சங்ககால வீராங்கனை – கடலின் காவியம் 2

பகுதி – 2 : கடலோரக் கிராமத்தின் வீராங்கனை

அந்த இரவு நெடுங்காலமாக கடற்கரை கிராமத்தில் தூக்கம் தொலைந்தது.

யவனக் கப்பல்கள் கரையோரத்தில் பாய்ந்து நின்றதால் மக்கள் அனைவரும் சஞ்சலத்துடன் விழித்திருந்தனர்.

ஆனால் அந்த சஞ்சலத்தில் கூட ஒருத்தி மட்டும் மனதில் உறுதியோடு இருந்தாள்—அவள்தான் அருவி.

அருவியின் பிறப்பு

அருவியின் பிறப்பு சாதாரணமல்ல.

அவள் பிறந்த நாள் itself புயல் வீசிய இரவு.

அலைகள் கரையை எரியவிட்டு, வஞ்சிக் கப்பல்கள் கரை புரண்டு கொண்டிருந்தன.

அவள் தந்தை அரியன், ஒரு புகழ்பெற்ற கடற்படை வீரன். பலமுறை சோழர் கடற்படைக்காக யுத்தத்தில் பங்கேற்றவர்.

அவள் தாய் கங்கை, துறைமுக கிராமத்தைச் சேர்ந்த தைரியமான பெண்.

“இந்தக் குழந்தை கடலுக்கே பிறந்தவள்... அலைகளைப் போல அவள் அடங்காமல் வாழ்வாள்...” என்று அவளைப் பார்த்த சாமியார்கள் கணித்தனர்.

சிறு வயதிலிருந்தே அவள் வேறுபட்டவள்.

மற்ற குழந்தைகள் மணலில் விளையாடும்போது, அவள் கப்பல் மரங்களைப் பிடித்து ஏறிக் குதித்தாள்.

மற்றவர்கள் பொம்மைச் சண்டை ஆடும்போது, அவள் ஈட்டிக் குத்தத்தைக் கற்றுக்கொண்டாள்.

அவளின் கண்களில் எப்போதும் கடலின் ஒளியே இருந்தது.

வீராங்கனையின் பயிற்சி

அவள் பத்து வயதானபோது, தந்தை அவளை வில்லியப் பயிற்சிக்கு அழைத்துச் சென்றார்.

“நீ பெண்னு சொல்லி கடலிலிருந்து விலகக்கூடாது. எங்கள் நிலம், எங்கள் கடல்—அவற்றை காப்பது ஒவ்வொரு தமிழனின் கடமை,” என்று சொன்னார்.

அதிலிருந்து அருவி தினமும் வில்லியம், ஈட்டி, கத்திக் களரி—all பயிற்சிகளை மேற்கொண்டாள்.

அவள் குறி தவறாமல் அம்பு வீசினாள்.

ஒருமுறை, தந்தையின் கடற்படைக் கூட்டத்தில் பங்கேற்றபோது, அலைகள் ஆடிய வஞ்சிக் கப்பலை சமநிலையில் ஓட்டி அனைவரையும் அதிர்ச்சியடைய வைத்தாள்.

கிராம மக்கள் அவளை “கடலின் மகள்” என்று அழைக்கத் தொடங்கினர்.

கிராமத்தின் வாழ்க்கை

அருவி வாழ்ந்த கிராமம் சிறியதாயினும் செழிப்பானது.

காலை எழுந்தவுடன் பெண்கள் தங்கள் வீடுகளின் முன் கொலமிட்டு, மீனவர்கள் கடலுக்குப் பாய்ந்து, குழந்தைகள் ஓடிப்பிடித்துக்கொண்டே இருந்தனர்.

பெரியவர்களின் உரையாடல் வணிகத்தைச் சுற்றியே இருந்தது—

“இன்றைக்கு யவன வணிகர் எத்தனை தங்க நாணயம் கொடுத்தார்?”

“பட்டு எத்தனை பவுண்டு ஏற்றப்பட்டது?”

“முத்து எவ்வளவு விற்கப்பட்டது?”

அந்த கிராமத்தில் வணிகமும் வாழ்க்கையும் கடலைப் போலவே ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

ஆனால் யவனக் கப்பல்கள் வந்த பின்பு, அந்தச் சிரிப்பும் சஞ்சலத்தில் மாறியது.

அருவியின் குணநலம்

அருவி ஒருபோதும் அச்சம் காட்டியதில்லை.

அவள் சொந்தம் கொள்ளும் குணம் எப்போதும் உறுதியும் நம்பிக்கையும்.

அவள் தோழிகளிடம் கூட,

“யவனர்கள் ஆயிரம் கப்பல் கொண்டுவந்தாலும், நம்மை வெல்ல முடியாது.

கடல் நமக்கு தாய். தாய் தன் குழந்தைகளை யாரிடம் ஒப்படைப்பாள்?” என்று சொல்லி உற்சாகப்படுத்துவாள்.

அவள் தோழிகள் அவளை அற்புதமாகக் கருதினர்.

