அவளின் மௌனக் கோபம்

 1. ஆரம்பம்

சின்ன நகரின் ஓரத்தில், மஞ்சள் நிற சுவர் கொண்ட ஒரு நடுத்தரக் குடியிருப்பின் மூன்றாவது மாடியில் வசித்தாள் மங்களா.
முப்பத்தைந்து வயதான அவள், முகத்தில் சோர்வும், கண்களில் அழுத்தமும் கொண்டிருந்தாள்.
ஒரு பள்ளி ஆசிரியராக வேலை பார்த்தாலும், வீட்டில் அவளை யாரும் “ஆசிரியர்” என்று மதிப்பதில்லை.
அவள் கணவர் சரவணன்—மொபைல் கடை வைத்திருந்தவர். சிரிப்பும், சோம்பேறித்தனமும் கலந்து வாழும் அவர், வீட்டுப் பொறுப்புகளை அதிகமாக கவனித்ததில்லை.

இரண்டு பிள்ளைகள்.
பெரியவன் — பத்தாம் வகுப்பு படிக்கும் விக்ரம்.
சின்னவள் — மூன்றாம் வகுப்பு படிக்கும் மீனா.

காலை முதல் இரவு வரை, சமையல், குழந்தைகள் பாடம், வேலை, சுத்தம்… இந்தச் சுழற்சியில் சிக்கியிருந்தாள் மங்களா.
அவள் எப்போதும் சிரிப்புடன் இருந்தாலும், உள்ளுக்குள் கோபம் ஊறிக் கொண்டே இருந்தது.
ஆனால் அந்தக் கோபத்தை வெளியில் சொல்லாமல், மௌனமாகவே அடக்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

2. சுமையின் அடுக்கு

மங்களா பள்ளியில் பாடம் எடுத்து விட்டு வீட்டிற்கு வரும்போது, எப்போதும் சமையலறையில் காத்திருக்கும் “சுத்தமில்லாத பாத்திரங்கள்” தான் அவளுக்கு வரவேற்பு.
கணவர் சரவணன் அங்கே அமர்ந்து, நண்பர்களுடன் போனில் பேசிக் கொண்டிருப்பார்.

“சரவணா, குறைந்தபட்சம் நீயாவது பிள்ளைகளுக்கு ஹோம்-வர்க் பார்க்கலாமே?”
— அவள் மெதுவாகக் கேட்டாள்.

“நான் பாத்தியா… எனக்குத் தெரியாத கணக்கு, சயின்ஸ்… நீயே பாரு. நீங்கலே பள்ளி வாசிச்சவங்க.”
— அவன் சிரித்தான்.

அந்தச் சிரிப்பில் பொறுப்பு இல்லாத அலட்சியம் கலந்திருந்தது.
மங்களா வாயடைத்துக் கொண்டு பாத்திரங்களைத் துவைக்க ஆரம்பித்தாள்.

அவள் மனதுக்குள் சொன்னாள்:

“நான் வேலைக்கும் போகிறேன், வீட்டையும் நடத்துகிறேன். ஆனாலும் யாருக்கும் புரியவில்லை.
எனக்குப் பதில் யாராவது இருந்தால், எனக்கு ஓய்வு கிடைத்திருக்கும்…”

அவள் பேசாமல் விட்டாள்.
அவளின் மௌனமே கோபத்தின் முகமூடி.

3. பிள்ளைகளின் பாரம்

ஒருநாள், விக்ரம் பள்ளியில் இருந்து குறைந்த மதிப்பெண்களுடன் வந்தான்.
“அம்மா, மாஸ்டர் அடிச்சுட்டாரு… நான் படிக்கவே முடியல.”
என்று அழுதான்.

மங்களா சற்று பரிதாபத்துடன் பார்த்தாள்.
“நீ படிச்சா மதிப்பெண் வரும், ஆனா நீ போனில், டிவியிலே நேரம் போடுற.”

“அப்பா தினமும் போன் பார்த்துட்டே இருக்கார், அப்பா மாதிரி நான் பார்த்தா ஏன் நீங்க சொல்லற?”
என்ற பையன் கேள்வி கேட்டதும், மங்களா உடம்பே சுழித்தது.

அவள் கணவரை நோக்கி:
“பாரு, உன் பழக்கம் பிள்ளையையும் பாதிக்குது. நீயாவது ஒரு முறை புத்தகம் எடுத்து பிள்ளை முன்னாடி உட்காரு.”
என்றாள்.

ஆனால் சரவணன் சிரித்துக் கொண்டே:
“குட்டீஸ்… அப்பா மாதிரி போனா நல்லா ஓடுமே… கவலைப்படாதே மங்களா.”
என்று சொல்லிவிட்டான்.

மங்களா எதுவும் சொல்லவில்லை.
அவள் முகத்தில் ஒரு வெப்பமான மௌனம் மட்டும்.

4. உள்ளத்தின் காயங்கள்

அவளின் மௌனக் கோபம் தினந்தோறும் பெருகிக் கொண்டே இருந்தது.
ஒரு மாலை, அவள் தோழி சுமிதா வீட்டிற்கு வந்தாள்.

