அழகும் அச்சமும் கலந்த ஊர்
வரலாறு சில சமயம் அரசர்களையும் வீரர்களையும் மட்டும் நினைவில் வைத்துக்கொள்ளாது.
அது சில பெண்களின் பெயர்களையும் காற்றோடு பரப்புகிறது.
அந்தப் பெண்களில் ஒருவர் – அலமேலு.
அவள் சாதாரண பெண் அல்ல.
அவள் அழிவின் மத்தியில் நின்று, உயிரை விடாமல், நம்பிக்கையையும் வீரத்தையும் தேர்ந்தெடுத்தவள்.
அலமேலு வாழ்ந்தது கங்கை நதிக்கரையில் இருந்த ஒரு சிறிய ஊரில்.
அந்த ஊர் அழகானது – நதிக்கரை பசுமையால் சூழப்பட்டிருந்தது, குருவிகள் பாடியது, மக்கள் எளிமையாக வாழ்ந்தனர்.
ஆனால், அந்த அழகின் பின்னால் அச்சமும் இருந்தது.
ஒவ்வொரு ஆண்டும் வெள்ளம் வந்து வயல்களை அழித்துவிடும்.
சில சமயம் கொள்ளையர்கள் வந்து ஊரை எரித்துவிடுவார்கள்.
ஆனால், மக்கள் எப்போதும் மீண்டு வந்தார்கள்.
அலமேலு ஒரு தைரியமான இளம்பெண்.
அவளது குரல் நிதானமாக இருந்தாலும், அவளது மனம் எரியும் தீ போல இருந்தது.
அழிவின் இரவு
ஒரு இரவு, நிலவு மறைந்திருந்தது.
நதிக்கரையில் திடீரென பேரொலி.
வெள்ளம் மலை போல எழுந்து ஊரை மூடியது.
மக்கள் அலறினர்:
“நீர்! நீர்! எங்களை விழுங்குகிறது!”
வீடுகள் இடிந்தன.
குழந்தைகள் தாய்களின் கைகளில் சிக்கினர்.
ஆண்கள் களங்கட்டைகளைக் கொண்டு தண்ணீரைத் தடுத்தனர் – ஆனால் பயனில்லை.
அலமேலு அந்த காட்சியைப் பார்த்தாள்.
அவள் கண்களில் கண்ணீர் இல்லை – ஆனால் தீ இருந்தது.
வீர தீர்மானம்
அலமேலு குரல் கொடுத்தாள்:
“நீரை யாராலும் நிறுத்த முடியாது. ஆனால் நம்மை காப்பது நம்மால்தான் முடியும்!”
அவள் பெண்களையும் இளைஞர்களையும் ஒன்றுசேர்த்தாள்.
அவர்கள் தாழைகளை வெட்டி, படகுகள் செய்தார்கள்.
முதியவர்களை, குழந்தைகளை அந்தப் படகுகளில் ஏற்றினர்.
அலமேலு வாள், வேல் எதுவும் இல்லாமல் ஒரு நீரின் போர்வீரி ஆனாள்.
இரண்டாவது அழிவு
ஆனால் வெள்ளம் மட்டும் போதவில்லை.
வெள்ளத்தோடு கூட, கொள்ளையர்கள் வந்தார்கள்.
அவர்கள் வெள்ளத்தில் மிதக்கும் வீடுகளைத் திருடினர், பலவீனர்களைத் தாக்கினர்.
அப்போது அலமேலு அவர்களுக்கு முன்னே நின்றாள்.
அவளது கைகளில் ஒரு கம்பு மட்டுமே இருந்தது.
ஆனால், அவள் கண்களில் இருந்த தீ அவர்களைத் தடுத்தது.
கொள்ளையன்: “பெண்ணே, நீ எங்களைத் தடுக்கப் போகிறாயா?”
அலமேலு: “நான் மட்டும் இல்லை. என் பின்னால் ஒரு ஊர் இருக்கிறது. இந்த ஊரின் உயிரைக் காப்பதற்கு, உங்களை எரித்துவிடுவேன்!”
அவள் கம்பால் அடித்தாள்.
ஒவ்வொரு அடியும் மின்னல் போல இருந்தது.
கொள்ளையர்கள் ஒருவருக்கொருவர் விழுந்தனர்.
மாயையின் நிழல்
வெள்ளம் தணிந்தது.
ஆனால், ஊர் சிதைந்தது.
மக்கள் நம்பிக்கையிழந்தனர்.
அலமேலு அந்த சிதைவுகளில் நின்று, குரல் கொடுத்தாள்:
“அழிவு நம்மை விழுங்கவில்லை. அது நம்மை சோதித்தது. இப்போதே நாம் மீண்டும் எழ வேண்டும்!”
அவள் மக்கள் அனைவரையும் ஊக்குவித்தாள்.
அவர்கள் புதிய வீடுகள் கட்டினர்.
புதிய வயல்கள் தோண்டினர்.
நதிக்கரையில் புதிய தெய்வக் கோயில் எழுப்பினர்.
அலமேலுவின் புகழ்
காலம் சென்றது.
அந்த ஊர் மீண்டும் பசுமையால் நிரம்பியது.
மக்கள் அந்த ஊரை “அழிவை வென்ற ஊர்” என்று அழைத்தனர்.
அலமேலு வாழ்நாள் முழுவதும் மக்கள் மத்தியில் ஒரு வீரத் தெய்வம் போல இருந்தாள்.
அவள் சொன்ன ஒரு சொல் – “அழிவு ஒரு முடிவு அல்ல. அது ஒரு ஆரம்பம்.”
வரலாறு நினைவுகூரும் போது
பல ஆண்டுகள் கழித்து, அந்த ஊரில் பிறந்த குழந்தைகள் அலமேலுவின் கதையை கேட்டுக் கொண்டே வளர்ந்தனர்.
அவள் வாள் ஏந்திய வீராங்கனை அல்ல.
அவள் அழிவின் நடுவே நின்று உயிர்களை காப்பாற்றிய தாய்த்தெய்வம்.
வரலாறு அவளை நினைத்தது:
“அழிவை வென்ற அலமேலு – நம்பிக்கையின் உருவம்.”
அலமேலுவின் வாழ்க்கை நமக்கு ஒரு பாடம்:
அழிவு வந்தாலும், அதற்கு அடிமையாகாமல், அதனை வென்றே உயிர்வாழ வேண்டும்.
உடல் வலிமை அல்ல, மன வலிமை தான் வரலாற்றை உருவாக்கும்.
0 Comments