வீரப்பெண்ணின் புலி வேட்டை - 3

📖 பகுதி 3 – "வேட்டையின் தொடக்கம்" 

விடியற்காலையின் பனிமூட்டம் இன்னும் அடர்ந்திருந்தது. கிராமத்தின் குடிசைகள் மீது பனித்துளிகள் மின்னிக்கொண்டிருந்தன. அந்த அமைதியை கிழித்து, அரண்யா தனது தந்தையின் பழைய வாளையும் வில்லையும் தோளில் சுமந்துகொண்டு, கையில் கூரிய ஈட்டியுடன் வெளியே வந்தாள். அவளது கண்களில் உறுதியான தீக்கதிர்கள் எரிந்தன.

கிராம மக்கள் அவளைப் பார்த்து மௌனமாயிருந்தனர். யாரும் தடுக்கத் துணியவில்லை. ஏனெனில், அவர்கள் எல்லோரின் உள்ளங்களும் ஒரு உண்மையை ஏற்றுக்கொண்டிருந்தது—அரசன் வீழ்ந்த இடத்தில், இப்போது அரண்யா எழுந்திருக்கிறாள்.

அவள் தாயார் மட்டும் அவளின் கையைப் பிடித்தாள். கண்ணீர் நிறைந்த குரலில்,

“மகளே, உன் உயிர் எனக்கு ஒரே செல்வம். அந்தக் காட்டில் உன்னை இழந்தால், நான் எப்படி வாழ்வேன்?” என்றாள்.

அரண்யா தாயின் கையை பிடித்து தாழ்ந்த குரலில் பதிலளித்தாள்:

“அம்மா, அப்பா உயிரோடு இல்லையே. அவர் கனவை நான் காப்பாற்றவில்லை என்றால், என் உயிர் வீண்தான். நான் திரும்பி வருவேன். அப்பாவின் ஆவி எனக்குச் சக்தியாக இருக்கும்.”

தாயின் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தாலும், அவள் மகளின் உறுதியை முறியவிடவில்லை. ஒரு ஆசீர்வாத கையை அவளது தலையில் வைத்தாள்.

காட்டு நுழைவு

அந்த காலை, அரண்யா தனியாகக் காட்டுக்குள் சென்றாள். காற்று குளிர்ந்தது. பறவைகள் பறந்தன. விலங்குகளின் குரல்கள் நிசப்தமாகின. காட்டின் ஒவ்வொரு அசைவையும் அவள் கவனித்தாள். தந்தையிடம் கற்றுக் கொண்ட பாடங்கள் அவளது நினைவில் ஒலித்தன.

"ஒரு வேட்டைக்காரனின் கண் விலங்கைப் பின்தொடர வேண்டும்; ஆனால் மனம் அச்சத்தைக் பின்தொடரக் கூடாது."

அவள் புலிகளின் சுவடுகளைத் தேடி நடைபோட்டாள். ஈரமான மண்ணில் பெரிய காலடிச் சுவடுகள் தெளிவாகக் கிடந்தன. புலியின் நகம், பாதத்தின் அழுத்தம்—இவை எல்லாம் ஒரு கதையைச் சொன்னது.

“இது நேற்று இரவு சென்ற பாதை. புலிகள் கிராமத்தை நோக்கி வந்துள்ளன. ஆனால் இப்போது காட்டின் ஆழத்தில் ஒளிந்திருக்கும்,” என்று அவள் மனதில் கணக்கிட்டாள்.

அவள் தடத்தைப் பின்தொடர்ந்து, ஒரு ஆற்றங்கரையை அடைந்தாள். அங்கு பசுமையான புல் நசுங்கியிருந்தது. இரத்தக் கறைகள் இன்னும் உலராமல் இருந்தன.

“இங்கேதான் புலிகள் அப்பாவை வீழ்த்தின,” என்று நினைத்ததும், அவளது கண்களில் தீப்பொறிகள் பறந்தன.

அவள் வாளை எடுத்து, மண்ணில் தட்டினாள்.

