சுவரைக் கிழித்த புன்னகை

 அடைக்கப்பட்ட சுவர்கள்

அழகியபட்டி என்ற அந்தக் கிராமம், பெயர் போல வாழ்க்கையில் அழகு நிறைந்ததல்ல. மண் வீடுகள், களிமண் சாலைகள், காலையில் மாடுகளை ஓட்டிச் செல்லும் குழந்தைகள் – இவை தான் அன்றாடக் காட்சிகள். ஆனால் பெண்களுக்கு அங்கே சுதந்திரம் கிடையாது. அவர்கள் சுவர்களுக்குள் அடைக்கப்பட்ட பறவைகளைப் போல வாழ்ந்தார்கள். கல்வி எட்டாம் வகுப்பு வரை தான், அதற்கும் பெண்களுக்கு அதிக வாய்ப்பு இல்லை.

மாயா அந்த ஊரின் ஒரு சாதாரண பெண். ஆனால் அவள் கண்களில் சாதாரணம் இல்லை. ஒவ்வொரு முறையும் பள்ளி அருகே சென்றபோது, உள்ளம் பிளந்து போகும். அவள் பள்ளி விட்டு வந்தபோதும், புத்தக வாசனை இன்னும் மூக்கில் நிற்கும்.

அவளின் தந்தை செல்வராயன், ஒரு கடினமான விவசாயி. “பெண்ணு படிச்சா, அதுல என்ன பயன்? சமையலுக்கு தான் போகப் போறாள்” என்று எப்போதும் சொல்லிக்கொண்டிருப்பார்.

மாயா மனதில் அடக்கமில்லை. ஆனால் வாயில் புன்னகை மட்டும். அந்தப் புன்னகை தான் ஒருநாள் கிராமத்தையே மாற்றப் போகிறது என்பதை யாருக்கும் தெரியாது.

கனவின் தீப்பொறி

ஒருநாள் மாயா தந்தையிடம் கேட்டாள்:

“அப்பா, எனக்கு படிக்கணும். பத்தாம் வகுப்பு வரை படிக்க ஆசை.”

செல்வராயன் கடுமையாகச் சொன்னார்:

“பொண்ணு படிக்கிறாளா? உன்னால என்ன பெரிய காரியம் ஆகும்? வீட்டுப் பணி கற்றுக்கோ!”

மாயாவின் கண்களில் நீர் வந்தது. ஆனால் உடனே புன்னகையுடன் சொன்னாள்:

“ஒருநாள் நான் உங்களை பெருமைப்பட வைப்பேன், அப்பா.”

அந்த வார்த்தைகள் செல்வராயனின் உள்ளத்தில் எங்கோ பதிந்தன. ஆனால் அவர் வெளியில் காட்டவில்லை.

அந்த நேரத்தில் பள்ளிக்கு புதிய ஆசிரியர் ஒருவர் வந்தார் – அருணாசலம். பெண்கள் கல்வி அவசியம் என்று அவர் நம்பிக்கை கொண்டவர். மாயாவின் புத்திசாலித்தனம் பற்றி அவர் அறிந்தபோது, அதிர்ச்சி அடைந்தார்.

ஒருநாள் மாயாவிடம் கேட்டார்:

“உன் கண்களில் ஏதோ கனவு தெரிகிறது. என்னது அது?”

மாயா மெதுவாகச் சொன்னாள்:

“நான் மருத்துவராகணும் ஐயா. எங்கள் ஊரில் பெண்கள் எத்தனை சிரமப்படுகிறார்கள் பாருங்க. அவர்களுக்கு பெண் டாக்டர் தேவை.”

அருணாசலத்தின் கண்கள் நனைந்தன. “நீ நிச்சயமாக அது ஆகுவாய். உனக்கு நான் பக்கத்தில் இருப்பேன்” என்றார்.

எதிர்ப்புகள் மற்றும் உறுதி

மாயா மீண்டும் படிக்கத் தொடங்கினாள். ஆனால் கிராமத்தில் கிசுகிசுக்கள் ஓங்கின. “அவளைப் பாருங்க, பெரியவளாகிட்டும் பள்ளிக்குப் போறாளாம். குடும்பத்துக்கு அவமானம்!” என்று பெண்களும் கூட சொல்லிக்கொண்டிருந்தனர்.

