கார்த்திகா ஸ்டோரி யூனிவெர்ஸ் -2

 இருளின் வரம், சாபமா?

நிழலின் பயம்

சென்னை நகரத்தின் இரவு.

பூமியில் கால் வைத்தவன் போல, அந்த நிழல்கள் அரவிந்தின் சுற்றிலும் தினம் தினம் உயிரோடு அசைந்தன.

அவன் கைகளை விரித்தால், சுவர் மீது இருந்த சாயல்கள் அவனுக்கு கட்டுப்பட்டது போல வடிவம் மாறின. சில நேரங்களில் அது ஆயுதம் போலவும், சில நேரங்களில் குருதி நிறைந்த பிசாசு போலவும் தோன்றியது.

“இது என்ன? எனக்கு வரமா? இல்ல சாபமா?” என்று மனதில் கேள்வி.

நகரத்தில் நடந்த சம்பவம் — அவன் chain-snatchers-ஐ நிழலால் தடுத்து நிறுத்தியதிலிருந்து, மக்கள் அவனைப் பற்றி “பேயன் வந்துட்டான்” என்று பேசத் தொடங்கிவிட்டார்கள்.

அவன் உதவ நினைத்தான். ஆனால் உதவி செய்தவனையே பயந்தனர்.

அவன் தனிமையில் நின்று கண்ணாடியில் தன்னையே பார்த்தான்.

“எனக்குள் இருக்கிற இந்த சக்தி என்னை மனிதனாகவே வைக்கிறதா? இல்லை பிசாசா மாற்றுறதா?”

 பகலின் பலவீனம்

அந்த நிழல்கள் இரவில் உயிரோடு இருந்தாலும், சூரியன் உதித்ததும் அவனது கைகள் வெறுமையாய் போய்விடும்.

பகலில் பலமற்றவன். இரவில் சக்திவாய்ந்தவன்.

அந்த முரண்பாடு அவனை வாட்டியது.

ஒரு முறை அவன் பகலில் ஒரு சிறிய திருட்டைக் கண்டு ஓடி தடுத்தான். ஆனால் நிழல்களை அழைத்தாலும், எதுவும் நடக்கவில்லை.

திருடர்கள் அவனை அடித்து, சிரித்தபடி ஓடிவிட்டார்கள்.

அவன் களைப்போடு தரையில் விழுந்து, தன் கைகளைக் கண்டு கண்ணீர் விட்டான்.

“சூரிய ஒளியோட, நான் எதுவும் இல்லையா?”

காயத்ரியின் நம்பிக்கை

அவனது வாழ்க்கையில் ஒரே வெளிச்சம் காயத்ரி.

அவள் பத்திரிகையாளர். அருகிலேயே குடியிருந்தாள். அவள் அரவிந்தின் drawings-ஐ பார்த்ததும் அவனிடம் ஒரு வகை ஆர்வம் கொண்டாள்.

ஒரு நாள் அவள் நேரடியாக கேட்டாள்:

“அரவிந்த்… உன் கண்களில் எப்போதும் இருள் இருக்கிறது. ஆனால் நான் உணர்கிறேன், நீ நல்லவன்தான். என்ன மறைக்கிறாய்?”

அவன் சொல்லாமல் பக்கவாட்டில் திரும்பினான்.

ஆனால் காயத்ரி வலியுறுத்தினாள்.

“நீ பேயனில்லை. உன்னோட உள்ளத்தில் நல்லவன் இருக்கான். அதை மக்கள் ஒருநாள் புரிஞ்சுக்குவாங்க.”

அந்த வார்த்தைகள் அரவிந்தின் இதயத்தில் சிறு நம்பிக்கையைத் தூண்டின.

முதல் சோதனை

ஒரு இரவு, நகரின் பக்கத்து தெருவில் fire accident நடந்தது.

மக்கள் கத்தினார்கள். குழந்தைகள் சிக்கிக் கொண்டனர்.

அரவிந்த் அங்கே ஓடி சென்றான். அவன் நிழல்கள் சுவர்களை கிழித்து, கதவுகளைத் திறந்து, குழந்தைகளை காப்பாற்றின.

ஆனால் தீயில் ஒளி அதிகமிருந்ததால், அவனது சக்தி மிகச் சிரமமாக வேலை செய்தது. நிழல்கள் நடுங்கின. அவனே காயமடைந்தான்.

