சோழ மன்னனின் பொற்கோவில் - 4

 பகுதி 7 – சாபத்தின் குரல்

குகையின் இருள் அவர்கள் கண்களை விழுங்கியது போல இருந்தது. குமரன் கையில் இருந்த தீப்பந்தம் மட்டும் அந்த இருளை வெட்டி சிறு வட்டமாக ஒளிர்ந்தது. மாயா சற்றே பயத்தோடு குமரனின் பின்னால் நடந்தாள். குகையின் சுவர்களில் செதுக்கப்பட்டிருந்த பாம்பு, சூரியன், சந்திரன் குறியீடுகள் எங்கும் அவர்களை கவனித்துக் கொண்டிருப்பது போல இருந்தது.

அந்த நேரத்தில், திடீரென்று குகையின் ஆழத்திலிருந்து ஒரு குரல் எழுந்தது. அது மனிதக் குரல் அல்ல — பழமையான சாபத்தின் குரல் போல ஒலித்தது. குகையின் சுவர்களிலிருந்தே அதுவும் பாறைகளின் நுணுக்கமான இடைவெளிகளில் இருந்து வெளிப்பட்டது.

“யாரும் இங்கு வாழ்ந்து திரும்பியதில்லை… தெய்வங்கள் காத்திருக்கும் பொற்கோவில் இரத்தத்தின் சுமையால் மூடப்பட்டுள்ளது…”

அந்த குரல் காற்றின் குரல் போல, சில நேரங்களில் கத்தும் பாம்பின் சத்தமாக, சில சமயம் குருதி உறையும் துக்கம் போல ஒலித்தது. மாயா நடுங்கினாள்.

“குமரா… நீ கேட்டாயா? இது சாபத்தின் குரல்… நம் ஆசான் சொன்ன எச்சரிக்கை உண்மைதான்…” என்று அவள் மெல்ல சொன்னாள்.

ஆனால் குமரனின் கண்களில் அச்சம் இல்லை. “ஒவ்வொரு சாபத்திற்கும் பின்னால் ஒரு இரகசியம் இருக்கும், மாயா. அது பாம்பு போலத் தெரிந்தாலும், உண்மையில் அறிவைக் காப்பாற்றும் காவலன் தான். அந்தக் குரல் எங்களை எச்சரிக்கிறது. மறுபக்கம் அந்த சாபத்தின் இரகசியம் தான் பொற்கோவிலுக்கான திறவுகோல்.”

அவர்கள் முன்னே நகர்ந்தனர். குகையின் அடியில் கருப்பு கல்லால் ஆன ஒரு பெரிய மண்டபம் விரிந்திருந்தது. அதன் நடுவில் ஒரு பழமையான பாம்புச் சிலை — பாம்பு தனது வாலால் வட்டத்தை உருவாக்கி, அந்த வட்டத்துக்குள் பொற்கதிர் போல ஒளிரும் ஒரு சிறு கல். அந்தக் கல்லின் மேல் இருந்து மெதுவான இசை போல குரல் பறந்தது.

மாயா அந்தக் கல்லை நோக்கி நடந்தாள். அவள் அருகே சென்றபோது குரல் மேலும் தெளிவாகக் கேட்டது:

“அதிகாரத்துக்காக வந்தவர்களுக்கு மரணம்… அறிவுக்காக வந்தவர்களுக்கு வழி…”

அந்த சொற்கள் குமரனின் மனதில் ஒரு சிந்தனையை கிளப்பின. சாபம் என்பது வெறும் தடை அல்ல, அது ஒரு சோதனை. சுயநலத்தால் வரும் ஒருவர் இங்கு அழிந்துவிடுவார். உண்மையான வரலாற்றைத் தேடும் ஒருவருக்கு தான் கதவு திறக்கும்.

அந்த நேரத்தில் குகையின் சுவர்களில் செதுக்கப்பட்டிருந்த பாம்புகள் ஒளிரத் தொடங்கின. சிவப்பு நிறத்தில் அவற்றின் கண்கள் ஜொலித்தன. குகை முழுவதும் பாம்புகள் உயிருடன் நகரும் போல் காட்சியளித்தது. மாயா அதிர்ச்சி அடைந்தாள்.

“இது மாயை இல்லை, குமரா… இவை உயிரோடு இருக்கின்றன போல இருக்கிறது!”

குமரன் தீப்பந்தத்தை உயர்த்தினான். “இது நமக்கு கொடுக்கப்பட்ட சோதனை. அச்சமின்றி முன்னேறினால் தான் நம்மை அனுமதிக்கும்.”

