உன் கண்களில் நான் கண்ட உலகம்

 அத்தியாயம் 1 – முதலில் கண்ட கண்கள்

சென்னை நகரம். மாலை நேர பஸ்ஸ்டாண்ட். மக்கள் அலைமோதும் அந்த இடத்தில், ஒரே ஒரு பார்வை தான் உலகத்தை நிறுத்திவிட்டது.

அதுதான் அர்ஜுன். மென்மையான சிரிப்புடன், எப்போதும் புத்தகம் கையில் இருக்கும் கல்லூரி இளைஞன். அவன் வாழ்வில் கலை, இசை, புத்தகம் – எல்லாமே இருந்தாலும், மனம் நிறைவடையாமல் இருந்தது.

அந்த நாள், பஸ் நிறுத்தத்தில் நின்றபோது, அவன் கண்களில் மின்னியது ஒரு பார்வை.

அவள் – மீனா.

வெண்மையான சல்வார், நீண்ட சுடிதார், காற்றில் பறக்கும் கூந்தல். ஆனால் அவனை மிகவும் கவர்ந்தது, அவள் கண்கள்.

அந்த கண்கள் பேசின.

“என்னை நீ தேடிக்கொண்டே இருந்தாய் அல்லவா? நான் இங்கே இருக்கிறேன்” என்று சொல்லியதுபோல.

அந்த ஒரு பார்வையில், அர்ஜுனின் உள்ளம் சொன்னது – “இவள் தான்.”

அத்தியாயம் 2 – சந்திப்புகளின் இசை

கல்லூரி நூலகத்தில், மீண்டும் அவளை சந்தித்தான். அவள் புத்தகத்தை எடுக்க முயன்றபோது, அவன் கையும் அதே புத்தகத்தில்.

“மன்னிக்கவும்,” என்றாள் மெதுவான குரலில்.

அர்ஜுன் சிரித்தான். “இது உங்களுக்கு தான் தேவையா? வாங்க எடுத்துக்கொள்ளுங்கள்.”

அவள் சிரிப்பில் ஒரு குறும்பு.

“நீங்கள் படிக்கிறீர்களா இல்லையா?”

அந்த சின்ன உரையாடலே, ஒரு விதமான நெருக்கத்தை விதைத்தது. பின்னர் நாள் தோறும், நூலகம், காஃபே, கல்லூரி மைதானம் – எங்கும் சிறியச் சிறிய சந்திப்புகள்.

அவளது சிரிப்பு, அவளது மௌனம், அவளது கண்கள் – அனைத்தும் அர்ஜுனின் மனதில் ஆழமாக பதிந்தன.

அத்தியாயம் 3 – கண்களின் ரகசியம்

ஒரு நாள் மழையில் நனைந்தபடி, இருவரும் கல்லூரி வராண்டாவில் நின்றனர்.

அந்த நேரத்தில், அர்ஜுன் தைரியம் கண்டு கேட்டான்:

“மீனா, உன் கண்கள் ஏதோ சொல்லிக்கொண்டே இருக்கின்றன. ஆனால், நான் கேட்க முடியாமல் தவிக்கிறேன். என்ன ரகசியம்?”

மீனா சிரித்தாள். “என் கண்களில் நீ பார்க்கிறாய் என்பதுதான் பெரிய விஷயம். ஏனென்றால், எல்லோரும் கண்களைப் பார்க்கவில்லை, வார்த்தைகளை மட்டும் கேட்கிறார்கள்.”

அந்தச் சொல்லில், அர்ஜுன் அடைந்த உணர்ச்சி – உலகமே அவளது கண்களில் அடங்கியிருக்கிறது போல.

அத்தியாயம் 4 – காதல் வெளிப்பாடு

கல்லூரி கலாச்சார விழா. மேடை ஒளிர்ந்தது.

