மறைந்த தடயத்தின் மர்மம்

 1. மரணத்தின் அறிமுகம்

சென்னை நகரின் புறநகரில் அமைந்திருந்த கோவிந்தன் பிளாட்டினம் ரெசிடென்ஸ் என்ற அப்பார்ட்மென்ட்.

மார்ச் மாதம் ஒரு வெப்பமான இரவு.

அங்கிருந்த அறை எண் 804-ல் இருந்த தொழிலதிபர் சுந்தர் பிரசாத் திடீரென உயிரிழந்தார்.

காலையில் வீட்டு வேலைக்காரி கதவைத் தட்ட, யாரும் திறக்கவில்லை.

அவள் சந்தேகமுற்று மேலாளரை அழைத்தாள்.

கதவை உடைத்து பார்த்ததும் – சுந்தர் சோஃபாவில் சாய்ந்து கிடந்தார்… உயிரின்றி!

கையில் அரை பூரிக்கப் பட்ட விஸ்கி கண்ணாடி.

அருகில் சிதறிய மருந்து மாத்திரைகள்.

முதலில் இது தற்கொலை போலத்தான் தோன்றியது.

ஆனால் மேலாளருக்கு ஒன்றே சந்தேகம் –

அந்த அறையில் உள்ளிருந்து பூட்டல் எதுவும் இல்லை.

மாறாக, கதவின் லாட்ச் “பாதி திறந்தது” போலிருந்தது.

2. போலீஸ் வருகை

அந்த வழக்கை விசாரிக்க வந்தவர் இன்ஸ்பெக்டர் அரவிந்த் குமார்.

அவரது கூர்மையான பார்வை, குற்றவாளிகளைப் பிசைந்து விடும் தன்மை காரணமாக

அவர் சக ஊழியர்களிடம் “ஊமை சிங்கம்” என்று அழைக்கப்பட்டார்.

அவர் அறைக்குள் நுழைந்தவுடனே சில விஷயங்களை கவனித்தார்:

சோஃபாவில் உட்கார்ந்த நிலையில் இருந்தாலும், சுந்தரின் கழுத்தில் ஒரு நீல நிறக் குறைவு இருந்தது – கயிறு பிடித்ததுபோல.

கையில் இருந்த கண்ணாடியில் விரல் தடயங்கள் எதுவும் இல்லை. (பொதுவாக குடித்தால் இருக்கும்)

மேசையின் மேல் இருந்த மருந்து பெட்டியில் புதிய விரல் தடயங்கள் காணவில்லை.

முக்கியமாக – அறையின் சிசிடிவி கேமரா இயங்கவில்லை.

“இது சாதாரண தற்கொலை இல்லை,” என்று அரவிந்த் மனதிற்குள் முடிவுக்கு வந்தார்.

3. சந்தேக வட்டம்

சுந்தர் பிரசாத் மிகச் செல்வந்தர்.

ஆனால் அவருக்கு பல எதிரிகள்.

அவரது குடும்பம்:

மனைவி மாயா – அழகான, ஆனால் கணவரை வெறுத்தவள்.

மகன் கார்த்திக் – வெளிநாட்டில் படித்துவிட்டு சமீபத்தில் திரும்பியவன்.

தம்பி விஜய் – சுந்தரின் பிசினஸ்ஸில் பங்காளி, ஆனால் சண்டை அடிக்கடி.

வெளிப்புற உறவுகள்:

ரேகா – சுந்தரின் தனிப்பட்ட செயலாளர், அவர் மீது ரகசிய பாசம் வைத்திருப்பதாக வதந்தி.

சந்திரன் – முன்னாள் பங்குதாரர், சுந்தர் அவனை துரோகம் செய்து வணிகத்தில் இருந்து தள்ளியதால் பழிவாங்க நினைத்தவர்.

அரவிந்த் முடிவு செய்தார் –

“இந்த மரணத்துக்கு பின்னால் இவர்களில் யாரோ ஒருவர் இருக்கிறார்.”

4. தடயங்கள் மறைந்தவை

போலீஸ் லேப் அறிக்கையில்,

சுந்தரின் இரத்தத்தில் அதிக அளவு நச்சு மருந்து கண்டுபிடிக்கப்பட்டது.