“மங்களா, நீ எப்போவும் களைப்பாக இருக்கிற மாதிரி தெரிகிறே… சரவணன் சப்போர்ட் பண்ணுவாரா?”

அவள் வெட்கத்துடன் சிரித்தாள்.
“அவனுக்கு அவனோட கடை, போன்… அதுதான் உலகம். நான் சொல்லி பார்த்தேன். ஆனா கேக்கவே மாட்டான்.”

சுமிதா தலை ஆட்டினாள்.
“நீ அதிகம் மௌனமா இருக்கிறதால்தான். நீ கோபத்தை வெளியில் சொன்னால், அவனும் சிந்திப்பான். நீ எப்போதும் அடக்கிக்கொண்டு போனா, உன்னோட உணர்ச்சியே சாகிடும்.”

மங்களா மனதுக்குள் சிந்தித்தாள்.
ஆனால் வெளியே வந்தது — மௌனம்.

5. வெடிக்கும் தருணம்

ஒரு நாள் இரவு, மீனா காய்ச்சலால் கத்திக் கொண்டிருந்தாள்.
மங்களா அவளுக்குப் பராமரித்துக் கொண்டு, மருந்து வாங்கச் சரவணனை அனுப்பினாள்.

அவன் அரை மணி நேரத்துக்கு பிறகு வந்தான்.
கையில் மருந்து இல்லை.
“அடடா! பேசிக்கிட்டே இருந்தேன்… மருந்துக் கடை மூடிச்சு.”

அந்த நேரத்தில், மங்களா உள்ளே அடக்கிக்கொண்டிருந்த கோபம் கண்ணீரோடு வெளிப்பட்டது.

“உனக்கேனா மருந்து வாங்க முடியல! உனக்கேன்னா பொறுப்பு தெரியல! குழந்தை அழுது கிடக்குது, நீங்க நண்பர்களோட சிரிச்சுக்கிட்டு இருக்கிறீங்க.
நான் எவ்வளவு காலம் சுமந்து போவதுங்க?”

அவள் சத்தமாகக் கதறினாள்.
சரவணன் திடுக்கிட்டான்.
அவளை அப்படி வெடிப்பது அவன் முதல் முறை பார்த்தான்.

6. உணர்வின் வெளிப்பாடு

அந்த இரவு, மீனாவை தூக்கத்தில் ஆட்டிக் கொண்டு அமர்ந்திருந்த மங்களாவின் கண்களில் வலி, கோபம், சோர்வு எல்லாம் கலந்து இருந்தது.
சரவணன் மெதுவாக வந்தான்.
“மங்களா… சோரி… நான் இவ்வளவு நாள் உன்னைப் புரியல. உன் மௌனத்திலேயே எல்லா வார்த்தைகளும் இருந்திருக்கு. ஆனா நான் கேட்கவே இல்லை.”

மங்களா சலனமின்றி அவனைப் பார்த்தாள்.
“நான் தினமும் சொல்லலாம்னு நினைச்சேன். ஆனா சொன்னா சண்டை, மௌனமா இருந்தா சுமை.
எனக்கு ஓர் வாழ்க்கை வேண்டும், பொம்மையாக இல்ல. பிள்ளைகளுக்காகவும், எனக்காகவும் நீ மாறணும்.”

சரவணன் தலை குனிந்தான்.
அவளின் மௌனக் கோபம் அவன் மனசை உலுக்கியது.

7. மாற்றத்தின் தொடக்கம்

மெல்லமெல்ல, சரவணன் மாற்றம் கண்டான்.
பிள்ளைகளுக்கு பாடம் பார்க்க ஆரம்பித்தான்.
சமையலறையில் பாத்திரம் துவைக்க வந்து, மங்களாவின் கையைத் தொட்டு:
“இது உன்னோட வாழ்க்கை மட்டும் இல்ல… நம்ம வாழ்க்கை. நான் உன்னோட பக்கமா இருக்கறேன்.”
என்று சொன்னான்.

மங்களாவின் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தது.
அந்தக் கண்ணீரில், வலி மட்டும் இல்லை… நிம்மதியும் இருந்தது.

மங்களாவின் கதை, ஒரு பெண்ணின் மௌனக் கோபம் எப்படி குடும்பத்தை அசைத்தது என்பதற்கான சாட்சி.
அவள் சொன்ன வார்த்தைகள் குறைவு, ஆனால் அந்தக் குறைவு தான் கணவரை சிந்திக்க வைத்தது.

சமூகத்தில் பல பெண்கள், “கோபம் காட்டினால் சண்டை வரும்” என்று பயந்து மௌனமாக இருக்கிறார்கள்.
ஆனால் அந்த மௌனமே, சில நேரங்களில் மிகவும் ஆழமான சத்தமாக மாறி, உறவுகளை மாற்றி விடுகிறது.

மங்களாவின் வாழ்க்கை அதற்கே எடுத்துக்காட்டு.
அவளின் மௌனக் கோபம் — அவளுக்கும், அவள் குடும்பத்திற்கும் ஒரு புதிய துவக்கத்தை அளித்தது.