மழையில் மலர்ந்த காதல் - 1

 முகத்தில் விழுந்த முதல் துளி

சென்னை மேகம் மந்தமாக சூழ்ந்திருந்த அந்த மாலை, பீளிக்ஸ் ரோட்டில் உள்ள நூலகத்தின் வாசலில் ஓர் இயல்பான காட்சியை விக்னேஷ் காணவில்லை.

ஆனால், அந்த நாள் அவனது வாழ்க்கையின் வழித்தடத்தை மாற்றிய நாள் என்று பின்னால் நினைவுகூர வேண்டி இருக்கிறது.

விக்னேஷ் – 27 வயது. தனிமையில் எழுதுவதை விரும்பும் ஒரு புத்தக காதலன்.

வழக்கம்போல், நூலகத்தின் மூன்றாவது டெஸ்க்கில் உட்கார்ந்திருந்த அவன், ஒரு புதிய முகத்தைப் பார்த்தான்.

அவள் பெயர் மாலினி.

அவள் ஒரு எழுத்தாளராக இருக்கவில்லை, ஆனாலும் வார்த்தைகளால் பேசக்கூடிய முகம்.

அந்த நாளில், மேகம் மெதுவாக சிந்தியது.

மழை துளிகள் நூலக ஜன்னல்களில் ஒலித்தன.

மாலினியின் தோள்களில் விழுந்த மழைத்துளிகள் அவளது மேல்வானத்தை ஓர் கலையாக்கின.

விக்னேஷ் அந்த சத்தத்தை ரசித்தான்.

ஆனால் சத்தத்தில் சிக்காமல், அவள் மீது விழுந்த முதல் துளியே அவன் கவனத்தை ஈர்த்தது.

“மன்னிக்கணும்… இந்த இடம் occupied ஆ?” – அவள் மெளனமான குரலில் கேட்டாள்.

அவன் சில வினாடிகள் பார்க்கவே பார்த்தான்.

அவளது முகம் நனையவில்லை.

ஆனால் உள்ளம் நனையச் செய்தது.

“இல்ல, இங்க உட்காரலாம்ங்க…” – அவன் பதில் சொன்னபோது, தன் குரல் சற்று அதிகமாகி விட்டதோ என நினைத்தான்.

அந்த இரண்டு நிமிடங்கள், உண்மையிலேயே இரண்டு உலகங்களை இணைக்கும் பாலமாக இருந்தன.

மழை ஓய்ந்த பின், இருவரும் வெளியே வந்தார்கள்.

நூலக வாசலில் நின்றவுடன், விக்னேஷ் அவளிடம் கேட்டான்:

“நீங்கள் தவறாமல் நனையுற மாதிரி பார்த்தீங்க… மழை பிடிக்காதா?”

“மழை பிடிக்காம இருக்க முடியுமா? ஆனா நான் நனைய வேண்டிய மழை இன்னும் வரலை,” என அவள் சிறிய புன்னகையோடு பதிலளித்தாள்.

அந்த ஒரு வரி, விக்னேஷுக்கு கதையாகத் தோன்றியது.

மழை, நனைக்கும் உடலைப் பற்றி அல்ல…

நனைக்கும் மனதைப் பற்றிதான்.

அவர்கள் இருவரும் சாயங்கால டீக்கடையிலிருந்த மரக்கட்டையில் உட்கார்ந்தார்கள்.

மழை ஓய்ந்திருந்தாலும், இருவரின் மனதில் ஏதோ பொங்கிக் கொண்டிருந்தது.

மாலினி அதிகம் பேசவில்லை.

அவளது பார்வை, விக்னேஷை கேள்விகளுக்கு பதில் சொல்லாமல் விட்டது.

விக்னேஷ் மெளனமானவன்.

ஆனால் அவள் அருகில் இருந்தது அவனை உணர்ச்சிப்பூர்வமாக மாற்றியது.

அடுத்த வாரம்.

அவர்கள் மீண்டும் நூலகத்தில் சந்தித்தனர்.

“என்ன வாசிக்கறீங்க?” – அவள் கேட்டாள்.

“உங்க குரலுக்கு பதிலா வரணும் போல இருக்குற ஒரு கவிதை…” – விக்னேஷ் செம்மையாக பதிலளித்தான்.

மாலினி சிரித்தாள்.

அந்த சிரிப்பு மழை மாதிரி இல்லை.

மழை முடிந்த பிறகு பூக்கும் மலர்போல் இருந்தது.

அதிகம் பேசாமல், இருவரும் வாரந்தோறும் சந்திக்க ஆரம்பித்தார்கள்.

நூலகம், பின்பு டீக்கடை, ஒரு மழைக்கடந்த சந்திப்பு…

அது காதலா?  ஒரு தொடக்கமா?

விக்னேஷின் மனதில் எழுந்த கேள்வி இது:

"நான் அவளை நேசிக்கிறேனா...

 அவளின் மழையை நேசிக்கிறேனா?"

அந்த வாரத்தின் கடைசி நாள்,

மழை மீண்டும் வழிந்தது.

மாலினி, விக்னேஷின் அருகில் நின்றாள்.

மழை நனைக்க அவள் தயங்கவில்லை.

தலையை மேலே தூக்கி ஒரு துளியைக் கண்களில் பெற்றாள்.

அந்த நொடியில்தான் விக்னேஷ் உணர்ந்தான்...

“இந்த மழை, அவளால் மலருது…

, என் உள்ளம் அவளால் மலருது.” 🌸