பாழடைந்த அரண்மனையின் இரவு - 5

பகுதி – 5 : சிம்மாசன அறையின் இருள்

கோபுரக் குளத்தின் புயல் அடங்கியதும், அரண்மனை சற்றே அமைதியானது. ஆனால் அந்த அமைதி பரமசிவத்துக்குத் தெரிந்தது — புயலின் பின் வரும் அச்சமூட்டும் சுவாசம் போல.

அமுதாவல்லியின் ஆவி மெதுவாக அவனருகே வந்தாள். அவளது கண்களில் இப்போது சோகத்துடன் கூட நிம்மதி தெரிந்தது.

“பரமசிவா, நீ என் கண்ணீரை சுத்தப்படுத்தினாய். ஆனால் என் சாபம் இன்னும் முறியவில்லை. அதன் வேர்கள் அரண்மனையின் சிம்மாசன அறையில் பதிந்திருக்கின்றன. அங்கே தான் என் உயிரைக் காவு கொண்ட தீய சக்தி வேரூன்றியிருக்கிறது. அதை அழிக்காமல் என் ஆன்மா விடுதலை அடையாது.”

பரமசிவம் தன் விளக்கை எடுத்துக்கொண்டு ஆழ்ந்த மூச்சு விட்டான்.

“சிம்மாசன அறை எங்கு இருக்கிறது?”

அமுதாவல்லியின் கண்கள் இருள் நோக்கி சுட்டின.

“அரண்மனையின் மையத்தில். ஆனால் அந்த அறைக்குள் நுழைவது எளிதல்ல. பல நூற்றாண்டுகளாகக் காத்திருக்கும் கரும சக்திகள் அங்கே சுற்றி நிற்கின்றன. யாரும் உயிரோடு அங்கே சென்றதேயில்லை.”

நடைபாதையின் சாபம்

பரமசிவம் அவளுடன் சென்று அந்த அறைக்கான நடைபாதையை அடைந்தான். அது மிக நீண்ட தாழ்வாரம்போல் இருந்தது. சுவர் முழுவதும் இரத்தக்கறைகள் போல கருமை பரவியிருந்தது.

அவன் விளக்குச்சுடரை உயர்த்தியபோது, சுவர்களில் பழைய எழுத்துக்கள் தென்பட்டன. அவை அனைத்தும் சாபம், மிரட்டல், எச்சரிக்கை ஆகியவற்றை குறித்தன:

“இங்கு நுழையும் உயிர் திரும்பாது.”

“சிம்மாசனத்தின் இருள் எந்நாளும் நிலைக்கும்.”

“ஆவி எரிந்த தீ யாரையும் மன்னிக்காது.”

பரமசிவம் சற்று நடுங்கினான். ஆனால் அவன் உள்ளம் உறுதியானது.

“என் உயிர் போனாலும் பரவாயில்லை. ஆனால் இந்த ஊர் சாபத்திலிருந்து விடுபட வேண்டும்,” என்று மனதிற்குள் சத்தியம் செய்தான்.

சிம்மாசன அறை

இறுதியாக அவர் சிம்மாசன அறையை அடைந்தார். அதின் வாயில் இரும்புக் கதவுகள் சிதைந்து விழுந்திருந்தன. கதவின் மேல் கருப்பு பாம்புகள் ஓவியமாகக் காணப்பட்டன.

அவன் கதவைத் தள்ளியவுடன், ஒரு குளிர்ந்த காற்று உடலையே கிழித்தது. உள்ளே பார்வை சென்றவுடன், கண்ணில் பட்டது—

ஒரு பெரிய கல் சிம்மாசனம், அதன் மேல் கருமை நிற சாயலுடன் பளபளக்கும் அரியணை. அதன் சுற்றிலும் இருண்ட பனி சுழன்றது.

அமுதாவல்லியின் குரல் நடுங்கியது:

“அங்கே தான் என் உயிரை எரித்த தீ இன்னும் எரிகிறது. அந்த சிம்மாசனமே என் சாபத்தின் மூலக்கூறு. அதை அழிக்காமல் என் ஆன்மா சுதந்திரம் அடையாது.”

இருளின் காவலர்கள்

அந்த நேரத்தில், சிம்மாசனத்தின் அருகே நிழல்கள் அசைந்தன. அவை மனித உருவில் இல்லை. கருப்பு புகையாய் உருவெடுத்த பிசாசுகள். கண்களில் சிவப்பு தீ, வாயில் நச்சுப் புகை. அவை பத்துக்கும் மேல் இருந்தன.

