மூன்று நாயகர்கள் – 1947 காவல் ரகசியம் 2

 பகுதி 2 – மூவரின் நட்பு

1. காலை வெளிச்சம்

சென்னையின் பழைய நகரம்.

சுதந்திரக் கொண்டாட்டம் நடந்த மறுநாள் காலை.

சூரியன் வெளிவந்திருந்தாலும், இன்னும் சில தெருக்களில் கொடிகள் அசைந்துகொண்டே இருந்தன.

முன்பு சற்று இருள் சூழ்ந்திருந்த வீதிகள், இப்போது புதிய ஒளியை கண்டுபோல் காட்சியளித்தன.

அந்தக் காலை, பழைய நூலகம் அருகே மூவர் சந்தித்தனர்.

அருண் தனது தோளில் ஒரு பையுடன் வந்தான். அதில் பத்திரிகை ஆவணங்களும், கேமராவும்.

கண்ணன் வெள்ளை சட்டை, கையில் பழைய காவல் பயிற்சி கையேடு.

ரவி கருப்பு கோட், கையில் சட்டப்புத்தகங்கள்.

அவர்கள் மூவரும் வழக்கம்போல சிரித்தபடி சந்தித்தாலும், உள்ளத்தில் நேற்று கிடைத்த கடிதத்தின் மர்மம் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது.

2. நட்பின் வேர்கள்

அவர்கள் மூவரின் நட்பு சாதாரணமல்ல.

பள்ளி நாட்களில் அன்றாட சண்டை, விளையாட்டு, பாடசாலை சிரிப்புகள் வழியே மலர்ந்த நட்பு அது.

பின்னர் கல்லூரிக்குச் சென்றபோது தங்கள் பாதைகள் வேறுபட்டாலும், உள்ளம் ஒரே தேசப்பற்றால் இணைந்திருந்தது.

அருண் பத்திரிகையாளராக முடிவெடுத்தது உண்மையை வெளிக்கொணர வேண்டும் என்ற எண்ணத்தால்.

“சுதந்திரம் என்பது வெறும் அரசியல் அல்ல. மக்களின் குரல் கேட்டே அதைப் பாதுகாக்க முடியும்,” என்று அவன் எப்போதும் சொல்வான்.

கண்ணன் காவல் படையில் சேர்ந்தது சாதாரண சம்பளம் அல்லது அதிகாரத்திற்காக அல்ல.

“நாட்டை காக்கும் காவலனாக நான் இருக்க வேண்டும். சுதந்திரம் கிடைத்தால் அதைத் தக்க வைத்திருக்க வேண்டும். இல்லையெனில் அது மீண்டும் நழுவிப் போய்விடும்,” என்று அவன் எண்ணினான்.

ரவி சட்டம் படிக்கத் தேர்வு செய்தது சமூக அநீதிகளை எதிர்க்கும் எண்ணத்தால்தான்.

“நாட்டின் அடித்தளம் சட்டம். அது சரியில்லையெனில் எதுவும் நிலைநிற்காது,” என்று அவன் எப்போதும் வாதிடுவான்.

இந்த மூன்று பாதைகள் மூன்று விதமாக இருந்தாலும், ஒரே இடத்தில் இணைந்திருந்தது – தேசப்பற்று.

3. நூலகச் சந்திப்பு

அன்று காலை மூவரும் நூலகத்தின் பழைய அறையில் அமர்ந்தனர்.

அருண் கையில் அந்த மர்மக் கடிதம்.

அவன் மெதுவாகப் பேசினான்:

“நேற்று மகிழ்ச்சிக்குள் யாரோ எனக்குக் கொடுத்தது. ‘The British may have left, but their secrets remain in Chennai.’ இது சாதாரண எச்சரிக்கை இல்லை.”

கண்ணன் சீரியசாக பார்த்தான்:

“இதைக் கவனிக்காமல் விட முடியாது. காவல்துறையில்கூட சிலர் பிரிட்டிஷ்-ஐ ஆதரித்துக் கொண்டே இருந்தார்கள். அந்த நிழல்கள் இன்னும் இருக்கலாம்.”

ரவி சிரித்தான்.

“நீங்க இருவரும் எப்போதும் சதி, சதி என்று பார்க்கிறீர்கள். ஆனாலும் நிஜமா இருக்கக்கூடும். நாமே ஆராயலாமே.”

4. உள்மனப் பந்தம்

மூவரும் ஒருவருக்கொருவர் பார்வை பரிமாறினர்.

அவர்கள் நட்பு அப்படித்தான் – ஒரு வார்த்தை போதாது, பார்வை போதும்.

“நாம் சேர்ந்து புது பயணத்தை தொடங்குகிறோமா?” என்ற கேள்வி ஒவ்வொருவரின் கண்களிலும் ஒலித்தது.

