பகுதி 1 – “நள்ளிரவின் சத்தம்”
சென்னை நகரின் புறநகரில், பல்லவரம் அருகே புதிதாகவே ஒரு வீடு கட்டப்பட்டிருந்தது.
இரு மாடி வீடு, வெள்ளை சுவர், முன்புறம் சிறிய தோட்டம்.
அந்த வீட்டை வாடகைக்கு எடுத்தது அஜய் என்ற இளைஞன்.
அஜய் ஒரு மென்பொருள் நிறுவத்தில் வேலை பார்த்தான். 26 வயது.
புதிய வேலை, புதிய ஊதியம், அப்படியே தனக்காக ஒரு சுதந்திர வாழ்க்கையைத் தொடங்க விரும்பினான்.
அவன் அந்த வீட்டை முதலில் பார்த்தபோது, மிகுந்த மகிழ்ச்சி அடைந்தான்.
“சும்மா பாருங்க… பக்கத்தில் மரங்கள், அமைதி, சாலையில் சத்தமே இல்ல. இதைவிட நல்ல இடம் வேணுமா?”
ஆனால் வீட்டு உரிமையாளர், கண்ணில் சற்று அச்சம் கலந்த குரலில் சொன்னார்:
“மகனே… இரவு 12 மணிக்குப் பிறகு வெளியில் போவதையோ, கதவைத் திறப்பதையோ தவிர்க்கணும். அது நல்லதில்ல.”
அஜய் சிரித்துவிட்டான்.
“அது என்னம்மா கதையோ! நான் பெரியவர் மாதிரி அச்சப்பட மாட்டேன்.”
2. முதல் இரவு
முதல் நாள் வீடு மாறி வந்த இரவு.
மழை பெய்துக் கொண்டிருந்தது. காற்று வீசி, ஜன்னல்கள் “கடக்… கடக்” என்று அடித்தன.
அஜய் படுக்கையில் புல்லாங்குழல் இசையை கேட்டு கொண்டிருந்தான்.
அருகிலிருந்த சாலையில் கூட வாகனங்கள் செல்லவில்லை.
12 மணி.
திடீரென, அவன் காதில் ஒரு சத்தம் விழுந்தது.
மிகவும் மெதுவான குரல்.
“அஜய்… வெளியே வா…”
அவன் திடுக்கிட்டு விழித்தான்.
“யார் அது? யாரோ என் பெயரைக் கூப்பிட்டார்களா?”
அவன் ஜன்னல் வழியாகப் பார்த்தான்.
வெளியில் வெறும் இருட்டு. மழை மட்டும்.
3. குரலின் மீள்ச்சி
அவன் மீண்டும் படுக்கச் சென்றான்.
ஆனால் சில நிமிடங்களில் மீண்டும் அந்தக் குரல்:
“அஜய்… வெளியே வா… நான் காத்திருக்கிறேன்…”
இம்முறை அந்தக் குரல் மிகவும் தெளிவாக இருந்தது.
ஆண் குரலா? பெண் குரலா?—அவன் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை.
அது எங்கிருந்தோ மெல்லிய சத்தமாக வந்து, நேராக காதில் விழுந்தது போல.
அவன் பயப்படாமல் சிரித்தான்.
“யாரோ அக்கம்பக்கம் prank பண்ணுறாங்க போல. நான் பயந்துடுவேன்னு நினைச்சிருப்பாங்க.”
அவன் விளக்கை அணைத்துவிட்டு தூங்க முயன்றான்.
ஆனால் அந்தக் குரல் மூன்றாவது முறை வந்தது.
இம்முறை அது அவன் கதவின் பக்கத்திலிருந்தது போல கேட்டது.
4. கதவின் பின்னால்
அவன் மெதுவாக எழுந்து கதவின் அருகே சென்றான்.
அவன் காதை கதவுக்கு ஒட்டினான்.
வெளியில் தெளிவான குரல்:
“திற… திறந்து வா…”
அவன் கை கதவின் குலுக்கில் சென்றது.
ஆனால் திடீரென அவனுக்கு உரிமையாளர் சொன்ன எச்சரிக்கை நினைவுக்கு வந்தது.
“12 மணிக்குப் பிறகு கதவைத் திறக்காதே.”
அவன் வியர்த்தான்.