ஆனால் அந்த மருந்து அறையில் கிடைக்கவில்லை.

மேசையில் இருந்த பெட்டி “சாதாரண தூக்க மாத்திரை.”

முக்கியமான சந்தேகம் –

சுந்தரின் மொபைல் போன் காணவில்லை.

அந்த போனில் தான் அவரது வியாபாரம், ரகசிய தகவல்கள் அனைத்தும் இருந்தன.

5. விசாரணை ஆரம்பம்

மனைவி மாயா

அவளை அரவிந்த் கேள்வி கேட்டார்:

“உங்கள் கணவர் தற்கொலை செய்யக்கூடிய மனநிலை இருந்ததா?”

மாயா அழுகையுடன் சொன்னாள்:

“அவருக்கு எதிரிகள் நிறைய. ஆனால் அவர் அப்படி பயந்தவர் அல்ல.

ஆனால்… எப்போதும் எனக்கு சந்தேகம்தான். யாரோ அவரை மிரட்டினார்கள்.”

அரவிந்த் அவளது கண்களில் ஒரு சிறிய பயமும் மறைமுக மகிழ்ச்சியும் கண்டார்.

அது அவருக்கு புதிராய் இருந்தது.

தம்பி விஜய்

அவரது வாக்குமூலம்:

“அண்ணன் என்னை பங்கில் இருந்து விலக்க நினைத்தார்.

ஆனால் நான் அவரை கொல்வேன் என நினைக்கிறீர்களா?

நான் அவரை கடைசியாக நேற்று இரவு தான் பார்த்தேன்.”

அவரது ஆவலில் இருந்தும் வஞ்சக குரல் அரவிந்தை சிந்திக்க வைத்தது.

செயலாளர் ரேகா

அவள் மெல்லிய குரலில் சொன்னாள்:

“சார், சார்… சார் மிகவும் பதட்டமாக இருந்தார்.

அவர் யாரோவுடன் கடுமையாகப் பேசி இருந்தார் நேற்று இரவு.

ஆனால் அவர் யாருடன் பேசினார் என்று சொல்லவில்லை.”

அவளது கண்களில் பயமோடு கலந்த பாசம் இருந்தது.

“இந்த பெண்ணுக்கு அதிகம் தெரியும்,” என அரவிந்த் நினைத்தார்.

முன்னாள் பங்குதாரர் சந்திரன்

அவரை விசாரணைக்கு அழைத்த போது, அவர் சிரித்தார்.

“போலீஸ் சார், உங்களுக்கே தெரியும் – சுந்தர் என்னை ஏமாற்றினார்.

ஆனால் எனக்கு சான்றுகள் கிடைக்கவில்லை.

இப்போது அவர் இறந்துவிட்டார்… அது எனக்கு மகிழ்ச்சிதான்.

ஆனால் நான் கொலை செய்யவில்லை!”

அவரது கண்களில் வெறுப்பு தீ இருந்தது.

ஆனால் நேரடி சான்றுகள் இல்லை.

6. மறைந்த போன் – ரகசிய குரல்

இரண்டு நாட்கள் கழித்து, போலீசுக்கு ஒரு தகவல் கிடைத்தது.

சுந்தரின் மொபைல் போன் கோவம் நதிக்கரையில் கிடைத்தது.

அதை யாரோ நீரில் வீசியிருந்தனர்.

போன் டேட்டாவை ரீகவர் செய்ததும்,

ஒரு வொய்ஸ் ரெக்கார்டிங் வெளிவந்தது.

அதில் சுந்தரின் குரல்:

“இல்லை! நான் உங்களுக்கு பணம் தர மாட்டேன்.

நீங்கள் எனக்கு எதிராக சான்றுகள் வைத்தாலும், நான் வெளிப்படுத்த மாட்டேன்…

அட! நீங்கள்… ஆஃஃஃஃ—”

அதற்கு பின் சத்தம் துண்டிக்கப்பட்டது.

இந்த குரல், அவரது இறப்புக்கு சில மணி நேரத்திற்கு முன்பு பதிவு செய்யப்பட்டிருந்தது.

7. சிக்கலான புதிர்

அந்த குரலை ஆய்வு செய்தபோது,

பின்னணியில் ஒரு சிறிய மணியடிக்கும் சத்தம் கேட்கப்பட்டது.