“அப்பா, உன் இரத்தம் வீணாகாது. உன் சாவு எனக்கு வெற்றியாகும்,” என்று சத்தியமிட்டாள்.

கிராமத்தில் எழும் அச்சம்

அரண்யா காட்டுக்குள் தனியாக சென்ற செய்தி கிராமத்தை பரபரப்பாக்கியது.

“இவள் உயிரோடு திரும்புவாளா?”

“பெண்ணாக இருந்தும், புலிகளை வெல்ல முயல்கிறாள்—இது பைத்தியம் போல இல்லையா?”

சிலர் சந்தேகப்பட்டனர். ஆனால், சில இளைஞர்கள் மட்டும் உற்சாகமடைந்தனர்.

“அரண்யா வெற்றியடைந்தால், நம்ம கிராமம் புலிகளின் சாபத்திலிருந்து விடுதலையாகும்,” என்று நம்பினர்.

அந்த நம்பிக்கை கிராமத்தில் ஒரு தீப்பொறியைப் போலப் பரவியது.

அரண்யாவின் பயிற்சி நினைவுகள்

அவள் காட்டில் நடந்தபோது, தந்தையின் வார்த்தைகள் நினைவுக்கு வந்தது.

“புலி நேராக தாக்காது. அது சுற்றிவந்து தாக்கும். அதனால் உன் காதுகள், கண்கள், மனம்—மூன்றும் ஒன்றாக இருக்க வேண்டும்.”

அந்த வார்த்தைகள் உண்மையாகத் தோன்றியது. பக்கத்தில் புல்லுகள் அசைந்தன. அவள் அம்பை வில்லில் வைத்தாள். ஆனால் அது ஒரு மான் மட்டுமே.

“இல்லை, நான் சீக்கிரம் அம்பை வீசக்கூடாது. புலியின் நிழலைக் காத்திருக்க வேண்டும்,” என்று அவள் தன்னைத்தானே கட்டுப்படுத்தினாள்.

இரவின் பயம்

சூரியன் மறையத் தொடங்கியது. காட்டு பாதைகள் இருளில் மூழ்கின. மரங்கள் நிழல்களாக நின்றன. பறவைகள் அமைதியானது. அந்த அமைதியில், திடீரென ஒரு சத்தம்—கர்ஜனை!

அவள் இதயம் ஒருசில நொடிகள் நின்றது போல ஆனது.

அந்த ஒலி அருகிலேயே இருந்தது. புலிகள் ஒன்றோ இரண்டோ அருகில் வந்துவிட்டன.

அவள் மரத்தின் அடியில் நின்று, ஈட்டியை கையில் பிடித்தாள். அவளது மூச்சு வேகமாயிருந்தது. ஆனாலும், கண்கள் நிலையாக இருந்தன.

“இன்று நான் சாகலாம். ஆனால், புலிகளின் இரத்தத்தில் என் வாள் நனைந்தே ஆக வேண்டும்,” என்று மனதில் உறுதியானாள்.

முதல் சோதனை

இருளில், இரண்டு கண்கள் மின்னின. மரங்களின் நிழலில் இருந்து, ஒரு பிரமாண்டமான புலி வெளிவந்தது. அதன் தோல் பளபளப்பாக இருந்தது. நகம் கூர்மையாக இருந்தது. அது தன் பெரிய வாயைத் திறந்து கர்ஜித்தது. காற்று அதிர்ந்தது.

அரண்யா அம்பை வில்லில் வைத்தாள். கண்கள் புலியின் கண்களைச் சந்தித்தன. இருவரும் ஒரே நேரத்தில் சத்தமின்றி ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டனர்.

புலி முன்னேறியது.

அவள் அம்பை வீசியாள்.

அம்பு புலியின் தோளில் தட்டியது. அது வலி கொண்டு கர்ஜித்து, பக்கத்துக்கு தாவியது. ஆனால் அது விழவில்லை. அதன் கண்களில் இன்னும் கொந்தளிப்பு இருந்தது.

அரண்யா மூச்சை இழுத்தாள்.

“இதுதான் ஆரம்பம். என் வேட்டை இப்போது தான் தொடங்குகிறது.”