அவை ஒரே சத்தமாகக் கர்ஜித்தன:

“சிம்மாசனத்தை எவரும் தொடக்கூடாது! இருள் எந்நாளும் நிலைத்திருக்க வேண்டும்!”

பரமசிவம் சங்கிலிப்பூவை உயர்த்தினான். அவன் மந்திரம் ஓங்கியது:

“ஓம் நமச்சிவாய!”

ஒளியின் வட்டம் அவனைச் சுற்றி உருவானது. பிசாசுகள் அதில் நுழைய முடியவில்லை. ஆனால் அவை தொடர்ந்து தாக்கின. சுவர்கள் இடிந்து விழ, மண்டபம் முழுவதும் அதிர்ந்தது.

போரின் உச்சம்

பரமசிவம் ஒவ்வொரு அடியும் முன்னேறினான். ஒளிவட்டத்துடன் அவன் சிம்மாசனத்தை நோக்கி நடந்தான். பிசாசுகள் அவனை நிறுத்த முயன்றன. அவை மிருகங்களின் குரல் எழுப்பின. ஆனால் ஒளியின் சக்தி அவற்றை பின்வாங்கச் செய்தது.

அவன் சிம்மாசனத்தின் முன் வந்தான். அந்த நேரத்தில், அரியணையின் மேல் ஒரு தீப்பொறி எழுந்தது. அது மனித உருவெடுத்தது—அந்த வெளிநாட்டு படைவீரனின் மூல ஆன்மா!

அவன் குரல் மின்னல் போல முழங்கியது:

“நீ என் இருளை அழிக்க முடியாது! என் சாபம் இரத்தத்தால் பிறந்தது. உன் உயிரே என் தீயை ஊட்டும்.”

அவன் தீவாளை உயர்த்தினான். பரமசிவம் சங்கிலிப்பூவை இறுக்கமாகப் பிடித்தான். இருவரின் கண்களில் ஒரே உறுதி: உயிரோடு பிழைப்பது யாருக்கு?

சண்டையின் தீ

அவன் வாளை சிம்மாசனத்தின் மேல் பாய்ச்சினான். பரமசிவம் அதற்கு எதிராக சங்கிலிப்பூவை மோதச் செய்தான். ஒளியும் தீயும் மோதியதும், அறை முழுவதும் மின்னலாய் பிளந்தது.

பிசாசுகள் அலறின. சுவர்கள் அதிர்ந்தன. மேலே இருந்த ஓவியங்கள் பிளந்து விழுந்தன. அரியணை நடுங்கியது.

அமுதாவல்லியின் குரல் முழங்கியது:

“பரமசிவா! அந்த சிம்மாசனத்தின் உள்ளே என் உயிரின் எரிந்த சாம்பல் இன்னும் புதைந்துள்ளது. அதை நசிக்காமல் நான் விடுதலை அடைய மாட்டேன்!”

பரமசிவம் புயலின் சத்தத்தை மீறி கத்தினான்:

“சிவமே, இந்த சாபத்தை நசிக்க அருள்புரி!”

அவன் சங்கிலிப்பூவை சிம்மாசனத்தின் மேல் வீசியான்.

சிம்மாசனத்தின் இருள் முறிகிறது

சங்கிலிப்பூ சிம்மாசனத்தைத் தொட்டவுடன், ஒளி தீ போல பரவியது. சிம்மாசனத்தின் கருப்பு கல் பிளந்தது. அதன் உள்ளே எரிந்த சாம்பல் பறந்து வானில் கரைந்தது.

பிசாசுகள் கத்தினபடி மறைந்தன. படைவீரனின் தீ ஆன்மா சாம்பலாய் கரைந்தது. அறை முழுவதும் அமைதியடைந்தது.

அமுதாவல்லியின் உருவம் பிரகாசமாகி, வெள்ளி ஒளியில் மிதந்தது. அவளது முகத்தில் சோகத்திற்கு பதிலாக அமைதியின் புன்னகை மலர்ந்தது.

“நீ சாபத்தின் வேரை முறித்துவிட்டாய், பரமசிவா. என் ஆன்மா விடுதலை அடைகிறது. ஆனால் இன்னும் ஒரு இரகசியம் உண்டு… என் சாபம் இந்த அரண்மனைக்குள் மட்டுமல்ல. அது வெளியுலகையும் தொட்டுவிட்டது. அதைத் தீர்க்க, கடைசி சோதனையைச் சந்திக்க வேண்டும்.”