அரவிந்த் உடனே நினைத்தார் –

“அது எங்கோ ஒரு பழைய கைக்கடிகாரத்தின் சத்தம் போல இருக்கிறது.”

அந்த சத்தத்தை போலீஸ் லேப் மூலம் டெஸ்ட் செய்தபோது,

அது விஜயின் கைக்கடிகாரம் என்று கண்டறியப்பட்டது.

8. தம்பியின் வலை

விஜயை மீண்டும் அழைத்தார் அரவிந்த்.

“நீங்கள் நேற்று இரவு சுந்தருடன் இருந்தீர்கள், இல்லையா?”

விஜய் வியந்தார்.

“இல்லை சார், நான் வீட்டில்தான் இருந்தேன்.”

அரவிந்த் அந்த ஆடியோ கிளிப்பை பிளே செய்தார்.

அதில் ஒலித்த மணிசத்தம் கேட்கும் போது, விஜயின் முகம் வெண்மையாய் மாறியது.

அவர் துடிக்கத் துடிக்க சொன்னார்:

“சார்… நான் அண்ணனை சந்தித்தேன்.

ஆனால் நான் கொலை செய்யவில்லை!

அவரை யாரோ முன்னரே நச்சு கொடுத்திருந்தார்கள்.

நான் சென்ற போது அவர் ஏற்கனவே துடித்துக் கொண்டிருந்தார்.

நான் பயந்தேன்… அதனால் போனை எடுத்துப் போட்டேன்.”

9. உண்மையான குற்றவாளி

அரவிந்த் மனதில் இன்னொரு சந்தேகம் எழுந்தது.

“அவன் உண்மை பேசுகிறான். அப்படியானால் யார் நச்சு கொடுத்தார்?”

மருத்துவ அறிக்கையை மீண்டும் பார்வையிட்டபோது,

நச்சு மருந்து விஸ்கி கண்ணாடியில் கலக்கப்பட்டிருந்தது.

ஆனால் அதில் விரல் தடயங்கள் இல்லை.

அது ஒருவரே செய்ய முடியும் –

அவருக்கு எப்போதும் சுந்தரின் அறைக்கு சுதந்திரமாக செல்ல அனுமதி இருந்தவர்.

அவர் தான் – மனைவி மாயா.

10. மாயாவின் உண்மை

அவளை கடுமையாக விசாரித்தபோது,

மாயா உடைந்து ஒப்புக்கொண்டாள்.

“ஆம்… நான் தான் நச்சு கலந்தேன்.

அவர் என்னை எப்போதும் அவமதித்தார்.

அவர் செயலாளருடன் அன்பாக இருந்தார்.

என்னை அடக்கிக் கொண்ட வாழ்க்கை… நான் தாங்க முடியவில்லை.

அதனால் அவரை அமைதியாக அழிக்க முடிவு செய்தேன்.”

அவள் சிரித்தபடியே சொன்னாள்:

“ஆனால் யாரும் என்னை பிடிக்க முடியாது என நினைத்தேன்.

அந்த கண்ணாடியை நன்றாக துடைத்து வைத்தேன்.

அவரை யாரோ கொன்றது போல சான்றுகள் மாறிப்போகும் என நினைத்தேன்.”

ஆனால் அரவிந்த் சொன்னார்:

“குற்றவாளி எவ்வளவு புத்திசாலி ஆனாலும்,

சிறிய தடயமாவது விடுவார்.

அதுவே உங்களை பிடித்தது –

உங்கள் கண்களின் மறைமுக மகிழ்ச்சி.”

11. முடிவு

மாயா கைது செய்யப்பட்டாள்.

விஜயின் மீதான சந்தேகங்கள் நீக்கப்பட்டன.

சுந்தரின் மரணம் குடும்ப துரோகத்தின் விளைவு என நிரூபிக்கப்பட்டது.

இறுதியில் அரவிந்த் தனக்குள் நினைத்தார்:

“குற்றம் எப்போதும் மறைவதில்லை.

அது தற்காலிகமாக தடயங்களை மறைத்தாலும்,

நீதியின் கண்கள் எப்போதும் திறந்திருக்கும்.”