ஆனால் தாய் கங்கை மட்டும் அவளைப் பார்த்து பயப்படுவாள்.

“பெண்கள் வீடு காப்பவர்கள். நீயோ போருக்குள் செல்ல நினைக்கிறாய். உன் உயிர் எனக்கு தேவை, மகளே...” என்று எப்போதும் கண்ணீர் விடுவாள்.

அருவி சிரித்தபடியே அவளைத் தழுவுவாள்.

“அம்மா... உயிர் எல்லாருக்கும் ஒரு நாள் போகவே போகிறது. ஆனால் உயிரோடு இருக்கும் போது தாய்நாட்டுக்காக வாழ்ந்தால், அந்த உயிர் என்றும் அழியாது...” என்று சொல்வாள்.

மக்களின் அச்சம்

யவனக் கப்பல்கள் கரையில் நிற்கும் அந்த நாட்களில், கிராம மக்கள் கூடி ஆலோசித்தனர்.

“இவர்கள் வணிகத்துக்கு வந்தவர்களில்லை. நம் நிலத்தைப் பிடிக்க நினைக்கிறார்கள்,” என்றனர்.

“அரசர்கள் உடனே படை அனுப்ப வேண்டும்,” என்றனர்.

“ஆனால் இவர்கள் பெரிய பேரரசு. இவர்களை எதிர்த்தால் வணிகம் முற்றிலும் அழியும். நம் வாழ்வு சிதறும்,” என்றவர்களும் இருந்தனர்.

அந்தக் கூட்டத்தில் அருவி எழுந்தாள்.

அவள் இளமையானாலும் அவள் குரல் முழு கூட்டத்தையும் அதிர வைத்தது.

“வணிகம் நம்மை வாழ வைக்கலாம். ஆனால் அடிமைபடுத்தும் வணிகம் நம்மை கொன்றுவிடும். யவனருக்கு நாம் கொடுப்பது வணிகம் மட்டுமே. நம் நிலம், நம் கடல், நம் சுதந்திரம்—அவை விற்கப்படும் பொருட்கள் அல்ல. அதை நாம் காப்போம். நான் உயிரோடு இருக்கும்வரை காப்பேன்!” என்று அவள் சொன்னாள்.

அவள் கண்களில் தீ எரிந்தது.

மக்கள் அதிசயத்துடன் பார்த்தனர்.

அந்த நொடியில், அருவி சாதாரண பெண் அல்ல—கிராமத்தின் குரலாக மாறினாள்.

அவளது சத்தியம்

அந்த இரவு கடற்கரையில் தனியாக நின்று வானத்தை நோக்கினாள்.

நிலா கடலில் பொன்னொளி பாய்ந்தது.

அவள் வில்லைப் பிடித்து வானத்தை நோக்கி உயர்த்தினாள்.

“அம்மா கடலே...! நீ எங்களைப் போல் பிறந்த மகளை காப்பாயா?

யவனரின் இரும்பு நம்மை நசுக்காது என்று சத்தியம் செய்கிறேன்.

இந்த உடலும், இந்த உயிரும் உன்னுடையது.

நீ அலைகளில் ஆடியும், புயலாகக் கத்தியும் நம்மை காப்பது போல, நானும் உன்னோடு போராடுவேன்...” என்று மனதிற்குள் ஓதினாள்.

அவளது மனதில் அதற்குப் பின் சந்தேகமே இல்லை.

அவள் வாழ்வின் குறிக்கோள்—தமிழக் கடலைக் காப்பது.

அடுத்த நாள்

காலை.

கடற்கரை அமைதியாக இருந்தது.

ஆனால் யவனக் கப்பல்களில் அசாதாரண அசைவுகள் நடந்தன.

மாபெரும் மரப்பீப்பாய்கள் கரைக்கு இறக்கப்பட்டன.

அவற்றில் எஃகு ஆயுதங்கள் அடங்கியிருந்தன.

அதைப் பார்த்த அருவி கோபத்தில் நடுங்கினாள்.

“இது வணிகம் இல்லை. இது போரின் அறிகுறி. நம்முடைய அரசர்களை எச்சரிக்க வேண்டும்!” என்று தீர்மானித்தாள்.

அவள் குதிரையில் ஏறி, பாண்டியரின் தூதரிடம் சென்று செய்தியைச் சொல்வதற்கு தயாரானாள்.

அவளது மனதில் ஒரு விஷயம் மட்டும் முழங்கியது—

“யவனரின் நிழலைக் கடலிலிருந்து விரட்டுவது தான் என் பணி.”

அவ்வாறு, கடலோரக் கிராமத்தின் மக்களுக்குள் பயமும் சந்தேகமும் பரவிய அந்தக் காலத்தில், ஒரு பெண் மட்டும் தன் உறுதியால் மலைபோல நின்றாள்.

அவள் இளமையானாலும், அவள் குரல் கடலின் முழக்கத்தைப் போல இருந்தது.

அவள்தான் — அருவி, சங்ககால வீராங்கனை.

(தொடரும்…)

காதல் எறியும் சுடர்