பகுதி 8 – காலத்தின் சாபம்
கடாரத்தின் மீது புலிக்கொடி பறந்த நாளின் இரவு.
சோழர் முகாமில் கொண்டாட்டம் நடந்தது.
பெரிய தீக்குச்சிகள் எரிந்தன, வீரர்கள் பாடல்கள் பாடினர், வாள்களை வானில் உயர்த்தி நடனம் ஆடினர்.
ஆனால் அந்தக் கொண்டாட்டத்தின் நடுவே, ஆதவன் மட்டும் அமைதியாக அமர்ந்து இருந்தான்.
அவனது மனதில் ஒரு குரல் எழுந்தது:
“உன் வேலை முடிந்துவிட்டது, ஆதவா. வரலாற்று வெற்றியின் சாட்சியனாய் நீ இருந்தாய். ஆனால் உன் காலம் உன்னை மீண்டும் அழைக்கத் தொடங்குகிறது.”
விசித்திரமான சுழல்
அந்த இரவில் வானம் விசித்திரமாக இருந்தது.
நட்சத்திரங்கள் வழக்கத்தை விட அதிகமாக மின்னின.
அலைகள் கடலின் கரையை அடிக்கும்போது, அவற்றில் ஒரு பிரகாசம் இருந்தது.
ஆதவன் முகாமின் வெளியே சென்றான்.
அவன் கடலை நோக்கிப் பார்த்தான்.
அங்கே, அலைகளின் நடுவே—அவன் பார்த்த அதே ஒளி சுழல்!
அதே சுழல் தான் அவனை 2025-ல் இருந்து இங்கே கொண்டு வந்தது.
அவன் நடுங்கினான்.
“இது என்னை மீண்டும் அழைக்கிறதா? நான் திரும்பிச் செல்லப்போகிறேனா?”
மன்னனின் சந்தேகம்
அந்த நேரத்தில் வீரராஜேந்திரன் மன்னன் அங்கே வந்தார்.
அவரது கண்கள் ஆதவனைப் பார்த்தன.
“நீ எங்கேயிருந்து வந்தவன் என்பதை இன்னும் நான் புரிந்துகொள்ளவில்லை. உன் வருகை எங்கள் வெற்றிக்கு உதவியது. ஆனால் இப்போது உன் கண்களில் ஏதோ மறைக்கப்பட்ட உண்மை தெரிகிறது.”
ஆதவன் மௌனமாக நின்றான்.
மன்னன் தொடர்ந்தார்:
“நான் அரசன். பல அந்நியர்களையும் சந்தித்தவன். ஆனால் உன்னைப் போல ஒருவரையும் காணவில்லை. நீ எங்கள் காலத்தைச் சேர்ந்தவன் அல்ல, அல்லவா?”
அந்தக் கேள்வி ஆதவனின் உள்ளத்தை அதிரச்செய்தது.
அவன் மெதுவாகச் சொன்னான்:
“ஆம், மன்னா… நான் உங்களுடைய காலத்தைச் சேர்ந்தவன் இல்லை. நான்… எதிர்காலத்தில் இருந்து வந்தவன்.”
உண்மையின் வெளிப்பாடு
வீரர்கள் அதிர்ச்சியடைந்தனர்.
சிலர் “இவன் மந்திரவாதி!” என்று கத்தினர்.
ஆனால் மன்னன் அமைதியாக இருந்தார்.
அவரது கண்களில் வியப்பும் ஆழ்ந்த சிந்தனையும் கலந்து இருந்தது.
“எதிர்காலம்? அதற்கு என்ன அர்த்தம்?” என்று அவர் கேட்டார்.
ஆதவன் முழு தைரியத்துடன் விளக்கினான்:
“நான் பிறந்த இடம் உங்கள் காலத்துக்கு ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு. அங்கு உங்களைப் பற்றிய வரலாற்று நூல்கள் உள்ளன. உங்களின் வெற்றிகள், உங்கள் பேரரசின் மகிமை—all எழுதப்பட்டுள்ளன. நான் ஒரு விஞ்ஞானப் பரிசோதனையில் சிக்கி இங்கே வந்தேன்.”
மன்னனின் சிந்தனை
அந்த வார்த்தைகள் மன்னனை மௌனமாக ஆக்கியது.
சில நொடிகள் அவர் வானத்தை நோக்கிப் பார்த்தார்.
