பகுதி 2 – போர்க்களத்தின் நடுவில்
புகை நிறைந்த வானம்.
சூரியன் மறைந்து, சிவப்பு நிறக் கருகல் போல வானம் ஜ்வலித்தது.
கடற்கரை அருகே, சோழப் படை – கடாரப் படை மோதிக் கொண்டிருந்தது.
அதிர்ந்த சத்தம், கரைந்த இரத்தம், மிதந்த உடல்கள், குதிரைகளின் கால் அடிகள்—all காற்றையே குத்தியது போல இருந்தது.
ஆதவனை இரண்டு வீரர்கள் பிடித்து இழுத்துச் சென்றனர்.
அவன் கைகள் பிணைக்கப்பட்டிருந்தன.
“நான் எதுவும் செய்யவில்லை!” என்று அவன் பலமுறை சொன்னாலும் யாரும் கவனிக்கவில்லை.
சோழர் வீரர்களின் முகங்கள்
அவனை இழுத்துச் சென்ற இருவரின் முகங்களில் களைப்பும் கோபமும் கலந்திருந்தது.
அவர்கள் குருதியில் சிந்திய வாள்களைக் கொண்டு வந்தனர்.
ஒருவன் கரகரப்பான குரலில் சொன்னான்:
“இவன் எங்கிருந்து வந்தான்? கடாரவனே ஆச்சே!”
மற்றவன் சிரித்தான்:
“ஆனா உடை பாரு! அப்படி ஒரு வித்தியாசமான உடை எப்போமே பார்த்ததில்ல.”
ஆதவன் பதறினான்.
“இது ஜீன்ஸ்… டி-ஷர்ட்… நீங்க புரியாதது தான்.”
வீரர்கள் குழப்பமடைந்தாலும், அவனை விடவில்லை.
போரின் நடுவே
அவர்கள் அவனை இழுத்துச் செல்லும் போது, ஆதவன் போரின் முழு காட்சியையும் கண்டான்.
சோழர் படைவீரர்கள் – சிவப்பு கொடிகளை ஏந்தி பாய்ந்தனர்.
அவர்களின் கவசங்கள் வெயிலில் ஒளிர்ந்தன.
கடாரப் படை – நீல நிறக் கொடிகளை உயர்த்தினர்.
அவர்கள் புலம்பெயர் சிப்பாய்களைப் போலத் தோன்றினார்கள்.
கடலிலிருந்து சோழர் கப்பல்கள் கரையை அடைந்தன.
படைவீரர்கள் அவற்றிலிருந்து குதித்து, வாள்களையும் ஈட்டிகளையும் கொண்டு பாய்ந்தனர்.
யானைகள் கரகரத்து, குதிரைகள் பாய்ந்து—all அந்தக் காட்சியை எரியும் அக்னி போல மாற்றியது.
ஆதவனின் உள்ளம் நடுங்கியது.
“இப்படி நான் சிக்கிக்கொண்டேனா? வரலாற்றைக் காண வந்தவன், வரலாற்றில் சாவா?”
திடீர் அம்பு
அவர்கள் நடந்து கொண்டிருந்தபோது, திடீரென ஒரு அம்பு பாய்ந்தது.
அது ஆதவனின் காதுக்கருகில் பாய்ந்து, மண்ணில் பாய்ந்தது.
அவன் நடுங்கினான்.
வீரர்களில் ஒருவன் சத்தமாகக் கத்தினான்:
“முன்னே பார்! கடாரவங்க வந்துட்டாங்க!”
சிலர் கவசங்களை உயர்த்தினர்.
அம்புகள் மழை போல பாய்ந்தன.
சோழர் வீரர்கள் அம்புகளைத் தடுத்து, எதிரே பாய்ந்தனர்.
ஆதவன், அவன் கைகள் பிணைக்கப்பட்ட நிலையில், தரையில் விழுந்தான்.
அவன் அருகே ஒரு சோழர் வீரன் காயமடைந்து விழுந்தான்.
அவனது வாளும் கேடயமும் தரையில் உருண்டன.
அந்தக் கணத்தில் ஆதவன் மனதில் இரண்டு சிந்தனைகள்.