தாயார் மனதில் பயந்தார். “மாயா, மக்கள் பேசுறாங்க, நாம அவமானப்படக்கூடாது” என்றார்.

மாயா புன்னகையுடன் பதிலளித்தாள்:

“அம்மா, இன்று அவமானம். நாளைக்கு பெருமை. இன்னும் கொஞ்சம் பொறுத்துக்கோங்க.”

அவள் அன்றாடம் அதிகாலையில் எழுந்து வேலை முடித்து பள்ளிக்கு செல்வாள். இரவு வரையில் புத்தகத்தோடு இருப்பாள். பலமுறை விளக்கே இல்லாமல், விளக்கு குச்சியால் படித்த நாட்களும் இருந்தன.

பத்தாம் வகுப்பு தேர்வில், மாயா முதலிடம் பெற்றாள். அதே கிராம மக்கள் “எங்கள் ஊரு பெண் முதலிடம் வாங்கிச்சா!” என்று பெருமையாகப் பேசினர்.

அந்த நாள் தான் மாயாவுக்கு புரிந்தது – பெண்கள் வெற்றி பெற்றால், எதிர்ப்பு புகழ்ச்சியாக மாறும். ஆனால் அதற்காக சுவர்கள் உடைக்கத் துணிவு வேண்டும்.

கல்லூரி வாழ்க்கை

பத்தாம் முடிந்ததும், மாயா நகரக் கல்லூரியில் சேர்ந்தாள். தந்தை ஆரம்பத்தில் எதிர்த்தார். ஆனால் மாயாவின் உறுதி முன்னால் அவர் மெதுவாக மாறினார். “நீ செய்ய நினைப்பது சரியாச்சோ, செல்” என்றார். அந்த வார்த்தைகள் மாயாவின் வாழ்க்கையின் பெரிய வெற்றி.

கல்லூரி அவளுக்கு புதிய உலகம். அங்கே பல பெண்கள் தங்கள் கனவுகளை விட்டுவிட்டதைப் பார்த்து, அவர்களை ஊக்குவித்தாள். “நீங்கள் முடியும். படிங்க. உங்க வாழ்க்கை உங்களுடையது” என்று எப்போதும் சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள்.

கல்லூரியில் படித்த காலம் அவளுக்கு ஒரு போராட்டம். பணத்துக்காக வேலை செய்தாள். வீட்டுப் பெண்கள் அவளுக்கு சமையல் வேலை கொடுத்தார்கள். இரவு படித்து, பகல் படித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள் புன்னகை எந்த சிரமத்தையும் மறைக்கவில்லை.

மருத்துவரான மாயா

பல ஆண்டுகள் கழித்து, மாயா தனது கனவை நிறைவேற்றினாள். மருத்துவரானாள். அவள் முதலில் திரும்பிய இடம் – தனது கிராமம். அங்கே ஒரு சிறிய மருத்துவமனை தொடங்கினாள். பெண்களுக்கு இலவச சிகிச்சை அளிக்கத் தொடங்கினாள்.

“பெண் டாக்டர் வந்தாச்சு!” என்று ஊர்மக்கள் மகிழ்ந்தனர். பெண்கள் அச்சமின்றி மருத்துவமனைக்கு வரத் தொடங்கினார்கள்.

ஒருநாள் பள்ளி மாணவிகள் அவளைச் சூழ்ந்து கேட்டார்கள்:

“அக்கா, நாங்களும் உங்களைப் போல டாக்டர் ஆகணும். எப்படி படிக்கணும்?”

மாயா புன்னகையுடன் சொன்னாள்:

“சுவர்கள் எவ்வளவு உயரமாக இருந்தாலும், உங்க புன்னகை அதை உடைக்க முடியும். கனவுகளை விட்டுவிடாதீங்க.”

மாயாவின் புன்னகை அந்தக் கிராமத்தின் வரலாற்றை மாற்றியது. பல பெண்கள் படிக்கத் தொடங்கினர். சிலர் ஆசிரியர்களாக, சிலர் பொறியாளர்களாக, சிலர் தொழில் தொடங்கியவர்களாக உயர்ந்தனர்.

கிராம மக்கள் சொன்னார்கள்:

“சுவர்களை கிழித்த புன்னகை – மாயா தான்!”