான் அவன் பலத்தின் மூலமாம். அதை உடைத்தால் அவன் வீழ்ச்சி அடைவான்.”

பரமசிவம் உடனே கவனித்தான். அந்த பிசாசின் கழுத்தில் பழைய இரும்புக் கண்ணி ஒன்று பளபளப்பாக ஒளிந்துகொண்டிருந்தது. அது அவன் மார்பில் சாம்பலால் மூடப்பட்டு இருந்தது.

பிசாசின் சவால்

பிசாசு மீண்டும் சிரித்தான்.

“என்னைக் கண்டு பிடித்தாயா? ஆனால் அதைக் கிழிக்க உனக்கு ஆற்றல் இருக்காது. நீ என்னை வெல்ல முடியாது. நின் உயிரே எனக்கு பலியாகும்.”

அவன் தன் வாளை பரமசிவத்தின் விளக்கின் மீது பாய்ச்சினான். விளக்குச்சுடர் பறந்து விழுந்தது. மண்டபம் முழுவதும் மீண்டும் இருள் விழுந்தது.

இருளில் பிசாசின் கண்கள் மட்டும் சிவந்து எரிந்தன. அவன் சத்தம் முழங்கியது:

“இங்கே ஒளி வாழ முடியாது. இருளே என் ஆட்சியாம்!”

பரமசிவம் தன் உள்ளத்தில் சிவனின் நாமம் ஓதினான். “இருள் என்றால் ஒளி இல்லையா? சிவமே, எனக்கு வழி காட்டும் ஒளி ஆகு!” என்று அவன் மனதில் வேண்டினான்.

அந்த நொடியில், அவன் நெற்றியில் இருந்த திருநீறு மெல்ல ஒளிர்ந்தது. அது ஒரு சிறிய தீபமாக அவன் முகத்தில் வெளிச்சம் தந்தது. அந்த ஒளியில் பிசாசின் உருவம் தெளிவாகத் தோன்றியது.

சண்டையின் உச்சம்

பரமசிவம் அவனின் கழுத்தில் இருந்த இரும்புக் கண்ணியை குறிவைத்து பாய்ந்தான். ஆனால் பிசாசு வாளால் அவனைத் தடுத்தான். இருவரும் மோதினர். வாள் சங்கிலிப்பூவைத் தாக்க, தீப்பொறிகள் பறந்தன.

அமுதாவல்லி அந்த சண்டையைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். அவளது கண்களில் பயமும் நம்பிக்கையும் கலந்து இருந்தது.

“பரமசிவா, கவனமாக! அவன் உன்னைத் தவறவிட மாட்டான்!” என்று அவள் கத்தினாள்.

பரமசிவம் வலிமையோடு தன் சங்கிலிப்பூவை மீண்டும் தூக்கி, பிசாசின் வாளின் மீது வீசினான். வாள் தரையில் விழுந்தது. ஆனால் பிசாசு இன்னும் உயிரோடு நின்றான். அவன் கைகளை உயர்த்தி, சங்கிலிகளைப் போல் காற்றை வளைத்து, பரமசிவத்தின் மீது வீசினான்.

பரமசிவம் தரையில் உருண்டான். அவன் மார்பில் வலி. ஆனாலும் அவன் மனம் உடையவில்லை. அவன் மண்டையோடு மீண்டும் எழுந்து, தன் குரலை உயர்த்தினான்:

“உன் ஆட்சியின் முடிவு வந்துவிட்டது. இருள் எப்போதும் நிலைத்திருக்காது!”

இரும்புக் கண்ணியின் இரகசியம்

பிசாசு அவனை நோக்கி பாய்ந்த போது, பரமசிவம் திடீரென சங்கிலிப்பூவை வானத்தில் தூக்கி எறிந்தான். அது பிசாசின் கழுத்திலிருந்த இரும்புக் கண்ணியை தட்டியது.

அந்த கண்ணி உடைந்து தரையில் விழுந்தது. உடனே பிசாசின் குரல் அரண்மனை முழுவதும் ஒலித்தது. அவன் கண்களில் இருந்த சிவப்பு தீ அணைந்தது. அவன் உருவம் பனித்துளி போல கரைந்து கொண்டே போனது.

அவன் கடைசி சத்தம்:

“நான் தோற்கவில்லை… இன்னும் சாபம் தொடரும்…” என்று முழங்கியபடி இருளில் மறைந்தான்.

சற்றே அமைதி

அந்த சண்டைக்குப் பிறகு, மண்டபம் மெதுவாக அமைதியாகியது. காற்றின் சத்தம் மட்டும் மீதமிருந்தது.

அமுதாவல்லி பரமசிவத்தின் முன் வந்து நின்றாள். அவளது முகத்தில் ஒரு சிறிய புன்னகை தோன்றியது.

“நீ அவனை வென்றாய், பரமசிவா. என் சாபத்தின் சங்கிலியை உடைத்தாய். ஆனால் இன்னும் முடிவு வரவில்லை. என் ஆன்மாவைத் தூய்மைப்படுத்தும் சடங்கு நடைபெற வேண்டும். அதற்காக அரண்மனையின் கோபுரக் குளம் அருகே சென்று தீபத்தை ஏற்ற வேண்டும். அங்கே தான் என் கண்ணீரின் இறுதி துளி மறைந்து கிடக்கிறது.”

பரமசிவம் தலையசைத்தான். அவன் சோர்வடைந்திருந்தாலும், அவன் கண்களில் இன்னும் உறுதியே இருந்தது.

“நீ அமைதியை அடையும்வரை நான் பின் வாங்க மாட்டேன்,” என்றான்.

அந்த நொடியில், வெளியில் மின்னல் விழுந்தது. அரண்மனை சுவர்கள் ஒளிர்ந்தன. புயலின் குரல் அதிகரித்தது. ஆடி அமாவாசையின் இரவு இன்னும் இருண்டது.