அருண் கேமராவை எடுத்துக் கொண்டு சொன்னான்:

“என்ன நடந்தாலும் நான் பதிவு செய்யப்போகிறேன். உண்மையை மக்கள் முன் வைக்க வேண்டும்.”

கண்ணன் தன் கையெழுத்துப் புத்தகத்தை மூடி சொன்னான்:

“என் பயிற்சி சோதிக்கப்படும் நேரம் வந்துவிட்டது.”

ரவி சிரித்தபடி சொன்னான்:

“நான் உங்களோடு இருந்தால், யாரும் எங்களை சட்டப்படி தடுக்க முடியாது.”

5. சின்ன சோதனை

அவர்கள் மூவரும் அந்த நாளில் நகரின் பல இடங்களில் சுற்றினார்கள்.

சந்தைகளில் இன்னும் கொண்டாட்டத்தின் ஒலி.

ஆனால் பழைய துறைமுகம் அருகே அமைதி.

அங்கிருந்த காவல் குடியிருப்பில் சில கதவுகள் பூட்டப்பட்டிருந்தாலும், சில கதவுகள் திறந்து இருந்தன.

அவர்கள் அங்குச் சென்றபோது, ஒரு காவலர் பார்த்து கேட்டார்:

“எங்கே போறீங்க? இங்க வரக்கூடாது.”

கண்ணன் சற்று பதட்டமாக இருந்தாலும், துணிவுடன் பதில் சொன்னான்:

“நான் காவல் பயிற்சி மாணவன். பதிவுகளைப் பார்க்க அனுமதி வேண்டும்.”

அவன் பேச்சை கேட்டு காவலர் அமைதியாக விலகினார்.

ஆனால் அந்தக் கணத்தில் மூவரும் உணர்ந்தனர் –

இங்கு ஏதோ நடந்து கொண்டிருக்கிறது.

6. நட்பின் வலிமை

மாலை நேரத்தில் மீண்டும் நூலகத்துக்கு வந்தனர்.

அவர்கள் மூவரும் ஒரே மேசையில் அமர்ந்து தங்கள் குறிப்புகளைப் பகிர்ந்தனர்.

அருண் சொன்னான்:

“நான் பத்திரிகை அலுவலகத்தில் பார்த்தேன். சில வாகனங்கள் பிரிட்டிஷ் விட்டு சென்றபின் கூட இன்னும் நகரத்தில் இயங்குகின்றன.”

கண்ணன் சொன்னான்:

“காவல் பதிவுகளில் கூட சில கையெழுத்துகள் போலியாக உள்ளன.”

ரவி சொன்னான்:

“சட்டப்படி பார்க்கும்போது, இவை அனைத்தும் விசாரணைக்குரியவை.”

மூவரும் ஒரே நேரத்தில் ஒரே முடிவுக்கு வந்தனர்:

“நாம் இதை ஆராய வேண்டும்.”

7. உள்ளுணர்வு

அந்தக் கணத்தில் அவர்கள் மூவரின் நட்பு சாதாரணம் அல்ல என்பதை உணர்ந்தனர்.

அது ஒரு பொறுப்பாக மாறியது.

சுதந்திரம் பெற்ற தேசத்தின் பாதுகாப்பு அவர்கள் தோள்களில் விழுந்தது போலிருந்தது.

அருண் தனது உள்ளத்தில் நினைத்தான்:

“நண்பர்கள் இல்லாமல் நான் தனியாக எதையும் செய்ய முடியாது.”

கண்ணன் நினைத்தான்:

“நான் காவலனாக இருந்தாலும், இவர்கள் எனக்கு துணையாக இல்லாவிட்டால் வீண்.”

ரவி நினைத்தான்:

“சட்டம் மட்டும் போதாது. நட்பு இருந்தால் தான் நீதிக்கு வலிமை கிடைக்கும்.”

8. முடிவின் சத்தம்

நள்ளிரவு.

நூலகத்தின் விளக்கு மங்கியது.

மூவரும் வெளியே வந்து தெருவில் நடந்தார்கள்.

நகரின் ஒருபுறம் இன்னும் கொண்டாட்டம் இருந்தது.

மற்றொரு புறம், மர்ம நிழல்கள் அசைந்துகொண்டிருந்தன.

கண்ணன் மெதுவாக சொன்னான்:

“நம்ம மூவர் சேர்ந்து இருந்தால், எந்த நிழலும் நம்மை வெல்ல முடியாது.”

அருண் சிரித்தான்:

“ஆனா அந்த நிழலை வெளிச்சத்துக்கு கொண்டு வரவேண்டியது நம்ம பணி.”

ரவி சொன்னான்:

“சரி… அடுத்த படி என்ன?”

மூவரும் ஒரே பார்வையில் பதிலளித்தனர்.

அவர்களின் நட்பு இனி ஒரு சாகசத்தின் கதவாக மாறியிருந்தது.