அவன் மெதுவாக அந்த பாம்புச் சிலைக்கு முன்னே சென்று கையை நீட்டினான். மாயா மூச்சை பிடித்துக்கொண்டாள்.

அவன் விரல்கள் அந்த ஒளிரும் கல்லைத் தொட்டவுடன், குகை முழுவதும் அதிர்ந்தது. சுவர்களில் இருந்த பாம்புகள் திடீரென அசைந்தன. சில நொடியிலேயே அவை அனைத்தும் சாம்பலாகி விழுந்தன. ஒளிர்ந்த கல் மட்டும் குமரனின் கையில் மிதந்தது போல ஒளிர்ந்தது.

அந்த ஒளியின் நடுவே சாபத்தின் குரல் மாறியது. இம்முறை அது கொடுமையான குரல் இல்லை. அது ஒரு புனித குரல் போல இருந்தது:

“உன் பாதை திறக்கப்பட்டது… ஆனால் நினைவில் கொள்… ஒவ்வொரு கதவும் இரத்தத்தால் மூடப்பட்டது…”

அந்தச் சொற்களுடன், குகையின் அடியில் இருந்த கல் தரை உடைந்து, ஒரு மறைவு படிக்கட்டி வெளிப்பட்டது. அந்த படிக்கட்டி கடலின் அடியில் மேலும் ஆழமாகத் தள்ளிச் சென்றது.

மாயா குமரனை நோக்கி, “இது தான் நம் அடுத்தப் பாதை. ஆனால் ‘இரத்தத்தால் மூடப்பட்டது’ என்று சொன்னது என்ன அர்த்தம்?” என்று கேட்டாள்.

குமரன் அந்த ஒளிரும் கல்லை பார்த்து, “இதன் அர்த்தம் இன்னும் புரியவில்லை. ஆனால் நிச்சயம்… சாபம் இன்னும் முடியவில்லை. நாம் கண்டுபிடிக்கப்போகிறதை காக்கப் பல உயிர்கள் தியாகம் செய்திருப்பார்கள்.” என்று சிந்தனைக்குள் சொன்னான்.

அவர்கள் இருவரும் அந்தப் படிக்கட்டில் காலடி வைத்தார்கள். ஒவ்வொரு அடியிலும் குகையின் சுவர்கள் தாமாகவே தீபம் ஏற்றி ஒளிர்ந்தன. சாபத்தின் குரல் இன்னும் மெதுவாக பின்தொடர்ந்தது:

“பாம்பின் நிழல் உங்களை வழிநடத்தும்… ஆனால் நிழலை வெல்லும் ஒளியே உங்களை உயிரோடு மீட்டெடுக்கும்…”

அந்த ஒலி மெதுவாக மங்கியபோதும், அதன் மர்மம் அவர்கள் மனதில் நிழலாய் நிலைத்தது.

பகுதி 8 – பொற்கோவிலின் காவலர்கள்

குகையின் இருண்ட சுவர்கள் தங்கள் நிழல்களை அசைத்து நடனமாடுவது போலத் தோன்றியது. தீப்பந்தத்தின் மஞ்சள் வெளிச்சம் சற்றும் நிலைத்திருக்கவில்லை; சுவர்களில் பதிந்திருக்கும் நாகச் சின்னங்கள் உயிர்ப்புடன் அசைந்து கொண்டிருந்தன. அந்த நொடிகளில் குமரனும் மாயாவும் தங்கள் மூச்சைக் கூட அடக்கிக் கொண்டனர்.

“இது சாதாரண குகை இல்லை…” என்று மெல்லிசையாகச் சொன்னான் குமரன். அவன் பார்வை மையத்தில் இருக்கும் பெரிய நாகச் சிலை மேல் விழுந்தது. அந்தச் சிலையின் கண்கள் சிவப்பாய் ஒளிர, அதன் அடியில் அமைந்திருந்த பொற்கிரீடம் மின்னியது.

மாயா மெதுவாகக் கூறினாள்:

“இது தான் ஆசான் சொன்ன சாபத்தின் இரகசியம் இருக்கக்கூடும். ஆனால் அந்தக் கிரீடத்தை எளிதில் எடுக்க முடியாது… இங்கே காவலர்கள் இருக்கிறார்கள்.”

அந்தச் சொல்லின் உடனேயே, குகையின் ஆழத்திலிருந்து ஒரு சத்தம் எழுந்தது. கல்லில் உராய்ந்து பாம்பு செல்வதுபோல, மெதுவான சுழலும் ஓசை நெருங்கியது. தீப்பந்தத்தின் வெளிச்சத்தில், பழமையான சோழ சிப்பாய்களின் சிலைகள் உயிர்ப்பெடுக்கும் காட்சியை அவர்கள் கண்டனர்.