பின் மெதுவாகக் கூறினார்:
“காலம் எவ்வளவு விசித்திரமானது! நான் வெறும் சோழர் மன்னன் என்று நினைத்தேன். ஆனால் உன் வார்த்தைகளால் எனது பெயர் நூற்றாண்டுகள் கடந்தும் வாழப்போகிறது என தெரிகிறது.”
அவர் சிரித்தார்.
“அது புலிக்கொடியின் சக்தி. அது எப்போதும் வாழும்.”
காலத்தின் சாபம் தொடங்குகிறது
அந்த நேரத்தில், கடலின் நடுவே இருந்த ஒளி சுழல் வலிமையாகியது.
அதில் இருந்து ஒரு காற்று வீசியது.
முகாமின் தீக்குச்சிகள் தானாகத் தள்ளாடின.
வீரர்கள் அச்சத்தில் வானத்தை நோக்கிப் பார்த்தனர்.
ஆதவனின் உடல் நடுங்கியது.
அவன் உணர்ந்தான்—அந்த சுழல் அவனை இழுக்கிறது.
அவன் குரல் எழுப்பினான்:
“மன்னா, இது தான் என்னுடைய சாபம். நான் இங்கே நிலைத்து வாழ முடியாது. நான் என் காலத்துக்குத் திரும்பவேண்டும்.”
வீரர்கள் அதிர்ந்தனர்.
மன்னன் அமைதியாக இருந்தார்.
“இது தான் உன் விதி எனில், அதைத் தடுக்க முடியாது. ஆனால் நினைவில் கொள்—நீ எங்கள் வரலாற்றின் ஓர் அங்கம்.”
மன்னனின் பரிசு
மன்னன் தனது கையில் இருந்த ஒரு பொற்கத்தியை எடுத்தார்.
அது புலி சின்னம் பொறிக்கப்பட்ட அரிய வாள்.
அதை ஆதவனிடம் கொடுத்தார்.
“இது உன் நினைவாக இருக்கட்டும். நீ எங்கு சென்றாலும், சோழர் பேரரசின் சின்னம் உன்னுடன் இருக்கும்.”
ஆதவன் கண்ணீர் மல்க அந்தக் கத்தியைப் பெற்றான்.
“மன்னா… நான் இதை எப்போதும் பாதுகாப்பேன்.”
சுழலில் இழுக்கப்படும் ஆதவன்
சுழல் வலிமையாகியது.
காற்று முழங்கியது.
முகாமின் கொடிகள் பறந்தன.
ஆதவன் தன் உடல் எடையற்றது போல உணர்ந்தான்.
அவன் கத்தினான்:
“வீரராஜேந்திர சோழனே! உங்களைச் சந்தித்தது என் வாழ்வின் மிகப்பெரிய பெருமை. நான் எப்போதும் உங்களை நினைவில் வைத்துக்கொள்வேன்!”
சுழல் அவனை விழுங்கியது.
ஒரு கணத்தில் அவன் காணாமல் போனான்.
முகாமின் அமைதி
வீரர்கள் அதிர்ச்சியுடன் பார்த்தனர்.
மன்னன் மட்டும் அமைதியாக இருந்தார்.
அவர் மெதுவாகச் சொன்னார்:
“காலத்தின் கதவுகள் விசித்திரமானவை. ஆனால் அவன் நம் வெற்றிக்குக் காரணமாக இருந்தான். அவனது பெயர் எப்போதும் என் நினைவில் வாழும்.”
ஆதவன் – இடையில் சிக்கியவன்
ஆதவன் சுழலின் நடுவே இருந்தான்.
ஒளி, சத்தம், காற்று—all அவனை விழுங்கின.
அவன் உணர்ந்தான்—இது மரணமா? இல்லை திரும்பிச் செல்லும் பாதையா?
அவனது கண்களுக்கு முன்னால், 2025-ன் காட்சிகள் மெதுவாக மின்னத் தொடங்கின.
ஆனால் இன்னும் உறுதி இல்லை.
அவன் சிக்கியிருந்தான்—காலத்தின் சாபத்தில்.
ஆதவன் சோழர் காலத்தில் இருந்து காணாமல் போனான்.
மன்னனும் வீரர்களும் அவனை வரலாற்றின் ஒரு அற்புதமாக நினைத்து விட்டனர்.
ஆனால் ஆதவன் இன்னும் இடையில்—காலத்தின் சுழலில் சிக்கியவனாய் இருந்தான்.
0 Comments