அங்கே அர்ஜுன் பாடல் பாடினான் – “கண்களிலே காணும் உலகம்…”

அவன் பார்வை முழுவதும் மீனாவையே தேடினது.

மீனாவின் கண்களில் கண்ணீர்.

பாடல் முடிந்ததும், அனைவரும் கைத்தட்டினாலும், அவள் மட்டும் அமைதியாக அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

விழா முடிந்ததும், அவனை அருகே வந்து மெதுவாகச் சொன்னாள்:

“நீ பாடியது பாடலல்ல, என் உள்ளம் தான்.”

அந்த தருணத்தில், வார்த்தைகள் தேவையில்லை.

அவள் கண்களே சொன்னது – “நான் உன்னையே காதலிக்கிறேன்.”

அத்தியாயம் 5 – சோதனையின் காற்று

ஆனால் வாழ்க்கை எப்போதும் எளிதா?

மீனாவின் குடும்பம், அவளுக்கு மற்றொரு திருமணத் திட்டம் போட்டிருந்தது.

“நல்ல குடும்பம்… நல்ல பொருளாதாரம்… இதுதான் சரியான வாழ்க்கை” என்றார்கள்.

மீனா தன்னுடைய உண்மையை சொல்ல முடியாமல் தவித்தாள்.

அவள் கண்கள் மட்டும் நொறுங்கின.

அர்ஜுனிடம் அவள் சொன்னாள்:

“உன்னைக் கைவிட மனசுக்கு ஆகவில்லை. ஆனா என் குடும்பம்…”

அர்ஜுன் அவளது கையை பிடித்துக் கொண்டான்.

“உன் கண்களில் நான் கண்ட உலகம்… அது இல்லாமல் நான் உயிரோடு இருக்க முடியாது. நாம இருவரும் சேர்ந்து போராடுவோம்.”

அத்தியாயம் 6 – போராட்டம்

காலம் கடினமாக இருந்தது.

மீனாவின் குடும்பம் எதிர்த்து நிற்க, அர்ஜுன் வேலை தேடி, தன் வாழ்க்கையை நிரூபிக்க முயன்றான்.

இருவரும் சந்திக்க முடியாத நாட்களில், அவர்கள் தொடர்பானது – பார்வைகள், கடிதங்கள், நிழல்கள்.

ஒவ்வொரு முறை சந்தித்த போதும், மீனா சொல்வாள்:

“அர்ஜுன், நான் சோர்ந்து போகிறேன்…”

அவன் பதில்:

“உன் கண்களில் எனக்குத் தெரிகிறது. அந்த ஒளியே என் வலிமை.”

அத்தியாயம் 7 – வெற்றியின் விடியல்

மாதங்கள் போராட்டத்தில் சென்றன.

ஒரு நாள், அர்ஜுனின் வேலை வெற்றி பெற்றது. அவன் முன்னேறியதை பார்த்த குடும்பம், இறுதியில் சம்மதித்தது.

திருமண நாளில், அரங்கம் நிறைந்திருந்தது.

மீனா மணமகள் அலங்காரத்தில், அர்ஜுனை பார்த்தாள்.

அந்தக் கண்களில், இன்று சொல்லியதெல்லாம் ஒரே ஒரு சொல் – “நன்றி”.

அர்ஜுனின் இதயம் பதிலளித்தது –

“நீ என் கண்களில் கண்ட உலகம் அல்ல, என் உலகமே நீ தான்.”

முடிவு

அந்தக் காதல் கதை, கண்களில் தொடங்கியது, கண்களில் முடிந்தது.

ஆனால், அவர்களின் வாழ்வில் ஒவ்வொரு நாளும், அவர்கள் கண்கள் ஒன்றோடு ஒன்று பேசிக்கொண்டே இருந்தன.

“உன் கண்களில் நான் கண்ட உலகம்” – அது ஒரே ஒரு பார்வையால் பிறந்த, ஆயுள் முழுதும் நிலைத்த காதல்.