“இது ஏதோ சாதாரண விஷயம் இல்ல போலிருக்கே…”
அவன் தன்னுடைய கைையைப் பின்வாங்கி கதவை பூட்டிவிட்டான்.
5. சத்தமில்லா நிழல்
அவன் படுக்கைக்கு திரும்ப முயன்றபோது, ஜன்னலின் வழியே ஒரு நிழல் அவனுடைய பார்வைக்குத் தென்பட்டது.
ஒருவர் நின்றது போல.
ஆனால் அந்த உருவம் மிகுந்த கருப்பாக, முகம் தெரியாமல் இருந்தது.
அவன் திரும்பிப் பார்த்த உடனே அந்த நிழல் மறைந்துவிட்டது.
அவன் உடல் முழுவதும் நடுங்கியது.
“இது என்ன விஷயம்? யாராவது வீட்டுக்குள்ளே வரலையா?”
அவன் எல்லா அறைகளையும் சுற்றிப் பார்த்தான்.
ஆனால் யாரும் இல்லை.
6. புது சந்தேகம்
அடுத்த நாள் காலை, அவன் வீட்டு உரிமையாளரைப் பார்த்தான்.
“மாமா, நேத்து இரவு ஒரு குரல் கேட்டது. யாரோ என் பெயரைக் கூப்பிட்ட மாதிரி. யாரும் வெளியில் இல்லை. இது என்ன?”
உரிமையாளரின் முகம் கலங்கியது.
“நீங்க கேட்டது உண்மையாதான்… அந்த வீட்டுல பல வருடத்துக்கு முன்பு ஒரு பையன் இருந்தான். அவன் பெயரும் அஜய் தான். அவன் தற்கொலை பண்ணிக்கிட்டான்.”
அஜயின் முகம் வெண்மை ஆனது.
“என்ன சொல்றீங்க? அதே பெயரா?”
உரிமையாளர் மெதுவாகச் சொன்னார்:
“அதுக்கப்பிறகு அந்த வீட்டுல இரவு நேரம் யாரோ அவன் பெயரைக் கூப்பிடுறது கேட்டிருக்காங்க. அந்தக் குரல் வந்ததும், சிலர் கதவைத் திறந்துட்டாங்க… ஆனால் திறந்தவங்க உயிரோட மீண்டு வரல.”
7. இரண்டாவது இரவு
அஜய் இன்னும் நம்ப முடியவில்லை.
“பேய்கதைகள் மாதிரி சொல்றாங்க… ஆனா உண்மையா இருக்குமா?”
அந்த இரவு அவன் பக்கத்தில் மெழுகுவர்த்தி ஏற்றி வைத்து தூங்கினான்.
மீண்டும் 12 மணி.
மெதுவான குரல்.
“அஜய்… வெளியே வா… நம்ம இருவருக்கும் பேசிக்கணும்…”
இந்தமுறை அந்தக் குரல் மிகவும் இனிமையாக, மனதை இழுக்கும் மாதிரி இருந்தது.
அவன் காதுகளை மூடியும் பார்த்தான்.
ஆனால் அந்தக் குரல் அவன் உள்ளுக்கே நுழைந்தது.
அவனுக்கு தோன்றியது—
“ஒருவேளை நான் கதவைத் திறந்தா என்ன நடக்கும்? யார் என்னை அழைக்கிறார்கள்? உண்மையிலே அது பேயா? அல்லது வேறு ஏதோவா?”
அவனது உள்ளத்தில் ஆர்வமும் பயமும் கலந்து ஒரு கலக்கம் எழுந்தது.
8. முடிவு தருணம்
குரல் மீண்டும் கேட்டது:
“திறந்து வா… நீங்க தான் என் நண்பன்… நான் உன்னை காத்திருக்கிறேன்…”
அஜய் மெதுவாக கதவின் அருகே சென்றான்.
அவன் கையை குலுக்கில் வைத்தான்.
அவனது மூச்சு அதிவேகமாகியது.
உள்ளுக்குள் ஒரு சத்தம்:
“திறக்காதே!”
மற்றொரு சத்தம்:
“திறந்து வா… நீங்க தான் இறுதியான பயணி…”
அவன் வியர்வையில் நனைந்தான்.
மெல்ல… மெதுவாக… கதவின் பூட்டைத் திறக்கத் தொடங்கினான்.
0 Comments