பகுதி 4 – முதற்கட்ட மோதல்
இருளின் அலை
சென்னை துறைமுகம், நள்ளிரவு.
வண்டி பெட்டியை ஏற்றி புறப்பட, மூவரும் திடீரென தங்கள் ஒளித்திடத்தை விட்டு வெளிவந்தனர்.
அந்தக் கணத்தில் கடற்காற்று சத்தமாக வீசியது, அலையின் கரைதட்டி விழும் சத்தத்துடன் கலந்து, ஒரு போர்க்களம் தொடங்கப்போகிறதென உணர்த்தியது.
கண்ணனின் கண்கள் கோபத்தால் எரிந்தன.
“இந்தப் பெட்டியை அவர்கள் எடுத்துச் சென்றால், மீண்டும் எதையும் கண்டுபிடிக்க முடியாது. நாம இப்போ நிறுத்தனும்.”
அவன் சத்தமின்றி ஓடி வண்டிக்குப் பின் தாவினான்.
மோதலின் தொடக்கம்
வண்டி மெதுவாக நகரத் தொடங்கியது.
அந்த நேரத்தில், கண்ணன் அருகே இருந்த கம்பியைப் பிடித்து வண்டியின் பின்புற கதவை அடித்தான்.
வண்டி உடனே நின்றது.
உள்ளிருந்தவர்கள் ஆத்திரத்துடன் வெளியே குதித்தனர்.
“Who are you?!” என்று ஒருவன் ஆங்கிலத்தில் கத்தினான்.
அவன் கையில் கூர்மையான இரும்புக் கம்பி.
மற்றவர்கள் கத்திகளும், கைகளில் சங்கிலிகளும் எடுத்திருந்தனர்.
அருண் உடனே ரவியைத் தள்ளி, “கவனமா இரு!” என்று சொன்னான்.
அவன் கேமராவை எடுத்து சில படங்களை எடுத்தான் – ஆதாரம் கையில் இருக்க வேண்டும் என்று.
கைதட்டும் சண்டை
கண்ணன் தன் காவல் பயிற்சியை நினைவுகூர்ந்தான்.
அவன் உடனே இரும்புக் கம்பியுடன் வந்தவரின் கையைப் பிடித்து சாய்த்து வீழ்த்தினான்.
ஆனால் மூவரை எதிர்த்து நால்வருக்கும் மேல் வந்தனர்.
ரவி ஒரு நொடி பயந்து நின்றான்.
ஆனால் அவனது மனதில் சட்ட வகுப்பில் ஆசிரியர் சொன்ன வார்த்தை தோன்றியது:
“நீதியை காக்கும் போராட்டத்தில் துணிவு முக்கியம்.”
அவன் தரையில் கிடந்த கம்பியைப் பிடித்து எதிர்த்தான்.
அருண், கேமராவை பையில் வைத்துவிட்டு, அருகிலிருந்த கல்லை எடுத்து வீசினான்.
அது ஒருவரின் தோளில் பட்டது.
“ஆஹ்!” என்று கத்தி அவன் பின் சென்றான்.
ஒளியும் இருளும்
அந்தக் களத்தில் விளக்குகள் எரியவில்லை.
மூவரும் நிலவொளி, மின்விளக்கு ஒளி, கடல்காற்றின் சத்தம் ஆகியவற்றின் நடுவே சண்டை செய்தனர்.
இருள் அவர்களுக்கு ஆதரவாக இருந்தாலும், எதிரிகளுக்கும் மறைவாகச் செயல்பட வாய்ப்பு கொடுத்தது.
ஒருவன் பின்புறத்திலிருந்து அருணைத் தாக்க முயன்றான்.
ஆனால் கண்ணன் உடனே கவனித்து, அவனை தள்ளி வீழ்த்தினான்.
ரவி சுவாசம் இழுத்துக் கொண்டு, “நம்ம மூவரும் சேர்ந்து இருந்ததால்தான் தப்பிச்சோம்!” என்றான்.
பெட்டியின் தப்பிப்பு
சண்டை சூடாக இருந்தபோது, வண்டி ஓட்டுனர் அந்தப் பெட்டியை மீண்டும் ஏற்றி விட்டான்.
அவன் வண்டியை இயக்கி வேகமாக புறப்பட்டான்.
“Stop them!” என்று ஒருவர் கத்தினார்.
ஆனால் சண்டையில் மூழ்கியிருந்ததால் யாரும் தடுக்கவில்லை.
அருண் கவலையுடன் கத்தினான்:
“பெட்டி போயிட்டுச்சு!”
கண்ணன் பற teethகடித்தான்:
“நம்ம கையில் இருந்த சந்தர்ப்பம் போயிட்டுச்சு… ஆனா இன்னும் முடிஞ்சுடல.”
பின் விளைவு
சண்டை முடிந்தபோது, சிலர் மயங்கி விழுந்தனர்.
மீதமிருந்தவர்கள் இருளில் ஓடி மறைந்தனர்.
மூவரும் மூச்சுத்திணறி நின்றனர்.
கடலலை ஒலி மட்டும் மீண்டும் கேட்கப்பட்டது.
அருண் தரையில் விழுந்த தனது கேமராவை எடுத்து பார்த்தான்.
அதிசயமாக, அது உடையவில்லை.
அவன் சிரித்தான்:
“குறைந்தது சில புகைப்படங்கள் கிடைத்துள்ளன. அது நமக்கு ஆதாரம்.”
ரவி கையைத் துடைத்து, “நம்ம மூவரும் உயிரோடே இருக்கறதே பெரிய விஷயம்,” என்றான்.
கண்ணன் அவனிடம் சிரித்தபடி சொன்னான்:
“உண்மையா சொல்ற. ஆனா நம்ம பணி இன்னும் ஆரம்பிக்கல.”
தீர்மானம்
அந்த இரவின் பின் அவர்கள் மூவரும் ஒரு முடிவுக்கு வந்தனர்.
பெட்டி காணாமல் போனாலும், வண்டியின் எண் அவர்கள் கையில் இருந்தது.
அது தான் அடுத்த படிக்குச் செல்லும் சாவி.
அருண் மெதுவாக சொன்னான்:
“இந்தப் போராட்டம் இன்னும் நீளும். நாம எதற்காக பிறந்தோம் என்பதை இப்போ தான் உணர்கிறோம்.”
கண்ணன் பதிலளித்தான்:
“நான் காவலன் ஆகப் போகிறவன். இது தான் எனக்கு முதல் உண்மையான சோதனை.”
ரவி கூறினான்:
“சட்டம் நம்ம பக்கம் இருந்தாலும், சில சமயம் கைகொடுத்து போராட வேண்டிய நேரம் வரும். அதையும் இன்று பார்த்தோம்.”
8. இரவின் சாட்சி
அந்த இரவு நிலவு அவர்களின் சாட்சியாக இருந்தது.
கடற்கரையோரத்தில் மூன்று இளைஞர்கள் நின்று கொண்டிருந்தனர்.
அவர்கள் உடல் காயங்களால் சோர்ந்து இருந்தாலும், உள்ளம் தீவிரமாக எரிந்தது.
சுதந்திரம் பெற்ற தேசத்தின் காவலர்களாக மாறும் பயணம் தொடங்கிவிட்டது.
0 Comments