“வாளை எடுத்து சண்டை போடலாமா? இல்லை ஓடிப் பிழைக்கலாமா?”
ஆனால் அவன் யாருடனும் சண்டை போட இயலாது.
அவன் மனம் ஓரளவுக்கு அறிவியல் வழியே பழகியது.
“நான் உயிரோடிருப்பது முக்கியம். சண்டையில ஈடுபட்டா என்னால தப்ப முடியாது.”
சோழப் படையின் ஒழுங்கு
சோழர் படை எளிதில் சிதறவில்லை.
அவர்கள் ஒழுங்காக, வடமாலை அணிவகுப்பு போல முன்னேறினர்.
முன்னால் கேடயம், பின்பு ஈட்டி.
அவர்களின் குரல்கள் ஒத்திசைந்த சத்தத்தில் முழங்கின.
“வீரராஜேந்திர சோழன் வாழ்க!”
“புலிக்கொடி வாழ்க!”
அந்தச் சத்தம் ஆதவனின் உள்ளத்தையே அதிரச்செய்தது.
சிக்கிய ஆதவன்
இப்போதும் அவனை பிடித்திருந்த வீரர்கள் அவனை இழுத்துக்கொண்டு சென்றனர்.
அவர்கள் சொன்னார்கள்:
“மன்னன் அருகே இவனை அழைத்துச் செல்ல வேண்டும். இவன் யாரென்று தீர்மானம் அங்குதான் வரும்.”
ஆதவன் உள்ளுக்குள் யோசித்தான்.
“வீரராஜேந்திர சோழன்… அந்தப் பெயரை நூற்றுக்கணக்கான முறை புத்தகங்களில் படித்திருக்கிறேன். ஆனால் அவனை நேரில் பார்க்கப்போகிறேனா?”
அவன் இதயம் ஒருபுறம் அச்சத்தில் துடித்தது.
மற்றொரு புறம் பேருவகை.
சோழர் முகாம்
சற்று தூரம் சென்றபின், போர்க்களத்தின் நடுவே அமைக்கப்பட்டிருந்த சோழர் முகாமை அவன் கண்டான்.
பெரிய சிவப்பு கொடிகள் உயர்ந்து பறந்தன.
அருகில் சோழர் படைத்தலைவர்கள் ஆலோசனை செய்து கொண்டிருந்தனர்.
அவர்கள் முகத்தில் தீவிரம்.
சிலர் காயங்களுடன் இருந்தும், இன்னும் போருக்குத் தயாராக நின்றனர்.
ஆதவனை இழுத்துச் சென்ற வீரர்கள் காவல் நிற்கும் படைவீரர்களிடம் சொன்னார்கள்:
“இந்த அந்நியன் போரின் நடுவே கிடைத்தான். அவனது உடையும் நடையும் எங்களுக்குப் புதிது. மன்னனிடம் அழைத்துச் செல்ல விரும்புகிறோம்.”
காவலர் தலையசைத்தான்.
“அப்படியென்றால், சற்று காத்திருங்கள். மன்னன் விரைவில் வருவார்.”
ஆதவனின் உள்ளுணர்வு
அவன் மனம் கலங்கியது.
“நான் என்ன சொல்லப் போறேன்? நான் 2025-லிருந்து வந்தேன்னு சொன்னா யாரும் நம்புவாங்கல. என்னை மந்திரவாதி, சாபக்காரன், அல்லது கடாரக் கள்ளன் என்று நினைக்கலாம்.”
ஆனால் அவனது அறிவியல் மனம் சொல்லியது:
“அமைதியாய் இரு. சூழ்நிலை பார்க்க வேண்டும். அவர்கள் கேள்வி கேட்டால் பதில் சொல்லு. ஆனால் அதிகம் சொல்லாதே.”
அவன் சுற்றிலும் பார்த்தான்.
போரின் முழக்கம் இன்னும் காதுகளில் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது.
ஆனால் இங்கு, முகாமின் நடுவே, ஒரு சிறு அமைதி நிலவியது.
அவன் மனதில் ஒரே கேள்வி:
“இந்த இடத்தில் நான் உயிரோட தப்புவேனா? அல்லது வரலாற்றின் பலியாவேனா?”
0 Comments