சிப்பாய்கள் முழுவதும் கல் வடிவிலேயே இருந்தனர், ஆனால் அவர்கள் கண்களில் சிவப்பு தீப்பொறிகள் ஒளிர்ந்தன. ஒவ்வொருவரும் வாளும் கேடயமும் ஏந்தி, குமரன் மற்றும் மாயா நெருங்கும் பாதையை மறைத்தனர்.

“பொற்கோவிலின் காவலர்கள்…” என்று மாயா பயத்தில் சொன்னாள்.

“ஆம், நூற்றாண்டுகளாக இந்தச் சின்னங்களை காத்துக் கொண்டிருப்பவர்கள். சாபம் அவர்கள் ஆன்மாவை அடிமைப்படுத்தி விட்டது போலிருக்கிறது,” என்று குமரன் குரலில் சற்று விறுவிறுப்பு தெரிந்தது.

ஆனால் பயத்துடன் கூடிய ஆர்வம் அவனைத் தள்ளிச் சென்றது. சோழ காலச் சின்னங்கள் அவனது கண்முன்னே உயிரோடு நின்று கொண்டு இருந்தன. அது ஒரு வரலாற்றாசிரியருக்கு, ஒரு சாகசவீரனுக்கு கிடைக்கும் அரிய தருணம்.

அந்தச் சிலைகள் மெதுவாக முன் நகரத் தொடங்கின. அவர்கள் பாத அடிகள் குகையில் முழங்க, கல்லும் மணலும் சிதறின. மாயா குமரனின் கரத்தைப் பிடித்து, “போவோம்! அவர்கள் நம்மை விடமாட்டார்கள்!” என்று சொன்னாள்.

ஆனால் குமரன் தனது இடத்தில் உறுதியாக நின்றான்.

“இல்லை. அவர்கள் காவலர்கள் தான். நம்மை அழிக்கவே வரவில்லை. சோதிக்க வந்திருக்கிறார்கள். நாம்தான் உண்மையில் அரசியின் வாரிசுகள் என்பதை அவர்கள் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்.”

குமரன் தனது கையில் இருந்த தாயத்தைக் (ஆசான் கொடுத்த பாம்பு வடிவச் சங்கிலி) உயர்த்திக் காட்டினான். அந்நொடியில் காவலர்கள் அசைவின்றி நின்றனர். அவர்களின் கண்களில் இருந்த சிவப்பு ஒளி மெதுவாகக் குறைந்தது.

மாயா ஆச்சரியத்தில், “இது தான் சாவி… ஆசான் எச்சரித்த சாபத்துக்கான தாயம்…!” என்று சொன்னாள்.

ஆனால் திடீரென தரை அதிர்ந்தது. நாகச் சிலை உயிர்ப்புடன் எழுந்தது போல, அதன் வாயிலிருந்து கரும் புகை பறந்தது. குகை முழுவதும் ஒரு கர்ம ஒலி அதிர்ந்தது – அது சோழ மொழியின் பழமையான உச்சரிப்பாக இருந்தது.

“யார் பொற்கோவிலின் இரகசியத்தை திறக்கத் துணிகிறார்கள்? சாபம் உங்களையும் விழுங்கிவிடும்…”

அந்தச் சத்தம் அவர்களின் உள்ளத்தை உலுக்கியது. காவலர்கள் மீண்டும் உயிர்ப்புடன் அசைந்தனர். இந்த முறை அவர்கள் தாக்கத் தயாரானார்கள்.

குமரனும் மாயாவும் ஒருவரையொருவர் நோக்கிக் கொண்டனர்.

“நாம் இப்போது பின் हट முடியாது,” என்றான் குமரன்.

“சரி… ஆனால் நாம் வரலாற்றை மீட்கவே இங்கு வந்தோம். உயிரை மட்டும் காப்பாற்றாமல், உண்மையையும் காப்பாற்ற வேண்டும்,” என்று உறுதியுடன் சொன்னாள் மாயா.

அவர்களின் கையில் இருந்த தீப்பந்தம் சற்று சுருங்க, குகை முழுவதும் இருள் சூழ்ந்தது. ஆனால் தாயத்தின் ஒளி மட்டும் நாகச் சிலையை நோக்கி பிரகாசித்தது. அந்த ஒளி காவலர்களை பின்செல்லச் செய்தது.

அந்தப் பிரகாசத்தில், குமரனும் மாயாவும் அந்தக் குகையின் ஆழத்துக்கு நுழைந்தனர் – அங்கு தான் பொற்கோவிலின் கதவு இருந்தது.