அரண்மனையின் அந்த இரவின் நெருப்பு - 1

 பகுதி 1 – மங்கல வாட்டின் மாயம்

சந்திரவதி மண்டலத்தின் இரவுக் காலம், பவழ மாளிகையின் மேல் வானம் முழுவதும் நட்சத்திரங்களால் நிரம்பி இருந்தது. கடலின் மேல் பரவிய நிலவொளி அரண்மனையின் சிவப்புக் கற்களையும் பொற்கதவுகளையும் நெருப்புப் போல பிரகாசிக்கச் செய்தது. இன்று அந்த அரண்மனையில் மன்னன் வீரசேனனின் திருமணம் முடிந்து, மங்கல வாட்டின் இரவு வந்திருந்தது.

பவழ மாளிகையின் உள்ளே, பஞ்சவர்ண விளக்குகள் தொங்க, தீபங்களின் பொற்கதிர்கள் சுவரில் பொறிக்கப்பட்ட மயில்கள், யாழ்கள், தேவதைகள் போன்ற சிற்பங்களில் நடனம் ஆடியது. அந்த அறையின் நடுவே, வெண்ணிற முல்லைப் பூக்கள் பரவியிருந்தன; அதன் மணம், சந்தனத் தூபத்தின் மணத்துடன் கலந்து, காற்றையே மயக்கி விட்டது.

அந்த மணமூட்டின் மத்தியில், இளவரசி அமுதாவதி அமர்ந்திருந்தாள். அவள் அணிந்திருந்த பட்டு பாவாடை ஆழ்ந்த சிவப்பில், அதன் எல்லைகள் பொன் நூலால் நெய்யப்பட்டிருந்தது. மெல்லிய புடவையின் வழியாக, அவளது இடை வளைவு நிழல் போல வெளிப்பட்டது. நீளமான கூந்தல், தோளின் வழியே விழுந்து, மார்பின் உச்சிகளைத் தொட்டு, சற்றே அவளைச் சுளுக்கியது.

அவள் முன் தங்கக் கலசம் ஒன்றில் இருந்த நீரில், சில மல்லிகைப் பூக்கள் மிதந்தன. அவள் விரல்கள் அந்த நீரில் விளையாட, துளிகள் அவளது கைமுட்டியிலிருந்து கீழே வழிந்து, பட்டு உடையின் மீது பட்டு விட்டன. அந்த ஈரத்தால் துணி சற்றே ஒட்ட, அவளது தோலின் வெப்பம் வெளிப்பட்டது.

அந்த நேரம், கதவின் பக்கத்தில் ஆண்மையின் அடையாளம் போல ஒலித்த அடி சப்தம். மன்னன் வீரசேனன் வந்தார். உயரமான உடல், விசாலமான தோள்கள், கரும்பு போன்ற கூந்தல், கழுத்தில் போர்வீரர்களுக்கே உரிய பொன் பதக்கம். ஆனால், அவன் கண்களில் இப்போது போரின் தீ இல்லை; அது ஆழமான ஆசையின் வெப்பம்.

"அமுதாவதி..." – அவன் குரலில் ஒரு புலியின் வலிமையும், ஒரு காதலனின் மென்மையும் கலந்து இருந்தது.

அவள் சற்றே தலை குனிந்து, கூந்தலின் நிழலில் தனது நாணத்தை மறைக்க முயன்றாள். ஆனால் அவனது அடிகள் மெதுவாக அருகே வந்தபோது, அவளது சுவாசம் வேகமடைந்தது.

வீரசேனன் அவளது முன் நின்று, அவளது தாடையை மெதுவாக தூக்கினான். அந்த பார்வை — ஒரே நேரத்தில் பாதுகாப்பும், உரிமையும், தீயும். அவன் விரல்கள் அவளது கன்னத்தின் மீது வழிந்து, கழுத்தின் வளைவைத் தொட்டு, அங்கிருந்து தோளின் மீது சென்று நின்றன.

"இந்த இரவு நமக்காகவே பிறந்தது..." என்று மெதுவாக சொன்னான்.

அவன் கை, பட்டு உடையின் மீது வழிய, அதன் கீழ் மறைந்திருந்த வெப்பத்தை உணர்ந்தான். அமுதாவதியின் உடலில் ஒரு மெல்லிய அலை ஓடியது. அவள் தன்னால் அடக்க முடியாமல் அவனை நோக்கி ஒரு முறை பார்த்தாள் — அந்த பார்வை தான் அவனுக்கு அனுமதி.

வீரசேனன் மெதுவாக அவளருகே அமர்ந்து, அவளது கையைத் தனது கையில் பிடித்தான். அவளது விரல்கள் நடுங்கின; ஆனால் அவள் அதை விட்டுக்கொடுக்கவில்லை.

அவன் முகம் அவளது முகத்திற்கு அருகே வந்தது. அவளது மூச்சின் சூடு அவனது உதடுகளைத் தொட, அவர் தனது உதடுகளை மெதுவாக அவளது கன்னத்தில் வைத்தான். அந்த முத்தம் மெல்ல, கழுத்தின் வளைவிற்கு சென்றது.

அமுதாவதி தன்னால் தாங்க முடியாமல் கண்களை மூடி, மெதுவாக அவனது மார்பில் சாய்ந்தாள். அவள் உணர்ந்தது — தசைகளால் நிறைந்த, வெப்பமுள்ள ஒரு உடல், அவளை முழுவதும் சுற்றிவிட்டது.

வீரசேனனின் கை அவளது இடுப்பைச் சுற்ற, பட்டு உடையின் மடிப்புகள் மெதுவாக தளர்ந்தன. அந்த நேரம், தீபத்தின் ஒளியில், அவர்கள் நிழல்கள் சுவரில் இணைந்து ஒரு காமப் படம் போல தெரிந்தது.

"இன்னும் அருகே வா..." — அவன் குரல், கட்டளையும் காதலனின் வேண்டுகோளும்.

அமுதாவதி தனது இரு கைகளாலும் அவன் கழுத்தைப் பற்றினாள். அந்த தொடுதல், அந்த ஈர்ப்பு, அந்த நெருக்கம் — இருவரையும் ஒரே நேரத்தில் தீயாகவும் பனியாகவும் ஆக்கியது.

அந்த இரவின் முதல் முத்தம், அந்த அறையின் சூழலை முற்றிலும் மாற்றியது. வெளியே நிலவு கடலின் மீது வெள்ளி பாதை போட்டிருந்தாலும், பவழ மாளிகையின் அந்த அறையில், இருவரின் உடல் வெப்பமே ஒரே ஒளியாக இருந்தது.