அவன் சோர்வாக வெளியே வந்த போது, மக்கள் நன்றி சொல்லவில்லை.

“பேயன் தீயிலிருந்து குழந்தைகளைக் காப்பாத்திட்டான்… ஆனா அது நல்லதா? அல்லது இன்னொரு சாபமா?” என்று குழப்பத்துடன் கிசுகிசுத்தனர்.

அவர்களின் கண்களில் appreciation இல்லை. பயம் மட்டுமே.

அவன் மனதில் ஒரு குரல் எழுந்தது:

“நீ எவ்வளவு உதவி செய்தாலும், அவர்கள் உன்னை ஏற்க மாட்டார்கள்… ஏன்? ஏன்னா நீ நிழல். ஒளியோட உலகம் நிழலை ஏற்காது.”

இருள் அழைக்கும் குரல்

அந்த இரவு, அவன் கனவிலே மீண்டும் அந்த சாயல்கள் வந்தன.

இந்த முறை, குரல் தெளிவாக.

“அரவிந்தா… நீ எங்களை மறுக்க முடியாது. நீ எங்கள் வாரிசு. எங்கள் சக்தி உன்னுள் ஓடுது. உலகம் உன்னை நிராகரித்தாலும், இருள் உன்னை ஏற்றுக்கொண்டிருக்கிறது.”

அவன் நடுங்கினான்.

“நான் பிசாசு ஆகவே மாட்டேன்!”

“நிழலுக்கு நல்லது கெட்டது கிடையாது. அது சாயல். அது யாரோட முகத்தோடு வாழும். நீ ஒளியோடவன் ஆக முடியாது. நீ சாயலோடவன் தான்.”

அவன் கண்ணீரோடு விழித்துக் கொண்டான்.

அந்த வார்த்தைகள் அவனை உலுக்கியது.

காயத்ரியிடம் ஒப்புதல்

மறுநாள், காயத்ரி அவனைச் சந்தித்தபோது அவன் மனம் உடைந்திருந்தது.

அவன் சற்றே துடிக்கிற குரலில் சொன்னான்:

“காயத்ரி… நான் யாருக்கும் சொல்லாத ரகசியம் உன்கிட்ட சொல்லணும்.”

அவன் கையை உயர்த்தினான்.

அந்த நேரம், அறையின் சுவர்கள் முழுவதும் நிழல்கள் உயிரோடு அசைந்தன. அவை கத்திகள் போல மாறின.

காயத்ரி அதிர்ந்தாள். ஆனால் ஓடவில்லை.

“இது தான் உன்னோட சக்தியா?”

அவன் தலை குனிந்தான்.

“ஆமாம். மக்கள் எனக்குப் பயப்படுறாங்க. அவர்கள் சொல்லுறது உண்மையா? நான் பிசாசா?”

காயத்ரி அவனது கையைத் தொட்டாள்.

“இது சாபமில்லை, அரவிந்த். இது வரம். அதை எப்படி பயன்படுத்துறது என்பது உன்னுடைய தீர்மானம்.”

அந்த வார்த்தைகள் அவனை சற்று தளர வைத்தது.

புதிய அச்சம்

ஆனால், அந்த நிழலின் குரல் அன்றிரவு மீண்டும் வந்தது.

“உன்னோட சக்தியை நாங்கள் மட்டும்தான் காப்பாற்ற முடியும். உன்னிடம் உள்ள நிழலை உபயோகிக்கக் கற்றுக்கொடுத்தால், நீ உலகத்தை ஆள முடியும்.”

அந்த குரலின் பின்னால் ஒரு உருவம் தென்பட்டது.

கருப்பு ஆடையணிந்த மர்ம சாமியார், சிவப்பு கண்களுடன்.

Black Sage.

அவன் சொன்னான்:

“அரவிந்தா… நாம ஒரே வழித்தோன்றல். நீ சூரியன் மறுக்கும் சாயல். நான் உன்னை உலகத்துக்கு உரியவன் ஆக்குவேன். வா… என் பக்கம் வா.”

அந்த தருணத்தில், அரவிந்தின் மனதில் பெரிய கேள்வி எழுந்தது:

“இந்த சக்தி… என் வரமா? இல்லை சாபமா?”